EP4

หลังจากออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มพิมพิกาก็รีบเดินตรงมายังห้องน้ำโดยไม่ลืมล็อกประตูอย่างหนาแน่นก่อนจะยกมือปิดปากตัวเองแล้วกรีดร้องออกมาด้วยความอัดอั้น

แค่วันแรกที่เจอกันพายัพก็ทำให้เธอเหมือนคนบ้า หัวเธอร้อนไปหมด มือเธอกระตุกไปแล้วไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง เธออยากจะหยุมหัวพายัพแทบบ้าตั้งแต่เกิดมาเธอยังไม่เคยใช้ความอดทนมากมายขนาดนี้มาก่อน

เขามันเก่งมาก เก่งที่ทำให้เธอเกลียดตั้งแต่แรกเจอนี่แหละ

“ทำไมช้าจังเลยอะพิม นี่มันใกล้เวลาทำงานแล้วนะ” อรปรียาที่นั่งรอเพื่อนมาเป็นเวลานานก็เอ่ยถามทันทีที่พิมพิกาเดินเข้ามาในห้องอาหาร

พรึ่บ

“ก็เจ้านายคนใหม่ฉันนะสิ” พิมพิกาตอบเสียงเนือยนาบเอื้อมมือหยิบช้อนมาตักข้าวเข้าปากเคี้ยวแก้มตุ่ยท่าทางดูน่ารักน่ามันเขี้ยว แต่ทว่าแววตาของเธอกลับแข็งกร้าวเสมือนว่าโกรธใครมาแล้วสิบชาติก็ไม่ปาน

“ยังไง”

“ช่างมัน…ฉันไม่อยากจะพูดถึงเดี๋ยวเขามาได้ยินเข้าฉันจะซวยอีก” พิมพิกาตอบปัดอย่างไม่ใส่ใจ เธอไม่ได้เข็ดหลาบกับการนินทาเจ้านาย แต่ถ้าเจ้านายคนนั้นคือพายัพเธอขอไม่เสี่ยงดีกว่า ปากก็แค่นั้นแต่บ่นเก่งเป็นบ้า เทศน์เก่งยิ่งกว่าพระ ชนิดที่ว่าพระนักเทศน์ยังต้องยอม

ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ ที่พิมพิกาทำงานร่วมกันกับพายัพ ซึ่งการทำงานกับพายัพ พิมพิกาขอบอกเลยว่าไม่ง่ายอย่างที่ใครหลายคนคิด ในทุก ๆ วันหลังจากเลิกงานกลับบ้านมาเธอต้องกลับมาหายาคลายเครียดกิน และเธอก็ไม่รู้ว่าโรคประสาทจะถามหาเธอเข้าวันไหน

เพียงหนึ่งอาทิตย์ที่ต้องอยู่ร่วมกันกับคนอย่างพายัพคำว่าอยากลาออกวิ่งชนพิมพิกาวันละไม่รู้กี่ครั้ง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอทำงานกับภพพินิจไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเลยสักครั้ง แต่ก็นั่นแหละค่ะเธอก็ได้แต่คิดเศรษฐกิจแบบนี้มีงานทำไว้น่ะดีที่สุดแล้ว จะไปหางานที่อื่นทำก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไรถึงจะได้ และไม่รู้ว่าเขาจะให้เงินเดือนสูงเหมือนอย่างที่นี่ไหม ที่พูดมาทั้งหมดก็เพราะจำนวนเงินนี่แหละค่ะที่ทำให้เธอยอมอดทนทำงานอยู่ที่นี่ต่อไป

อยู่กับเจ้านายแสนจะปากหมาอย่างพายัพนั่นเอง

กริ่ง….

พูดไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานของเธอก็แผดเสียงร้องดังขึ้นมา พิมพิกาจึงเอื้อมมือไปกดรับสายในขณะที่สายตาก็เพ่งดูงานต่อไป

พิมพิกา: ว่าไงคะ…บอส

พายัพ: ชงกาแฟมาให้ฉันหน่อย ขอเข้ม ๆ นะ จืด ๆ เหมือนหน้าของเธอฉันไม่เอานะ

พิมพิกาที่ได้ยินพายัพว่าแบบนั้นก็ขย้ำชายกระโปรงตัวเองจนยับยู่ยี่ระบายอารมณ์ที่มันคับแน่นอยู่ในอก

พิมพิกา: พิมจะจัดให้เลยค่ะบอส รับรองว่าตาสว่าง สมองปลอดโปร่งทันทีที่ได้ชิมแน่นอนค่ะ

พายัพ: ดี ให้ไวด้วยนะ

ตู้ด

“อย่าให้จืดเหมือนหน้าของเธอล่ะ หน้าตัวเองคมเข้มตายแหละคนผีทะเล” พิมพิกาว่าอย่างกระแนะกระแหนผละมือจากงานที่ทำเดินมาชงกาแฟให้กับพายัพ “อยากได้เข้ม ๆ ใช่ไหมคะบอส เดี๋ยวอีพิมคนนี้จะจัดให้แบบจุก ๆ เลยค่ะ” พิมพิกาคิดในใจก่อนจะเผยรอยยิ้มร้ายออกมาเธอลงมือชงกาแฟให้พายัพช้า ๆ แต่เต็มไปด้วยความตั้งใจ “กาแฟดำสักสี่ห้าช้อนแล้วกัน น้ำตาลไม่ต้องใส่ ครีมเทียมก็ไม่ต้องเอา ใส่แต่น้ำร้อนก็พอ” พิมพิกาว่าอย่างขบขัน เธอหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวตลอดเวลา

เมื่อชงกาแฟเสร็จสรรพก็นำมาเสิร์ฟให้กับพายัพที่ห้องทำงาน

“กาแฟเข้ม ๆ มาแล้วค่ะบอส” พิมพิกาทำหน้าระรื่นกลั้นยิ้มแห่งความสะใจเอาไว้ไม่มิด นำแก้วกาแฟวางลงตรงหน้าของพายัพที่กำลังตรวจทานเอกสารอยู่

พายัพเงยหน้าจากกองเอกสารมามองหน้าของพิมพิกาที่กำลังกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์ด้วยรอยยิ้มร้ายไม่แพ้กัน เธอคิดว่าเขาไม่รู้หรือไงกันว่าเธอทำอะไรมา ร้าย ๆ แบบพิมพิกาที่พร้อมจะเล่นงานเขาอยู่ตลอดเวลา พายัพไม่ปล่อยให้รอดสายตาไปได้หรอก

“ดื่มสิ” พายัพมองพิมพิกาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะชี้นิ้วลงที่แก้วกาแฟสั่งให้พิมพิกาดื่ม

“คะ” พิมพิกาหน้าเหวอเธอไม่คิดว่าพายัพจะมาไม้นี้

“ดื่มให้ฉันดูก่อน ฉันไม่ไว้ใจเธอเผื่อเธอใส่ยาพิษให้ฉันกิน”

“บ๊า ใครจะทำอย่างนั้นกันคะบอส” พิมพิกาละล่ำละลักตอบอย่างเลิ่กลั่ก

“จะไปรู้เหรอ เธออาจจะทำจริง ๆ ก็ได้”

“………” พิมพิกามองไปที่แก้วกาแฟพลางทำหน้าเหยเกอย่างไม่สู้ดีนัก

“ทำหน้าแบบนั้นทำไม หรือเธอใส่ยาพิษลงไปจริง ๆ “

ยาพิษกับผีนะสิ ในแก้วนั่นน่ะกาแฟดำล้วน ๆ เลย