เหตุผลที่ช่วย(4)

งานศพยายก็ผ่านพ้นไปด้วยดี ฉันกับคุณปัญได้ทำความรู้จักพูดคุยกันมากขึ้น ซึ่งท่านใจดีพอ ๆ กับน้าอุ่น อยู่ด้วยแล้วรู้สึกอบอุ่น ต่างจากแม่แท้ ๆ ของฉัน ที่วัน ๆ หนึ่งรับแต่ซองทำบุญแล้วเก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง ฉันกับน้าอุ่นก็ไม่ทักท้วงอะไร อยากได้ก็ให้เขาไป น้าอุ่นเป็นคนบอกกับฉันเองแหละ ทั้งที่ค่าใช้จ่ายทั้งหมดน้าอุ่นออกหมดทุกอย่าง

น้าอุ่นยอมโอนบ้านเป็นชื่อแม่ และแน่นอนแม่ก็จัดการทำเรื่องขายให้คุณปัญ และวันนี้ คุณปัญเดินทางมาที่บ้านพร้อมกับทนาย โดยมีแม่ ฉันและน้าอุ่นรออยู่ที่บ้าน จริง ๆ แล้วแม่ไม่ต้องการน้าอุ่นหรอก แต่คุณปัญเธอบอกให้อยู่เป็นพยาน

"จบเรื่องนี้แล้วมึงไม่ต้องสาระแนมายุ่งกับลูกกูเลยนะ เพราะลูกของกูจะได้เป็นลูกเศรษฐีนีที่รวยมาก ๆ ระดับมึงอย่าเข้าใกล้ลูกกูเป็นอันขาด เดี๋ยวเสนียดจะติด"

"แม่ ทำไมถึงพูดอย่างนี้ แม่รู้ไหมว่าน้าอุ่นมีบุญคุณกับพั้นซ์ น้าอุ่นเป็นคนเลี้ยงดูอุ่นมาตั้งแต่เล็ก ดูแลมากกว่า...."ฉันไม่พูดแต่ใช้สายตามองแม่

"มันสมควรที่จะต้องเลี้ยงดูแก เพราะมันเป็นคนทำให้พ่อแกทิ้งฉัน..."แม่ก็แถข้าง ๆ คู ๆ เหมือนเดิม น้าอุ่นได้แต่นั่งเงียบไม่พูดอะไร เธอได้แต่ชะเง้อมองไปที่หน้าบ้านรอคุณปัญ แน่นอนน้าอุ่นคงจะอึดอัด ดีนะที่น้องไอไม่ได้มา เพราะลุงไทน์ไม่อยากให้น้องไอเจอกับแม่ที่แสนจะหยาบคายของฉัน..เฮ้อ..หนักใจจริง ๆ มันคงเป็นเวรกรรมของฉันจริง ๆ แหละ

รถยนต์คันหรูก็ขับเข้ามา แม่รีบหยัดกายลุกขึ้นออกไปต้อนรับ และแน่นอนรถที่เห็นนั้นเป็นรถของคุณปัญว่าที่แม่บุญธรรมของฉัน

พอท่านเข้ามาฉันก็ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม คุณปัญมากับทนายแค่สองคนเท่านั้น..

พอทนายส่งสัญญามาให้.. แม่ก็รับมาโดยที่ไม่ได้อ่านอะไรเลย เธอขอปากกาและเซ็นทันที ฉันลอบมองเห็นคุณปัญยกยิ้มมุมปาก ฉันคิดว่าชีวิตฉันคงจะดีขึ้น หลังจากที่แม่เซ็นสัญญานั้น ทุกอย่างเป็นไปอย่างรวดเร็ว แม่รับเงินปุ๊บ..ก็ยื่นกุญแจบ้านให้คุณปัญปั๊บ น้าอุ่นได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"เป็นเด็กดีนะลูก อย่าดื้อกับคุณปัญล่ะ"ไม่ต้องบอกหรอกแม่ บอกตัวเองเถอะ อยากจะรู้จังเงินห้าสิบล้านจะหมดภายในกี่วัน

"ต่อจากนี้ คุณไม่มีสิทธิ์ในตัวหนูพั้นซ์แล้วนะ"แม่กับฉันหันขวับไปที่ทนาย

"ไม่มีสิทธิ์? ยังไงพั้นซ์ก็เป็นลูกฉันนะ..จะไม่มีสิทธิ์ได้อย่างไรกัน"แม่ท้วง ช่างดูน่าปลื้มใจซะจริง

"ที่ผมบอกว่าไม่มีสิทธิ์ นั้นหมายถึงคุณจะพาหนูพั้นซ์ยกให้ใครไม่ได้อีกต่อไปแล้ว"และก็เป็นทนายที่อธิบาย

"โอ๊ย...ฉันไม่ยกให้ใครแล้วแหละค่ะ"ทนายผงกหัวรับแล้วยื่นให้น้าอุ่นเซ็นเป็นพยาน น้าอุ่นรับมาแล้วอ่านสัญญาอย่างละเอียด

"พี่เพลงจะไม่มีสิทธิ์กับทรัพย์สมบัติที่พั้นซ์จะได้รับจากคุณปัญแม้แต่บาทเดียว"น้าอุ่นอ่านข้อความในสัญญา ทำให้แม่ชะงักดึงสัญญาจากมือน้าอุ่น

"อะไรกัน..ถ้าฉันเดือนร้อนขึ้นมาฉันจะพึ่งใครได้นอกจากลูกคนเดียวของฉัน"

"คุณไม่เดือนร้อนหรอกค่ะ ถ้าคุณนำเงินไปใช้ให้เกิดประโยชน์ ไม่เล่นการพนัน"แม่กลืนน้ำลายฮึกใหญ่ลงคอเมื่อคุณปัญพูดจบ

"ฉะ..ฉันไม่ได้เล่นการพนันนะคะ"แม่ก็ยังปฏิเสธน้ำขุ่น ๆ ไม่มีใครพูดอะไรคุณปัญเธอยิ้มให้กับน้าอุ่นแล้วส่ายหน้า

"ถะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ พอดีนัดคุยธุรกิจใหม่กับเพื่อน"ว่าจบแม่ก็หยิบเซ็คใส่กระเป๋าก่อนที่จะหยัดกายลุกขึ้น

"เชิญดูบ้านตามสบายเลยนะคะ"

"ค่ะ"คุณปัญตอบรับแล้วส่งยิ้มให้แม่ ส่วนแม่ก็รีบเดินออกไป แม่กลับมา แล้วก็จากไป รู้ไหม ตั้งแต่แม่กลับมา เราสองคนไม่เคยที่จะได้พูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันเลย ฉันนั่งมองแผ่นหลังแม่แท้ ๆ ของฉันน้ำตาคลอ จนกระทั่งไหลลงมา คุณปัญขยับมานั่งข้าง ๆ ฉันแล้วเอามือลูบหลังเบา ๆ

"ต่อไปนี้แม่จะดูแลหนูเอง แม่จะให้ทั้งความรัก ความอบอุ่น แม่จะเติมเต็มส่วนที่หนูขาดเอง"หยดน้ำตาของฉันร่วงเผาะเมื่อคุณปัญพูดจบ เหลือบมองเห็นน้าอุ่นที่ใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาตัวเอง ฉันผละกอดจากคุณปัญ แล้วยกมือพนมขึ้น

"พั้นซ์ขอบคุณค่ะที่รักและเอ็นดูพั้นซ์"ว่าจบฉันก็มองไปที่น้าอุ่น แล้วหยัดกายลงจากโซฟาคุกเข่าไปที่เธอ แล้วก้มลงกราบเท้าน้าอุ่น

"พั้นซ์ต้องขอบคุณน้าอุ่น ที่เลี้ยงดูพั้นซ์มาตลอด พั้นซ์มีโอกาสจะตอบแทนบุญคุณน้าอุ่นแน่นอนค่ะ"น้าอุ่นเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน

"ตั้งใจเรียนให้จบ และเป็นเด็กดีนี้ก็เป็นการตอบแทนน้าแล้ว"ฉันยืดตัวตรงแล้วสวมกอดน้าอุ่น

ฉันขึ้นมาเก็บข้าวของใช้ส่วนตัวบนห้อง ปล่อยให้น้าอุ่นกับคุณปัญได้พูดคุยกัน ...ฉันไม่ได้มีของอะไรมากนัก จึงใช้เวลาเก็บไม่นาน แต่ก็ไม่ลืมที่จะหยิบรูปที่มีฉัน ยาย น้าอุ่นและน้องไอ ที่ถ่ายด้วยกันตอนที่น้าอุ่นบินมาเยี่ยมยายเมื่อปีที่แล้วไปด้วย

พอฉันลงมาจากห้องก็พบว่าลุงไทน์พาน้องไอมารับน้าอุ่นแล้ว ฉันจึงเข้าไปยกมือไหว้ลุงไทน์ แล้วสวมกอดกับน้องไอ

"ดีใจจังที่พี่พั้นซ์ไม่ต้องอยู่กับแม่ใจร้ายคนนั้น"

"ยัยไอ ทำไมพูดถึงป้าแบบนั้น"น้าอุ่นเอ็ดลูกสาวเบา ๆ

"ก็มันจริงนี้คะ ถ้าแม่ขายไอแบบที่แม่พี่พั้นซ์ขายลูก ไอจะฟ้องคุณพ่อ"น้าอุ่นได้แต่อมยิ้มแล้วส่ายหน้า

"แล้วหนีไปอยู่กับลุงไทน์...ลุงไทน์ต้องช่วยไอนะคะ"เธอหันไปทำสายตาอ้อนวอนลุงไทน์

"ใครจะกล้าขายน้องไอ...ถึงขายไปก็ไม่มีใครซื้อ"ลุงไทน์พูดหยอกหลานสาวสุดที่รัก ทุกคนต่างพากันหัวเราะ ส่วนน้องไอทำทางงอนตุบป่องเดินไปนั่งข้างแม่แล้วกอดอกมองขวางลุงไทน์

"ลุงล้อเล่น"

ก่อนที่จะเดินไปขึ้นรถคุณปัญ ฉันก็ไปร่ำลาน้าอุ่น น้องไอ และลุงไทน์อีกครั้ง

"น้าจะมาเยี่ยมบ่อย ๆ นะ"

"ขอบคุณทุก ๆ อย่างนะคะ"

ฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ คุณปัญที่เบาะหลังในรถยนต์คันหรู

"หนูพั้นซ์อยากไปเจอกับพ่อของเธอไหม"

"พ่อ?"

"พ่อแท้ ๆ ของเธอ"ฉันเบิกตากว้างเมื่อคุณปัญเอ่ยถึงพ่อ เธอรู้จักกับพ่อของฉันด้วยเหรอ

"เอ่อ...คุณปัญ.."

"คุณแม่"

"ค่ะ คุณแม่รู้จักพ่อแท้ ๆ ของพั้นซ์ด้วยเหรอคะ"

"รู้จักสิ...ธันเป็นลูกน้องที่ซื่อสัตย์กับฉันคนนึง..เหตุผลที่ฉันอยากจะช่วยหนูส่วนนึงก็เพราะธันเขาขอร้องให้ฉันช่วยดูแลเธอก่อนตาย"

"ตาย!...พ่อของพั้นซ์ตายแล้วเหรอคะ"น้ำเสียงฉันสั่นเทา ความรู้สึกราวกับจุกที่หน้าอก เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า.คุณปัญกุมมือฉันแน่นแล้วเริ่มเล่าเรื่องพ่อแท้ ๆ ให้ฉันฟัง....

"หลายปีก่อน ธันได้มาสมัครงานที่บริษัทฉัน ตาปุณเป็นคนรับไว้ ธันตั้งใจและขยันทำงานมาก จนธันกับปุณไว้ใจ จึงเรียกมาถามไถ่เรื่องส่วนตัว จนได้รู้ว่า ธันมีลูกสาว ก็คือเธอ และที่ธันทิ้งเธอไปนั้นก็เพราะ คุณเพลงคอยหาเรื่องทะเลาะกันทุกวัน จนธันเริ่มที่จะเบื่อและเหนื่อยเต็มทน จึงตัดสินใจทิ้งลูกทิ้งเมียไป"ฉันก้มหน้าลงเม้มปากทั้งสองเข้าหากันแน่น จนคุณปัญพูดต่อ

"แต่ธันไม่เคยที่จะไม่คิดถึงเธอเลยนะหนูพั้นซ์"

"....."จู่ ๆ น้ำตาฉันก็ไหลออกมา

"ธันขยันทำงานเก็บเงินไว้ให้เธอ"ว่าจบคุณปัญก็ล้วงมือไปในกระเป๋าราคาแพง และเอามันออกมา มันก็คือสมุดบัญชี คุณปัญก็ยื่นให้กับฉัน

"หนึ่งล้านบาท!"ในบัญชีมีเงินฝากอยู่หนึ่งล้านบาท และนั้นก็เป็นบัญชีชื่อของฉัน

"พ่อเสียชีวิตเพราะอะไรเหรอคะ"คุณปัญหันมามองหน้าฉัน ดวงตาแดงก่ำ

"อุบัติเหตุ เพราะช่วยชีวิตฉัน"....

??????????