หวนคืนครานี้ ข้าไม่ใช่สตรีแสนดีอีกต่อไป

ห้าปีก่อนตระกูลหย่งส่งหย่งชวี่อิงแต่งเข้าตระกูลซ่ง เหตุเพราะทั้งสองตระกูลต้องการเชื่อมสัมพันธ์ไมตรีให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่หลังจากที่แม่ทัพตงหยางนำชัยชนะกลับมายังเมืองหลวง คราแรกที่ได้เห็นหน้าว่าที่สามีของตัวเองนางตกหลุมรักเขาทันทีดั่งรักแรกพบก็ไม่ปาน ทว่าสามีของนางกับไร้ใจมิได้มีใจให้แม้แต่น้อย มีเพียงสายตาเย็นชาเท่านั้นที่มองมา เวลาผ่านไปสี่ปีเศษเขาก็แต่งอนุเข้าจวนมาโดยให้เหตุผลว่านางตั้งครรภ์เรื่องในจวนต้องมีคนช่วยดูแล

แม้จะผ่านไปหลายปีเขาก็ยังมองนางด้วยสายตาเย็นชาเช่นเดิมไม่เคยเปลี่ยน ซ่งตงหยางย้ำอยู่เสมอว่าการแต่งงานคือหน้าที่ไม่ใช่ความรัก ไม่ใช่แค่กับนางรวมทั้ง อนุอี้ด้วยเช่นกัน จนกระทั่งนางสิ้นลมหายใจเพราะตกเลือดในการคลอดลูกคนที่สองเขาก็ยังเป็นเช่นเดิมไม่เปลี่ยนไปสักนิด ตั้งแต่แต่งงานกันราวห้าปีแม่ทัพหนุ่มใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่ค่ายทหารกับนำทัพออกรบ ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่จะเรียกว่าเป็นคู่สามีภรรยายังกระดากปากยิ่งนัก เขาทิ้งภรรยาที่ยังสาวให้อยู่ที่จวนกับมารดาและหนึ่งอนุที่เพิ่งแต่งเข้าจวนมาเมื่อสี่เดือนก่อนเพียงลำพัง

“ท่านแม่” เสียงลูกชายคนเดียวร้องเรียก เมื่อเห็นมารดาของตนนอนแน่นิ่งบนเตียง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยเหงื่อซึมมากมาย อีกทั้งร่างกายของนางยังเย็นเฉียบเพราะได้จากโลกนี้ไปแล้ว

วิญญาณที่หลุดลอยท่ามกลางความดำมืด จู่ ๆ ภาพต่าง ๆ ก็ถาโถมเข้ามา ภาพแรกที่เห็นคือวันที่นางคลอดซึ่งเป็นการคลอดก่อนกำหนดเกือบเดือน เพราะถูกคนไม่หวังดีแอบใส่ของบางอย่างลงในอาหารของนางโดยที่นางไม่รู้ตัว

วิญญาณของนางเห็นผู้คนหลายคนทั้งมารดาสามี สามีของนางรวมทั้งอนุอี้ที่ยืนนิ่งมองมายังร่างไร้วิญญาณของนางด้วยท่าทีเรียบนิ่ง มีเพียงบุตรชายของนางที่ร่ำไห้อยู่ใกล้ ๆ เท่านั้น ทำให้หวนคิดขึ้นมาได้ว่าบนโลกใบนี้ไม่มีผู้ใดโศกเศร้ากับการตายของนางนอกจากลูกชาย เดิมทีนางหวังว่าสามีที่นางรักและเทิดทูนเสียยิ่งกว่าสิ่งใดจะร้องไห้ที่นางจากไป ทว่ากลับไม่ได้เป็นเช่นนั้นเขายังคงเป็นซ่งตงหยางคนเดิมกับเมื่อห้าปีก่อนไม่มีผิดเพี้ยน สิ่งที่นางเสียใจมากที่สุดคงไม่พ้นเรื่องของลูกชายวัยสี่ขวบที่ต้องกำพร้ามารดาตั้งแต่เยาว์วัย ตงเฉิงของแม่ช่างน่าสงสารนัก ยังไม่ทันที่นางจะได้จ้องมองใบหน้าบุตรชายอีกคราทุกอย่างได้ดับมืดไป

ก่อนที่หญิงสาวจะลืมตาตื่นมาในเช้าวันหนึ่งตอนที่อี้เหรินเพิ่งจะแต่งเข้าจวนสกุลซ่ง เป็นช่วงเดียวกันกับที่นางตั้งท้องได้สี่เดือนเศษ

“ท่านแม่ขอรับ” เสียงเล็กเอ่ยเรียกมารดาตั้งแต่เช้าตรู่เช่นเคย เด็กชายวัยสี่ขวบมักมาเยี่ยมเยียนมารดาเกือบทุกวันเพื่อมาพูดคุยกับน้องในครรภ์มารดา

“เฉิงเฉิง มาหาแม่เร็วเข้า” นางอ้าแขนออกกว้างเมื่อเห็นร่างอวบอ้วนของบุตรชาย

“ข้าคิดถึงท่านแม่กับน้องจังเลยขอรับ” ว่าพลางปรี่เข้ามาหาผู้เป็นมารดาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะใช้มือน้อย ๆ ลูบที่หน้าท้องมารดาที่มีน้องของตัวเองอยู่ในนั้น

“เจ้ามาหาแม่ทุกวันเช่นนี้ ประเดี๋ยวได้โดนท่านย่าดุพอดี เจ้าถึงวัยที่ต้องร่ำเรียนหนังสือแล้วด้วย หากยังทำเช่นนี้...”

“ก็ข้าคิดถึงท่านกับน้องนี่ขอรับ ท่านย่าบอกว่าอีกไม่กี่เดือนข้าก็จะได้พบน้องแล้ว ข้าอยากมาอยู่ใกล้ ๆ ท่านแม่”

“แม่เพิ่งตั้งท้องได้สี่เดือนยังเหลือตั้งอีกหลายเดือนกว่าเจ้าจะได้พบหน้าเด็กคนนี้”

“ท่านแม่ ตงเฉิงอยากได้น้องสาว”

“ไม่ว่าน้องของเจ้าจะเป็นชายหรือหญิงแม่ล้วนยินดีทั้งนั้น เพียงแต่คงดีกว่าถ้าน้องของเจ้าเป็นผู้ชาย” ท้ายประโยคนางพึมพำกับตัวเอง เพราะคิดว่าถ้าได้ลูกชายเพิ่มมาอีกหนึ่งคนฐานะของนางและตงเฉิงจะมั่นคงยิ่งขึ้น หากผู้ใดจะทำร้ายคงเป็นเรื่องยาก

“ถ้าท่านแม่อยากได้น้องชาย ตงเฉิงก็อยากได้เหมือนกันขอรับ” เขาตอบมารดาด้วยความใสซื่อ