5

ความสุขจากมื้ออาหารอันโอชะยังคงอบอวลอยู่ในกระท่อมดินหลังน้อย ครอบครัวหลินเจี้ยนกั่วได้สัมผัสกับความหวังเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี แต่แล้วความสงบสุขนั้นก็ถูกทำลายลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

ผลั่ก!

ประตูไม้ที่ผุพังถูกผลักเข้ามาอย่างแรงจนเกือบจะหลุดออกจากบานพับ ร่างท้วมของ

"ป้าใหญ่" หรือ "หวังลี่" ภรรยาของหลินเจี้ยนต้า พี่ชายคนโตของพ่อ เดินนำเข้ามา ตามมาด้วยร่างของ "ย่าจาง" ที่มีใบหน้าบึ้งตึงและแววตาจับผิด

จมูกของหวังลี่กระดิกฟุดฟิด

"หืม นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็แอบซ่อนกินของดีๆ กันอยู่นี่เอง ปล่อยให้ทางบ้านใหญ่กินแต่โจ๊กใสๆ ส่วนพวกแกกลับมานั่งซดไข่ตุ๋นกันสบายใจเฉิบ"

กลิ่นไข่ตุ๋นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศคือสิ่งที่ล่อให้ทั้งสองคนมาถึงที่นี่

ใบหน้าของหลินเจี้ยนกั๋วและหลิวซูเฟินซีดเผือดลงทันที ความหวาดกลัวที่ฝังรากลึกต่อผู้เป็นแม่และพี่สะใภ้แสดงออกมาอย่างชัดเจน

"ท่านแม่ พี่สะใภ้ พวกท่านมาได้อย่างไร" หลินเจี้ยนกั๋วเอ่ยถามเสียงอ่อย

"ทำไมจะมาไม่ได้" ย่าจางตวาดเสียงแหลม สายตาคมกริบกวาดไปทั่วห้อง

ก่อนจะหยุดลงที่ไข่ไก่สดสองฟองที่วางอยู่บนโต๊ะ

"นั่นอะไร พวกแกเอาเงินที่ไหนไปซื้อไข่ไก่หรือว่าแกแอบซ่อนเงินของกองกลางไว้"

ในยุคนี้ ครอบครัวที่ยังไม่แยกบ้าน รายได้ทั้งหมดจะต้องนำไปรวมไว้ที่กองกลาง ซึ่งก็คือย่าจางเป็นผู้ควบคุมทั้งหมด

"ไม่ใช่ขอรับท่านแม่ เราไม่ได้ซ่อนเงิน" หลินเจี้ยนกั๋วรีบปฏิเสธ

"ไข่พวกนี้ เป็นพรจากบรรพบุรุษ"

"บรรพบุรุษบ้านแกสิ"

หวังลี่สวนขึ้นทันที "อย่ามาพูดจาเหลวไหล พวกแกต้องแอบเก็บเงินไว้แน่ ๆ ท่านแม่ ท่านต้องจัดการให้เด็ดขาดนะ"

หวังลี่พูดพลางเดินตรงไปที่โต๊ะ หมายจะคว้าไข่สองฟองนั้นมาเป็นของตน

หลิวซูเฟินเห็นดังนั้นก็รีบลุกขึ้นขวาง

"พี่สะใภ้ ท่านจะทำอะไร นั่นเป็นของบำรุงของเยว่เยว่นะคะ"

"ของบำรุงอะไรกัน แค่เด็กผู้หญิงป่วยคนเดียวจะกินอะไรนักหนา หลานชายสุดที่รักของข้ายังไม่ได้กินเลย"

ย่าจางพูดสนับสนุนลูกสะใภ้คนโปรด

สถานการณ์กำลังจะเกิดการปะทะกันซึ่งๆ หน้า หลินเจี้ยนกั๋วยืนตัวสั่นกำหมัดแน่น แต่ไม่กล้าทำอะไรแม่ของตัวเอง

ทันใดนั้นเอง

"ฮืออออออ แงงงงงงงงง"

หลินเยว่ที่เงียบอยู่นานก็ปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่น เธอร้องไห้ราวกับจะขาดใจตาย น้ำหูน้ำตาไหลนองหน้า ร่างเล็กๆ สั่นสะท้านอย่างน่าเวทนา

การกระทำของเธอทำให้ทุกคนชะงัก

"ย่าจ๋า ป้าใหญ่ อย่าเอาไข่ยาของหนูไป" เด็กหญิงร้องไห้ปานจะขาดใจ พลางชี้นิ้วเล็กๆ ไปที่ไข่ไก่

"ท่านหมอบอกว่า ฮือๆ หนูต้องกินไข่ยาถึงจะแข็งแรง ถ้าไม่ได้กิน หนูจะป่วยอีก หนูจะตาย ฮือ"

ประโยคที่ว่า "ไข่ยา" ที่เธอแต่งขึ้นมาเอง ทำให้การกระทำของย่าจางและหวังลี่เปลี่ยนจาก "การทวงของส่วนรวม" กลายเป็น "การขโมยยาของหลานที่ป่วยหนัก" ไปในทันที

เสียงร้องไห้ที่ดังลั่นของเธอเริ่มทำให้เพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ชะโงกหน้าออกมามองด้วยความสนใจ

ย่าจางและหวังลี่ที่ปกติชอบรักษาหน้าตาของตัวเองเป็นที่สุดถึงกับหน้าเจื่อนลง พวกเขาสามารถดุด่าลูกชายกับลูกสะใภ้ได้ แต่การถูกมองว่าเป็นคนใจดำอำมหิตที่แย่งยาของหลานสาวตัวเองนั้นเป็นเรื่องที่น่าอับอายอย่างยิ่ง

"ร้องอะไรนักหนา หนวกหู" ย่าจางตวาดแก้เก้อ

"ก็แค่ไข่เน่าๆ สองฟอง ใครจะไปอยากได้แต่พวกแกจำไว้ให้ดีนะ ข้ารู้ว่าพวกแกต้องซ่อนของดีๆไว้อีกแน่ คอยดูเถอะ"

พูดจบ ย่าจางก็กระทืบเท้าปึงปังแล้วเดินหงุดหงิดออกจากกระท่อมไป หวังลี่ที่อดได้ไข่ไก่ก็จำต้องรีบเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้ ก่อนไปยังไม่วายหันมาส่งสายตาอาฆาตมาทางพวกเขา

เมื่อญาติปากร้ายทั้งสองคนจากไปแล้ว ในกระท่อมก็กลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง หลินเจี้ยนกั๋วทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความอัปยศที่ไม่สามารถปกป้องครอบครัวได้ หลิวซูเฟินกอดลูกสาวไว้แน่น ตัวยังสั่นไม่หาย

หลินเยว่หยุดร้องไห้ทันทีที่ลับร่างของคนทั้งสอง ดวงตาของเธอที่ยังเปื้อนคราบน้ำตากลับฉายแววสงบนิ่งและเย็นชาเกินกว่าที่เด็กห้าขวบควรจะมี

เธอมองพ่อกับแม่ที่นั่งสิ้นหวังแล้วก็เข้าใจอย่างถ่องแท้ การพึ่งพาโชคหรือของวิเศษจากมิติเพียงอย่างเดียวมันไม่พอ พวกเขาไม่สามารถรอให้หมาป่ามาเคาะประตูแล้วค่อยหาทางไล่ไปทีละครั้งได้

เธอต้องการแผนการ แผนการที่จะนำพาครอบครัวนี้ไปสู่ความร่ำรวย