ตอนที่ 7 ถูกลงโทษ

ตอนที่ 7 ถูกลงโทษ

สองวันต่อมา เยี่ยเฟยหลิงพยายามทำตัวเงียบๆ ไม่ให้เป็นที่สนใจของผู้ใด แต่เรื่องที่นางตกน้ำและถูกองค์ชายสิบสามช่วยชีวิตไว้กลับกลายเป็นเรื่องที่ผู้คนในวังพูดถึงไม่หยุด บ้างก็ว่านางตั้งใจตกน้ำเพื่อเรียกร้องความสนใจ บ้างก็ว่านางมีความสัมพันธ์ลับๆ กับองค์ชายสิบสามตั้งแต่ก่อนเข้าวัง

เช้าวันนี้ ขณะที่เยี่ยเฟยหลิงกำลังจัดเครื่องหอมในห้องโถงเล็ก นางกำนัลอาวุโสก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เยี่ยเฟยหลิง ไทเฮาเรียกพบ เจ้าต้องไปเดี๋ยวนี้”

เยี่ยเฟยหลิงชะงัก นางรู้ดีว่าการถูกเรียกตัวไปพบไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ โดยเฉพาะในสถานการณ์เช่นนี้

“รีบไปเถอะ ไม่อยากให้ไทเฮาต้องรอนาน” นางกำนัลอาวุโสเอ่ยเสียงเย็น

เยี่ยเฟยหลิงจัดชุดให้เรียบร้อยแล้วรีบตามนางกำนัลอาวุโสไปยังตำหนักฉือหนิงที่ประทับของไทเฮา ระหว่างทางนางพยายามควบคุมลมหายใจและความกังวล ในชาติก่อน นางก็เคยถูกเรียกตัวเช่นนี้หลังจากข่าวลือถูกแพร่ออกไป

เมื่อมาถึงตำหนักฉือหนิง นางกำนัลอาวุโสนำเยี่ยเฟยหลิงเข้าไปในห้องโถงใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ไทเฮานั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้แกะสลักอย่างสง่างาม ใบหน้าของพระนางแม้จะมีริ้วรอยแห่งวัยแต่ก็ยังคงความงามและอำนาจที่น่าเกรงขาม

เยี่ยเฟยหลิงคุกเข่าลงทันทีที่เข้ามาในห้อง “หม่อมฉันเยี่ยเฟยหลิงถวายบังคมไทเฮาเพคะ”

ไทเฮามองนางด้วยสายตาเย็นชา ไม่มีคำสั่งให้ลุกขึ้น ทำให้เยี่ยเฟยหลิงต้องคุกเข่าอยู่เช่นนั้น

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าตั้งใจตกน้ำเพื่อให้องค์ชายสิบสามช่วย เป็นเช่นนั้นหรือไม่?”

“ไม่เป็นความจริงเพคะ!” เยี่ยเฟยหลิงรีบปฏิเสธทันที “หม่อฉันเพียงแต่พลาดท่าตกลงไปในสระเพคะ”

ไทเฮาหัวเราะเย็นชา “เจ้าคิดว่าข้าเชื่อเจ้าหรือ? นางกำนัลต่ำต้อยเช่นเจ้า กล้าดีอย่างไรมาหมายตาองค์ชาย”

เยี่ยเฟยหลิงก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม “หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าลูกสาวขุนนางขั้นที่หกเช่นเจ้า ได้เข้ามาเป็นนางกำนัลในวังหลวงนั้น ถือเป็นวาสนาอันสูงส่งของเจ้าแล้ว?” ไทเฮาเอ่ยเสียงเย็น

เยี่ยเฟยหลิงกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าตอบโต้

“องค์ชายสิบสามถึงจะเกิดจากสนมปลายแถว แต่ก็ยังเป็นพระโอรสของฮ่องเต้ เจ้าคิดว่าตัวเองมีฐานะสูงส่งพอที่จะเทียบกับองค์ชายหรือ?”

“หม่อมฉันไม่กล้าคิดเช่นนั้นเพคะ” เยี่ยเฟยหลิงยังคงก้มหน้าตอบ ‘นางมารเฒ่านี้ยังร้ายกาจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน’

“อีกายังไงก็คืออีกา ไม่มีทางเป็นหงส์ได้หรอก” ไทเฮาเอ่ยเสียงเย็น “เจ้าคงไม่คิดว่าการที่องค์ชายช่วยชีวิตเจ้า จะทำให้เจ้ามีโอกาสได้เป็นอะไรมากกว่านางกำนัลต่ำต้อยกระมัง?”

เยี่ยเฟยหลิงไม่รู้สึกกับคำพูดดูถูกเหล่านั้น แต่นางก็ยังคงก้มหน้านิ่ง “หม่อมฉันไม่กล้าคิดเกินฐานะเพคะ”

“ดี” ไทเฮาพยักหน้า “แต่ข้าเห็นว่าเจ้าควรได้รับบทเรียน เพื่อไม่ให้ลืมฐานะของตัวเอง”

ไทเฮาหันไปพยักหน้าให้นางกำนัลอาวุโสที่ยืนอยู่ข้างๆ นางกำนัลอาวุโสรีบเดินออกไปและกลับมาพร้อมกับนางกำนัลอีกสองคนที่ถือไม้เรียวยาว

“สำหรับนางกำนัลที่ลืมฐานะของตัวเอง ยี่สิบไม้เรียวคงพอจะช่วยให้จดจำได้”

เยี่ยเฟยหลิงตกใจจนหน้าซีด “ไทเฮา หม่อมฉันผิดไปแล้วขอทรงเมตตาด้วย!”

“ลากตัวไป” ไทเฮาสั่งเสียงเย็น

นางกำนัลสองคนเข้ามาจับแขนเยี่ยเฟยหลิง ลากนางไปยังลานด้านนอกห้องโถง ที่นั่นมีไม้กระดานตั้งอยู่ พวกนางบังคับให้เยี่ยเฟยหลิงนอนลงและมัดนางไว้แน่น

“ไทเฮา ได้โปรดเมตตาหม่อมฉันด้วยเพคะ” เยี่ยเฟยหลิงร้องขอ น้ำตาไหลอาบแก้ม

แต่ไทเฮาไม่สนใจคำวิงวอน พระนางเพียงแต่พยักหน้าให้นางกำนัลที่ถือไม้เรียว

เสียงไม้เรียวฟาดลงบนแผ่นหลังของเยี่ยเฟยหลิงดังสนั่น ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างของนาง ทำให้นางร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

“หนึ่ง” นางกำนัลอาวุโสนับเสียงดัง

ไม้เรียวฟาดลงอีกครั้ง เยี่ยเฟยหลิงกัดฟันแน่น พยายามไม่ร้องออกมา

“สอง”

ทุกครั้งที่ไม้เรียวฟาดลงบนแผ่นหลัง เยี่ยเฟยหลิงรู้สึกเหมือนไฟกำลังเผาไหม้ผิวหนังของนาง ความเจ็บปวดทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ แต่นางพยายามอดทน

ในใจของเยี่ยเฟยหลิง ความโกรธแค้นพลุ่งพล่าน ในชาติก่อน เยี่ยเฟยหลิงได้ฆ่าไทเฮาด้วยการรัดคอด้วยมือของนางเอง หลังจากที่นางได้เป็นฮองเฮา นางจำได้ถึงความรู้สึกเมื่อนางบีบคอของหญิงชราที่เคยดูถูกนางและหาทางปลดนางลงจากตำแหน่งฮองเฮา ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจและหวาดกลัว และลมหายใจสุดท้ายที่ค่อยๆ จางหายไป

“เจ็ด” เสียงนับดังขึ้น ดึงเยี่ยเฟยหลิงกลับมาสู่ความเป็นจริง

เยี่ยเฟยหลิงรู้สึกว่าเสื้อผ้าด้านหลังของนางเปียกชุ่มไปด้วยเลือด แต่นางไม่ร้องขอความเมตตาอีก นางเพียงแต่กัดฟันแน่นและทนรับการลงโทษ

“สิบแปด...สิบเก้า...ยี่สิบ”

เมื่อการลงโทษสิ้นสุดลง เยี่ยเฟยหลิงแทบไม่มีแรงจะลุกขึ้น นางกำนัลแก้เชือกที่มัดมือนางออก แล้วพยุงนางให้ลุกขึ้นยืน

“พาตัวกลับไป และจำไว้ว่านี่เป็นเพียงบทเรียนเล็กน้อย หากเจ้ายังคิดจะทำตัวเกินฐานะอีก โทษที่รออยู่จะหนักกว่านี้มาก” ไทเฮาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม

เยี่ยเฟยหลิงถูกพยุงกลับไปยังเรือนนางกำนัล ทุกย่างก้าวนำมาซึ่งความเจ็บปวดแสนสาหัส แต่ในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความแค้น

นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ในชาติก่อนนางกลายเป็นคนทะเยอทะยาน นางถูกไทเฮาดูถูกและทำร้ายจนไม่เหลือความเป็นคน หลังจากนี้หลี่เฉิงเหวินก็จะแอบเอายามาให้นาง ชาติก่อนนางซึ้งใจจนน้ำตาไหลพลาก นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา

เมื่อมาถึงเรือนนางกำนัล หลิวอี้รีบวิ่งเข้ามาช่วยเหลือทันทีที่เห็นสภาพของเยี่ยเฟยหลิง

“เฟยหลิง! เกิดอะไรขึ้น?” หลิวอี้ร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ไทเฮา... ลงโทษข้า...” เยี่ยเฟยหลิงตอบเสียงแผ่ว

หลิวอี้รีบพาเยี่ยเฟยหลิงเข้าไปในห้องและช่วยนางนอนลงบนเตียงในท่านอนคว่ำ นางค่อยๆ เปิดเสื้อด้านหลังของเยี่ยเฟยหลิงออก ก่อนจะอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นรอยแผลจากไม้เรียว

“รอเดี๋ยว ข้าจะไปหายามาทาให้” หลิวอี้รีบวิ่งออกไป

เยี่ยเฟยหลิงนอนนิ่งบนเตียง ความเจ็บปวดทางกายไม่อาจเทียบกับความแค้นในใจ นางเกลียดตัวเองที่ฆ่าหลิวอี้ทั้งที่รู้ว่านางไม่มีวันหักหลังตัวเอง

ไม่นานหลิวอี้ก็กลับมาพร้อมกับโถใบเล็กที่บรรจุยาสมุนไพร “นี่เป็นยาที่หมอหลวงปรุงขึ้น ข้าขอมาจากห้องยา มันจะช่วยบรรเทาความเจ็บปวดและทำให้แผลหายเร็วขึ้น”

หลิวอี้ค่อยๆ ทายาลงบนแผลของเยี่ยเฟยหลิง ทำให้นางสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด

“ทำไมไทเฮาถึงลงโทษเจ้า?” หลิวอี้ถามเบาๆ

“เพราะเรื่องที่ข้าตกน้ำและถูกองค์ชายสิบสามช่วย” เยี่ยเฟยหลิงตอบเสียงแผ่ว

“นั่นไม่ยุติธรรมเลย! คนกำลังจะจมน้ำจะไม่ให้ช่วยได้อย่างไร?”

“บนโลกใบนี้ไม่มีความยุติธรรม มีแต่อำนาจและการแก่งแย่งชิงดีเท่านั้น”

หลิวอี้มองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง “เจ้าพูดเหมือนคนที่ผ่านโลกมามากแล้ว”

เยี่ยเฟยหลิงยิ้มด้วยแววตาเศร้าๆ “ขอบใจเจ้ามาก ที่ช่วยเหลือข้ามาตลอด”

“ขอบใจอะไรกัน เจ้าเป็นเพื่อนข้า ไม่ช่วยเจ้าจะให้ไปช่วย เจ้าพักผ่อนเถอะ ข้าจะบอกหัวหน้านางกำนัลว่าเจ้าป่วย ไม่สามารถปฏิบัติหน้าที่ได้สักสองสามวัน”

เยี่ยเฟยหลิงพยักหน้า

หลังจากหลิวอี้ออกไปแล้ว เยี่ยเฟยหลิงนอนนิ่งบนเตียง ความคิดของนางวนเวียนอยู่กับแผนการในอนาคต นางรู้ว่าในไม่ช้าองค์ชายสิบสามจะมาหานาง แสดงความเห็นอกเห็นใจและพยายามดึงนางเข้าสู่แผนการของเขา