เตรียมรับมือน้ำท่วม

โจวอี้หงจากที่เคยเป็นคุณชายเสเพล หลังจากตระหนักถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้นเขาจึงเริ่มที่จะขยันเรียนรู้งานจากท่านพ่อของเขา ตระกูลโจวของเขาเป็นคหบดีเลื่องชื่อเรื่องการส่งออกขายสินค้าทางการเกษตรและสินค้าแปรรูปทางอาหาร เช่น ข้าว ผลไม้แห้ง ชา น้ำผึ้ง และเครื่องปรุงต่าง ๆ ก่อนที่จะส่งออกไปยังเมืองต่าง ๆ ผ่านเส้นทางน้ำ จึงทำให้กิจการของสกุลโจวมีชื่อเสียงเรื่องการขายสินค้าและอาหาร

โจวอี้หงพูดกับบิดาด้วยท่าทางจริงจัง "ท่านพ่อ ข้าตัดสินใจแล้ว ข้าจะไม่ปล่อยให้ภาระทั้งหมดตกอยู่กับท่านกับหรงเอ๋อร์อีกต่อไป ข้าจะตั้งใจเรียนรู้งานจากท่านพ่อขอรับ"

บิดามองเขาด้วยสายตาที่ทั้งประหลาดใจและภูมิใจ ก่อนพยักหน้าช้า ๆ "หงเอ๋อร์ หากเจ้าตั้งใจเช่นนั้น ท่านพ่อก็จะสอนทุกสิ่งที่เจ้าควรรู้ ไม่ว่าจะยากเพียงใด เจ้าต้องรับไว้ให้ได้"

โจวอี้หงตอบรับทันที "ข้าสัญญาขอรับท่านพ่อ ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีก"

แม้กระทั่งคนงานในท่าเรือต่างมองหน้ากันอย่างงุนงง ก่อนที่คนหนึ่งจะกระซิบกระซาบกับอีกคน

"เจ้าว่าแปลกหรือไม่ คุณชายใหญ่เปลี่ยนไปขนาดนี้! ก่อนหน้านี้ยังเที่ยวเล่นไปวัน ๆ ไม่สนใจสิ่งใด แต่นี่…เห็นทีข้าเองก็ไม่อยากเชื่อสายตา!"

"ข้าก็คิดเช่นนั้น!" อีกคนตอบ

"ไม่กี่วันมานี้ ข้าเห็นคุณชายใหญ่ตั้งใจเรียนงานจากนายท่านผู้เฒ่าอย่างจริงจัง แม้กระทั่งยอมอ่านบัญชีตั้งหลายเล่ม! ช่างเป็นที่น่าชมเชยจริง ๆ "

อีกคนหนึ่งพยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย "หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เห็นทีจวนสกุลโจวของเราอาจรุ่งเรืองยิ่งขึ้นกว่าเดิมแล้ว!"

โจวเจียวหรงหลังจากหายดี นางจึงเข้ามาดูงานนางเองก็อดประหลาดใจไม่ได้เรื่องพี่ชายที่เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงในเวลาเพียงไม่กี่วัน ก่อนหน้านี้โจวอี้หงไม่เคยสนใจงานของตระกูล วัน ๆ ก็เพียงเที่ยวเล่นไปเรื่อย แต่บัดนี้กลับกลายเป็นคนที่ขยันขันแข็ง ตั้งใจเรียนรู้งานจากท่านพ่อทุกด้าน

โจวเจียวหรงเฝ้ามองพี่ชายอยู่เงียบ ๆ ด้วยความประหลาดใจและไม่คาดคิด นางแอบยิ้มเล็ก ๆ ในใจ คิดว่าหากพี่ชายของนางเป็นเช่นนี้ต่อไป อนาคตของตระกูลโจวนางคงไม่ต้องแบกภาระเพียงลำพังแล้ว

เจียวหรงหันไปพูดกับซูย่าซึ่งข้างกายด้วยความแปลกใจ

“เจ้าดูสิ พี่ใหญ่ของข้ากลายเป็นคนขยันขันแข็งถึงเพียงนี้ ข้าไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นภาพเช่นนี้มาก่อน”

ซูย่าพยักหน้าเห็นด้วยพลางยิ้ม “จริงเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวเองก็ประหลาดใจ คุณชายใหญ่เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน แต่หากท่านตั้งใจจริงเช่นนี้ ตระกูลของเราคงรุ่งเรืองขึ้นไปอีกแน่เจ้าค่ะ”

โจวเจียวหรงยิ้มบาง ๆ “ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น หากพี่ใหญ่ยังตั้งใจเช่นนี้ ข้าเองก็จะมีผู้แบ่งเบาภาระได้บ้าง”

ซูย่ามองเจียวหรง ก่อนจะคิดในใจเงียบ ๆ

‘ทั้งคุณหนูและคุณชายใหญ่นี่…ตั้งแต่ฟื้นจากการตกน้ำมา ช่างเปลี่ยนไปเหมือนเป็นคนละคน ขยันขันแข็งและมุ่งมั่นกันทั้งคู่ ราวกับว่ามีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกท่าน…’

ทว่านางกลับรู้สึกยินดีที่เห็นความเปลี่ยนแปลงอันน่าแปลกนี้

แม้จะยินดีกับความเปลี่ยนแปลงของพี่ชาย แต่ความคิดของโจวเจียวหรงยังคงวนเวียนอยู่กับการหาทางหลีกหนีจากเงื้อมมือขององค์ชายสาม นางเริ่มหาทางหลีกเลี่ยงจากเขาตั้งแต่เนิ่น ๆ

เจียวหรงคิดทบทวนแผนการต่าง ๆ อย่างระมัดระวัง ไม่ให้การเคลื่อนไหวของนางเป็นที่จับตามอง หวังว่าตนจะสามารถหลบพ้นจากเส้นทางเดิมและชะตากรรมอันเลวร้ายที่นางเคยพบเจอในชาติก่อน

แต่สิ่งที่เร่งด่วนในตอนนี้ก็คือรีบเตือนชาวบ้าน เรื่องน้ำท่วมใหญ่ที่กำลังจะมาถึง

ยามบ่ายในจวนตระกูลโจว เจียวหรงนางตั้งใจจะบอกบิดาของนางเรื่องน้ำท่วม อีกทั้งยังหาข้ออ้างที่จะทำให้ท่านพ่อของตนเชื่อว่าจะเกิดขึ้นจริง

โจวเจียวหรงสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเคาะประตูเบา ๆ เมื่อได้ยินเสียงเรียก นางจึงเดินเข้าไป เงยหน้ามองบิดาที่กำลังอ่านเอกสารบนโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ท่านพ่อ ข้ามีบางสิ่งอยากแจ้งให้ท่านทราบ…ตอนที่ข้าป่วย ข้าได้ฝันถึงเหตุการณ์ประหลาด ฝันนั้นเหมือนจริงเหลือเกิน…”

นางหยุดเว้นจังหวะให้บิดาสงสัย ก่อนกล่าวต่อ “ข้าเห็นน้ำหลากท่วมจวนเราและพื้นที่โดยรอบจนเกือบทั้งหมด ท่วมถึงระดับที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน ข้าเชื่อเหลือเกินว่าในอีกสองเดือนข้างหน้าจะเกิดน้ำท่วมใหญ่อย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

โจวกงซุ่นขมวดคิ้วครุ่นคิด “หรงเอ๋อร์เชื่อว่าฝันนั้นเป็นลางบอกเหตุหรือ?”

โจวเจียวหรงพยักหน้าอย่างแน่วแน่ “เจ้าค่ะ ข้ารู้สึกว่านี่คือลางบอกเหตุไม่อาจเพิกเฉยได้ ข้าอยากให้ท่านเตรียมการป้องกันเผื่อไว้ ท่านพ่อหากเราเริ่มตอนนี้ จะยังมีเวลามากพอที่จะปกป้องสินค้าเราไม่ให้เสียหาย”

น้ำเสียงและท่าทางจริงจังของเจียวหรงทำให้บิดาเริ่มคิดตาม แม้จะลังเลอยู่บ้าง แต่ก็อดจะรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้

โจวกงซุ่นพยักหน้าช้า ๆ พลางมองบุตรสาวที่แสดงออกอย่างแน่วแน่ "ถ้าเจ้ามั่นใจเช่นนั้น พ่อจะจัดการเตรียมการตามที่เจ้าว่าไว้ ถึงแม้จะเป็นเพียงฝัน แต่การป้องกันไว้ก่อนก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย"

เจียวหรงยิ้มบาง ๆ ด้วยความโล่งใจเมื่อได้ยินคำตอบ นางรู้ดีว่าบิดาของนางรักและตามใจนางเสมอ และครั้งนี้บิดาเองก็ยังคงไว้ใจนาง แม้เหตุผลจะฟังดูแปลกก็ตาม

บิดาของเจียวหรงเป็นบุรุษที่แข็งแกร่งและอ่อนโยนในคราเดียวกัน ตั้งแต่สูญเสียภรรยาจากการคลอดบุตรยาก นางจึงกลายเป็นทั้งความหวังและความรักทั้งหมดที่เขามี เขาดูแล เจียวหรงและพี่ชายของนางเพียงลำพัง ทำหน้าที่ทั้งบิดาและมารดา เขาเอาใจใส่บุตรสาวอย่างที่สุด และบ่อยครั้งก็ตามใจนางยามที่นางมีความคิดและต้องการสิ่งใด

แม้ในบางครั้งเขาจะมองว่าสิ่งที่เจียวหรงขอมักฟังดูแปลกไปบ้าง แต่เขาก็ยินยอมให้ทุกอย่างด้วยความรักที่ลึกซึ้ง ด้วยความเชื่อมั่นว่านางมีเหตุผลของนางเอง บิดาของเจียวหรงจึงไม่ลังเลที่จะทำตามคำขอของบุตรสาวอยู่เสมอ

แม่ของเจียวหรงเป็นสาวงามที่หาตัวจับได้ยาก ตั้งแต่ภรรยาของเขาเสียชีวิตก็ไม่คิดมีภรรยาคนอื่นอีก บิดาของเจียวหรงจึงรักและทะนุถนอมบุตรสาวมากเป็นพิเศษ เพราะนางคือตัวแทนของภรรยาผู้เป็นที่รักที่เขาสูญเสียไป เขาเฝ้าดูเจียวหรงเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความภาคภูมิใจ นางงดงามและมีเสน่ห์เฉกเช่นมารดา แถมยังฉลาดหลักแหลมในทางการค้าตั้งแต่ยังเล็ก จนช่วยให้ตระกูลโจวเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อย ๆ

เขายอมทำตามใจบุตรสาวเสมอ เพราะเชื่อมั่นในสัญชาตญาณและความมุ่งมั่นของนาง และยังคงหวังลึก ๆ ว่านางจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข

โจวเจียวหรงตัดสินใจเริ่มการเตรียมการทันที หลังจากที่ท่านพ่อยอมตกลง นางจึงสั่งคนงานในจวนให้เริ่มขนย้ายสิ่งของและเสบียงไปเก็บไว้ในที่สูง พร้อมเตรียมพื้นที่สำหรับสิ่งของจำเป็นหากเกิดน้ำท่วมใหญ่ขึ้นมา แม้จะมีเสียงบ่นจากคนงานบ้างที่ไม่เข้าใจถึงความจำเป็นของการทำเช่นนี้ แต่เจียวหรงก็ยังคงยืนกรานในคำสั่งของนาง

โจวอี้หงไม่คิดว่าน้องสาวจะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ทั้งที่เขากำลังจะเริ่มเตรียมการ จึงแสร้งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวเดินมาดูการเตรียมการ "หรงเอ๋อร์ น้องแน่ใจจริง ๆ หรือว่าน้ำจะท่วมถึงขนาดนี้?"

โจวเจียวหรงหันมาก่อนตอบด้วยสายตาแน่วแน่ "พี่ใหญ่ ข้าเองก็หวังว่าฝันของข้าจะผิด แต่หากมันเกิดขึ้นจริง พวกเราจะไม่ทันได้ป้องกันอะไรเลย ข้าเพียงต้องการให้ครอบครัวของเราปลอดภัย ข้าหวังว่าพี่จะเชื่อข้าสักครั้งนะเจ้าคะ"

โจวอี้หงมองหน้าน้องสาวนิ่งไปครู่หนึ่ง "ได้ ข้าจะช่วยเจ้า หวังว่าน้ำจะไม่ท่วมอย่างที่เจ้าคิด"

โจวอี้หงยืนมองน้องสาวอย่างครุ่นคิด ในใจของเขารู้สึกประหลาดใจที่เจียวหรงมั่นใจในเรื่องน้ำท่วมมาก ทั้งที่เป็นเพียงฝันที่นางกล่าวถึง เขาจึงไม่อาจละสายตาและความสงสัยออกจากน้องสาวได้

เขาถอนหายใจเบา ๆ ก่อนพูดกับตนเองในใจ ‘หรือว่านาง…จะรู้เรื่องอดีตชาติ เหมือนที่ข้าจำได้?’

แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่อาจเป็นไปได้ ทว่าเขาก็ไม่กล้าสอบถามน้องสาวโดยตรง ได้แต่คอยสังเกตอย่างเงียบ ๆ ไปก่อน