น้าปุณ(5)

ก่อนที่จะถึงที่วัด คุณปัญสั่งให้คนขับรถแวะซื้อดอกไม้ก่อนที่จะเข้ามาด้านในที่มีเจดีย์ใส่อัฐิมากมาย คุณปัญเดินนำหน้าฉันไปหยุดตรงที่เจดีย์หนึ่ง

"นี้พ่อของเธอ"ว่าจบฉันก็หันไปมองทีรูป จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา ฉันคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วเอื้อมไปลูบที่รูปพ่อของตัวเอง นี้คือพ่อของฉันจริง ๆ ใช่ไหม ขอบคุณนะคะ ที่ยังคอยปกป้องพั้นซ์ ฉันกล่าวในใจ คุณปุญยื่นดอกไม้ในมือส่งมาให้ฉัน

"ไหว้พ่อของเธอสิ"ฉันรับมาแล้วยกมือพนมอธิฐานทันที พ่อไม่ต้องเป็นห่วงพั้นซ์แล้วนะคะ พั้นซ์โตแล้ว และพั้นซ์ก็ใกล้จะเรียนจบแล้วด้วย พั้นซ์สัญญาว่าพั้นซ์จะเป็นเด็กดี ส่วนเรื่องแม่ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง พั้นซ์จะดูแลแม่เอง ถึงแม้ว่า...เฮ้อ.แต่ยังไงแม่ก็เป็นแม่ของพั้นซ์ พั้นซ์ไม่ทิ้งแม่แน่นอน...

ฉันวางดอกไม้ตรงหน้ารูปพ่อ ก่อนที่จะกราบลง

ฉันนั่งรถมากับคุณปัญจนมาถึงบ้านหลังหนึ่งซึ่งมันมีพื้นที่ใหญ่และกว้างขวางมาก แต่ก็ไม่แปลกที่จะเป็นแบบนี้ เพราะระดับเศรษฐีนีที่รวยติดอันดับในประเทศ จะมีบ้านหลังใหญ่ราวกับวัง

ฉันลงจากรถแล้วเดินตามคุณปัญเข้ามาในตัวบ้าน โดยมีคนขับรถหิ้วกระเป๋าเดินตามติด ซึ่งฉันจะถือเองเขาก็ไม่ยอม ป้าแม่บ้านคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเอากระเป๋าในมือคุณปัญ เธอสงยิ้มหวานมาให้ฉันด้วย ฉันจึงรีบยกมือไหว้

"ไม่ต้องไหว้หรอกค่ะ"

"เตรียมห้องให้ลูกสาวฉันแล้วใช่ไหม"ฉันอึ้งเลยกับคำพูดที่คุณปัญเรียกฉัน 'ลูกสาว' ช่างดูอบอุ่นชะมัด

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"พอได้คำตอบคุณปัญก็หันกลับมาฉันแล้วยกมือวางที่ไหล่ฉัน

"ตามป้านีไปที่ห้อง นั้นจะเป็นห้องของลูก"

"ค่ะ"ฉันตอบรับแล้วเดินตามป้านี ระหว่างที่กำลังจะก้าวขา

"ปุณล่ะ"

"ยังไม่กลับตั้งแต่เมื่อคืนเลยค่ะ"ป้าแม่บ้านหยุดชะงักแล้วหันไปตอบคุณปัญ

"เฮ้อ.."คุณปัญถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ส่วนฉันก็เดินตามป้าแม่บ้านขึ้นมาบนห้อง

ห้องนอนของฉันกว้างมากค่ะ เตียงนอนคิงไซส์ เฟอร์นิเจอร์ในห้องครบครัน รวมถึงห้องน้ำที่มีอ่างน้ำขนาดใหญ่ ช่างหรูหราเอามาก ๆ

"ขอบคุณนะคะ"ฉันกล่าวกับคนขับรถพร้อมทั้งหยิบกระเป๋าตัวเองมา

"ครับ"พอคนขับรถส่งกระเป๋าให้เขาก็เดินออกไป

"พักผ่อนก่อนนะคะ เดี๋ยวถึงเวลาอาหารเย็นป้าจะมาเรียก"

"เดี๋ยวค่ะป้า"ป้าแม่บ้านหันมาที่ฉัน

"เอ่อ...ที่บ้านนี้อยู่กันกี่คนเหรอค่ะ"ปากพูดแต่สายตากวาดไปรอบ ๆ บ้าน

"สามคนค่ะ ก็มีคุณปัญ คุณปุณ และก็คุณหนู"

"คุณหนู?"ฉันชี้ตัวเอง รู้สึกแปลก ๆ ที่มีคนเรียกฉันคุณหนู ป้าแม่บ้านส่งยิ้มให้ฉันก่อนที่จะเดินไป พอฉันปิดประตู ก็เดินไปกระโดดนอนคว่ำบนเตียง

"เตียงนุ่มจัง" ครืน ครืน ครืน..เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันจึงลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋า

เป็นเบอร์ 'ข้าวหอม'หรือ หอมเพื่อนของฉันเอง

"ฮาโหล"

(แก ย้ายไปอยู่ที่บ้านแม่บุญธรรมแล้วเหรอ)ช่วงงานศพยาย ฉันเล่าเรื่องราวของตัวเองคร่าว ๆ ให้เพื่อนฟังไปบ้างแล้ว

"อือ"

(โอเคไหม ไอ้แมนเป็นห่วงแกมากเลยนะ)

"โอเคมาก บ้านหลังใหญ่อย่างกับวัง ฝากบอกแมนด้วยไม่ต้องเป็นห่วง)

"อือ ๆ อาทิตย์หน้าเจอกัน " ใช่แล้วอาทิตย์หน้า มหาลัยก็เปิดแล้ว

"โอเค เจอกัน"

(จ๊ะ)พอวางสายจากหอม ฉันก็นอนคิดอะไรไปเรื่อย จนเผลอหลับไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณพั้นซ์ค่ะ คุณพั้นซ์"ฉันลืมตาแล้วค่อย ๆ หยัดกายลุกลงจากเตียงเดินไปเปิดประตู เป็นป้านีนั้นเอง

"ถึงเวลารับประทานอาหารเย็นแล้วค่ะ"

"พั้นซ์ขอไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ"ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะยกแขนดูนาฬิกา อะไรกันเพิ่งจะ ห้าโมงเย็นกินข้าวกันแล้วเหรอ ปกติฉันกินข้าวเย็นเกือบสองทุ่ม พอแม่บ้านไป ฉันก็เดินมาเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว

ฉันเดินลงมาจากห้อง ซึ่งมีแม่บ้านอีกคนรอฉันอยู่ที่บันไดเธอคลี่ยิ้มให้ฉัน เมื่อฉันลงมาถึงเธอ

"เชิญทางนี้เลยค่ะ"ฉันเดินตามพี่แม่บ้านไปยังที่ห้องอาหาร โต๊ะอาหารขนาดใหญ่ บนโต๊ะมีอาหารตั้งอยู่เรียงราย ที่หัวโต๊ะมีคุณปัญนั่งรออยู่แล้วเธอหันมายิ้มให้ฉันแล้วชวนให้ฉันนั่งลง

"นั่งลงสิ จะได้ทานข้าวกัน"

"ค่ะ"พอแม่บ้านตักข้าว คุณปัญก็เอื้อมตักอาหารใส่ในจานของฉัน

"ทานอันนี้ดูสิอร่อยมาก"

"ขอบคุณค่ะ"ระหว่างที่รับประทานอาหาร ฉันก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ เพราะตั้งแต่มาฉันยังไม่เจอคุณปุณเลย จะว่าไปทำงานก็ไม่น่าจะใช่เพราะมันเป็นวันหยุด หรือเขาทำงานในวันหยุด ฉันก็ได้แต่สงสัยในใจ เพราะไม่กล้าเอ่ยปากถาม ปริ้น...ปริ้น จู่ ๆ ก็เสียงรถยนต์ดังอยู่ด้านนอก

"ปุณมาแล้วแน่ ๆ "คุณปัญหันไปพูดกับป้าแม่บ้าน ....และแม่บ้านอีกคนก็ไปหยิบถ้วยชามมาอีกชุดนึง

"เตรียมสองชุดนะครับ"ทุกคนหันขวับไปที่ต้นเสียง เป็นคุณปุณที่เดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงที่ควงแขนมาด้วย

"วันนี้ผมพาเพื่อนมานอนด้วย"ว่าจบ เขาเดินเข้ามาขยับเก้าอี้ให้กับเพื่อนผู้หญิงของเขานั่ง แล้วตวัดสายตามองมาที่ฉัน

"แปลก ๆ เหมือนกันที่อยู่ ๆ ก็มีหลานสาว"

"หลานคุณเหรอคะ"หญิงสาวเอ่ยถาม

"นั่นพี่สาวผม"คุณปุณไม่ตอบคำถาม เขาเลือกที่จะแนะนำคนที่นั่งหัวโต๊ะแทน เอ้า ฉันคิดว่าผู้หญิงที่เขาพามารู้จักกับคุณปัญสะอีก

"เพื่อนเยอะจริง ๆ เลยนะตาปุณ มาไม่เคยซ้ำหน้า"คุณปัญพูดขึ้นเมื่อเพื่อนผู้หญิงของคุณปุณยิ้มทักทายเธอ

"หึ"เขาได้แต่แค่นหัวเราะเบา ๆ แล้วนั่งลงข้าง ๆ เพื่อนของเขา ซึ่งตรงข้ามกันฉันพอดี

"หนูพั้นซ์ นี้น้าปุณนะ น้องชายแม่เอง"พูดจบ ฉันก็ยกมือขึ้นไหว้เขา

"พั้นซ์? ชีวิตวุ่นวายซะจริง เหอะ"เขาพึมพำเบา ๆ พอที่ฉันได้ยิน

"ปุณ!"น้าปุณส่ายหน้าแล้วยกยิ้มมุมปากก่อนที่จะอาหารใส่ในจานเพื่อนสาวของเธอ

"เมื่อคืนทำไม ไม่กลับบ้าน"

"เมื่อคืนปุณนอนบ้านแคลค่ะ"เพื่อนสาวเขาเป็นคนตอบ

"พรุ่งนี้ว่างไหม"คุณปัญหันไปถามน้าปุณ

"มีอะไร"เขาตอบกลับเสียงเรียบ

"พาหนูพั้นซ์ไปซื้อของหน่อย"

"มะ ไม"

"ไปเองไม่ได้?"ฉันยังไม่ทันจะปฏิเสธ น้าปุณก็พูดแทรกขึ้น

"พั้นซ์ไปเองได้ค่ะ"

"ไม่ได้ ปุณพรุ่งนี้พาหลานไปซื้อของ นี้เป็นคำสั่ง"

"เหอะ"น้าปุณพ่นหายใจเสียงดังจ้องมาที่ฉัน แล้วเอาตัวพิงพนักเก้าอี้มือกอดอก

"ภาระ! ผมอิ่มล่ะ"ว่าจบ เขาก็หยัดกายลุกจากเก้าอี้ ส่วนน้าแคลเพื่อนสาวเขาก็ลุกขึ้นตามทันที

"เฮ้อ..."คุณปัญส่ายหน้ามองแผ่นหลังน้องชายที่เดินออกไป

"หนูพั้นซ์"

"คะ"

"แม่อยากให้ลูกจับตาดูปุณให้แม่หน่อย"อึ้งเลยค่ะฉัน..จับตาดูน้าปุณ ? ฉันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

"ปุณเที่ยวเก่ง พาผู้หญิงเข้าบ้านไม่ซ้ำหน้า หนูพั้นซ์จะต้องช่วยแม่ดู และคอยรายงานให้แม่ด้วยนะ"หางานยากให้ฉันซะแล้ว

"ค่ะ"แต่ฉันก็ต้องตอบรับไป

"คอยกันท่าผู้หญิงที่เข้ามาก็ยิ่งดี"งานยากแล้วหนึ่ง

"ค่ะ"

"แม่จะให้ปุณคอยไปรับไปส่งเราที่มหาวิทยาลัย.."เฮ้อ..ฉันลอบหายใจเบา ๆ

"แล้วมหาวิทยาลัยเปิดเมื่อไหร่"

"อาทิตย์หน้าค่ะ"

"พรุ่งนี้ซื้อเสื้อผ้า ซื้อข้าวของเครื่องใช้ให้ครบเลยนะ"

"ค่าใช้จ่าย ปุณจัดการให้"

"ค่ะ"จะรอดไหมเนี่ย น้าป่น น้าปุณนั้นดูท่าทางไม่ค่อยชอบฉันเลย แล้วต้องไปกับเขาอีก อึดอัดรอเลยจ้า....

?????????