ตอนที่ 9 ถูกไล่ออกจากวัง

ตอนที่ 9 ถูกไล่ออกจากวัง

เยี่ยเฟยหลิงเดินตามนางกำนัลทั้งสองคนไปยังห้องพักของตน ระหว่างทางนางได้ยินเสียงกระซิบกระซาบและเสียงหัวเราะเยาะจากนางกำนัลคนอื่นๆ ที่ยืนมองอยู่สองข้างทาง

“ดูสิ นั่นไงนางกำนัลที่คิดจะไต่เต้าเป็นพระชายาด้วยการล่อลวงองค์ชายสิบสาม” เสียงหนึ่งกระซิบ

“ไม่รู้จักประมาณตน คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน” อีกเสียงหนึ่งพูดตาม

เยี่ยเฟยหลิงไม่แสดงอาการใดๆ นางเชิดหน้าเดินผ่านไปอย่างสง่างาม ราวกับไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น แต่ในใจของนางกลับจดจำทุกใบหน้า ทุกคำพูด

เมื่อมาถึงห้องพัก นางกำนัลทั้งสองคนก็ยืนจับตามองขณะที่เยี่ยเฟยหลิงเก็บข้าวของเล็กๆ น้อยๆ ของตนใส่ห่อผ้า

“รีบหน่อย พวกเราไม่ได้มีเวลามารอเจ้าทั้งวันนะ!” นางกำนัลคนหนึ่งพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“เจ้าโชคดีนะที่แค่ถูกไล่ออกจากวัง ถ้าเป็นคนอื่นคงถูกโบยจนตาย” อีกคนพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะ

เยี่ยเฟยหลิงเพียงแค่มองพวกนางด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะกลับไปเก็บข้าวของต่อ

ขณะที่กำลังจะออกจากห้อง เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังมาจากระเบียงทางเดิน หลิวอี้วิ่งมาหยุดตรงหน้าประตู ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความกังวลและน้ำตา

“เฟยหลิง!” หลิวอี้ร้องเรียก น้ำตาไหลอาบแก้ม “ข้าเพิ่งได้ยินว่าเจ้าถูกไล่ออกจากวัง มันเป็นเรื่องจริงหรือ?”

เยี่ยเฟยหลิงพยักหน้าเบาๆ “อืม เป็นเรื่องจริง”

“แต่ทำไม? เจ้าไม่ได้ทำอะไรผิด!” หลิวอี้ร้องไห้หนักขึ้น

นางกำนัลทั้งสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ส่งเสียงเยาะ “ไม่ได้ทำอะไรผิดงั้นหรือ? นางอยู่ในห้องกับรัชทายาทตามลำพัง นั่นไม่ใช่ความผิดหรือ?”

หลิวอี้หันไปมองนางกำนัลทั้งสองด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว แต่เยี่ยเฟยหลิงจับมือของเพื่อนไว้ “ไม่เป็นไร หลิวอี้ อย่าไปสนใจพวกนางเลย”

เยี่ยเฟยหลิงเดินออกจากห้อง หลิวอี้ติดตามนางไปจนถึงประตูวัง น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

“เฟยหลิง ข้าไม่รู้จะอยู่ในวังโดยไม่มีเจ้าได้อย่างไร”

เยี่ยเฟยหลิงยิ้มให้เพื่อน นางเช็ดน้ำตาให้หลิวอี้ด้วยความอ่อนโยน “ข้าไม่ได้ตายจากเจ้าเสียหน่อย สักวันเราอาจจะได้พบกันอีก”

นางจับมือของหลิวอี้แน่น “เจ้าต้องระวังตัวอยู่ให้ดี อย่าไว้ใจใครเด็ดขาด”

หลิวอี้พยักหน้า “ข้าจะระวังตัว แต่เจ้าล่ะ? กลับบ้านไปจะไม่ถูกลงโทษหรือ?”

“อย่ากังวลไปเลย ข้าไม่เป็นไร”

ทั้งสองกอดกันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เยี่ยเฟยหลิงจะก้าวออกจากประตูวัง หลิวอี้ยืนมองตามร่างของเพื่อนที่ค่อยๆ เดินห่างออกไป น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด

เยี่ยเฟยหลิงเดินกลับไปยังจวนตระกูลเยี่ยด้วยความรู้สึกหลากหลาย เมื่อนางมาถึงหน้าประตู บ่าวรับใช้ที่เห็นนางกลับมาก็ตกใจ เขารีบวิ่งไปแจ้งนายท่านและฮูหยิน

ไม่นานนัก เยี่ยเฟิงหลง บิดาของนางก็ปรากฏตัวที่ประตูใหญ่ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดและมีริ้วรอยแห่งความกังวล ตามมาด้วยเยี่ยเฟยเยว่ มารดาของนางที่มีสีหน้าตื่นตระหนก

“เฟยหลิง!” มารดาของนางร้องเรียกพร้อมกับรีบเดินเข้ามาหา “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเจ้าถึงกลับมาในเวลานี้?”

เยี่ยเฟยหลิงคุกเข่าโขกศีรษะลงพื้นต่อหน้าบิดามารดา “ลูกขอโทษที่ทำให้ท่านพ่อท่านแม่ผิดหวังเจ้าค่ะ”

“ลุกขึ้น” เยี่ยเฟิงหลงเอ่ยเสียงเข้ม “เข้าไปคุยกันข้างใน”

เมื่อทั้งสามคนเข้าไปในห้องรับแขกและนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เยี่ยเฟิงหลงก็ถามด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าถูกไล่ออกจากวังได้อย่างไร?”

เยี่ยเฟยหลิงก้มหน้าลง “ลูกถูกใส่ร้ายเจ้าค่ะ”

“ใส่ร้าย?” มารดาของนางถามอย่างตกใจ

“ฮองเฮากล่าวหาว่าลูกล่อลวงรัชทายาท” เยี่ยเฟยหลิงตอบเสียงเบา “แต่ความจริงคือรัชทายาทเป็นฝ่ายบุกเข้ามาในห้องของลูกเอง”

“อะไรนะ?!” เยี่ยเฟิงหลงลุกพรวดขึ้นด้วยความโกรธ “รัชทายาทบุกเข้าห้องเจ้า?!”

“ท่านพ่อ โปรดใจเย็นๆ” เยี่ยเฟยหลิงรีบเอ่ย “ลูกไม่ได้เสียหายอะไร รัชทายาทเพียงแค่ต้องการคุยกับลูกเท่านั้น”

“แล้วเรื่องกับองค์ชายสิบสามล่ะ?” เยี่ยเฟิงหลงถามต่อ สีหน้าของเขายังคงเคร่งเครียด “ข้าได้ยินว่าเมื่อสองวันก่อนเจ้าก็มีเรื่องกับองค์ชายสิบสามด้วย”

เยี่ยเฟยหลิงถอนหายใจเบาๆ “ลูกตกลงไปในสระบัว องค์ชายสิบสามช่วยข้าไว้ ไม่มีอะไรเกินเลยกว่านั้นเจ้าค่ะ”

“พระเจ้า!” เยี่ยเฟยเยว่ร้องไห้ออกมา “ครานี้คงไม่มีใครกล้ามาสู่ขอลูกสาวข้าแล้ว! ชื่อเสียงของเจ้าคงเสียหายหมดแล้ว!”

เยี่ยเฟิงหลงเดินไปมาในห้องด้วยความโกรธและกังวล แม้จะโกรธมากแต่เขาก็ไม่กล้าตีลูกสาวที่เขาเลี้ยงมาอย่างทะนุถนอม

“เฟยหลิง” ในที่สุดเขาก็หยุดเดินและหันมามองลูกสาว “เจ้าไปคุกเข่าสำนึกผิดในห้องบรรพชนซะ!”

“ท่านพี่!” เยี่ยเฟยเยว่ร้องขึ้น “แต่ลูกของเราไม่ได้ทำผิด!”

“ข้ารู้” เยี่ยเฟิงหลงตอบ “แต่เราต้องแสดงให้คนภายนอกเห็นว่าเราไม่ได้ละเลยเรื่องนี้ และเฟยหลิงกำลังสำนึกผิด แม้จะไม่ได้ทำผิดก็ตาม”

เยี่ยเฟยหลิงพยักหน้า “ลูกเข้าใจเจ้าค่ะ ลูกจะไปคุกเข่าในห้องบรรพชน”

“สามวัน” เยี่ยเฟิงหลงเอ่ย “เจ้าจะต้องคุกเข่าในห้องบรรพชนเป็นเวลาสามวัน”

เยี่ยเฟยหลิงคำนับบิดามารดาอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นและเดินไปยังห้องบรรพชนของตระกูลเยี่ย

เยี่ยเฟยหลิงคุกเข่าลงบนพื้นหินเย็นๆ ตรงหน้าแท่นบูชา ป้ายชื่อของบรรพบุรุษตระกูลเยี่ยตั้งเรียงรายอยู่บนแท่นบูชา

ความแค้นที่พลุ่งพล่านอยู่ในอก ทำให้นางหลับตาลงเพื่อระงับอารมณ์โกรธ นางนึกถึงภาพตัวเองหลงเชื่อคำหวานของหลี่เฉิงเหวิน ภาพของหลี่เกอหยางที่ถูกม้าแยกร่าง และภาพสุดท้ายของตัวเองที่นอนดิ้นทุรนทุรายหลังจากดื่มยาพิษที่หลี่เฉิงเหวินมอบให้เป็นรางวัล

เยี่ยเฟยหลิงลืมตาขึ้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชาและความแค้น

นางนั่งคิดอย่างใคร่ครวญ ถึงวิธีการที่จะทำลายหลี่เฉิงเหวิน รายได้ของเขามาจากบ่อนและหอนางโลม... นางจะต้องตัดท่อน้ำเลี้ยงของเขา

“ข้าจะต้องทำลายบ่อนของเขาก่อน” นางตัดสินใจ “แต่จะทำอย่างไรดี?”

ขณะที่นางกำลังคิดอยู่นั้น ประตูห้องบรรพชนก็เปิดออกเบาๆ เยี่ยเฟยเยว่ มารดาของนางเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารเล็กๆ

“ลูกรัก” นางเรียกเบาๆ “แม่เอาอาหารมาให้”

เยี่ยเฟยหลิงหันไปมองมารดาด้วยสายตาอ่อนโยน “ขอบคุณท่านแม่”

เยี่ยเฟยเยว่วางถาดอาหารลงข้างๆ ลูกสาว แล้วนั่งลงข้างๆ “เจ้าไม่ได้ทำผิดอะไรเลย แม่รู้”

“ท่านแม่...” เยี่ยเฟยหลิงจับมือมารดา “ลูกขอโทษที่ทำให้ท่านผิดหวัง”

“แม่ไม่เคยผิดหวังในตัวเจ้าเลย” เยี่ยเฟยเยว่ตอบพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน “แม่แค่กังวลว่าเจ้าจะลำบาก”

ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังมาจากนอกห้อง ประตูห้องบรรพชนถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว และร่างของหญิงสาวในชุดสีเขียวอ่อนก็ปรากฏขึ้น

“คุณหนู!” หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ชิงชิง!” เยี่ยเฟยหลิงเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

ชิงชิงเป็นสาวใช้ที่เคยรับใช้เยี่ยเฟยหลิงก่อนที่นางจะถูกส่งเข้าวัง นางวิ่งเข้ามาหาเยี่ยเฟยหลิงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ข้าเพิ่งกลับมาจากตลาด แล้วได้ยินว่าคุณหนูกลับมา ข้าก็รีบวิ่งมาที่นี่ทันที!” ชิงชิงพูดอย่างตื่นเต้น ก่อนจะสังเกตเห็นว่าเยี่ยเฟยหลิงกำลังคุกเข่าอยู่ “คุณหนู... ทำไมท่านถึง...”

“ชิงชิง” เยี่ยเฟยเยว่เอ่ยขึ้น “เจ้าช่วยดูแลคุณหนูด้วย”

เยี่ยเฟยเยว่ลุกขึ้นและเดินออกจากห้อง ทิ้งให้เยี่ยเฟยหลิงและชิงชิงอยู่ด้วยกัน

“คุณหนู เกิดอะไรขึ้น? ทำไมท่านถึงต้องคุกเข่าในห้องบรรพชน?”

เยี่ยเฟยหลิงถอนหายใจเบาๆ “เรื่องมันยาวน่ะ”

“ข้ามีเวลาฟังทั้งวันเจ้าค่ะ” ชิงชิงตอบพร้อมรอยยิ้ม

เยี่ยเฟยหลิงมองดูสาวใช้ตรงหน้า ชิงชิงเป็นคนที่นางไว้ใจมาตั้งแต่เด็ก ในชาติก่อน ชิงชิงเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ยังคงจงรักภักดีต่อนางแม้ในยามที่นางตกต่ำที่สุด

“ชิงชิงข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วย”