ยอมรับชะตากรรม 2

"เจี้ยนหยู่บอกให้พี่สาวของลูกนำข้าวมาให้แม่หน่อย" หลินตันตันเอ่ยบอกลูก ๆ อย่างรู้สึกละอายใจ การขยับตัวมากส่งผลให้กลิ่นตัวตลบอบอวล หลินตันตันไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น อีกอย่างตอนนี้ร่างนี้หิวจนสั่นฉะนั้นขอกินอะไรลงท้องก่อนค่อยคิดและจัดการตัวเองและห้องภายหลัง

จ้าวเจี้ยนหยู่พยักหน้าเขาเดินออกไปหาพี่สาวที่ถือถาดแผ่นแป้งแข็ง ๆ กับน้ำไว้ตั้งแต่แรก ก่อนที่จ้าวเจียวเจียวจะยกเข้ามาให้แม่และรีบเดินออกไปยืนอยู่หน้าประตูห้องด้วยความหวาดกลัวว่าจะถูกมารดาทุบตี

หลินตันตันมองแผ่นแป้งในถาดด้วยความเหลือจะเชื่อ สลับกับมองจ้าวเจียวเจียวกับจ้าวเจี้ยนหยู่ที่ยืนอยู่หน้าประตู จ้าวเจี้ยนหยู่ผู้เป็นน้องชายมองอย่างไรก็มีน้ำมีนวลมากกว่าพี่สาว แม้เป็นแผ่นแป้งแต่หลินตันตันตันยังกลั้นใจกลืนแผ่นแป้งแข็ง ๆ ลงคอ ปกติเด็กทั้งสองจะกินข้าวพร้อมกับพ่อของเขา เธอจึงไม่ได้เรียกเด็ก ๆ ให้มากินด้วย อีกอย่างร่างของเธอตอนนี้ยังมีกลิ่นไม่พึงประสงค์อยู่ห่างกับลูกดีที่สุด

หลังอิ่มหลินตันตันมองหาเสื้อผ้าในตู้พบว่ามันเหลือเพียงตัวเดียวจึงถอนหายใจออกมา แม้กระทั่งเสื้อผ้ายังเป็นลูกสาวที่จัดการให้ ปกติเวลาที่หลินตันตันออกไปฟังคนในหมู่บ้านนินทาถึงจะรีบเอาออกไปซัก แต่หลายวันมานี้หลินตันตันไม่ยอมออกไปไหน

หลินตันตันเก็บผ้าใส่ตะกร้าและเดินออกไปทางหลังบ้านที่อยู่ติดกับแม่น้ำ เธอจะซักผ้าตากที่สกปรกโสโครกของร่างเดิมจนสะอาดตา จึงรู้สึกสบายใจขึ้นมาก และตั้งใจจะอาบน้ำให้ร่างกายสดชื้นเสียก่อน หลังจากนั้นจะไปทำความสะอาดในห้องนอน

"นั่นแแม่จะทำอะไร"

"พี่ไม่รู้" จ้าวเจียวเจียวตื่นตระหนกตั้งแต่หล่อนจำความได้แม่ก็ให้ซักเสื้อผ้าแล้ว แต่ว่าวันนี้แม่ของหล่อนกลับลุกขึ้นมาซักเสื้อผ้าเองในรอบหลายปี

" หรือแม่จะป่วย! พวกเราต้องรีบไปบอกพ่อ" จ้าวเจี้ยนหยู่มีสีหน้าตกใจ

หลินตันตันเหลือบมองเด็กทั้งสองที่แอบอยู่หลังต้นไม้ที่ปิดไม่มิด หญิงสาวกระตุกยิ้มอย่างเอ็นดูเด็กทั้งสองคงจะรักแม่ไม่น้อยแม้จะถูกปฏิบัติด้วยอย่างไม่ดี นอกจากเสื้อผ้าของตนเองแล้วยังมีของสามีอีกสองตัวที่เขาใส่เมื่อคืน ปกติวันนี้เขาจะมาซัก แต่หลินตันตันลงมือซักไปแล้วก่อนจะนำไปตากแห้ง ปล่อยให้เด็ก ๆ อยู่หน้าบ้านหลินตันตันทำความสะอาดร่างกายของตนเอง สบู่ของที่นี่เป็นเพียงสบู่ที่ทำจากน้ำมันเท่านั้น แน่นอนว่าร่างเดิมแทบไม่เคยได้ใช้เพราะขี้เกียจอาบน้ำสระผม แต่เวลานี้ร่างนี้เป็นของเธอจึงได้นำมาใช้ขัดตัวอย่างไม่เสียดาย

"ต้องอาบอีกกี่รอบกลิ่นถึงจะหาย" หญิงสาวอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้ เธออาบน้ำไปหลายครั้งแต่รู้สึกว่ากลิ่นยังติดตัวไม่หาย จำต้องฟอกสบู่เพิ่มเพื่อดับกลิ่นเหม็นของตัวเอง

"แม่" คราวนี้เป็นจ้าวเจียวเจียวที่เรียกแม่ของหล่อนที่ลงอาบน้ำในแม่น้ำ อย่างผิดปกติตั้งแต่เช้าหล่อนรู้สึกว่ามารดาแปลกไปมาก ไม่ได้ดุด่าหล่อนเหมือนทุกวัน

หลินตันตันได้โอกาสมองลูกสาวลูกชายทั้งสองพบว่าพวกเขาสกปรกไม่ต่างจากเธอ ขอทานน้อยในอนาคตยังสะอาดกว่าเด็กพวกนี้เสียอีก

"พาน้องลงมาอาบน้ำ" หลินตันตันสั่ง "ไม่สิ ไปเอาเสื้อผ้าออกมาซักและเอาเสื้อออกมาเผื่ออาบน้ำด้วย" เธอจะอาบน้ำให้พวกเขาสักหน่อย

"ค่ะ" จ้าวเจียวเจียวตอบรับอย่างว่าง่าย อาจเพราะหล่อนทำตามคำสั่งมารดาจนเคยชินไปแล้ว และเป็นสัญชาตญาณที่ต้องทำตามคำสั่งร่างกายจึงหันไปจากไปเอาเสื้อผ้าอัตโนมัติ ส่วนจ้าวเจี้ยนหยู่มองแม่ของเขาที่อยู่ริมแม่น้ำอย่างหวาดระแวง

"แม่ ขึ้นมาข้างบนเถอะครับ ข้างล่างมันอันตราย" จ้าวเจี้ยนหยู่ร้องบอกแม่อย่างเป็นห่วง พ่อของเขาเคยบอกว่าอยู่ให้ห่างจากแม่น้ำ

หลินตันตันมองลูกชายและลูกสาวที่หอบเสื้อผ้าออกมาตามคำสั่ง เด็กทั้งสองยังคงเป็นเด็กดีแม้ว่าจะมีแม่ที่บิดเบี้ยวก็ตาม คงเป็นพ่อของเขาที่สอนลูก ๆ