เจอกันสักที

“เด็กเยอะเนอะไอ้เหนือ อย่าอารมณ์เสียใส่เด็กนะเว้ย” หมอเหนือและหมอเจมาถึงโรงเรียนอนุบาลนานาชาติในช่วงบ่ายของวัน ก่อนหน้านี้เขาส่งแพทย์เด็กเข้ามาตรวจเด็กโดยเฉพาะอยู่แล้ว เด็กที่วิ่งเล่นที่ในสนามทำให้เขาหวนนึกถึงเด็กชายในรูปเมื่อวาน เด็กที่ทำให้เขาแทบนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน สมองคิดหาแต่สมการความเป็นไปได้และเหตุผลทางวิทยาศาสตร์มาประกอบ

“เฮ้ย!! นั้น” หมอเจที่มองไปรอบ ๆ โรงเรียนอนุบาลแต่กับสะดุดเข้ากับเด็กชายที่เขาพึ่งเจอเมื่อวานคุณหมอเจไม่รอช้าเดินเข้าไปหาเด็กน้อยคนนั้นทันที ทำให้เพื่อนอย่างหมอเหนือเดินตามไปหมอเจไปห่าง ๆ ความงุนงงกับการกระทำของเพื่อนรักที่ไม่ค่อยชอบเด็กเท่าไหร่แต่ครั้งนี้เพื่อนเขาเดินเข้าไปหากลุ่มเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นกันอยู่ในสนามของโรงเรียน

“ฮาย!! เจ้าหนูร้านนอธ”

“สวัสดีคร๊าบคุณยุง” เสียงใสของหนูน้อยที่หมอเหนือได้ยินถึงกับใจเต้นแรงทั้งที่ยังไม่ได้เห็นหน้าเพราะตอนนี้หมอเจกำลังยืนบังอยู่ทำให้หมอเหนือค่อย ๆ เดินเข้ามาหาหมอเจอย่างช้า ๆ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้หมอเหนือนิ่งและอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อเขาเห็นเด็กน้อยที่คิดถึงตลอดทั้งคืนใบหน้าที่คล้ายเขาเหมือนย่อส่วนแต่ถ้าเป็นตอนเด็กอายุเท่ากันกับเด็กคนนี้คงเหมือนแฝดกันไม่มีผิด หัวใจที่เคยด้านชากลับมาเต้นแรงอีกครั้งเมื่อเห็นหน้าเด็กคนนี้

น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกจากดวงตาคมอย่างไม่มีเหตุผล เมื่อหมอเหนือมีความรู้สึกมากมายภายในจิตใจที่เขาไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ทุกอย่างเหมือนปลดล็อกภายในใจ การรอคอยของเขาได้สิ้นสุดลงเมื่อพบกับเด็กคนนี้ น้ำตาที่ไหลออกมาดวงตาแดงก่ำ ทำให้เพื่อนอย่างหมอเจต้องตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของเพื่อนรัก

“คุณยุงเป็นอะราย ไม่สบายหย๋อ” แค่ประโยคคำถามของเด็กตัวเล็ก ๆ ทำให้หมอเหนือถึงกับร้องไห้สะอึกสะอื้น ขายาวชันเข่าลงอยู่ในระดับเดียวกับเด็กชายนอธ มือน้อย ๆ ของนอธสัมผัสที่ใบหน้าหล่อเหลาของหมอเหนืออย่างเบามือ

“โอ๋ ๆ ไม่ย้องนะครับคุณยุง มากอด ๆ” แขนสั้น ๆ อ้างแขนรับผู้ชายตัวโตที่ร้องไห้ต่อหน้า ความฉลาดของนอธทำให้เขาสงสัยว่าทำไมบุคคลตรงหน้าถึงได้มีใบหน้าคล้ายกับตัวเองถ้าไม่ใช่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ความคิดนี้ทำให้นอธไม่ได้กลัวการเข้าหาของคนกลุ่มนี้เท่าไหร่นัก หมอเหนือโน้มตัวกอดเด็กชายตัวน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับส่งสายตาหาหมอเจด้วยความสงสัยอะไรบางอย่าง

“หยุดร้องได้แย้วนะครับคุณยุง เป็นผู้ชายห้ามอ่อนแอ”

“หึ!!ใครสอนเราแบบนี้เนี้ย ตัวก็แค่นี้” มือหนาสัมผัสเข้ากับศีรษะเล็กของนอธด้วยความรักที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ เหมือนถูกชะตาเหมือนผูกพัน ความรู้สึกหลากหลายภายในใจ

“นอธต้องปกป้องมามี๊ไง ก็เลยห้ามอ่อนแอ”

“แล้วพ่อเราไปไหนทำไมไม่ปกป้องคุณแม่” สีหน้าเศร้าของเด็กน้อยทำให้หมอเหนืออยู่ไม่สุข เขาเริ่มกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อเห็นแววตาเศร้าคู่นั้น

“แม่บอกว่าคุณพ่อไม่ว่างทำงานไม่ว่างมาหานอธ แต่ตอนนี้นอธอยู่ได้แล้ว ไม่อยากถามหาพ่ออีกเดี๋ยวแม่เสียใจ” ความสงสัยยังมีอยู่แต่เพื่อความแน่ชัด ทำให้หมอเหนือตัดสินใจทำอะไรบางอย่างลงไปโดยมีหมอเจช่วยเหลือถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่ผิดแต่ถ้าเขาอยากรู้ก็ต้องรู้ให้ได้

“ลุงถามได้มั้ยว่ามามี๊เราชื่ออะไรเผื่อลุงจะรู้จัก”

“ทำไมมีแต่คนอยากรู้จักมามี๊ของนอธจังเลย นอธไม่ชอบเลย”

“หือ!!”

“มามี๊ของนอธชื่อข้าวคร๊าบ จ๋วยด้วยมีแต่คนอยากจะเป็นพ่อของนอธกันทั้งนั้น” หือ!!หลังจากที่เขามั่นใจเกินครึ่งแต่หลังจากที่รู้ชื่อแม่เด็กเขาก็มั่นใจเลยว่าเป็นข้าวคนเดียวกันแน่ นี่เธอพากลูกไปจากเขางั้นเหรอ เธอใจดำมากข้าวเจ้าที่ทำแบบนี้ ทำไมเธอไม่บอกเขาสักนิดว่าตัวเองมีลูกทำไมไม่บอกว่าเขามีเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองอยู่บนโลกใบนี้ แล้วเราจะได้เห็นดีกันข้าวเจ้า!!

“ไว้ว่าง ๆ ยุงจะไปอุดหนุนร้านเรานะ” หมอเจตัดบทสนานาทันที เมื่อคุณครูมาตามให้เด็กไปนอนกลางวันหลังจากที่ตรวจสุขภาพเสร็จเรียบร้อย สายตาของหมอเหนือยังคงมองไปยังนอธและเขามั่นใจว่านอธคือลูกชายของเขาแน่นอนแต่ถ้าจะจัดการคนอย่างข้าวที่แอบดื้อต้องมีหลักฐานเท่านั้น

“แม่ง!! เหลือเชื่อฉิบหาย”

“กูก็ไม่อยากเชื่อว่าข้าวจะทำกับกูขนาดนี้” เสียงพึมพำออกจากปากหมอเหนือสายตายังคงมองไปยังนอธที่กำลังเดินเข้าห้องไปนอน ดีใจแทบบ้าแต่ก็มีน้อยใจแม่ของลูกที่หอบลูกหนีเขาไปนานขนาดนี้ ลูกชายของเขาช่างน่ารักน่าชังอะไรขนาดนี้

“ส่งตรวจให้กูแล้วใช่มั้ยวะ”

“กูจัดการเรียบร้อย”

“มึงจะทำยังไงต่อไปวะไอ้เหนือ ข้าวหอบลูกหนีขนาดนี้ กูว่าน้องแม่งคงไม่อยากให้มึงรู้เรื่องลูก” มือหนาของมือเหนือลูบใบหน้าของตัวเองอย่างแรงเพื่อเรียกสติ ในใจเขาสับสันไปหมดอยากจะโกรธแต่ก็โกรธไม่ลง อยากจะเลิกรักแต่รักเขาฉิบหาย คนไอคิวสูงอย่างเขายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลย

“คนอย่างข้าวดื้อจะตาย กูจะรอหลักฐานแล้วค่อยจัดการทีเดียว” เขาแอบให้หมอเจดึงเส้นผมของนอธไปตรวจดีเอ็นเอ ถึงเขาจะมั่นใจว่านอธคือลูกแต่ก็ยังต้องการหลักฐานทางวิทยาศาสตร์ที่เชื่อถือได้ไปแสดงให้คนอย่างข้าวดู เธอจะได้เลิกปฏิเสธ

“กูเอาใจช่วยแต่จะทำอะไรก็นึกถึงหน้าลูกเอาไว้ด้วยนะเว้ย” มือหนาตบที่หัวไหล่เพื่อนรักเพื่อเรียกสติกลับคืนมา เมื่อเขามีส่วนทำให้เหนือและน้องข้าวเกิดแตกหักกันขึ้นมาเช่นกัน เขาก็อยากจะไถ่โทษความผิดของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็นเพื่อนรักแอบร้องไห้ทุกครั้งที่เหนืออยู่คนเดียว เหนือมักจะนั่งมองรูปถ่ายของมันกับน้องข้าวตอนมีความสุขด้วยกันและร้องไห้ออกมาไม่ให้ใครเห็น

ทุกวันนี้ที่เพื่อนของเขาทำงานหนักเพราะไม่อยากมีเวลาคิดถึงเรื่องอื่นที่ทำให้ตัวเองเป็นทุกข์ ตั้งแต่ที่น้องข้าวหนีไปเขาก็ไม่เคยเห็นรอยยิ้มของเพื่อนมาตลอดหลายปีนี้ จนมาวันที่เขาส่งรูปนอธให้มันดูรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานกลับปรากฏของบนใบหน้าของเพื่อนรักมันทำให้เขาและวิน รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อความสุขของเพื่อนกำลังจะกลับมายังไงเขาก็จะช่วยให้ถึงที่สุดแถมตอนนี้ยังมีหลานชายที่น่ารักช่างพูดอย่างนอธมาเป็นกาวใจและก็หวังว่าพ่อกับแม่จะกลับมาคืนดีกันเร็ว ๆ หลังจากนี้ก็คงต้องรอผลตรวจดีเอ็นเอแค่นั้น

##นอธ หนูคงต้องใช้กาวตราช้างแล้วแหละลูก ลุงหมอเจอยากให้หนูเป็นกาว##