ตอนที่ 4 เหตุการณ์เหมือนเดิม

ตอนที่ 4 เหตุการณ์เหมือนเดิม

สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เยี่ยเฟยหลิงยังคงรู้สึกหวาดหวั่นจากการเผชิญหน้ากับรัชทายาทหลี่เกอหยาง ความกลัวยังคงแล่นเป็นระลอกในใจนางเมื่อนึกถึงสายตาอาฆาตที่เขามอบให้

“เฟยหลิง!” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง ทำให้นางสะดุ้ง

นางหันไปเห็นนางกำนัลหัวหน้าที่กำลังเดินตรงมา ใบหน้าเคร่งขรึม

“เจ้าเหม่อลอยอะไรอยู่? ข้าเรียกเจ้าตั้งหลายครั้งแล้ว” หัวหน้านางกำนัลกล่าวเสียงเข้ม

“ขออภัยเจ้าค่ะ” เยี่ยเฟยหลิงรีบก้มศีรษะ

“วันนี้เจ้าช่วยไปเก็บดอกบัวให้ข้าที ฮองเฮาต้องการดอกบัวสดไปไหว้พระพุทธรูปเย็นนี้”

คำสั่งนี้ทำให้เยี่ยเฟยหลิงชะงัก หัวใจเต้นแรง... เหมือนในชาติก่อน! นี่คือจุดเริ่มต้นที่นางพบกับหลี่เฉิงเหวิน แต่วันนี้นางจะไม่ไปที่สระบัวทางตะวันออก

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับอย่างสงบ แม้ในใจจะปั่นป่วน

เยี่ยเฟยหลิงเดินมาถึงสระบัวตำหนักตะวันตก นางถือตะกร้าไม้ไผ่และไม้ยาวสำหรับเกี่ยวดอกบัว นางมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง ไม่มีใครอยู่แถวนี้ สระตะวันตกอยู่ห่างไกลจากเส้นทางหลัก จึงมีคนเดินผ่านน้อยกว่า

“คราวนี้ทุกอย่างจะต้องแตกต่างจากเดิม” นางพึมพำกับตัวเองเบาๆ

นางเริ่มใช้ไม้ยาวเกี่ยวดอกบัวที่สวยที่สุด ระมัดระวังไม่ให้ตัวเองเข้าใกล้ขอบสระมากเกินไปเพราะสระตะวันตกลึกกว่าสระอื่นๆ ในวัง

ขณะที่นางกำลังเกี่ยวดอกบัวดอกที่สาม นางรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวเบาๆ ทางด้านหลัง แต่ก่อนที่นางจะหันไปดู นางรู้สึกถึงแรงผลักที่แผ่นหลัง!

“กรี๊ด!” เยี่ยเฟยหลิงร้องเสียงหลง ร่างของนางลอยละลิ่วลงสู่ผิวน้ำ

น้ำเย็นเฉียบโอบล้อมร่างนางทันที นางพยายามดิ้นรนว่ายน้ำขึ้นมา แต่ชายกระโปรงหนักอึ้งดึงนางลงสู่ก้นสระ

‘ไม่นะ! ต้องไม่ใช่แบบนี้!’ นางคิดอย่างสิ้นหวัง ‘ทำไมยังเกิดเหตุการณ์เหมือนเดิม? ทั้งที่นางพยายามเปลี่ยนแปลงทุกอย่างแล้ว!’

น้ำเริ่มไหลเข้าปอด ความมืดค่อยๆ โอบล้อมนาง... แต่แล้วนางก็รู้สึกถึงมือแข็งแรงคว้าแขนนางไว้ และดึงนางขึ้นสู่ผิวน้ำ

เมื่อโผล่พ้นน้ำ นางไอโขลกๆ พยายามสูดอากาศเข้าปอด นางรู้สึกถึงแขนแข็งแรงที่โอบรอบเอวนาง พานางว่ายเข้าฝั่ง

เมื่อถึงขอบสระ นางถูกยกขึ้นวางบนพื้นหญ้า นางไอน้ำออกมาอีกหลายครั้ง ก่อนจะลืมตาขึ้นมองผู้ช่วยชีวิต

หัวใจนางแทบหยุดเต้นเมื่อเห็นใบหน้าคมคายที่คุ้นเคย... หลี่เฉิงเหวิน องค์ชายสิบสาม!

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่?” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววกังวล

เยี่ยเฟยหลิงมองเขาอย่างตกตะลึง ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนในชาติก่อนไม่มีผิด แม้นางจะพยายามเปลี่ยนแปลงแล้วก็ตาม

“ข้า... ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ” นางตอบเสียงสั่น พยายามลุกขึ้นนั่ง

“ระวัง เจ้าอาจจะยังอ่อนแรงอยู่” หลี่เฉิงเหวินประคองนางอย่างนุ่มนวล

เสื้อผ้าของเขาเปียกชุ่มเช่นกัน เส้นผมดำขลับหยดน้ำลงมาตามใบหน้าคมคาย ทำให้เขาดูหล่อเหลายิ่งกว่าเดิม

“ขอบพระทัยที่ช่วยชีวิตหม่อมฉัน” นางก้มศีรษะ พยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น

“เจ้าต้องระวังให้มากกว่านี้ สระนี้ลึกมาก วันหลังถ้าเจ้าจะเก็บดอกบัวให้ไปเก็บที่สระอื่น” เขาเอ่ยพลางจ้องใบหน้านาง “เจ้าชื่ออะไร?”

ก่อนที่เยี่ยเฟยหลิงจะได้ตอบ เสียงอุทานดังมาจากด้านหลัง

“องค์ชายสิบสาม!”

นางกำนัลสองคนที่เดินผ่านมายืนตะลึงมองภาพตรงหน้า องค์ชายสิบสามในชุดเปียกชุ่มนั่งอยู่ข้างนางกำนัลสาวที่เสื้อผ้าเปียกแนบเนื้อ

“นี่... นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” หนึ่งในนางกำนัลถาม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

เยี่ยเฟยหลิงมองนางกำนัลทั้งสองด้วยความสงสัย ทุกอย่างเกิดขึ้นเหมือนในชาติก่อนไม่มีผิดเพี้ยน เป็นนางกำนัลสองคนนี้ที่เข้ามาเห็นเหตุการณ์ นางจำหน้าพวกนางได้

ขณะที่นางกำนัลทั้งสองกำลังจะเข้ามาช่วย เยี่ยเฟยหลิงสังเกตเห็นรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของหลี่เฉิงเหวิน รอยยิ้มที่นางไม่เคยสังเกตเห็นในชาติก่อน รอยยิ้มที่เหมือนกับ... ความพึงพอใจ?

ความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในสมองของนาง ทำให้นางแทบหยุดหายใจ

'นี่เป็นแผนของเขาตั้งแต่แรก?'

เยี่ยเฟยหลิงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของหลี่เฉิงเหวินอย่างไม่วางตา ในชาติก่อน นางหลงรักเขาตั้งแต่แรกพบ ไม่เคยสงสัยในตัวเขาแม้แต่น้อย แต่ตอนนี้... นางมองเห็นบางอย่างที่ไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน ความเย็นชาที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคู่นั้น ทุกอย่างถูกจัดฉากไว้รอนางตั้งแต่ต้น

"พวกเราจะพาเจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” นางกำนัลคนหนึ่งเอ่ย ก่อนจะมาประคองนางเดินออกไป

เมื่อกลับถึงเรือนนางกำนัล เยี่ยเฟยหลิงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งลงบนเตียงของตน

ขณะที่นางกำลังสางผมเปียกน้ำของตัวเอง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว หลิวอี้วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าแดงก่ำ ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

“เฟยหลิง! ข้าได้ยินมาว่าเจ้าพลัดตกสระบัว และองค์ชายสิบสามช่วยชีวิตเจ้าไว้! จริงหรือไม่?” หลิวอี้พูดเสียงดังด้วยความตื่นเต้น แทบจะกระโดดขึ้นลงอยู่ข้างเตียง

เยี่ยเฟยหลิงถอนหายใจเบาๆ “เจ้ารู้ได้อย่างไร? ข่าวแพร่ไปเร็วจริงๆ”

“ตอนนี้ทั้งวังกำลังพูดถึงเรื่องนี้!” หลิวอี้ทรุดตัวลงนั่งข้างเยี่ยเฟยหลิง ดวงตาเป็นประกาย “เล่ามาเดี๋ยวนี้เลย! องค์ชายสิบสามพูดอะไรกับเจ้าบ้าง? เขาแตะต้องตัวเจ้าหรือไม่?”

เยี่ยเฟยหลิงส่ายหน้า “ข้าแค่พลาดท่าตกน้ำ และโชคดีที่องค์ชายสิบสามผ่านมาเห็นพอดี ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น”

แต่หลิวอี้ไม่ยอมเชื่อง่ายๆ “ไม่มีอะไรมากกว่านั้นหรือ? ข้าได้ยินมาว่าเขาโอบกอดเจ้าด้วย และมองเจ้าด้วยสายตาห่วงใย!”

เยี่ยเฟยหลิงมีสีหน้าเย็นชาทันที “ใครบอกเจ้าเช่นนั้น? พวกเขาคงแต่งเรื่องขึ้นมาเอง”

“เจ้าโชคดีเหลือเกิน!” หลิวอี้จับมือเยี่ยเฟยหลิง “องค์ชายสิบสามเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั่วทั้งวัง ทั้งรูปงาม นิสัยดี และไม่เหมือนองค์ชายองค์อื่นๆ ที่มักจะเจ้าชู้และมีนิสัยเย่อหยิ่ง”

ขณะที่หลิวอี้กำลังพูด เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นจากด้านนอก เยี่ยเฟยหลิงมองออกไปทางประตูที่เปิดแง้มอยู่ เห็นนางกำนัลหลายคนกำลังมองเข้ามาและพูดคุยกัน

“นั่นไงนางกำนัลที่องค์ชายสิบสามช่วยชีวิตไว้”

“ข้าว่านางตั้งใจตกน้ำเพื่อให้องค์ชายช่วยมากกว่า”

“ใช่! หน้าตาก็ธรรมดา ไม่เห็นจะมีอะไรพิเศษ

เยี่ยเฟยหลิงกำมือแน่นด้วยความโกรธ ข่าวลือในวังหลวงเป็นอาวุธที่อันตรายที่สุด และตอนนี้นางกำลังตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน

“อย่าสนใจพวกนางเลย” หลิวอี้กระซิบ “พวกนางแค่อิจฉาเจ้า”

เยี่ยเฟยหลิงพยักหน้า นางรู้ดีว่าหลิวอี้พูดถูก ในชาติก่อน เหตุการณ์นี้เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้นางได้รับความสนใจจากหลี่เฉิงเหวิน และในที่สุดก็นำไปสู่ความหายนะ

คืนนั้น เยี่ยเฟยหลิงนอนไม่หลับ นางตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ทำผิดพลาดซ้ำรอย แม้ว่าชะตาจะพยายามผลักดันนางไปในทิศทางเดิมก็ตาม

นิยายเรื่อง หวนกลับมาครานี้ ข้าจะร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม มีE-Book แล้วนะคะ กดซื้อซื้อได้ที่ลิงก์ด้านนี้ได้เลย https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiOTA0NzU3NSI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjM4NDY2MDt9