EP5

“………” พิมพิกามองไปที่แก้วกาแฟพลางทำหน้าเหยเกอย่างไม่สู้ดีนัก

“ทำหน้าแบบนั้นทำไม หรือเธอใส่ยาพิษลงไปจริง ๆ “

ยาพิษกับผีนะสิ ในแก้วนั่นนะกาแฟดำล้วน ๆ เชียวนะ

“ยืนนิ่งอยู่ทำไมดื่มสิ” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่ยืนนิ่งอีกทั้งยังมีท่าทีลุกลี้ลุกลนไม่หยุด พายัพที่จ้องอยู่จึงเอ่ยสั่งเธออีกครั้ง

“ไม่ดีมัังคะ นั่นมันแก้วของเจ้านาย” พิมพิกาพยายามหาข้ออ้างเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากการดื่มกาแฟดำเข้ม ๆ นั่น

“เจ้านายอนุญาตคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” พิมพิกาเม้มปากเข้าหากันแน่นมองพายัพด้วยแววตาเลิ่กลั่กในขณะที่ตัวของพายัพกำลังลอบยิ้มเบา ๆ ออกมา

“ดิฉันแพ้กาแฟดำค่ะ” พิมพิกาโพล่งออกไปอย่างลืมคิด

“ฉันเห็นเธอชงดื่มทุกวัน” อาการไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้าสวยแต่ทว่าพิมพิกาก็พยายามควบคุมสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เธอกัดฟันกรอดมองพายัพด้วยแววตาเคียดแค้นพลางคิดในใจว่า

ไอ้งั่งนี่รู้เยอะเกินไปแล้วนะ

“ดื่มซะ” พายัพออกคำสั่งอีกครั้งยิ่งพิมพิกาแสดงถึงความหวาดหวั่นออกมาพายัพก็ยิ่งอยากแกล้งเธอ

“ดิฉัน” พิมพิกาอึกอัก

“หรือเธอวางยาพิษฉันกัน” ดูละครมากไปเปล่าวะ ใครมันจะบ้ามาวางยาพิษกัน พิมพิกาขบคิดในใจโดยที่มีสายตากดดันของพายัพจ้องมองมาไม่หยุด “มัวชักช้าอะไรอยู่ ฉันบอกให้เธอดื่มให้ฉันดูก็ดื่มสิ”

“ก็ได้ค่ะ ดิฉันจะดื่มให้บอสดู” เมื่อได้รับสายตากดดันมาไม่หยุดหญิงสาวบอกออกไปอย่างจำใจพลางเอื้อมมือคว้าแก้วกาแฟมาถือไว้ค่อย ๆ ยกขึ้นจรดริมฝีปากเพียงสัมผัสแรกพิมพิกาก็ถึงขั้นเบ้หน้าเมื่อความขมและฝาดแล่นพล่านทั่วทุกอณูความรู้สึก พิมพิกาขนลุกขนพองกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ในขณะที่ตัวคนมองอย่างพายัพกำลังกลั้วหัวเราะหญิงสาวออกมาด้วยความสะใจ

ท่าทางพะอืดพะอมของเธอดูตลกชะมัดจนเขากลั้นขำเอาไว้ไม่ไหวหลุดส่งเสียงหัวเราะออกมาด้วยความสะใจและเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นที่พายัพต้องร้องออกมาด้วยความตกใจ

เมื่อของเหลวสีดำพวยพุ่งออกมาจากเรียวปากเล็กโดนหน้าเขาเต็ม ๆ

“เฮ้ย อะไรวะ” พายัพสะดุ้งโหยงยกมือเช็ดน้ำกาแฟออกจากใบหล่ออย่างคนหัวเสีย ในขณะที่พิมพิกากำลังกลั้นขำหน้าดำหน้าแดง เธอรู้สึกสะใจเป็นบ้า เป็นไงล่ะขำเธอดีนัก “พิมพิกา”

“พิมไม่ได้ตั้งใจนะคะบอส มันพุ่งออกไปเอง เป็นไงคะรสชาติของกาแฟที่ออกมาจากปากของพิมมันเข้มข้นกลมกล่อมเหมือนที่บอสต้องการไหมคะ” พิมพิกาว่าพลางกลั้วหัวเราะ ยิ่งเห็นสภาพพายัพที่ตอนนี้เลอะเต็มไปด้วยคราบของน้ำกาแฟเธอก็ยิ่งสะใจ

“เธอนี่มัน” พายัพชี้หน้าพิมพิกาอย่างเหลืออดก่อนจะสาวเท้าเดินดุ่ม ๆ เข้ามาใกล้กระชากพิมพิกาเข้าหาโดยที่เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ “บะ บอสจะทำอะไร” พิมพิกาละล่ำละลักถามด้วยความหวาดหวั่นเมื่อจู่ ๆ คนตัวโตก็กระชากตัวเธอเข้ามาใกล้แถมยังโอบเอวเธอไว้

“แสบนักนะ” พายัพกัดฟันว่า

“บอสอยากแกล้งพิมพ์ก่อนทำไม”

“ใครกันแน่เป็นคนแกล้งใคร ต้องให้ฉันพูดไหมว่าเธอชงกาแฟยังไงมาให้ฉันกิน” เมื่อพายัพพูดออกมาแบบนั้นพิมพิกาก็ร้อนรนอย่างคนทำอะไรไม่ถูกแต่ก็พยายามทำใจดีสู้เสือเข้าไว้

“พะ พิมทำอะไร”

“เธอรู้อยู่แก่ใจพิมพิกา และไอ้รสชาติกาแฟที่เธอถามหามันเป็นยังไงฉันคงตอบเธอไม่ได้หรอกนะเพราะตอนมันพุ่ง มันออกมาจากปากของเธอ มันพุ่งมาโดนหน้าไม่ได้เข้าปากฉันสักหน่อย แต่ในเมื่อเธออยากรู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไงฉันก็จะพิสูจน์ให้” พายัพยิ้มเจ้าเล่ห์

“พะ พิสูจน์ยังไง”

“แบบนี้ไงพิมพิกา”

“อื้อ” ไม่รอให้พิมพิกาได้พูดอะไรไปมากกว่านั้นพายัพก็ทาบทับริมฝีปากประกบเรียวปากบางอย่างดูดดื่ม สอดแทรกลิ้นร้อนเข้าโพรงปากนุ่มเพื่อควานหาความหวาน ลิ้นร้อนของเขาและเธอเกี่ยวกระหวัดพัวพันกันจนเกิดเสียงน่าอาย เสียงหวานครางอื้ออึงอยู่ในลำคอในขณะที่มือก็ขย้ำเสื้อของพายัพจนยับยู่ยี่ “แฮ่ก” พิมพิการีบกอบโกยอากาศเข้าปอดเมื่อพายัพปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้ตัวเธอเพิ่งจูบกับพายัพแถมเขายังพ่นประโยคบางอย่างออกมาอย่างหน้าไม่อายใส่เธออีก

“หวานดี”

“……….”

“ไม่ใช่กาแฟนะ ฉันหมายจึงจูบเธอ”