ตอนที่ 3 หญิงแพศยา

ตอนที่ 3 หญิงแพศยา

เมื่อทั้งสองมาถึงตำหนักตะวันออก นางกำนัลกับขันทีหลายคนกำลังวุ่นวายกับการทำความสะอาดลานหน้าตำหนัก และหัวหน้านางกำนัลยืนกำกับอยู่ตรงกลาง ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นพวกนางมาถึง

“พวกเจ้าสองคนไปอยู่ที่ไหนมา?” นางถามเสียงเข้ม

“ขออภัยเจ้าค่ะ” หลิวอี้รีบคุกเข่าลง เยี่ยเฟยหลิงทำตาม “พวกเราหลงทาง”

“หลงทาง?” หัวหน้านางกำนัลเลิกคิ้ว “พวกเจ้าอยู่ในวังมาเกือบสองเดือนแล้ว ยังจะมาอ้างว่าหลงทางอีก?”

“เป็นความผิดของข้าเองเจ้าค่ะ” เยี่ยเฟยหลิงรีบแทรก “ข้าตื่นสาย ทำให้หลิวอี้ต้องรอ”

หัวหน้ามองนางอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะถอนหายใจ “เอาเถอะ วันนี้ข้าจะไม่ลงโทษพวกเจ้า เพราะมีงานมากมายที่ต้องทำ พวกเจ้ารีบไปช่วยทำความสะอาดห้องทางทิศตะวันตกเดี๋ยวนี้!”

เยี่ยเฟยหลิงและหลิวอี้รีบลุกขึ้นและเดินไปยังห้องที่ได้รับมอบหมาย เยี่ยเฟยหลิงได้รับมอบหมายให้ทำความสะอาดห้องหนังสือ นางเดินสำรวจห้องอย่างช้าๆ จำได้ว่าในชาติก่อน นางไม่เคยได้เข้ามาในห้องนี้ตอนที่ยังเป็นนางกำนัล

ชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน เต็มไปด้วยตำราและม้วนคัมภีร์ โต๊ะไม้แกะสลักวางอยู่กลางห้อง พร้อมด้วยอุปกรณ์เขียนหนังสืออย่างดี

นางเริ่มปัดฝุ่นที่ชั้นหนังสือ สายตากวาดมองชื่อหนังสือแต่ละเล่ม ส่วนใหญ่เป็นตำราพิชัยสงคราม และประวัติศาสตร์

ขณะที่นางกำลังปัดฝุ่นที่โต๊ะ เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

"หญิงแพศยา!"

เสียงนั้นทำให้เยี่ยเฟยหลิงชะงักกึก มือที่กำลังปัดฝุ่นหยุดค้างกลางอากาศ ความรู้สึกเย็นวาบแล่นผ่านแผ่นหลัง นางหมุนตัวกลับไปอย่างช้าๆ และในจังหวะนั้นเอง ร่างของนางก็ชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ใกล้เกินไป

เยี่ยเฟยหลิงเงยหน้าขึ้นมอง และสบเข้ากับดวงตาคมคู่นั้น ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความอาฆาตแค้นอย่างไม่ปิดบัง แววตาวาวโรจน์ราวกับเปลวไฟที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกสิ่ง

เยี่ยเฟยหลิงรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบลงไปที่พื้น แต่นางรีบสวมหน้ากากความไร้เดียงสา ตีหน้าซื่อและทำตาโต พลางคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว

"รัชทายาท! หม่อมฉันขอประทานอภัยที่ไม่ทันได้ถวายความเคารพ" นางก้มหน้าลงต่ำ พยายามซ่อนความหวาดกลัวที่กำลังแล่นพล่านในอก

"ลุกขึ้น" เสียงทุ้มสั่ง

เยี่ยเฟยหลิงลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แต่ยังคงก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับชายตรงหน้า

"รัชทายาท..เหตุใดพระองค์จึงเรียกหม่อมฉันเช่นนั้น? ทั้งที่เราไม่เคยเจอกันมาก่อน" นางยังคงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา แต่หัวใจกลับเต้นระรัวด้วยความกลัว

หลี่เกอหยางไม่ตอบในทันที เขาเพียงจ้องมองใบหน้าของนางอย่างเย็นชา ก่อนจะยกมือขึ้นจับคางของนาง บังคับให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา

"เจ้าคิดว่าข้าจำเจ้าไม่ได้หรือ?" เขากระซิบ เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

แม้จะหวาดกลัว แต่เยี่ยเฟยหลิงยังคงพยายามรักษาท่าทีไว้

"หม่อมฉันไม่เข้าใจความหมายของพระองค์”

รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา ก่อนที่เขาจะกระชากร่างของนางเข้ามาใกล้อย่างรุนแรง

"หญิงแพศยา" เขากระซิบข้างหูนาง "เจ้าคิดว่าการแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาจะช่วยเจ้าได้หรือ?"

ไม่ทันให้นางได้ตอบ หลี่เกอหยางก็กระชากนางเข้ามาในอ้อมแขน ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของนางอย่างรุนแรง บดขยี้ด้วยความแค้น ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ มีเพียงความเกลียดชังและความปรารถนาที่จะทำลาย

เยี่ยเฟยหลิงพยายามดิ้นรน แต่แรงของนางไม่อาจสู้แรงของเขาได้ ในที่สุดเมื่อเขาผละออก นางก็หอบหายใจ ริมฝีปากบวมช้ำและมีรสเลือดจางๆ

"ท...ท่านก็ย้อนกลับมาเช่นกันหรือ?" นางถามเสียงสั่น ไม่มีความจำเป็นต้องเสแสร้งอีกต่อไป

ดวงตาของหลี่เกอหยางวาววับด้วยความพึงพอใจเมื่อได้ยินคำถามนั้น

"ใช่" เขาตอบ รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนใบหน้า "ข้าย้อนกลับมาเพื่อลากหญิงแพศยาลงนรกไปด้วยกัน"

เยี่ยเฟยหลิงรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลาย ความหวังทั้งหมดที่นางวางแผนไว้ในชาตินี้กำลังจะสูญสิ้น

"เป็นไปไม่ได้..." นางพึมพำ

"เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นคนพิเศษเพียงผู้เดียวหรือ?" รัชทายาทหัวเราะเยาะ "ในวินาทีที่ข้าถูกม้าห้าตัวฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ ข้าได้สาบานกับฟ้าดินว่าจะตามจองเวรเจ้าไปทุกภพทุกชาติ"

เยี่ยเฟยหลิงถอยหลังไปหนึ่งก้าว ความกลัวปรากฏชัดในดวงตา

"ข้าไม่ได้ตั้งใจ..." นางพยายามอธิบาย "ข้าถูกหลี่เฉิงเหวินหลอกใช้ เขาบังคับข้า..."

"หุบปาก!" เขาตวาดเสียงดัง "ข้าไม่สนใจข้ออ้างของเจ้า เจ้าทรยศข้าด้วยความเต็มใจ เจ้าหลอกใช้ความรักของข้าเพื่อคนที่เจ้ารัก"

เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกครั้ง มือหนาจับข้อมือของนางแน่น

"แต่คราวนี้ ข้าจะทำให้เจ้าตกหลุมรักข้าอีกครั้ง แล้วข้าจะทำลายเจ้าเหมือนที่เจ้าเคยทำกับข้า!"

เยี่ยเฟยหลิงสั่นสะท้าน นางรู้ดีว่าชายตรงหน้าไม่ใช่คนที่พูดเล่น หากเขาต้องการทำลายนาง เขาจะทำอย่างไร้ความปรานี

หลี่เกอหยางยิ้มอย่างเย็นชา เสียงฝีเท้าดังมาจากระเบียงทางเดิน รัชทายาทถอยห่างออกไปเล็กน้อย

"ทำหน้าที่ของเจ้าต่อไปเถอะ " เขาพูดเสียงดังพอให้คนที่กำลังเดินมาได้ยิน

เยี่ยเฟยหลิงรีบคุกเข่าลง หลิวอี้เดินเข้ามาในห้อง และตกใจเมื่อเห็นรัชทายาทยืนอยู่ นางรีบคุกเข่าลงทันที

"เฟยหลิง เจ้า..." หลิวอี้เงยหน้ามองเพื่อนด้วยความตกใจ

หลี่เกอหยางเดินผ่านพวกนางไป ก่อนจะหยุดที่ประตู

"อ้อ และอีกอย่าง" เขาหันมามองเยี่ยเฟยหลิงเป็นครั้งสุดท้าย "ข้าจะทำให้เจ้าได้รู้ว่าความเจ็บปวดที่แท้จริงเป็นอย่างไร"

เมื่อรัชทายาทจากไปแล้ว หลิวอี้ก็รีบเดินเข้ามาหาเยี่ยเฟยหลิงที่ยังคงคุกเข่าอยู่กับพื้น

"เฟยหลิง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมรัชทายาทถึงอยู่ในห้องนี้? และ..." หลิวอี้หยุดพูดเมื่อสังเกตเห็นริมฝีปากบวมช้ำของเพื่อนสนิท "ริมฝีปากเจ้า..."

เยี่ยเฟยหลิงยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเอง ความรู้สึกของจูบรุนแรงนั้นยังคงติดอยู่

"ไม่มีอะไร" นางตอบเสียงแผ่ว "ข้าแค่... กัดปากตัวเองโดยไม่ตั้งใจ"

หลิวอี้มองเพื่อนอย่างไม่เชื่อถือนัก แต่ก็ไม่ซักไซ้ต่อ

"เจ้าหน้าซีดมาก พักสักครู่ไหม?"

เยี่ยเฟยหลิงส่ายหน้า "ไม่ ข้าต้องรีบทำงานให้เสร็จ”

เยี่ยเฟยหลิงกลับมาทำความสะอาดห้องหนังสือต่อ แต่ใจของนางไม่ได้อยู่กับงานอีกต่อไป นางต้องคิดหาทางออกใหม่ ต้องปรับแผนการที่วางไว้ทั้งหมด