EP03 [พระชายาหยวนหลิงอ๋อง]

หยวนหลิงอ๋อง หรืออ๋องสาม คือพระราชโอรสองค์ที่สามของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน แม้จะรู้ดีว่าตนนั้นมีคู่หมายที่จะได้มาครอบครองตำแหน่งพระชายาของตนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่หยวนหลิงที่มีคนรักอยู่แล้วก็ไม่ได้คิดที่จะให้ความสำคัญกับการแต่งงานในครั้งนี้มากไปกว่าการมองถึงผลประโยชน์ที่ตนจะได้รับจากอีกฝ่ายเพียงเท่านั้น

หยวนหลิงคบหาดูใจอยู่กับซูเจียวบุตรธิดาคนสุดท้องของรองแม่ทัพแห่งแคว้น หากแต่ด้วยฐานะที่ไม่อาจเทียบเท่าอิงฮวา ซูเจียวจึงไม่สามารถที่จะแต่งเข้าจวนอ๋องได้ในฐานะพระชายาแม้ว่านางจะเป็นคนรักของหยวนหลิงก็ตามที ซึ่งเหตุผลในข้อนี้ก็ได้สร้างความน้อยเนื้อต่ำใจให้แก่ซูเจียวอยู่ไม่น้อย

ในวันหนึ่งเมื่อซูเจียวมีโอกาสได้มาเยือนจวนอ๋องของคนรักและได้อยู่กับพระชายาเพียงลำพังสักครั้ง ซูเจียวจึงไม่อาจข่มอารมณ์อิจฉาในวาสนาที่แสนดีนี้ของอิงฮวาไว้ได้อีกต่อไป

“ทูลพระชายา หม่อมฉันหาได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง ที่มาในวันนี้ก็เพียงเพื่อที่จะกล่าวกับท่านว่า อีกไม่นาน เราทั้งสองก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะเพคะ” ซูเจียวกล่าววาจาข้างต้นออกมาด้วยถ้อยคำที่แลดูอ่อนหวาน หากแต่ในความหมายที่สื่อออกมานั้น กลับไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความจริงใจเลยสักนิด

“เจ้าหมายความเช่นไร” อิงฮวารู้ดีว่าสตรีตรงหน้านี้คือคนรักของหยวนหลิง เนื่องจากข่าวลือหนาหูนั้นยากที่จะเก็บซ่อนไว้ได้อย่างมิดชิด ยิ่งมีคนที่ไม่ปรารถนาจะเป็นเพียงคนรักที่อยู่ในเงามืดอย่างซูเจียวด้วยแล้ว จึงไม่นับว่าเป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด หากจะมีผู้คนรับรู้ถึงเรื่องราวความรักที่เปรียบได้ดั่งบทละครเช่นนี้

ผู้คนทั่วทั้งเมืองหลวงล้วนรับรู้เรื่องราวเหล่านี้กันไปอย่างกว้างขวาง หากแต่ไม่มีผู้ใดกล้าที่จะวิจารณ์ถึงเรื่องราวความรักของคนทั้งคู่อย่างตรงไปตรงมาเพียงเท่านั้น

แม้หยวนหลิงนั้นภายนอกจะดูเป็นผู้ที่มีจิตใจดีมากเพียงใด หากแต่สิ่งเหล่านั้นก็นับเป็นเพียงสิ่งที่เขาแสดงออกมาเพื่อปกปิดความเฉยชาและแสนจะโหดร้ายที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจเพียงเท่านั้น

“ท่านอ๋องทรงตรัสกับซูเจียวว่า เมื่อเสร็จสิ้นราชกิจจากชายแดน จะรับซูเจียวเข้าตำหนักอ๋อง เช่นนั้นแล้ว ตำแหน่งพระชายารองที่ว่างเว้น จากนี้เห็นทีว่าจะเป็นเพียงอดีตไปเสียแล้ว” ซูเจียวไม่เว้นจังหวะให้อิงฮวาได้เตรียมใจนานสักเท่าไร นางก็เอ่ยถึงใจความสำคัญที่ตนต้องการที่จะสื่อเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“หยวนหลิงจะรับเจ้าเข้าเป็นพระชายารอง?” อิงฮวาทวนคำถามซ้ำอย่างดูแปลกใจ นางรู้ดีว่าวันนี้คงมาถึงในสักวันหนึ่ง หากแต่คิดไม่ถึงว่าจะเดินทางมาถึงได้เร็วถึงเพียงนี้

“เป็นเช่นนั้นเพคะ ในภายภาคหน้าเมื่อซูเจียวแต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว หวังว่าพระชายาจะทรงเมตตา” แม้จะกล่าวว่าตนร้องขอความเมตตา หากแต่ท่าทีที่แสดงออกมากลับไม่มีความเกรงกลัวหรือให้เกียรติอิงฮวาในฐานะของพระชายาเลยแม้แต่น้อย

“ที่เจ้ากล่าวมาทั้งหมดนี้ ต้องการให้ข้าตอบเจ้าว่าอย่างไร” เมื่ออีกฝ่ายกล่าววาจามากมายมาจนถึงขั้นนี้แล้ว อิงฮวาก็รู้ดีว่าตนคงทำได้เพียงก้มหน้ายอมรับมันก็เท่านั้น

นางถูกพร่ำสอนมาว่าภรรยาที่ดี ย่อมต้องมีจิตใจกว้างดุจแม่น้ำ เช่นนั้นแล้ว แม้จะไม่พอใจมากสักเพียงใด แต่อิงฮวาก็ทำได้เพียงข่มความผิดหวังและเสียใจนี้ไว้ให้ลึกจนสุดใจ

แต่ถึงอย่างไร ความเสียใจที่มีมากจนล้นนั้นก็ไม่อาจหลบซ่อนจากสายตาเฝ้าจับผิดของซูเจียวได้เลยสักนิด

“เหตุใดพระชายาจะต้องแสดงสีหน้าที่ไม่สู้ดีถึงปานนั้น เดิมทีท่านอ๋องก็ไม่ได้มีใจรักท่านมาก่อน หากไม่เป็นเพราะราชโองการ มีหรือที่ท่านจะได้มีโอกาสมานั่งในตำแหน่งของพระชายาเช่นนี้ หากแต่ซูเจียวนั้นนับได้ว่าแตกต่าง แม้ท่านอ๋องจะรักมากเพียงใด แต่ก็ไม่อาจอกตัญญูต่อฝ่าบาท เช่นนั้นแล้ว ความรักนี้จำต้องเก็บซ่อนไว้ภายในเพียงเท่านั้น” ซูเจียวขยับกายเข้ามาใกล้อีกฝ่าย พร้อมทั้งถือวิสาสะแสร้งจับมืออีกฝ่ายอย่างดูเห็นอกเห็นใจและเข้าใจถึงความลำบากใจของอิงฮวาในครั้งนี้

ทางด้านอิงฮวานั้นเมื่อได้ฟังถ้อยคำข้างต้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็รู้สึกสั่นสะท้านไปทั้งใจและกาย

นางเพิ่งจะแต่งเข้าจวนอ๋องได้เพียงไม่นาน แม้อีกฝ่ายจะยังไม่มีใจรักในตัวนาง แต่ก็ไม่เห็นว่าจะต้องหักหน้านางด้วยการแต่งพระชายารองเข้าจวนมารวดเร็วถึงเพียงนี้

จิตใจที่บอบช้ำ บัดนี้กำลังแตกสลายลงไปแล้ว เด็กสาวผู้ไม่เคยพานพบกับความผิดหวังหรือเสียใจ จะสามารถทนรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ได้อย่างไรกัน

ในขณะที่ผู้หนึ่งกำลังจมดิ่งอยู่กับความเสียใจ ซึ่งก็คืออิงฮวา ขณะนั้น ซูเจียวก็ได้เสียหลักพลาดตกลงไปสู่สระน้ำที่อยู่เบื้องหลังอย่างรวดเร็ว

“อิงฮวา นี่เจ้าทำอันใดลงไป” น้ำเสียงที่ฟังดูดุดันและมีความตระหนกอยู่ในนั้นไม่น้อย กล่าวออกมาพร้อมด้วยสายตาที่ตำหนิต่อตัวนางอย่างไม่คิดปิดบัง

เพียงไม่นานก่อนที่อิงฮวาจะเข้าใจสถานการณ์ใดๆ ที่อยู่ตรงหน้าได้นั้น หยวนหลิงก็ได้รีบทิ้งกายลงไปช่วยคนรัก ที่ตอนนี้กำลังจมลงไปสู่เบื้องล่างของสระน้ำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

เพียงถ้อยคำสั้นๆ และแววตาที่เฉยชาที่หยวนหลิงได้มองมานั้น กลับพลันได้สร้างบาดแผลที่บาดลึกลงไปในจิตใจของอิงฮวาอย่างเจ็บแสบ

อิงฮวาก้มมองดูมือตนเองที่ตอนนี้เริ่มปรากฏรอยแดงและมีเลือดซึมออกมาอยู่ไม่น้อย ซูเจียวเดินเข้ามาจับมือนาง กล่าวถ้อยคำที่เสแสร้งมากมายก่อนที่จะใช้เข็มเล็กๆ ทิ่มเข้ามาที่ฝ่ามือของนางอย่างตั้งใจ และนั่นก็คือเหตุการณ์ก่อนที่อิงฮวาจะรีบรุดดึงมือของตนเองออกจากซูเจียว

หยวนหลิง ในสายตาของท่านคงเป็นตัวข้าที่ผลักไสหญิงในดวงใจของท่านให้ร่วงลงสู่สระน้ำแห่งนี้ หากข้ากล่าวปฏิเสธเล่า ท่านจะมีใจเชื่อในคำพูดของข้าสักนิดหรือคิดที่จะสงสัยในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้หรือไม่

อิงฮวาเฝ้าถามคำถามนี้กลับตัวเอง แม้จะรู้ดีแก่ใจแล้วว่าจากสายตาของหยวนหลิงเมื่อครู่นี้ คำตอบของอีกฝ่ายนั้นจะเป็นเช่นไร

ทันทีที่หยวนหลิงช่วยเหลือซูเจียวขึ้นมาได้เรียบร้อยแล้ว ยังไม่ทันได้มีการสอบถามถึงเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้นนี้ อีกฝ่ายก็ได้ประกาศบทลงโทษอิงฮวาออกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“หวางเฟยกระทำผิด มีใจมุ่งร้ายต่อผู้อื่น จิตใจไร้ซึ่งคุณธรรม เช่นนั้นแล้ว จงสำนึกผิดอยู่ที่ตำหนักหวางเฟย ไม่มีคำสั่งเปิ่นหวาง ห้ามไม่ให้ผู้ใดเข้าออกเป็นอันขาด” สิ้นเสียงหยวนหลิง ทั่วทั้งบริเวณก็พลันเงียบลงไปในทันที ก่อนที่อิงฮวาจะตั้งสติได้ในเวลาต่อมา และตอบรับในคำสั่งลงโทษนั้น

“อิงฮวา น้อมรับบทลงโทษนี้ ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเมตตา” เมื่อกล่าวจบอิงฮวาย่อกายลงเบาๆ ก่อนที่หยวนหลิงจะเดินจากไปอย่างรีบร้อนพร้อมมีซูเจียวที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขนของเขาที่ตอนนี้ยังคงอยู่ในอาการสั่นเทา โดยที่ไม่แม้แต่จะชายตามองมายังอิงฮวาผู้เป็นพระชายา ที่บัดนี้ ทั้งใจได้แตกสลายไปจนสิ้นแล้ว

เมื่อคำสั่งกักบริเวณอิงฮวาถูกถ่ายทอดออกไป เจ้าตัวก็ได้ใช้ชีวิตอยู่ในตำหนักแห่งนั้นด้วยความโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง ในขณะที่หยวนหลิงนั้นก็ไม่เคยที่จะย่างกรายเข้ามาที่พื้นที่แห่งนี้เพื่อเยี่ยมเยือนนางผู้เป็นพระชายาเลยแม้เพียงสักครั้ง

จวบจนหนึ่งเดือนผ่านไป เมื่อถึงกำหนดที่หยวนหลิงจะรับซูเจียวเข้าจวนในตำแหน่งของพระชายารอง

ในค่ำคืนงานแต่งงานนั้น ขณะที่หยวนหลิงและซูเจียวกำลังมีช่วงเวลาที่หวานชื่นด้วยกัน อีกฟากฝั่งของจวนที่เป็นตำหนักของอิงฮวานั้นก็ได้เกิดไฟลุกไหม้ขึ้นมาอย่างไม่ทราบถึงสาเหตุ

ผู้คนมากมายที่มาร่วมงานได้ดื่มฉลองกันอย่างสนุกสนาน อีกทั้งบ่าวสาวก็กำลังมีความสุขสมอยู่กับการเข้าหอที่แสนหวาน หากแต่ค่ำคืนนั้น กลับเป็นค่ำคืนที่แสนโหดร้ายสำหรับสองนายบ่าวที่ถูกกักขังไว้ที่ตำหนักเย็นอย่างไร้ซึ่งคนสนใจ

เปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำลุกลามไปทั่วทั้งภายในอย่างรวดเร็ว กว่าจะมีใครสักคนสังเกตเห็น ทุกอย่างก็ดูล่าช้าและไม่ทันการณ์ไปเสียแล้ว

『 °*• ❀ •*°』