ย้ายห้องนอน

“ข้าจะทำตามคำสั่งของท่านเจ้าค่ะ”

“ดีแล้วที่เจ้าตัดสินใจได้เด็ดขาดเสียที หย่งชวี่อิงแท้งเมื่อใดข้าย่อมทำให้เจ้าสมปรารถนาแน่” ยกยิ้มบอก ก่อนเดินหลีกไปอีกทางเพื่อไม่ให้มีใครสงสัยว่าทั้งคู่แอบนัดพบกัน ส่วนซูปี้ได้แต่มองห่อใส่ผงหงฮวาด้วยสายตาแน่วแน่ เพื่อท่านแม่ทัพแล้วนางจำเป็นต้องทำ

คำพูดทุกคำของสตรีทั้งสองล้วนดังเข้าหูฮูหยินสาว ชวี่อิงกำหมัดแน่นขณะที่น้ำตากำลังไหลลงมาอาบแก้ม นางพยายามสะกดกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ในชีวิตของนางนอกจากซูปี้แล้วนางล้วนไม่ไว้ใจผู้ใด แต่ใครเล่าจะคิดว่าคนที่นางไว้เนื้อเชื่อใจที่สุดจะคิดทำร้ายนางกับลูกได้ลงคอ

สาวใช้ตัวสูงเกือบเท่าบุรุษแอบเดินตามหลังฮูหยินมาด้วยอีกคนได้ยินบทสนทนานี้เช่นกัน นางไม่ได้แสดงความรู้สึกใดผ่านใบหน้าสักนิด ครั้นทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายเสร็จสิ้นคือเห็นฮูหยินเดินเข้าเรือนนอนไปถึงได้กลับไปรายงานเจ้านายตัวเอง

หลายวันมานี้สามีของนางแปลกไปยิ่งนัก ทุกมื้ออาหารเขามักเรียกให้นางไปกินกับเขาที่เรือนใหญ่ จนคนลือไปทั่วว่าความสัมพันธ์ระหว่างนางกับเขานั้นดีขึ้นจนผิดหูผิดตา

“ข้ามีเรื่องอยากถามท่านเจ้าค่ะ”

“ว่ามาเถิด” แม่ทัพหนุ่มว่าพร้อมกับยกชาขึ้นมาดื่ม

“ทำไมท่านถึงให้ข้ามาที่นี่ทุกมื้ออาหารเช่นนี้ล่ะเจ้าคะ ท้องของข้าโตขึ้นทุกวัน เดินเหินไม่ค่อยสะดวกนัก”

“ข้าลืมคิดเรื่องนี้ไปเสียสนิท เช่นนั้นนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปเจ้าก็ย้ายมาอยู่ที่นี่เถิด”

“เหตุผลล่ะเจ้าคะ ข้ารู้ดีว่าท่านไม่เคยคิดพิศวาสข้าสักนิด หากให้ข้ามาอยู่นี่ข้าคงรู้สึกอึดอัด”

“ลูกยังไม่ได้บอกเจ้ารึ ว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ข้าจะเป็นคนสอนเขาคัดอักษรด้วยตัวเอง เจ้าเป็นแม่ก็ควรมีส่วนร่วมด้วยมิใช่หรือ”

ครั้นได้ยินคำตอบ นางถึงได้ถอนหายใจราวกับรู้อยู่ก่อนแล้วว่าเขาต้องหาข้ออ้างเพื่อให้นางมาที่นี่แน่

“เช่นนั้น ท่านจะให้ข้าพักอยู่ที่ใดล่ะเจ้าคะ ที่เรือนนี้มีห้องนอนเพียงสองห้อง ห้องหนึ่งกลายเป็นห้องของตงเฉิงไปเสียแล้ว หากจะให้นอนห้องเดียวกับท่านคงไม่ได้ ท่านเคยบอกข้านี่เจ้าคะว่าอึดอัดไม่อยากใช้เตียงนอนร่วมกับผู้ใด อีกอย่างท่านมีทหารมากมายที่ต้องดูแล เหตุใดถึงได้มีเวลามาทำเรื่องพวกนี้หรือเจ้าคะ” ชวี่อิงจำได้ตั้งแต่วันเข้าหอคืนแรก เขาบอกนางว่าไม่ต้องการนอนร่วมเตียงกับใคร แม้คนผู้นั้นจะเป็นฮูหยินของตัวเองก็ตามที หนำซ้ำยังไม่ค่อยอยู่ที่จวน หนึ่งปีเขาอยู่ที่จวนไม่ถึงสิบวันด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นถึงได้แปลกไปเช่นนี้

“ห้าปีผ่านมาข้าล้วนทุ่มเททั้งกายใจให้กับฮ่องเต้ถึงได้ไม่ค่อยมีเวลาทำหน้าที่สามี คราวนี้พระองค์มีพระบัญชาลงมาว่าให้ข้าพักผ่อนอยู่ที่จวนสักปีสองปี”

“ท่านคงไม่ได้ถูกปลดจากตำแหน่งใช่ไหมเจ้าคะ” นางถามด้วยความตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของเขา มีอย่างที่ไหนกันที่ให้แม่ทัพคนสำคัญพักผ่อนอยู่ที่จวนนานถึงเพียงนั้น

“จะเป็นเช่นนั้นไปได้ยังไงกัน ฮ่องเต้ทรงรู้เข้าว่าแผลเก่าข้ากำเริบถึงได้ให้อยู่ที่จวนเพื่อฟื้นฟูร่างกาย”

“ท่าน...บาดเจ็บตรงไหนหรือเจ้าคะ” หญิงสาวอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ ถึงอย่างไรเสียนางกับเขาก็เป็นสามีภรรยากันมานาน แม้เขาจะเย็นชากับนาง แต่ไม่เคยไม่ให้เกียรตินาง

“ตรงไหล่ขวา เพราะฝึกฟันดาบกับทหารในค่ายทำให้อาการปวดกำเริบ ตอนนี้ไหล่ของข้ายกไม่ค่อยขึ้นเสียด้วยสิ”

“ท่านแม่รู้เรื่องนี้หรือไม่”

“เจ้าอย่าได้บอกนางเชียว” เขาส่ายหน้าตอบ หากมารดาเขารู้เข้าล่ะก็คนทั้งเมืองหลวงต้องรู้เรื่องนี้แน่ ซึ่งจะส่งผลไม่ดีต่อเขา

“เจ้าค่ะ”

“ส่วนเรื่องห้องนอน ข้าจะไปนอนกับตงเฉิงเอง ส่วนเจ้าก็นอนที่ห้องของข้าเถิด”

“เจ้าค่ะ”