2

สติของหลินเยว่ล่องลอยอยู่ระหว่างความเป็นและความตาย ร่างกายเล็กๆ ของเธอร้อนระอุราวกับก้อนถ่านที่คุไฟอยู่ตลอดเวลา เธอได้ยินเสียงฝีเท้าของพ่อที่วิ่งออกไปจากบ้าน ตามมาด้วยเสียงปิดประตูที่หนักอึ้ง และสุดท้ายคือเสียงสะอื้นไห้ที่ใกล้เข้ามาของหลิวซูเฟิน ผู้เป็นแม่

มืออันหยาบกร้านแต่ทว่าอ่อนโยนลูบไล้บนหน้าผากที่ร้อนผ่าวของเธอ

"เยว่เยว่ลูกแม่" เสียงของหลิวซูเฟินแหบพร่าและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"อย่าทิ้งแม่ไปนะ แม่เหลือแค่ลูกกับพ่อของลูกเท่านั้น"

หยดน้ำอุ่นๆ หยดลงบนแก้มของหลินเยว่ มันคือน้ำตาของแม่

ในฐานะหลินซูเม่ยในชาติก่อน เธอเป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยได้สัมผัสความรักจากพ่อแม่ การได้ยินเสียงร่ำไห้ที่หัวใจสลายของผู้หญิงคนนี้ ทำให้จิตวิญญาณที่แข็งแกร่งของเธอสั่นสะท้านขึ้นมาอย่างรุนแรง

ไม่ได้ ฉันจะตายไม่ได้

ฉันรอดตายจากอุบัติเหตุร้ายแรงนั่นมาแล้ว จะมาตายเพราะไข้หวัดงี่เง่าในยุคนี้ไม่ได้เด็ดขาด ฉันต้องมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง และเพื่อผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้

ความปรารถนาที่จะมีชีวิตรอดพลุ่งพล่านขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ในความมึนงงจากพิษไข้ มือเล็กๆ ของเธอกำเข้าหากันแน่นอย่างไม่รู้ตัว และสัมผัสได้ถึงของเย็นๆ ชิ้นหนึ่งที่ห้อยอยู่บนคอ มันคือจี้หยกราคาถูกรูปหยดน้ำที่แม่มอบให้เธอเป็นของขวัญชิ้นเดียวในชีวิต

ทันใดนั้นเอง หยดน้ำตาของหลิวซูเฟินที่ยังเปียกชื้นอยู่บนแก้มของเธอ ก็ไหลซึมลงมาสัมผัสกับจี้หยกชิ้นนั้นพอดี

วูบ!

จี้หยกที่เคยเย็นเฉียบกลับร้อนวาบขึ้นมาอย่างกะทันหัน พร้อมกับปล่อยแสงสีเขียวอ่อนๆ ที่นุ่มนวลออกมา ส่องสว่างวาบขึ้นในห้วงสติของหลินเยว่ ก่อนที่ทุกอย่างจะหมุนคว้างและโลกทั้งใบก็เปลี่ยนไป

เมื่อหลินเยว่ลืมตา ขึ้นอีกครั้ง เธอก็ไม่ได้อยู่บนเตียงไม้แข็งๆ ในห้องโทรมๆ อีกต่อไป

จิตของเธอมายืนอยู่กลางทุ่งหญ้าสีเขียวขจีที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าเบื้องบนเป็นสีครามสดใส มีหมอกสีขาวจางๆ ลอยอ้อยอิ่งอยู่รอบตัว อากาศสดชื่นและเปี่ยมไปด้วยพลังงานที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด

ตรงกลางทุ่งหญ้านั้น มีบ่อน้ำพุขนาดเล็กตั้งอยู่ น้ำในบ่อใสราวกระจก มีไอน้ำจางๆ ลอยขึ้นมา บนพื้นดินสีดำสนิทที่อยู่ถัดออกไป มีแปลงดินว่างเปล่าที่ดูอุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง และไกลออกไปอีกนิด เธอเห็นโกดังไม้สไตล์โมเดิร์นตั้งอยู่อย่างเงียบงันหนึ่งหลัง

หลินซูเม่ย หลินเยว่ ยืนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ในชาติก่อนเธอเคยแอบอ่านนิยายออนไลน์เพื่อผ่อนคลายจากงานที่เคร่งเครียด ภาพที่เห็นตรงหน้านี้มัน

"มิติส่วนตัว"

เธออุทานออกมาในใจ ความสิ้นหวังเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความตื่นเต้นดีใจอย่างสุดขีด นี่มันคือของขวัญล้ำค่าที่สวรรค์มอบให้ คือไอเท็มในตำนานสำหรับผู้ที่ทะลุมิติมาเกิดใหม่

จิตของเธอเคลื่อนเข้าไปใกล้บ่อน้ำพุนั้นโดยสัญชาตญาณ ทันทีที่เข้าไปใกล้ เธอก็รับรู้ข้อมูลของมันได้ในทันทีนี่คือน้ำพุจิตวิญญาณน้ำของมันสามารถชำระล้างสิ่งสกปรก รักษาอาการเจ็บป่วย และบำรุงสรรพสิ่งให้เจริญงอกงามได้

ไม่ต้องคิดซ้ำสอง หลินเยว่ก้มลงใช้มือ วักน้ำขึ้นมาดื่ม ความรู้สึกเย็นสดชื่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างจิตวิญญาณของเธอ ความเจ็บปวดและความร้อนรุ่มจากพิษไข้ที่เคยรู้สึกราวกับจะฉีกร่างเธอเป็นชิ้นๆ บัดนี้ได้บรรเทาลงอย่างน่าอัศจรรย์

แล้วจะเอาน้ำนี่ออกไปให้ร่างกายจริงๆ ดื่มได้อย่างไร?

ขณะที่เธอกำลังคิด จิตของเธอก็สั่งการออกไปโดยอัตโนมัติ "ข้าต้องการดื่มน้ำนี้"

ในโลกแห่งความเป็นจริง บนเตียงไม้ซอมซ่อ ริมฝีปากที่แห้งผากของเด็กหญิงหลินเยว่พลันมีหยดน้ำใสสะอาดผุดขึ้นมา มันมีรสหวานชื่นใจอย่างประหลาด ร่างกายที่อ่อนแอของเธอตอบสนองโดยการกลืนมันลงคอไปอึกหนึ่ง

ราวกับหยดน้ำจากสวรรค์ทันทีที่น้ำพุจิตวิญญาณไหลผ่านลำคอลงไป ความร้อนที่แผดเผาอยู่ภายในร่างกายก็เริ่มลดระดับลงอย่างรวดเร็ว อาการปวดหัวทุเลาลง ลมหายใจที่เคยติดขัดก็เริ่มราบรื่นขึ้น

หลิวซูเฟินที่กำลังฟุบหน้าร้องไห้อยู่ข้างเตียง สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของลูกสาว เธอรีบเงยหน้าขึ้นและวางมือลงบนหน้าผากของหลินเยว่อีกครั้ง

"!!!"

ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ ความร้อนที่สูงจนน่ากลัวเมื่อครู่กำลังลดลง มันลดลงจริงๆ

"ไข้ลดแล้ว ท่านพ่อท่านแม่บนสวรรค์ ไข้ของเย่ว์เยว่ลดลงแล้ว" หลิวซูเฟินร้องออกมาอย่างดีใจจนน้ำตาไหลพรากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันคือน้ำตาแห่งความหวัง

หลินเยว่ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ คราวนี้เธอมีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว เธอมองใบหน้าที่ซูบตอบแต่เปี่ยมด้วยความรักของแม่ และรู้ได้ในทันที