ยอมรับชะตากรรม 1

แต่เมื่อมองดูหลินตันตันคนนี้ที่ตรงข้ามทุกอย่างครอบครัวแม่ของหล่อนรังเกียจ ยังดีที่เลี้ยงให้โตแต่ต้องทนทำทุกอย่างจนกระทั่งแต่งงานและนำเรื่องที่ตัวเองเคยโดนมาลงกับลูกสาว

หลินตันตันโมโห ภาพความทรงจำที่ร่างนี้ตีลูกสาวและหันไปโอ๋ลูกชายยังอยู่ในความทรงจำ เป็นแม่ที่แย่จริง ๆ หล่อนถูกปลูกฝังว่าต้องรักลูกชายเพียงอย่างเดียว ลูกสาวเป็นเพียงคนไร้ประโยชน์เลี้ยงดูไปก็แค่รอแต่งงานออกไปเป็นของบ้านอื่นเท่านั้น ค่านิยมของคนสมัยนี้ทำให้เธอรู้สึกซ้ำใจ

แต่จะโทษพวกเขาอย่างเดียวก็ไม่ได้เพราะในยุคปัจจุบันก็ยังมีบางครอบครัวที่ยึดว่ามีลูกชายถึงจะดี ลูกสาวก็แค่คนไร้ประโยชน์รอแต่งออกไปเท่านั้น เธอนึกสงสารเด็กหญิงไม่น้อยที่มีมารดาเช่นนี้ ต่อไปนี้เธอจะเลี้ยงดูพวกเขาเป็นอย่างดี!

หลินตันตันตื่นขึ้นมาในร่างนี้ในตอนเช้า เธอได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวหนัก ๆ แตกต่างจากการเคลื่อนไหวของเด็ก คงจะเป็นจ้าวอี้ สามีของผู้หญิงที่เธอเข้ามาอยู่ในร่าง แม้เธอตัวเหม็นเขายังยอมมานอนร่วมเตียงเดียวกันทุกวันน่ายกย่องเสียจริง

จ้าวอี้เป็นสามีที่ซื่อสัตย์มาก ถึงแม้ว่าการที่เขาได้แต่งงานกับภรรยาเป็นเพราะถูกจับได้ว่าร่วมหลับนอนกับหล่อน ทั้งที่หลินตันตันเป็นคนปีนเตียง ที่สำคัญเขายังต้องทำงานหนักมากกว่าเดิมเพื่อเลี้ยงเมียที่ไม่ทำอะไร กับเลี้ยงลูกอีกตั้งสองคน น่าเสียดายที่เขาเป็นเพียงชาวนาที่ยากจน

และหากไม่มีหลินตันตันกับลูกบางทีเขาคงไม่ได้ลำบากขนาดนี้ หลินตันตันหลังแต่งงานจากที่เคยเป็นผู้หญิงที่สวยตอนนี้มองแทบไม่ได้ หล่อนไม่ได้ดูแลตัวเองเลยตั้งแต่มีสามี แม้ไม่ได้อ้วนเพราะอยู่ในยุคที่ขาดแคลนแต่ก็ไม่อาบน้ำสระผมมานานมากแล้ว

ปกติแม่ที่เกียจคร้านของเด็กทั้งสอง จะลุกมาหาอะไรกินบ้างหรือไม่ก็แวะไปนั่งฟังเรื่องนินทาของคนในหมู่บ้านเสมอ แต่วันนี้มันต่างออกไป ตั้งแต่พ่อของพวกเขาออกไปทำงานไม่นานแม่จะตื่น แต่ว่าวันนี้ไม่เห็นออกมาทำให้เด็กทั้งสองกังวล

"พี่สาวแม่ไปไหน" เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้นอยู่หน้าบ้าน

"แม่อยู่ในห้อง" เด็กผู้หญิงจะตอบเสียงเบาด้วยความหวาดกลัว เธอไม่กล้าแม้จะหายใจเสียงดังด้วยซ้ำไป

"แม่ยังไม่ได้กินข้าว พวกเราต้องเอาเข้าไปให้ใช่ไหม"

"อือ"

ไม่นานเสียงประตูดังขึ้นเบา ๆ ก่อนจะเป็นจ้าวเจี้ยนหยู่ลูกชายคนเล็กของหลินตันตันกับสามีที่เดินเขามาในห้องนอนเพราะกลัวว่าแม่จะเป็นอะไรไป ส่วนจ้าวเจียวเจียวลูกสาวคนโตกลัวแม่มาก หล่อนขอยืนรอที่หน้าประตูห้องแทน

‘จ้าวเจี้ยนหยู่’ ลูกชายที่หลินตันตันหวังว่าจะให้เลี้ยงหล่อนตอนแก่จึงไม่เคยลงไม้ลงมือกับเขา ต่างจากลูกสาวที่ใจร้ายใส่ พอคิดถึงลูกเขาก็โผล่หน้าเข้ามาเรียกเบา ๆ

"แม่" จ้าวเจี้ยนหยู่ยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมเดินเข้ามาในห้องเช่นกัน ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างจากพี่สาวแต่ว่าเขาไม่เสี่่่่ยงที่จะเดินเข้าไปหาผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่

"เจี้ยนหยู่" หลินตันตันเรียกชื่อลูกชายของร่างนี้อย่างไม่ค่อยชิน เธอมองสังเกตเด็กทั้งสองอย่างระวังเช่นกัน

"มื้อกลางวันแล้วแม่ยังไม่ได้กินอะไรเลย" เด็กชายพูดขึ้นมองมารดาอย่างหวาดระแวง ไม่รู้ทำไมวันนี้รู้สึกว่าจะแปลกไป แต่แปลกอย่างไรนั้นเขาเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน

"กลางวันแล้ว?" หลินตันตันตาโต ในความทรงจำจ้าวอี้เพิ่งลุกไปเองไม่ใช่หรอกหรือ ทำไมเวลาถึงผ่านไปได้เร็วขนาดนี้ ที่นี่ไม่มีนาฬิกาดูด้วยทำได้แค่กะเวลาเท่านั้นว่ากี่โมงแล้ว ซึ่งมันเป็นเรื่องยากสำหรับคนสมัยใหม่แบบเธอที่อาศัยนาฬิกาบอกเวลามาตลอดยี่สิบกว่าปี

"ครับ"

หลินตันตันทำใจยอมรับในชะตากรรมของร่างนี้ มันคงจะดีกว่าเธอที่ถูกเลี้ยงให้เป็นอะไหล่ของน้องสาวบุญธรรม อย่างน้อยสามีและลูกยังเกรงกลัวและใช้ชีวิตในร่างนี้คงดีกว่าไม่น้อย