บทที่ 4. ตอน ในคืนฝนพรำ/2

“อืม ข้าก็ทนไม่ไหว ชิงหลินเป็นของข้าเถอะ”

ซุนเซิงเองไม่อาจทานทนไหวเช่นกัน เขาผละจากทรวงนุ่ม ลุกขึ้นนั่งคุกเข่า แล้วจับข้อเท้าของนางแยกออก แทรกตัวไปอยู่ตรงกลาง แล้วเอาท่อนขาของนางพาดบนแขนของตัวเอง จากนั้นก็นำพาแท่งหยกแสนแกร่งกร้าว สอดแทรกเข้าไปในคูหาสวรรค์อันคับแคบของนาง

“กรี๊ด ไม่นะ ข้าเจ็บ อุ๊บ!”

หลิวชิงหลินกรีดร้องขึ้นมา เมื่อช่องทางคับแคบที่ไม่เคยมีผู้บุกรุกถูกบางสิ่งที่ใหญ่โตแทรกผ่านเข้ามา ทำลายสิ่งมีค่าที่นางรักษาเอาไว้จนพังทลาย อีกฝ่ายไม่ปล่อยให้นางส่งเสียงร้อง ก้มลงมาปิดปากนางด้วยริมฝีปากตัวเอง แล้วเริ่มขยับกายไปมาส่งผ่านความร้อน ให้นางรู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งกาย

ซุนเซิงขยับสะโพกสอบนำพาความรื่นรมย์มอบให้ตัวเขาและนาง ภายในกายสาวร้อนและหนึบแน่น รัดรึงจนเขาแทบขาดใจกับความเสียดเสียวนั้น ริมฝีปากบดเคล้าริมฝีปากนุ่มหวาน จนนางส่งเสียงครางสะอื้น น้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม เขาคลายริมฝีปากออกจูบซับน้ำตาให้นาง

“ชิงหลิน อา...”

ซุนเซิงครางเรียกชื่อสตรีใต้ร่าง นางเป็นของเขาแล้ว เขากำลังครองครองกายนาง ส่วนที่ใกล้ชิดแนบสนิทกัน เร่าร้อนเกินจะบรรยาย แท่งหยกแข็งกำลังโลมลูบเกสรบุปผางามจนฉ่ำวาว กลีบบุปผาสีแดงโอบรัดรอบแท่งหยกที่เคลื่อนเข้าออก เป็นภาพที่เขาสลักไว้ในความทรงจำ มองใบหน้างามที่ตอนนี้บิดเบี้ยวเล็กน้อย แต่ก็งดงามจนไม่อาจละสายตาได้ ทรวงอวบราวกับก้อนซาลาเปานุ่มฟู ส่ายไปมาตามแรงขยับ ทั้งงดงาม ทั้งน่ากิน จนเขาอดใจไม่ไหว ก้มลงไปงับให้สมอยาก

“อ๊ะ พี่ซุน ข้า...”

หลิวชิงหลินกรีดร้องแอ่นอกให้เขาดื่มกิน พลางยกสะโพกลอยขึ้นจากพื้น ดีดเด้งรับการกระแทกกระทั้นอย่างลืมตัว ความสุขที่ไม่เคยพานพบ ทำให้สตรีนางนี้แทบจะขาดใจตาย

ฤทธิ์ของยากระตุ้นกำหนัดยังคงควบคุมจิตใจสองหนุ่มสาว ต่างพากันร่ายระบำบทเพลงรัก ท่ามกลางสายฝนตกอย่างหนัก ลมแรงพัดต้นไม้ส่ายไหว น้ำฝนตกกระทบใบไม้เสียงดัง กลบเสียงครางครวญของสองหนุ่มสาวบนรถม้า ยามนี้ต่างพัวพันกันจนแทบไม่อาจแยกห่าง เสียงกระทบของเนื้อกระแทกเนื้อดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

เวลาล่วงเลยไปทุกอย่างจึงสงบลง ฝนหยุดตกแล้วแต่คนในรถม้ายังคงนอนกอดก่ายกันด้วยเนื้อตัวเปลือยเปล่า

“ชิงหลิน แม่ของเจ้าคงสมใจแล้ว หากรู้ว่าข้าได้ตกหลุมพรางของนาง”

ซุนเซิงเอ่ยขึ้นหลังจากปลดปล่อยความร้อนในกาย บนเรือนร่างงดงามของหลิวชิงหลิน นางนอนขดตัวหันหลังให้เขาด้วยความอับอาย เขานอนตะแคงกอดนางจากด้านหลังเอาไว้ ท่อนแขนรัดรอบเอวคอดดึงให้ตัวนางแนบชิดกับเขา บางส่วนกลางกายแกร่งยังผ่าวร้อน แนบเบียดร่องก้นของนาง อุ้งมือหนากุมทรวงนุ่มไว้เต็มกำมือไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยข้าเถอะ ข้ารู้ว่าท่านเกลียดแม่ข้า และเกลียดข้าด้วย สิ่งที่ท่านทำกับข้าครั้งนี้ ข้าจะไม่เรียกร้องความรับผิดชอบจากท่าน”

หลิวชิงหลินเอ่ยเสียงเครือ นางฟื้นคืนสติพร้อมกับสูญเสียความสาวให้ชายที่นางหลงรัก แต่เขาทำไปเพราะถูกมารดาของนางวางยาปลุกกำหนัดไม่ใช่เพราะรักนาง หลิวชิงหลินทั้งอับอายและอดสู นางไม่กล้าเรียกร้องความรับผิดชอบจากเขา

“หึ เจ้ายอมรับแล้วใช่หรือไม่ ว่ามารดาเจ้าวางยาข้า หรือว่าเจ้าเองก็ร่วมมือกับนางด้วย มิเช่นนั้นจะขึ้นรถม้าตามข้ามา จนมีสภาพเช่นนี้หรือ”

ซุนเซิงส่งเสียงหึ ในคอ คล้ายดูแคลน ทั้งที่ในใจของเขานั้น รู้สึกยินดีที่ได้ครอบครองหลิวชิงหลิน แต่เขาก็เกลียดนางหวังจูมารดาของนาง จนไม่อาจยอมรับได้ในทันที เนื้อตัวนุ่มนิ่มหอมกรุ่นในอ้อมแขน ทำให้เขามีความสุขมาก ความสาวของนางเขาได้ครอบครองเป็นคนแรกย่อมภาคภูมิใจ แต่จะให้ยอมรับในทันทีนั้นเขายังทำไม่ได้ ในใจยังคิดแค้นนางหวังจู

“หากท่านจะเข้าใจเช่นนั้น ก็แล้วแต่ท่าน ปล่อยข้าได้แล้ว ข้าจะกลับบ้าน”

หลิวชิงหลินผลักไสเขาออกห่าง ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าที่โยนเกลื่อนพื้นมาสวม แต่ซุนเซิงกลับคว้ามือของนางไว้ แย่งเสื้อผ้าออกโยนทิ้ง

“จะรีบไปไหน เมื่อเจ้าไม่ถือโทษสิ่งที่ข้าทำกับเจ้า ถ้าอย่างนั้นเรามาสนุกกันต่อดีไหม ข้ายังกินเจ้าไม่อิ่มเลย”

ซุนเซิงแกล้งพูดให้นางอับอาย เขาดึงตัวนางมากอดไว้ ซุกใบหน้าบนซอกคอขาว มือก็ขยำทรวงอวบเคล้นคลึงไปมา โทสะในใจที่มีต่อนางหวังจู ทำให้เขากระทำการหยาบหยามน้ำใจหลิวชิงหลิน

“พี่ซุน ท่านปล่อยข้าเถอะ ท่านไม่ได้รักข้า ก็อย่ารังแกข้าอีกเลย”

หลิวชิงหลินผลักไสเขา ในใจเจ็บช้ำกับการกระทำหยามเกียรตินี้ นางถูกเขาทำลายความสาวไปแล้ว ยังไม่พอใจอีกหรือ เหตุใดยังคิดแกล้งให้นางต้องอับอายด้วย