ุ6

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น บรรยากาศในบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบงันที่น่าอึดอัด หลินเจี้ยนกั๋วนั่งนิ่งอยู่บนม้านั่งเตี้ยๆ สายตาเหม่อลอย ความอัปยศจากการถูกแม่และพี่สะใภ้ข่มเหงซึ่งๆ หน้า แต่กลับไม่สามารถปกป้องลูกเมียได้กัดกินหัวใจของเขาจนเป็นแผลลึก

หลินเยว่มองพ่อของเธอแล้วก็รู้ว่าเธอจะปล่อยให้เขาจมอยู่กับความรู้สึกไร้ค่าแบบนี้ต่อไปไม่ได้ เธอต้องเป็นคนจุดประกายไฟในใจของเขาขึ้นมาใหม่

เด็กหญิงตัวน้อยเดินเข้าไปหาพ่อของเธอแล้วดึงชายเสื้อของเขาเบาๆ

"พ่อจ๋า..."

หลินเจี้ยนกั๋วสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองลูกสาวแล้วพยายามฝืนยิ้ม "มีอะไรหรือเยว่เยว่"

"หนูอยากกินปลา" หลินเยว่พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนแบบเด็กๆ ชี้ไปทางแม่น้ำที่อยู่นอกหมู่บ้าน "ปลารสชาติอร่อย"

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินเจี้ยนกั๋วเลือนหายไปทันที เขาถอนหายใจยาว "ปลาในแม่น้ำหายากจะตายไป พ่อไม่มีปัญญาจับมันได้หรอกลูก" ทุกวันนี้ชาวบ้านต่างพากันไปจับปลาจนแทบไม่เหลือให้จับแล้ว

"จับได้สิ" หลินเยว่ส่ายหน้า

"วันก่อนหนูไปเดินเล่นกับแม่ แถวโค้งน้ำสุดหมู่บ้านที่ไม่มีใครไป ตรงนั้นมีพงหญ้าเยอะๆ หนูเห็นปลาตัวใหญ่ว่ายอยู่เต็มไปหมดเลย"

นั่นเป็นเรื่องที่เธอแต่งขึ้น แต่เธอรู้ดีว่าสถานที่แบบนั้นมักเป็นแหล่งที่ไม่มีใครสนใจและอาจมีปลาชุกชุมจริงๆ

หลินเจี้ยนกั๋วมองลูกสาวด้วยความลังเล "ถึงจะมีปลาจริง แต่มันก็ฉลาด ไม่ยอมกินเบ็ดง่ายๆ หรอก"

"หนูมีเหยื่อวิเศษ" หลินเยว่ประกาศเสียงดังฟังชัด

เธอวิ่งต็อกๆ ไปที่มุมห้อง หยิบเศษรำข้าวที่เหลืออยู่เล็กน้อยกำหนึ่ง จากนั้นก็วิ่งไปที่กาน้ำชาที่เธอแอบเติมน้ำพุจิตวิญญาณเอาไว้ เธอแสร้งทำเป็นรินน้ำใส่รำข้าวแล้วขยำๆ ปั้นเป็นก้อนเล็กๆ

"นี่ไง เหยื่อวิเศษของหนู" เธอยื่นก้อนรำข้าวที่ชุ่มน้ำพุจิตวิญญาณให้พ่อ

"หนูผสมกับน้ำหวานๆ ที่แม่ต้มให้กิน รับรองว่าปลาต้องชอบแน่ๆ"

"น้ำหวาน" ของเธอคือคำที่เธอใช้เรียกน้ำในกา ซึ่งพ่อแม่ก็เข้าใจว่าเป็นเพียงจินตนาการของเด็กน้อย ไม่ได้สงสัยอะไรเลย

หลินเจี้ยนกั่วมอง "เหยื่อวิเศษ" ในมือลูกสาวสลับกับแววตาที่เปี่ยมด้วยความคาดหวังของเธอ บางทีบางทีเขาก็ควรจะลองดูสักตั้ง เพื่อลูกสาวของเขาและเพื่อพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ได้ไร้ค่าอย่างที่คิด

"ก็ได้พ่อจะลองดู"

บ่ายวันนั้น หลินเจี้ยนกั๋วสะพายข้องเปล่ากับเบ็ดตกปลาที่ทำขึ้นเองอย่างง่ายๆ เดินไปยังโค้งน้ำท้ายหมู่บ้านตามที่ลูกสาวบอก

มันเป็นสถานที่ที่ค่อนข้างรกและไม่มีใครมาจริงๆ เขาเลือกทำเลเหมาะๆ แล้วโยน "เหยื่อวิเศษ" ก้อนแรกลงไปในน้ำ

ต๋อม!

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นทำให้หลินเจี้ยนกั๋วแทบไม่เชื่อสายตา

เพียงแค่เหยื่อจมลงไปในน้ำ บริเวณนั้นก็เกิดความโกลาหลขึ้นทันที ฝูงปลาที่ซ่อนตัวอยู่ตามพงหญ้าต่างพากันว่ายกรูกันเข้ามาแย่งเหยื่ออย่างบ้าคลั่ง ราวกับว่ามันคืออาหารทิพย์จากสวรรค์! มีทั้งปลาตะเพียนตัวอ้วน ปลาไนตัวเขื่อง และปลาเล็กปลาน้อยอีกนับไม่ถ้วน

หลินเจี้ยนกั๋วที่ตกปลามาทั้งชีวิตไม่เคยเจอภาพแบบนี้มาก่อน เขาหายตะลึงแล้วรีบหย่อนเบ็ดลงไปทันที แทบไม่ต้องรอให้เหยื่อถึงพื้นดีด้วยซ้ำ ปลาก็ฮุบเหยื่ออย่างแรงจนคันเบ็ดโค้งงอ!

เขาใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ข้องเปล่าที่สะพายมาก็เต็มแน่นไปด้วยปลาตัวโตๆ ที่ปกติหาได้ยากยิ่ง น้ำหนักของมันถ่วงจนเขาแทบจะเดินกลับบ้านไม่ไหว

เมื่อหลิวซูเฟินเห็นปลาเต็มข้องที่สามีหามาได้ เธอก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจระคนดีใจ

"สวรรค์ ท่านไปจับปลาพวกนี้มาจากไหนกัน"

หลินเจี้ยนกั๋วมองไปที่ข้องปลา แล้วหันมามองหลินเยว่ที่กำลังยืนยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนพลุ่งพล่านขึ้นในอก มันคือความรู้สึกภาคภูมิใจในตัวเอง

วันนี้เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ไร้ค่าอีกต่อไป เขาสามารถหาอาหารดีๆ มาให้ลูกเมียได้ด้วยสองมือของเขาเอง หลินเยว่มองปลาในข้องแล้วยิ้มอย่างพึงพอใจ