หลินตันตันเกิดใหม่มาสร้างครอบครัวที่ร่ำรวยในยุค80

เธอเป็นลูกสาวบุญธรรม ของครอบครัวมีฐานะที่รับเลี้ยงในตอนที่เป็นเด็กกำพร้า หลินตันตันจำไม่ได้แล้วว่าชีวิตในช่วงที่พ่อแม่แท้ ๆ เสียชีวิตมันเป็นอย่างไร รู้เพียงว่าชีวิตของเธอในตอนนี้มันดีมาก แต่แล้วเธอได้รับรู้เรื่องบางอย่างที่ตอนรู้หัวใจแทบแหลกสลาย ครอบครัวบุญธรรมที่คิดว่าดีกลับตัวเองมาตลอด

แท้จริงแล้วเป็นเพียงหน้ากาก พวกเขาวางแผนฆาตกรรมเธอเพื่อเปลี่ยนหัวใจให้ลูกสาวแท้ ๆ ในอดีตเธอเคยขอเรียนว่ายน้ำและถูกปฏิเสธ ทั้งที่พ่อกับแม่บุญธรรมค่อนข้างตามใจ อยากได้อะไรก็ซื้อให้ เพราะว่าตั้งใจจะทำให้เธอเกิดอุบัติเหตุทางน้ำ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความโชคดีหรือโชคร้าย ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยหลินตันตันจมน้ำและถูกรุ่นพี่คนสนิทช่วยเอาไว้ เขาจึงสอนว่ายน้ำให้

"หลินตันตันจ๊ะเสร็จหรือยังเอ่ย คุณพ่อกับน้องสาวรออยู่ข้างล่างแล้ว"

แม่บุญธรรมของหลินตันตันเดินเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน หากเธอไม่ได้เห็นกับตาได้ยินมากับหู คงไม่เชื่อว่าคนที่มีรอยยิ้มเมตตานี้จะสามารถลงมือฆาตกรรมบุตรสาวบุญธรรมอย่างเธอได้

"เสร็จแล้วค่ะ"

หลินตันตันยิ้มอ่อน แม้ไม่ชอบใจที่แม่ของเธอเดินเข้ามาแบบไม่เคาะประตู แต่เธอไม่ได้ชักสีหน้าใส่อย่างที่ควร แม้ใบหน้าจะเปื้อนรอยยิ้มทว่าเธอกลับคิดแผนการเอาไว้ล่วงหน้า ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เธอจะไม่ยอมตายเป็นอันเด็ดขาด ถึงพวกเขาจะมีบุญคุณแต่ก็ไม่อาจมาเอาชีวิตเธอไปอย่างง่าย ๆ ได้

"แต่ฉันเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ คุณแม่ให้คนขับรถเตรียมรถไว้เลยค่ะ"

"จ้ะ" แม่บุญธรรมเดินออกไปแล้วใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มหุบยิ้มและมองไปยังกระจก หลินตันตันต้องใช้โอกาสนี้ในการแกล้งตายเพื่อออกจากครอบครัวจอมปลอมนี่ น้องสาวของเธอหรือลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรมเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีทำให้ที่บ้านตกลงกันจะไปเที่ยวเกาะบ้านเกิดของคุณพ่อ

นาน ๆ ที พ่อแม่บุญธรรมจะมีเวลาว่างเนื่องจากทั้งสองเป็นหมอในโรงพยาบาลใหญ่ หลินตันตันไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้ในเมื่อคนที่บ้านตกลงกันแล้ว จึงได้แต่คิดหนทางหนีเอาตัวรอดไว้ภายในใจเท่านั้น ตอนนี้เธอไม่อาจโทรแจ้งตำรวจไว้ได้เพราะไม่มีหลักฐานแน่ชัด นอกจากคำพูดที่เธอได้ยิน แต่ไม่ทันได้อัดเสียงไว้เพราะความร้อนรนกลัวว่าจะถูกจับได้ว่าเธอได้ยินแผนการของพวกเขา

บรรยากาศภายในรถเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของสามคนพ่อแม่ลูก ในขณะที่หลินตันตันแกล้งหลับและบอกว่าเมื่อคืนกว่าจะตรวจการบ้านเสร็จเธอเหนื่อยมาก

“คุณแม่คะ ฟางชิงอยากทานอาหารตามที่คุณแม่เคยพาไปตอนที่เด็กๆ” หลินฟางชิงเอ่ยพูดในรถเมื่อใกล้ถึงท่าเรือที่ต้องไปยังเกาะ

“ได้ ๆ แม่จะพาไปนะ” เสียงตอบรับดังขึ้นก่อนจะหันไปสั่งคนขับรถ

“แวะร้านอาหารจางซู”

“ครับ คุณนาย”

หลินตันตันแสร้งงัวเงียขึ้น ทันทีที่รถจอดและดับเครื่องยนต์ ทั้งสามลงจากรถไปแล้วเหลือเพียงเธอกับคนขับรถเท่านั้น เธอกระตุกยิ้มอย่างสมเพชตัวเอง เมื่อไหร่กันนะที่เธอไม่เคยได้สังเกตพวกเขาจะหลงลืมเธออยู่บ่อยครั้ง แม้จะคิดอย่างนั้นเธอก็ก้าวตามติดพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว อย่างน้อยก็ขอกินอาหารก่อนจะได้มีเรี่ยวแรงคิดทำอย่างอื่นต่อ

"อ้าว พ่อนึกว่าลูกหลับแล้ว" พ่อบุญธรรมแสดงสีหน้าตกใจ ด้วยระยะเดินทางคาดว่าคงหลับแล้ว

"ฉันรู้สึกตัวพอดีค่ะ" หลินตันตันกล่าวยิ้ม ๆ เดินไปนั่งลงข้างน้องสาวบุญธรรม "ฉันอาจต้องกลับมาก่อนนะคะ พอดีครูที่โรงเรียนเพิ่งแจ้งว่าจะมีนักเรียนขอเรียนพิเศษด้วยค่ะ"

"แหม่ พี่สาวขยันมากเลยนะคะ ฟางชิงยังไม่ได้เริ่มงานเลย" หลินฟางชิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงใส

"ฮ่า ๆ เธอเรียนดีถึงขั้นบริษัทตามตัวอย่างนี้ไม่นานคงถูกเรียกตัวไปทำงาน" หลินตันตันยิ้ม น้องสาวของเธอเรียนด้านบริหารที่สวนทางกับความต้องการของพ่อและแม่ ในช่วงแรกทั้งสามไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำมีเธอที่ทำให้พวกเขากลับมาสนิทกันเหมือนเดิม