หวั่นใจพ่ายรัก

ใบหน้าสวยยิ้มหวานมองคนที่รักในชุดสูทแต่งงานสีขาว แขกในงานพากันร่วมฉลองในงานมงคลสมรส ร่างบางมองชายคนรักแล้วยิ้มออกมาอย่างปิดไม่อยู่แต่เขาไม่ได้เป็นเจ้าบ่าวของเธอและเธอไม่ใช่เจ้าสาวของเขา 

"ไม่อยากจะเชื่อเลยเนอะว่าคุณหนูทับทิมที่เห็นมาตั้งแต่เด็กจะแต่งงานแล้ว" 

"นั่นสิป้า แต่เหมาะสมกันมากเลยคนรวยกับคนรวยอิจฉาจริงๆ" เสียงแม่บ้านคุยกันในห้องครัวที่กำลังจัดเตรียมอาหารไปเสิร์ฟแขกในงาน

"นี่!นังชมยืนมองอะไรอยู่ได้ มาช่วยโขกพริกสิ"

"จ้ะป้า" ร่างบางเลิกสนใจด้านนอกแล้วกลับมาสู่โลกความจริงของเธอ เด็กรับใช้ในบ้านคนรวยหน้าที่ของเธอก็มีแค่ทำงานในครัวโชคดีแล้วแหละที่คนรักของเธอได้แต่งงานกับคนที่คู่ควร

"นังชมแกรู้มั้ยผู้ชายที่แต่งงานกับคุณหนูน่ะเป็นใคร" ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าเจ้าบ่าวของงานเป็นใครเพราะงานแต่งเกิดขึ้นเพียงเวลาไม่กี่เดือนตามความเห็นชอบของผู้ใหญ่ ถึงว่าที่เจ้าบ่าวจะมาที่บ้านบ่อยครั้งแต่แม่บ้านส่วนใหญ่ก็ไม่ใครรู้จักเพราะมาแค่ไม่นานก็กลับ

"ไม่รู้จ้ะป้า" 

"อะไรคุณหนูไม่บอกอะไรแกเลยเหรอ แกน่ะสนิทกับคุณหนูทับทิมที่สุดแล้วน่าจะรู้อะไรบ้าง" ชนิกาโกหกอันที่จริงเธอรู้ทุกอย่างในตัวเขา รู้ด้วยว่าเธอไม่เหมาะสมกับเขา

"รีบๆโขกเข้าจะได้เวลาแล้ว" ร่างบางรีบตำพริกในครกให้เสร็จทันเวลา นี่แหละที่ที่เหมาะกับเธอ ชนิกาเป็นลูกสาวแม่บ้านที่มาทำงานในบ้านหลังนี้แต่พอเธอได้4ขวบแม่ของเธอก็หนีไปโดยไม่กลับมาอีกเลยเธอจึงถูกเลี้ยงดูมาโดยเหล่าแม่บ้าน ส่วนคุณท่านเจ้าของบ้านใจดีช่วยอุปการะค่าเทอมและค่ากินให้เธอจนเธอมีโอกาสเรียนมหาวิทยาลัย ชนิกาจึงขอทำงานแบบไม่รับเงินเดือนแค่เธอมีที่ซุกหัวนอนที่อยู่ที่กินก็เกินพอแล้ว 

"หนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ" เมื่อเสร็จงานของตัวเองแล้วจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ 

"ชม" เสียงทุ้มของร่างหนาที่มาดักรอเธออยู่ที่สวนหลังบ้านเรียกเธอเสียงเข้ม

"พะ...คุณคราม" จะเผลอลืมตัวเรียกเขาว่าพี่แบบที่เคยเรียกแต่ตอนนี้คงเรียกแบบนั้นไม่ได้แล้ว

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจแบบนั้นด้วยล่ะ" 

"เปล่าค่ะ คุณครามมีอะไรให้ชมรับใช้หรือเปล่าคะ" ในเมื่อเขาแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของบ้านที่เธอทำงานอยู่เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาก็คือเจ้านายของเธอแล้ว

"พี่คิดถึงชมนะ" ร่างหนาดึงร่างบางเข้ามากอดรัดไว้จนแน่น

"ปล่อยค่ะ อย่าทำแบบนี้เลยนะคะใครเห็นจะดูไม่ดี" ชนิการีบผลักเขาออกจนกระเด็น

"ไม่ดียังไง เราเป็นแฟนกันนะ" 

"แต่เราเลิกกันไปนานแล้วนะคะ" ใช่เขาและเธอเคยเป็นคู่รักที่คบกันมานานถึง3ปีแต่เธอเป็นคนขอเลิกเขาเมื่อ6เดือนก่อนเพราะเธอมีเหตุผล

"แต่พี่ไม่เลิก ชมพี่รักชมนะเราหนีไปด้วยกันนะ" คชาไม่ต้องการที่จะเลิกกับเธอการแต่งงานครั้งนี้เขาก็ไม่ต้องการมันเป็นแค่ความต้องการของพ่อแม่เขาเท่านั้น

"อย่าทำแบบนี้เลยค่ะที่ของคุณกับที่ของชมมันต่างกันค่ะ" เธอไม่อยากทำร้ายใครเจ้าสาวของงานนี้ก็เป็นผู้มีพระคุณของเธอเขาก็คือคนที่เธอรัก เธอยอมเจ็บคนเดียวดีที่สุด 

"ชม!! ไปไหนของมันนะ" เสียงเรียกของป้าแม่บ้านตะโกนเรียกเธอ 

"ชมต้องไปทำงานของชมแล้ว คุณก็ควรกลับไปในงานนะคะ" ร่างบางรีบเดินไปตามเสียงเรียกของป้าแม่บ้านทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเรื่องของเขากับเธอต้องไม่มีใครรู้