ลูกใคร

“ลูกใครน่ารักจัง”

“มึงว่าคุ้นหน้าเด็กมั้ยวะไอ้วินทร์” สองหนุ่มที่กำลังกระซิบกระซาบกันสองคนพร้อมกับสายตาที่มองไปยังเด็กชายตัวน้อยที่เขาคิดว่าคุ้นหน้าเด็กคนนี้อย่างบอกไม่ถูกเหมือนพวกเขาเคยเห็นหน้าเด็กน้องจากที่ไหน ขายาวของหมอเจชันเข่าลงกับพื้นใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับเด็กน้อยเขายังสงสัยว่าเคยเจอเด็กหน้าตาน่ารักแบบนี้จากที่ไหน

“ลุงขอถ่ายรูปหนูได้มั้ยครับ”

“ได้คร๊าบ โปรโมทร้านให้น้องนอธด้วยนะคร๊าบคุณยุง” หมอเจยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเด็กน้อยเก็บเอาไว้ใบหน้ายิ้มแย้มไม่กลัวคนยิ้มให้กล้องอย่างน่ารักจนคนเจ้าชู้อย่างหมอเจอยากมีลูกขึ้นมาทันที เมื่อซื้อกาแฟเสร็จเรียบร้อยหมอเจและวินทร์เดินออกจากร้านกาแฟมุ่งหน้าตรงไปที่นัดหมายกับเพื่อนรักอีกคนเอาไว้

“แม่งน่ารักฉิบหาย เห็นแล้วกูอยากมีลูกเลยวะ”

“น่ารักจริงวะแต่กูยังคิดไม่ออกว่ากูเคยเห็นหน้าเด็กคนนี้ที่ไหนอยู่ดี” ระหว่างที่กำลังขับรถเสียงพูดคุยของหมอเจและวินทร์ยังคงสนทนาถึงเด็กที่พึ่งเจอที่ร้านกาแฟ แต่เมื่อถึงที่นัดหมายที่พวกเขานัดกับเพื่อนรักอีกคนเอาไว้คือโรงเรียนอนุบาลอินเตอร์ที่พวกเขาจะต้องเตรียมอุปกรณ์มาตรวจสุขภาพของเด็กนักเรียนโรงเรียนในเครือของหมอเจ

“กูรู้แล้วไอ้วินทร์ว่าทำไมเราถึงคุ้นหน้าเด็กคนนั้น”

“ทำไมวะ”

“แม่ง!! หน้าเหมือนไอ้เหนืออย่างกับแกะ”

“เออ จริงด้วยวะ” เมื่อเพื่อนรักทั้งสองเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วเห็นเพื่อนรักของเขากำลังนั่งทำงานอยู่จึงนึกขึ้นได้ว่าเขาคุ้นหน้าเด็กคนนี้จากใคร เด็กคนนี้หน้าตาคล้ายกับเพื่อนเขาอย่างกับแกะ

“นี่ถ้ามันเจ้าชู้กูก็คิดว่ามันคงไปไข่เอาไว้แน่เลยวะ”

“กูก็ว่างั้น”

“คุยอะไรกันวะ” บุคคลที่สามในประโยคสนทนาถามขึ้นด้วยความสงสัยว่าเพื่อนรักมองหน้าเขาและหันไปคุยกันสองคนโดยที่เขาก็ไม่เข้าใจประโยคเหล่านั้นแม้แต่น้อย

“ไอ้เหนือกูถามมึงจริง ๆ นะ” หมอเจที่นั่งลงกับเก้าอี้พร้อมกับโน้มหน้าไปกระซิบถามเพื่อนอย่างหมอเหนือด้วยใบหน้าจริงจังไม่มีท่าทีเล่นเหมือนเคยทำให้หมอเหนือหยุดฟังประโยคที่หมอเจกับพูดต่อไปนี้โดยมีวิททร์นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ อย่างสนใจ

“มึงไปไข่ไว้ที่ไหนรึเปล่าวะ”

“ไอ้สัส!! มึงพูดเหี้ยอะไรมึงวะ” อยู่ ๆ ก็มากล่าวหาเขาว่าไปทิ้งไข่เอาไว้ที่ไหนตั้งแต่เป็นหนุ่มมาเขามีแฟนคนเดียวก็คือข้าวเจ้าแค่คนเดียวและหลังจากที่เธอทิ้งเขาไปเขาก็ไม่เคยคบใครอีกเลยจะให้เขาไปวางใครที่ไหนนอกจากข้าวเจ้าคนเดียวเท่านั้น

“แต่เมื่อกี้กูกับไอ้วินทร์ไปเจอเด็กที่หน้าเหมือนมึงมา”

“เด็กที่ไหนก็หน้าเหมือนกันทั้งนั้นแหละ”

“สาบานว่าคือคำตอบของหมอที่มีไอคิวสูงอย่างมึง งั้นมึงดูรูปนี่” หมอเจล้วงมือถือจากกระเป๋ากางเกงเปิดรูปเด็กชายที่เขาถ่ายเองกับมือส่งให้หมอเหนือดู เด็กชายที่มีใบหน้าเหมือนย่อส่วนมาจากหมอเหนือทุกระเบียบนิ้วไม่มีผิดเพี้ยน

“ไปเจอที่ไหนมาวะ”

“ร้านกาแฟแถวนี่เลย ร้านนอธ ที่พึ่งเปิดใหม่” สีหน้าตกใจของหมอเหนือฉายชัดบนใบหน้าเมื่อเห็นรูปเด็กชายที่หมอเจเปิดให้ดูในใจคิดว่าคนเราสามารถเหมือนกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ? คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนจะมีใบหน้าคล้ายเขาขนาดนี้เลยเป็นไปไม่ได้นอกจากสายสัมพันธ์หรือญาติกันเท่านั้น

“ส่งรูปมาให้กูหน่อย” ไม่รู้อะไรดลใจทำให้หมอเหนือละสายตาจากรูปเด็กชายคนนี้ไม่ได้เลย เขารู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มที่เขาเห็นแล้วเป็นอันต้องยิ้มตามไม่รู้ทำไมแค่เห็นรูปนี้ทำให้เขาอยากเห็นตัวจริงของเด็กคนนี้จัง

“ไว้มีเวลามึงก็รอแวะไปก็แล้วกัน” หลังจากที่คุยกันเสร็จพวกเขาก็แยกย้ายกันทำงานและรีบเด็กชายที่พึ่งพูดถึงไปเมื่อสักครู่

“พรุ่งนี้ก็มาตรวจสุขภาพเด็กได้เลยใช่ปะแล้วมึงจะมาด้วยมั้ยไอ้เหนือ”

“คงตามมาแหละ ถ้าว่าง”

“แล้วพวกมึงจะลากกูมาทำไมวะวันนี้ ให้กูนอนอยู่บ้านสบาย ๆ ไม่ได้รึไง” เสียงวินทร์โวยวายขึ้นเมื่อเพื่อนรักอย่างหมอเจไปลากเขาออกจากบ้านเพื่อนมาเตรียมสถานที่ในโรงเรียนแห่งนี้แต่ก็แค่โวยวายเพราะเพื่อนของเขาไม่เคยสนใจ วัน ๆ ทำแต่หน้านิ่งไม่รับรู้อารมณ์หรือความรู้สึกของใครทั้งนั้น

“งั้นแยกย้ายกันกลับเลยนะ”

ย้อนกลับไปร้านกาแฟ

“โล่งใจไปนะแก” สามสาวที่หลบอยู่หลังร้านถอนหายใจพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมายคิดว่าจะโดนจับได้แล้วแต่ดีที่หมอเจและพี่วินทร์รีบไปก่อนที่เจ้าแสบจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ พวกเธอทั้งสามคนลุ้นกับคำตอบของนอธแทบจะฉี่ราดยิ่งเจ้าลูกชายชอบคุยอยู่แล้วถามอะไรก็ตอบไปหมด ตอบแบบไม่ต้องคิด บางครั้งเธอก็อยากให้ลูกเงียบเอาไว้บ้าง

“สักวันก็ต้องเจอกันมั้ยวะ”

“ไอ้ตะวันปากแกนี่นะ”

“สักวันก็คงต้องเจอแต่ไม่ใช่ตอนนี้” สักวันเขาก็ต้องสงสัยในตัวของนอธที่หน้าตาเหมือนเขาราวกับแกะ ขนาดเธออุ้มท้องมาเก้าเดือนไม่มีพ่อของนอธมาคอยดูแลแต่น่าน้อยใจที่ลูกไม่เหมือนเธอเลยสักนิดจะเหมือนก็แค่นิสัยเท่านั้นแหละ!!

“แกจะโอเคใช่มั้ย”

“ก็โอเคนะ ถ้าไม่คิดจะแย่งลูกไปจากฉัน” เธอกลัวเหลือเกินว่าเขาจะแย่งลูกไปจากเธอ สิ่งที่เธอกลัวที่สุดในชีวิต หมอเหนือที่ทุกคนเห็นว่าเป็นคนดีแต่บางมุมเขาก็โหดเอาเรื่องเหมือนกันไม่มีใครสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้เลยความอัจฉริยะที่ได้มาจากพ่อทำให้นอธฉลาดเหมือนทุกวันนี้ เธอเคยสงสัยว่าลูกเธอจะเก่งกว่าเด็กคนอื่นเป็นพิเศษมานานแล้วแต่ก็อยากให้แกเติบโตในแบบเด็กที่มีพัฒนาการปกติ

“พวกฉันจะอยู่ข้าง ๆ แกเอง”

“ขอบใจนะพวกแก เราออกไปหานอธกันเถอะ” ทุกครั้งที่มีปัญหาเธอมักจะมีครอบครัวและเพื่อนคอยช่วยเหลือจนทุกวันนี้ แรก ๆ ตอนนี้ฉันหนีไปหมอเหนือส่งคนมาตามเพื่อนรักของฉันทั้งสองเพื่อสืบความเคลื่อนไหวของเพื่อนจะติดต่อฉันมั้ยหรือไปหาฉันบ้างมั้ย!! จนบางครั้งก็แกร่งใจเพื่อนเหมือนกันที่ทำให้ลำบากไปด้วย

### เธอที่หนีเขาไปกับเขาที่ค่อยแต่จะตามหาเธอ##

กดหัวใจ กดคอมเม้น กดเพิ่มชั้น ก่อนที่ไรท์จะติดเหรียญนะทุกคน