หลุมพรางรักนายวายร้าย

ตึกตักตึกตัก

เสียงวิ่งตึกตักของใครบางคนที่ดังมาจากชั้นสองของบ้านส่งผลให้ “จากัวร์” ที่กำลังยืนทำอาหารอยู่ในห้องครัวหันมามองเมื่อพบต้นตอของเสียงเป็นอันว่าเขาต้องส่ายหน้าเอือมระอาให้กับน้องสาวเพียงคนเดียวอย่าง “พิมพิกา” ที่มักจะวิ่งลงบันไดมาด้วยความเร่งรีบแบบนี้ในทุกเช้า

“เบา ๆ หน่อยพิมเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอก” จากัวร์เอ็ดน้องสาวอย่างไม่จริงจังมากนักเป็นจังหวะเดียวกันที่พิมพิกาเดินเข้ามาหา

“พิมไปทำงานสายอีกแล้วค่ะ” หญิงสาวว่าพลางทำหน้ามุ่ยเมื่อเช้านี้พบว่าตัวเธอตื่นสายอีกแล้ว

“พี่ก็เห็นพิมไปทำงานสายตลอดนะ” จากัวร์ว่าให้น้องสาวอย่างไม่จริงจังมากนักแต่สิ่งที่เขาพูดล้วนเป็นความจริงทั้งนั้นเพราะตอนกลางคืนพิมพิกามักใช้เวลาไปกับการอ่านนิยายเลยทำให้นอนดึก พอนอนดึกก็จะทำให้พิมพิกาตื่นสายแล้วก็จะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ในทุก ๆ เช้า เหตุการณ์ที่เขาผู้เป็นพี่ชายค่อนข้างจะชินและชาเสียแล้ว

“แต่วันนี้ไม่เหมือนไงคะ วันนี้มีเจ้านายคนใหม่เดินทางมาจากต่างประเทศแถมเขายังเป็นเพื่อนคุณภพ” หญิงสาวอธิบายออกไปพลางหยิบแซนด์วิชที่พี่ชายทำเตรียมไว้ให้ใส่ลงกระเป๋า “หนูไปก่อนนะ”

“ให้พี่ไปส่งไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะหนูนั่งพี่วินเอา ถึงเร็วกว่า” พิมพิกาว่าพร้อมโบกมือลาพี่ชายก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านมาเมื่อพี่วินขาประจำที่เธอโทรเรียกมาจอดรถรอเธออยู่หน้าบ้านแล้ว

“พิมพิกา” หญิงสาวในวัยยี่สิบสามปีอาศัยอยู่กับพี่ชายตามลำพัง เนื่องจากพ่อกับแม่มาตายจากเพราะคนเมาแล้วขับรถมาชนเข้า สองพี่น้องจากัวร์และพิมพิกาจึงเหลือกันเพียงแค่สองคน จากัวร์เป็นเจ้าของร้านซ่อมรถขนาดใหญ่ ในขณะที่พิมพิกาทำงานเป็นเลขาอยู่ที่บริษัทนำเข้า-และส่งออกแอลกอฮอล์แห่งหนึ่ง

ตัดภาพมาที่พิมพิกาหลังจากนั่งวินมาถึงหน้าบริษัทก็รีบวิ่งเข้ามาในบริษัทขึ้นลิฟต์มายังชั้นทำงานของตัวเองด้วยความรีบร้อน

“กว่าจะมาได้นะพิม” อรปรียาเพื่อนสนิทในที่ทำงานของพิมพิกาทักขึ้นทันทีที่เธอปรากฏตัวพลางสาวเท้าเข้ามาหา “วันนี้เจ้านายใหม่จะเข้าบริษัทนะทำไมพิมถึงยังมาสายอีก”

“ขอโทษได้ไหมคือเราตื่นสาย” พิมพิกาว่าเสียงอ้อมแอ้มส่งสายตาออดอ้อนให้เพื่อนสาวเห็นใจ

“ตลอด” และก็ได้ผลทุกครั้งอรปรียาไม่เคยต้านทานความออดอ้อนของเพื่อนสาวคนนี้ได้ “รีบเข้าไปกันเจ้านายรออยู่”

“โอเค”

เรียวมือบางบรรจงเคาะลงบนประตูห้องทำงานบานหนาอย่างแผ่วเบาเพื่อเป็นการส่งสัญญาณให้คนภายในห้องได้รับรู้ก่อนที่พิมพิกาจะเปิดประตูเข้าไปเป็นจังหวะเดียวกันที่ดวงตาสองคู่ประสานมองหน้าเธออย่างพร้อมเพรียงเป็นตาเดียวกัน

คนหนึ่งคือคุณภพ ภพพินิจ เจ้านายของเธอ

ส่วนผู้ชายอีกคนที่กำลังยืนกอดอกมองเธอ……

“สายไปยี่สิบนาทีนะพิม”

“พิมขอโทษค่ะบอส” พิมพิกากล่าวขอโทษเสียงแผ่วเธอไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาดุ ๆ ของผู้เป็นเจ้านายด้วยซ้ำ

“ช่างมัน นี่พายัพ หุ้นส่วนคนใหม่ของบริษัทเรา เขาจะเข้ามาทำงานที่บริษัทของเราและคุณก็ต้องไปเป็นเลขาของเขา” ทันทีที่ได้ยินเจ้านายอย่างคุณภพนินิจพูดแบบนั้นเรียวคิ้วบางของพิมพิกาก็ขมวดเข้าหากันมุ่นพลางเงยหน้าสบตากับเจ้านายคนใหม่ที่ว่าและแน่นอนว่าพายัพมองเธอก่อนอยู่แล้ว

ริมฝีปากเรียวหยักของพายัพยักยิ้ม แววตาของเขายามมองเธอมันส่องประกายวาววับ ไม่ใช่แววตาแห่งความเสน่หาหรือหลงใหลแต่เป็นแววตาที่กำลังนึกสนุกกับอะไรบางอย่างอยู่

เขาคนนี้ดูน่ากลัวเกินไปแล้ว

ในขณะที่พิมพิกาจ้องหน้าพายัพอย่างพินิจพิจารณาเสียงทุ้มของเขาก็ดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท

“มาทำงานสายแบบนี้จะไหวเหรอวะ มึงก็น่าจะรู้นะไอ้ภพว่ากูไม่ชอบคนที่ไม่มีความรับผิดชอบ” เขาพูดพลางหยัดตัวยืนตรงแล้วเดินมายืนตรงหน้าเธอ

“แต่พิมเขาทำงานดีมากนะเว้ย”

“ทำงานดีแล้วยังไงถ้าเป็นคนไม่ตรงต่อเวลาแบบนี้ก็ใช้ไม่ได้ แล้วจากประวัติการทำงานของเธอที่กูอ่านมาเดือนหนึ่งเธอมาสายไปแล้วยี่สิบสี่วัน มันใช้ได้ที่ไหนมึงใจดีมากไปแต่กูไม่ใช่ไงไอ้ภพ” หญิงสาวที่ได้ยินในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดก็ได้แต่ยืนเงียบฝ่ามือกำเข้าหากันแน่นด้วยความอัดอั้นและรู้สึกประหม่าเมื่อรังสีความร้ายกาจจากตัวเจ้านายคนใหม่แผ่ปกคลุมไปทั่งทั้งห้องทำงานแห่งนี้

“ดิฉันจะปรับปรุงตัวค่ะ” พิมพิการีบโพล่งออกไปเมื่อเห็นว่าตอนนี้เจ้านายทั้งสองกำลังจะเถียงกันเพราะเรื่องของเธอ พิมพิกาไม่อยากให้ใครต้องมาทะเลาะกันเพราะเธอเป็นต้นเหตุ

“เพิ่งคิดได้เหรอ เธอควรปรับปรุงตัวนานแล้ว”

“ไอ้พายัพ”

พิมพิกาพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นและให้ปล่อยผ่านคำพูดของเจ้านายคนใหม่ซะ เธอพยายามนับหนึ่งถึงร้อยในใจ

“ถ้าครั้งต่อไปเธอมาสายฉันไล่เธอออกแน่ คนไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ฉันไม่เก็บไว้หรอกนะ”

“ค่ะ” พิมพิกาตอบรับเสียงแผ่วอย่างจำนนทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเธออยากกรีดร้องออกมาแทบบ้า

คนอะไรวะมาวันแรกก็ออกแนวเผด็จการซะแล้ว

อีพิมอยากจะบ้าตาย