คนที่ไว้ใจหักหลัง

“ใช่ เป็นอย่างที่เจ้าว่า”

“ถ้าอย่างนั้นท่านย่าต้องถอนคำพูดเมื่อครู่ด้วยนะขอรับ”

“ทำไมงั้นหรือ”

“เพราะว่าบ่าวรับใช้หลายคนก็อยู่ที่นี่ด้วย หากพวกเขาเข้าใจผิดคิดว่าอำนาจในจวนไม่ใช่ของท่านแม่ หลานกลัวว่าท่านแม่จะเสื่อมเสียชื่อเสียงขอรับ”

“เจ้าเพิ่งอายุได้สี่ขวบ แต่กลับเข้าใจเรื่องพวกนี้แล้วหรือ” แม่ทัพซ่งถามบุตรชาย

“เพราะตงเฉิงฉลาดเหมือนท่านพ่อ ถึงได้เข้าใจตั้งแต่ครั้งแรกที่อาจารย์สอน” เด็กน้อยเอ่ยประจบบิดา

“เช่นนั้นหรือ” ซ่งตงหยางพูดยิ้ม ๆ ขณะจ้องมองใบหน้าของลูกชาย มีพียงใบหน้าของเด็กคนนี้ที่คล้ายคลึงกับเขาเมื่อยังเด็ก ส่วนนิสัยใจคอล้วนต่างกันราวฟ้ากับเหว เขาไม่อยากจะคิดว่าถ้าหากหย่งชวี่อิงคลอดลูกคนที่สอง ใบหน้าของเด็กน้อยในครรภ์จะคล้ายเขาอีกหรือไม่ ถ้าหากเป็นเช่นนั้นทั้งเขาและตงเฉิงคงได้มีแฝดเพิ่มมาอีกคนเป็นแน่

สาวใช้คนสนิทตรวจสอบอาหารให้นายหญิงของตัวเองตามปกติ ชวี่อิงมองไปยังอาหารพวกนั้นพร้อมกับตั้งข้อสังเกตหลายอย่าง หากอาหารที่ห้องครัวนำมามาให้นางทานทุกมื้อมีของบางอย่างผสมอยู่ต้องเกิดอะไรขึ้นกับซูปี้ก่อนแน่ แล้วเหตุใดถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นกัน

“ฮูหยิน บ่าวตรวจสอบอาหารเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ” ว่าพลางให้สาวใช้นำสำรับมาวางไว้ที่โต๊ะเหมือนอย่างเคย

“ลำบากเจ้าแล้ว”

“ขอเพียงฮูหยินคลอดอย่างปลอดภัย แม้บ่าวต้องตายแทนท่านก็ยอมเจ้าค่ะ”

“ซูปี้ เจ้าอย่าได้พูดเช่นนี้อีก ไม่ว่าจะเป็นลูกน้อยในครรภ์หรือเจ้า ข้าล้วนไม่ต้องการให้เกิดเรื่องเช่นนั้นทั้งคู่”

“เจ้าค่ะ ข้าจะไม่พูดเช่นนั้นอีก”

หากอาหารไม่มีปัญหาคงเหลือเพียงชาที่นางดื่ม ไม่นานมานี้นางได้ยินว่าอนุอี้สั่งซื้อชามาจากเหอหนาน ซึ่งรสชาติชานี้ค่อนข้างขมเมื่อเทียบกับชาที่นางดื่มประจำ คิดได้ดังนี้ตัวนางจึงสาวเท้ามุ่งหน้าเดินไปที่โกดังเก็บอาหารที่อยู่ไม่ไกลจากห้องครัวใหญ่เท่าใดนัก เนื่องจากพื้นที่ตรงนี้ค่อนข้างเปลี่ยวทำให้ไม่ค่อยมีคนในจวนเดินพลุกพล่านนัก ถือเป็นโอกาสดีของนาง

“อนุอี้” หย่งชวี่อินได้ยินเสียงสาวใช้คนสนิทถึงได้หยุดฝีเท้าไว้ ไม่ยักรู้ว่าซูปี้กับอี้เหรินจะแอบนัดพบกันส่วนตัวเช่นนี้

“สิ่งข้าให้เจ้าทำเรียบร้อยดีหรือไม่”

“เจ้าค่ะ เพียงแต่”

“แต่อะไร”

“เพียงแต่ช่วงนี้ฮูหยินดูผิดปกติไป เดิมทีหากวันใดมีอาหารที่นางโปรดปรานนางกินแทบไม่มีเหลือ แต่ตอนนี้แม้แต่อาหารที่ชอบกินยังเหลือมากกว่าครึ่งหนึ่ง”

“นางตั้งครรภ์อยู่ เป็นเรื่องธรรมดาที่อาจเบื่ออาหารได้ อีกอย่างคนอย่างหย่งชวี่อิงน่ะหรือจะเกิดฉลาดขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ข้าว่าเจ้าคงหาข้ออ้างไม่อยากทำตามคำสั่งข้ามากกว่ากระมัง”

“ไม่ใช่เช่นนั้นนะเจ้าคะ”

“หากเป็นดังที่ปากเจ้าพูด ถึงเวลาที่ต้องเพิ่มปริมาณหงฮวาให้นางแล้ว เหลือเวลาเพียงสามเดือนนางจะถึงกำหนดคลอดแล้ว ข้าหวังไม่ให้เด็กในท้องของนางมีชีวิตรอด”

“แต่ว่า” นัยน์ตาของซูปี้เกิดสับสนขึ้นมา เมื่อคิดว่าหากเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมาเจ้านายของตนอาจตายได้ นางไม่ได้คิดที่จะพรากชีวิตของหย่งชวี่อิงตั้งแต่แรก เพราะความผูกพันที่รับใช้หญิงสาวมาตั้งแต่วัยเด็กทำให้ไม่อาจตัดใจทำเรื่องเช่นนั้นได้ แต่อีกใจไม่อาจปกปิดความริษยา ที่นางตั้งท้องลูกของท่านแม่ทัพซ่งได้อีกต่อไปถึงได้ยอมร่วมมือกับอนุอี้

ตัวนางเป็นแค่บ่าวแต่กลับหลงรักบุรุษคนเดียวกับผู้เป็นเจ้านายถึงได้กระทำเรื่องเช่นนี้

“เช่นนั้นเจ้าก็เลือกเอาเถิด ว่าอยากเป็นสาวใช้ต่อไปหรือจะขึ้นเป็นอนุของท่านแม่ทัพ”

“ข้า”

“อย่างที่เจ้ารู้ดีว่าข้ากับฮูหยินผู้เฒ่าสนิทสนมกันมากเพียงใด แค่เรื่องยกเจ้าเป็นอนุอีกคนของแม่ทัพซ่งล้วนง่ายแค่เพียงพลิกฝ่ามือ ข้ารู้ว่าเจ้าคิดเช่นไรกับสามีของเจ้านายตัวเอง” อี้เหรินโน้มน้าวแล้วยกเอาความจริงที่ว่าสาวใช้นางนี้มีใจชอบพอชายหนุ่มไม่น้อยไปกว่าตัวนางกับหย่งชวี่อิง