เตือนชาวเมือง

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์อ่อน ๆ ลอดผ่านหน้าต่างในห้องของโจวเจียวหรง นางลุกขึ้นเตรียมตัวด้วยชุดเรียบง่าย เพื่อสะดวกต่อการเดินทางเข้าเมือง วันนี้นางตั้งใจจะลงพื้นที่ไปยังย่านตลาดและพบบรรดาพ่อค้า แม่ค้า รวมถึงชาวบ้านเพื่อเตือนเรื่องน้ำท่วมที่นางคาดการณ์ว่าจะเกิดขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า

เมื่อถึงตลาด นางเดินตรงไปยังพ่อค้าแม่ค้า พร้อมกล่าวถึงการเตรียมการล่วงหน้าอย่างไม่รีรอ

"ทุกท่าน อีกไม่นานนี้ข้าคาดว่าจะเกิดน้ำท่วมหนัก หากสามารถเตรียมการไว้ล่วงหน้า เช่น ยกของขึ้นที่สูง หรือสำรองเสบียงไว้ ทุกท่านจะได้ปลอดภัย"

พ่อค้าแม่ค้าบางคนทำหน้าสงสัย ขณะที่บางคนสนใจฟังคำเตือนของนาง เจียวหรงจึงอธิบายถึงสภาพอากาศในช่วงนี้และเล่าถึงฝนที่ตกหนักและน้ำในแม่น้ำที่เริ่มสูงขึ้นทุกวัน หวังว่าคำพูดของนางจะทำให้คนในเมืองเห็นความสำคัญและเริ่มเตรียมการเพื่อลดความเสียหายจากภัยพิบัติที่อาจเกิดขึ้น

แม้เจียวหรงจะพยายามชี้แจงถึงความจำเป็นในการเตรียมการรับมือน้ำท่วม แต่กลับมีบางคนที่ไม่เชื่อ โดยเฉพาะคู่แข่งของตระกูลโจวในย่านตลาด ซึ่งเป็นสตรีวัยสิบเก้าปี นางชื่อจางอี้ชิงซึ่งเป็นคู่แข่งกับเจียวหรงมาแต่ไหนแต่ไร นางลอบมองเจียวหรงด้วยสายตาเยาะเย้ย ก่อนเอ่ยวาจาประชดประชันให้ผู้คนรอบข้างได้ยิน

"คุณหนูโจวคงจะว่างมากสินะ ถึงได้มาคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ ใครกันจะเชื่อว่ามีน้ำท่วมใหญ่เพราะแค่ฝันของสตรีตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง" นางหัวเราะเบา ๆ พลางส่ายหน้า

"ถ้ามีเวลาไปเตือนคนอื่น ข้าว่าเจ้าเอาเวลาไปปรับปรุงร้านของตนให้ดีก่อนจะดีกว่านะ"

เสียงซุบซิบและสายตาสงสัยเริ่มแพร่สะพัดไปรอบ ๆ เจียวหรงยังคงกล่าวตอบด้วยความหวังดีต่อไป นางรู้ว่าต้องมีคนไม่เชื่อที่นางกล่าวแน่ ทว่าเจียวหรงหวังว่าทุกคนจะไม่เสียหายจากน้ำท่วมครั้งนี้อีก

"ข้าหวังว่าในอีกสองเดือน ท่านจะไม่เสียใจกับคำพูดเหล่านี้ เพราะข้าเตือนท่านด้วยความหวังดีจริง ๆ มิใช่เพื่อสิ่งอื่น"

จางอี้ชิงส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันอีกครั้ง "คอยดูกันไปเถิด! หวังว่าครอบครัวเจ้าจะไม่ลำบากเสียเองจากการเตรียมการที่เสียเปล่า"

สาวใช้ของเจียวหรงเห็นท่าทางไม่ให้เกียรติและคำพูดเหยียดหยามจากจางอี้ชิง จึงไม่สามารถทนได้อีกต่อไป นางยืนตรงและหันไปทางจางอี้ชิงที่พูดจาด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน แล้วเอ่ยตอบกลับจางอี้ชิงอย่างเจ็บแสบ

"เถ้าแก่เนี้ยจาง หากท่านไม่เห็นความสำคัญของคำเตือน หากน้ำท่วมจริง ๆ ข้าคงจะได้เห็นว่าร้านของท่านจะเสียหายแค่ไหน!"

จางอี้ชิงมองหน้าสาวใช้ของเจียวหรงด้วยความตกใจและโกรธที่ถูกว่ากลับ นางยังคงไม่เชื่อในตัวเจียวหรงพลางตอบกลับไป

“คอยดูเถอะ การเตรียมการของตระกูลโจวจะเสียเปล่าแน่!”

“ช่างเถอะ ในเมื่อนางไม่สนใจในความหวังดี พวกเราก็ไปที่อื่นกันต่อ”

เจียวหรงพูดกับซูย่า นางตัดสินใจไม่ต่อความยาว นางเพียงเดินต่อไปเพื่อเตือนชาวบ้านที่ยินดีรับฟัง และบอกตนเองว่าไม่ควรเสียเวลาไปกับคนที่ไม่ยอมเชื่อในสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น

ในตลาด บรรยากาศเริ่มตึงเครียดเมื่อคนบางส่วนเริ่มสงสัยในคำพูดของเจียวหรง บางคนถึงกับมองนางพลางหัวเราะเยาะ บ้างก็บอกกันว่านางบ้า

"นางดูเหมือนจะบ้าไปแล้ว เรื่องน้ำท่วมใหญ่นั่น จะเกิดขึ้นได้อย่างไร"

ท่ามกลางเสียงหัวเราะและซุบซิบบางคนก็ยังมีคนที่เชื่อในตัวเจียวหรง โดยเฉพาะกลุ่มพ่อค้าและแม่ค้าบางคนที่เคยเห็นความสามารถของนางในด้านการค้าตั้งแต่เด็ก ๆ พวกเขารู้ดีว่าเจียวหรงไม่เคยแสดงท่าทีทุ่มเทหรือทำอะไรโดยไม่มีเหตุผล

หนึ่งในพ่อค้าผู้มีประสบการณ์ยาวนานในตลาดพูดขึ้นว่า "ถ้าเจียวหรงเตือนอย่างนี้ ข้าคิดว่าควรเชื่อเถอะ เรื่องน้ำท่วมมันอาจเกิดขึ้นจริงก็ได้ เราเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วหลายครั้ง นางไม่ได้เตือนโดยไม่มีเหตุผล"

แม่ค้าคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ใกล้ ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย "นั่นสิ ข้าเคยทำการค้ากับตระกูลโจวมาไม่น้อย ข้าไม่เคยเห็นเจียวหรงพูดอะไรแบบไม่มีน้ำหนักเลย"

เสียงสนับสนุนเริ่มดังขึ้นบ้าง แม้บางคนยังคงไม่เชื่อ แต่ก็เริ่มมีผู้ที่ยอมรับและเชื่อในคำเตือนของเจียวหรงมากขึ้น เนื่องจากความมั่นใจและการแสดงออกถึงความสามารถในการบริหารการค้าของนาง

เมื่อหลิงจื่ออี้ลูกชายเจ้าเมืองได้ยินข่าวว่าเจียวหรงมาที่ตลาดเพื่อเตือนเรื่องน้ำท่วม เขาก็รีบเดินเข้ามาหานางด้วยท่าทางกระตือรือร้น แต่ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยความสงสัย เขารู้สึกไม่แน่ใจในสิ่งที่นางกล่าวมา แต่เพราะเขาชื่นชอบนางอยู่แล้ว เขาจึงตัดสินใจสนับสนุนคำพูดของนาง แม้ว่าในใจจะยังไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก

เขายิ้มกว้างพลางพยักหน้ารับฟัง "ข้าคิดว่าคุณหนูโจวคงพูดถูกแล้ว เห็นทีข้าคงต้องเตือนบรรดาผู้คนในเมืองเหมือนกัน"

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ แม้จะไม่ได้จริงจังหรือเชื่อเต็มร้อย

เจียวหรงมองเขาด้วยความสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยความขอบคุณตามมารยาท

"ข้าขอบคุณท่านที่ให้การสนับสนุน แต่ข้าแค่หวังว่าคำเตือนนี้จะไม่เป็นเพียงคำพูดเปล่า ๆ หากทุกคนเตรียมตัวไว้ก่อนก็จะปลอดภัยเจ้าค่ะ"

หลิงจื่ออี้พยักหน้ารับคำแล้วกล่าวด้วยท่าทางยิ้มแย้ม "ข้าจะทำตามคำแนะนำของคุณหนูโจวแน่นอน ไม่ว่าอย่างไร ข้าก็อยากให้เมืองหลิวสุ่ยของเราปลอดภัยจากน้ำท่วม"

แม้ในใจของเขาจะไม่มั่นใจ แต่เขาก็รู้ดีว่าเขาควรสนับสนุน เจียวหรงไปก่อน เพราะมันจะทำให้เขาดูเป็นคนที่ใส่ใจและให้เกียรติในตัวนาง

หลิงจื่ออี้มักตามติดเจียวหรงอยู่ไม่ห่าง ทำท่าทางประหนึ่งหลงใหลและเอาใจใส่นางทุกครั้งที่เจอกัน เขามักหาเรื่องเข้ามาพูดคุย พยายามทำให้เจียวหรงเห็นว่าเขาสนใจและพร้อมช่วยเหลือนางอยู่เสมอ ทว่าลึก ๆ แล้วเขาไม่ใช่คนที่จริงใจต่อนางแต่อย่างใด ในใจของเขาเต็มไปด้วยความต้องการที่จะเอาชนะและพิสูจน์ว่าเขาสามารถเอาชนะนางได้

ทุกครั้งที่เขาพยายามทำให้เจียวหรงสนใจและมองเขาในแง่ดี นางกลับนิ่งเฉยและไม่เปิดใจแม้แต่น้อย หลิงจื่ออี้จึงรู้สึกท้าทาย และยิ่งตื๊อนางหนักขึ้นไปอีก หวังว่าสักวันหนึ่งเขาจะสามารถทำให้เจียวหรงยอมใจอ่อนและยอมรับเขา

หลิงจื่ออี้เข้ามายืนใกล้ ๆ เจียวหรง ก่อนจะแสร้งเอ่ยด้วยความเศร้าใจ

"เจียวหรง ข้าไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเจ้าต้องคอยผลักไสข้าออกไปแบบนี้ ทั้งที่ข้าก็ทำทุกอย่างเพื่อเจ้ามาตลอด"

เขาพูดพลางมองลึกเข้าไปในดวงตาของนาง "ข้าเพียงแต่อยากให้เจ้ามองข้าในทางที่ดีบ้าง อยากให้เจ้ารู้ว่าข้าจริงใจและพร้อมจะอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ"

เจียวหรงสบตากับเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น ก่อนตอบกลับด้วยความเย็นชา

"หลิงจื่ออี้ ข้าซาบซึ้งในความตั้งใจของท่าน แต่ข้าคิดว่าเราต่างก็มีเส้นแบ่งกั้นกันอยู่ หากท่านพยายามฝืนไปกว่านี้ ข้าเกรงว่า...มันอาจทำให้ท่านต้องผิดหวัง"

หลิงจื่ออี้หัวเราะเบา ๆ แม้คำพูดของนางจะเย็นชา เขากลับไม่สะทกสะท้าน เขายิ้มพลางพูดด้วยความแน่วแน่ต่อไป

"ผิดหวังหรือ? ไม่มีทาง ข้ายินดีที่จะพยายามต่อไปจนกว่าเจ้าจะยอมรับข้า เจียวหรงข้าเชื่อว่าสักวันเจ้าจะต้องมองเห็นความจริงใจของข้า"

เจียวหรงนางไม่เชื่อคำล่อลวงของเขาเด็ดขาด นางทราบดีว่าจวนของเขานั้นเต็มไปด้วยอนุมากมาย จะมีความจริงใจให้นางจากที่ใด? อีกทั้งนางในตอนนี้ไม่ได้เชื่อว่าความรักแท้จะมีอยู่จริงสำหรับนาง!