ตอนที่ 12 เมืองหยางโจว

ตอนที่ 12 เมืองหยางโจว

สามวันต่อมา ถึงวันที่เยี่ยเฟยหลิงต้องเดินทางไปหยางโจว นางยืนอยู่ที่หน้าประตูจวนตระกูลเยี่ย สวมชุดเดินทางสีฟ้าอ่อน ผมของนางถูกมัดรวบไว้อย่างเรียบร้อย ใบหน้าของนางสงบนิ่ง ไม่มีร่องรอยของน้ำตาหรือความเศร้าโศกให้เห็น

“ลูกแม่...” เยี่ยเฟยเยว่กอดลูกสาวแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม “ดูแลตัวเองดีๆ นะ”

“ท่านแม่ไม่ต้องกังวลไปเจ้าค่ะ ลูกจะดูแลตัวเองให้ดี”

เยี่ยเฟิงหลงเดินเข้ามาหาลูกสาว สีหน้าของเขาเคร่งขรึม แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “เฟยหลิง พ่อขอโทษที่ปกป้องเจ้าไม่ได้”

“ไม่ใช่ความผิดของท่านพ่อ วังหลวงก็เป็นเช่นนี้”

เยี่ยเฟิงหลงพยักหน้า “หากเจ้าต้องการอะไรเพิ่มเติม เจ้าสามารถส่งจดหมายมาบอกพ่อได้”

“ขอบคุณท่านพ่อเจ้าค่ะ” เยี่ยเฟยหลิงคำนับ

“เมื่อเจ้ากลับมา พ่อจะหาคู่หมั้นที่เหมาะสมให้เจ้า” เยี่ยเฟิงหลงเอ่ย

เยี่ยเฟยหลิงพยักหน้า แม้ในใจนางจะไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานใดๆ ก็ตาม “ลูกจะทำตามที่ท่านพ่อเห็นว่าสมควรเจ้าค่ะ”

หลังจากกล่าวลาบิดามารดาเสร็จ เยี่ยเฟยหลิงก็ขึ้นรถม้าที่เตรียมไว้ให้ นางนั่งลงบนเบาะนุ่มและมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นบิดามารดายืนโบกมืออยู่ที่ประตูจวน

เมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนตัวออกไป ชิงชิงก็เอ่ยขึ้น

“คุณหนู ท่านดูสงบเหลือเกิน ข้านึกว่าท่านจะเสียใจที่ต้องจากบ้านไป”

“ทำไมข้าจะต้องเสียใจ การถูกส่งไปอยู่ชนบทอาจเป็นเรื่องดีก็ได้”

ณ จวนรัชทายาท องครักษ์คนสนิทเดินเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าหลี่เกอหยางที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ

เสิ่นหูก้มศีรษะลงต่ำ “คุณหนูเยี่ยออกเดินทางไปเมืองหยางโจวแล้วพะย่ะค่ะ”

หลี่เกอหยางวางหนังสือในมือลง ดวงตาคมกริบมองไปที่องครักษ์คนสนิทด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เจ้าแน่ใจหรือว่านางไปหยางโจว?”

“แน่ใจพะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ติดตามขบวนรถม้าของนางไปจนถึงประตูเมืองทางทิศตะวันออก นางเดินทางไปกับสาวใช้คนสนิทและผู้คุ้มกันอีกสามคน”

หลี่เกอหยางพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะคิดอะไรบางอย่าง “เจ้าจงส่งคนติดตามนางไป ข้าต้องการรู้ทุกอย่างที่นางทำที่นั่น”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“และอีกอย่าง...” หลี่เกอหยางเงยหน้ามองเสิ่นหูด้วยสายตาเฉียบคม “ห้ามให้บุรุษใดเข้าใกล้นาง ส่งจดหมายรายงานมาให้ข้าทุกสิบห้าวัน”

เสิ่นหูมองดูเจ้านายของตนด้วยแววตาประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนจะรีบก้มหน้าลงทันทีเมื่อเห็นคิ้วกระบี่เลิกขึ้น “พะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจัดการตามรับสั่ง”

เมื่อเสิ่นหูออกไปแล้ว หลี่เกอหยางก็หยิบม้วนกระดาษออกมาและเริ่มเขียนอะไรบางอย่าง ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมและมีแววครุ่นคิด

“เจ้าคิดว่าเจ้าจะหนีข้าไปได้ง่ายๆ หรือ เยี่ยเฟยหลิง?” เขาพึมพำกับตัวเอง “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าทำอะไรโง่ๆอีก”

เสิ่นหูเป็นคนที่เขาไว้ใจที่สุด และเป็นคนเดียวที่สามารถปกป้องเยี่ยเฟยหลิงได้หากนางตกอยู่ในอันตราย เขารู้ว่านางกำลังวางแผนแก้แค้นหลี่เฉิงเหวิ บ่อนพนันของหลี่เฉิงเหวินมีคนเฝ้าทุกจุด หากไม่มีเสิ่นหูช่วย พวกนางคงทำไม่สำเสร็จและคงถูกจับได้ตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้าไป

การเดินทางใช้เวลาหลายวัน ในที่สุดเยี่ยเฟยหลิงก็มาถึงเมืองหยางโจว เมืองที่ขึ้นชื่อเรื่องความงดงามของทิวทัศน์และความมั่งคั่งจากการค้าขาย

รถม้าแล่นผ่านถนนในเมืองที่คึกคัก ผู้คนพลุกพล่านไปมา พ่อค้าแม่ค้าตะโกนขายสินค้า กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยมาจากร้านอาหารริมทาง

“เมืองนี้คึกคักกว่าที่ข้าคิดไว้มาก” เยี่ยเฟยหลิงเอ่ยขึ้นขณะมองออกไปนอกหน้าต่าง

ไม่นานนัก รถม้าก็มาหยุดที่หน้าจวนหลังใหญ่ ประตูไม้แกะสลักอย่างประณีตตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า คนรับใช้สองคนยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู

เยี่ยเฟยหลิงก้าวลงจากรถม้า ชิงชิงรีบตามลงมาพร้อมกับห่อผ้าเล็กๆ ในมือ

นางหยุดตรงหน้าคนเฝ้าประตูและยื่นจดหมายให้ “นี่คือจดหมายจากท่านเยี่ยเฟิงหลง ข้าคือเยี่ยเฟยหลิง บุตรสาวของเขา รบกวนนำจดหมายนี้ไปมอบให้ฮุ่ยฮูหยินด้วย”

คนเฝ้าประตูรับจดหมายไปอย่างนอบน้อม เขาเดินเข้าไปในจวนอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก ประตูใหญ่ก็เปิดออก หญิงวัยกลางคนในชุดหรูหราสีม่วงอ่อนเดินออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“เฟยหลิง! หลานรักของข้า!” นางร้องเรียกด้วยความดีใจ

เยี่ยเฟยหลิงคำนับอย่างนอบน้อม “เฟยหลิงคารวะท่านน้า”

เยี่ยเสี่ยวหลินหรือฮุ่ยฮูหยินรีบเข้ามากอดหลานสาว “ไม่ต้องมีพิธีรีตองมากมาย เจ้าเป็นหลานสาวของข้า ข้าดีใจมากที่ได้พบเจ้า”

“ขออภัยท่านน้าที่ข้าต้องมารบกวน”

“อย่าพูดเช่นนั้น นี่ก็เป็นบ้านของเจ้าเช่นกัน” ฮุ่ยฮูหยินจูงมือเยี่ยเฟยหลิงเข้าไปในจวน “พ่อของเจ้าเขียนจดหมายมาเล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว เจ้าไม่ต้องกังวลไป ที่นี่ไม่มีใครรู้จักเจ้า เจ้าสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุข”

เยี่ยเฟยหลิงยิ้มบางๆ “ขอบคุณท่านน้า”

ฮุ่ยฮูหยินพาเยี่ยเฟยหลิงเดินชมจวน จวนแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่โตเท่าจวนในเมืองหลวง แต่ก็กว้างขวางและตกแต่งอย่างหรูหรา สมกับฐานะพ่อค้าเกลือผู้มั่งคั่ง

“น้าเขยของเจ้าไม่อยู่ที่จวนในตอนนี้ เขาเดินทางไปซื้อเกลืออีกสองวันจึงจะกลับมา เจ้าพักที่เรือนหลังเล็กทางทิศตะวันออกแล้วกัน ที่นั่นมีสวนดอกไม้และสระน้ำเล็กๆ ข้าคิดว่าเจ้าจะชอบ”

“ขอบคุณท่านน้ามากเจ้าค่ะ”

“ไม่เป็นไร เจ้าคงเหนื่อยจากการเดินทาง ไปพักผ่อนก่อนเถอะ เย็นนี้เราค่อยกินอาหารร่วมกัน”

เยี่ยเฟยหลิงคำนับอีกครั้งก่อนจะตามสาวใช้ไปยังเรือนที่น้าบอก

เรือนหลังนี้ตั้งอยู่ในมุมสงบของจวน มีต้นไม้ล้อมรอบและสระน้ำเล็กๆ ที่มีดอกบัวบานอยู่หลายดอก ภายในเรือนตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สวยงาม

“คุณหนู ที่นี่สวยมากเลยนะเจ้าคะ” ชิงชิงเอ่ยขึ้นขณะจัดข้าวของ

“ใช่ ที่นี่เงียบสงบดี” เยี่ยเฟยหลิงตอบสั้นๆ นางเดินไปที่หน้าต่างและมองออกไปยังสวน