เมา(7)

"ถ้าน้าปุณไม่อยากให้พั้นซ์ตาม น้าปุณก็....."ฉันหยุดพูดเพื่อข่มใจว่าจะพูดต่อดีไหม

"เลิกบ้ากาม!"ฉันหลุดปากอีกแล้ว พูดออกมาจนได้

"บ้ากาม? เธอใช้คำนี้กับฉันเลยเหรอ"ฉันสะดุ้งเฮือกพร้อมกับเอามือปิดปากตัวเองทันที

"ขะ ขอโทษค่ะ"เขาไม่ตอบอะไรได้แต่หันมามองฉันเสื้ยวนาทีแล้วก็ขับรถต่อไป ส่วนฉันก็หันมองไปที่กระจกมองข้างทางแอบลอบหายใจเบา ๆ น้าปุณขับรถเรื่อย ๆ จนฉันสังเกตว่าเส้นทางมันไม่ใช่เส้นทางกลับบ้าน

"นะ น้าปุณจะไปไหนเหรอคะ นี้มันไม่ใช่ทางกลับบ้าน"

"ก็เธอต้องตามฉันไปทุกที่ไม่ใช่เหรอ ถามทำไม"เอ้า..ฉันก็อยากรู้บ้างป่ะ ถ้าเขาพาฉันไปฆ่าล่ะจะทำยังไง

"...."

"ฉันไม่พาเธอไปฆ่าหรอก"ราวกับรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่

รถยนต์ที่ฉันนั่งมาจอดสนิทอยู่ที่หน้าตึกแห่งหนึ่ง ใช่ มันเป็นตึกคอนโดที่ดูหรูหรามาก

"คอนโดใครเหรอคะ"

"เพื่อน"น้าปุณตอบกลับพร้อมกับปลดสายเบลล์แล้วดับเครื่องยนต์ ก่อนที่จะมาจ้องหน้าฉัน ในขณะที่ฉันยังนั่งนิ่งอยู่

"ลง!"ฉันตกใจสะดุ้งอีกแล้ว

"ละ ลงไปไหนคะ"

"บางทีเธอก็ดูซื่อเกินไปนะ ซื่อบื้อ!"ว่าฉันเสร็จเขาก็ลงจากรถ ฉันก็รีบลงตามไม่อยากให้เขาต่อว่าได้อีก ฉันเดินตามหลังน้าปุณไปที่หน้าลิฟต์ พอลิฟต์เปิดฉันกับเขาก็เข้าไปพร้อมกัน น้าปุณกดไปชั้นที่ สามสิบสอง พอลิฟต์เปิดน้าปุณก็เดินผิวปาก มือล้วงกางเกงนำหน้าฉันอย่างคนอารมณ์ดี เขาเดินมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งก่อนที่จะกดกริ่ง

พอประตูเปิดก็พบว่ามีผู้ชาย อายุอานามพอ ๆ กับน้าปุณเป็นคนเปิดประตู

"พาใครมาว่ะ เด็กใหม่?"ชายหนุ่มพูดขึ้นแต่สายตาจ้องมาที่ฉัน

"เด็กใหม่เชี้ยไรล่ะ หลานกู"เขาตอบแล้วใช้หางตามองมาที่ฉัน

"หลาน?"

"จะให้กูเข้าไปได้หรือยัง"

"เชิญครับ"ชายหนุ่มที่น่าจะเป็นเจ้าของห้องอ้าประตูกว้างขึ้น ให้ฉันกับน้าปุณเข้าไป

ภายในห้องที่กว้างขวางมีผู้หญิงกับผู้ชายนั่งอยู่อีก สาม สี่ คน สายตาทุกคนต่างจ้องมองมาที่ฉัน

"ไอ้ปุณมึงพาเด็กมา ทำไม ไม่บอกกูว่ะ อุตส่าห์หาเด็กมาให้"ชายหนุ่มที่นั่งอยู่พูดขึ้น

"ไม่ใช่เด็กมัน หลาน"

"หลาน? มึงไปมีหลานตอนไหนว่ะ"น้าปุณไม่สนใจที่จะตอบ เขานั่งลงแล้วรับแก้วเหล้ากับผู้หญิงที่ยื่นให้เขา

"ไม่แนะนำหลานสาวหน่อยเหรอ"

"ไม่จำเป็น"น้าปุณตอบแล้วหันมามองฉันที่นั่งข้าง ๆ เขา

"สวัสดีครับ พี่ชื่อ น็อคนะ เราชื่ออะไร"พี่น็อคคือคนที่เปิดประตู

"พี่ชื่อแจ็ค"พี่แจ็คเป็นคนที่นั่งอยู่ในห้อง

"ชื่อพั้นซ์ค่ะ"

"ชื่อเพราะจังเลย"อันนี้พี่น็อคพูดฉันก็ยิ้มส่งไป

"จะคุยไหมงาน"นี้เขามาคุยงานกันหรอกเหรอ ฉันก็คิดว่ามาจัดปาร์ตี้ น้าปุณลุกขึ้นพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ เขาเดินไปที่ห้อง ๆ หนึ่ง

"เดี๋ยวมานะ"พี่แจ็คพูดกับหญิงสาวข้างกายก่อนที่จะหยัดกายลุกขึ้นเดินตามไปพร้อมกับพี่น็อค เขาจริง ๆ ฉันต้องเรียกเขาว่าน้าสิ เพราะเขาเป็นเพื่อนกับน้าจำเป็นของฉัน แต่เขาให้เรียกพี่ ก็พี่ละกัน สงสัยคงไม่อยากแก่

หลังจากที่บรรดาหนุ่มใหญ่เดินเข้าห้องไป ก็เหลือแต่สาว ๆ ที่นั่งอยู่

"น้องพั้นซ์ดื่มเป็นไหม"พี่สาวคนสวยน่าจะเป็นคนชงเหล้าเอ่ยถาม ทุกคนหันมามองที่ฉันแล้วยิ้ม ๆ พวกพี่เขาดูเป็นมิตรดี

"พั้นซ์ไม่เคยดื่มเลยค่ะ"

"ลองหน่อยไหม ค็อกเทลก็ได้"พี่สาวอีกคนพูดพร้อมกับลุกขึ้นไปทำอะไรสักอย่างที่เคาน์เตอร์

"เรื่องทำค็อกเทล ไอ้ส้มมันถนัด"

"พี่ส้ม ?"อ่อ พี่สาวคนนั้นชื่อส้ม

"พี่ชื่อ นิด ส่วนนั้นอุ๊"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ...แล้วพวกพี่..เอ่อ"

"พวกพี่เป็นเด็กเอนฯ พี่น็อคจ้างมาน่ะ"พี่นิดพูดพร้อมกับยกแก้วเหล้าเข้าปาก

"เด็กเอน? เอนเตอร์เทน?"

"ใช่จ้า...แล้วพั้นซ์เป็นหลานพี่ปุณจริง ๆ เหรอ"พี่ส้มที่เดินเข้ามาพร้อมกับค็อกเทลสีสวยยื่นให้ฉัน

"ใช่ค่ะ เป็นหลาน"

"หวงน้าเหรอ ถึงตามขนาดนี้" แค่ก แค่ก แค่ก ระหว่างที่พี่อุ๊พูดฉันกำลังจะยกค็อกเทลเข้าปาก จู่ ๆ ก็สำลักขึ้นมา

"ใจเย็น ๆ"พี่ส้มหยิบทิชชูส่งมาให้ฉัน

"ขอโทษค่ะ"ฉันรับมาเช็ดปากแล้วยกดื่มใหม่ รสชาติดีมาก อร่อยอ่ะ

"ดีใช่ไหม มีอีกนะ เดี๋ยวพี่ทำให้"พี่ส้มเสนอตัวที่จะทำค็อกเทลให้ฉันอีก

"ใจดีจัง"

"พี่ชอบทำอ่ะ คิดว่าถ้ามีเงินสักก้อนจะเปิดร้าน"

"สู้ ๆ นะคะ"ฉันทำไม่ทำมือชูสองนิ้วให้กับพี่ส้มคนสวย ขณะที่เธอเดินไปทำค็อกเทลให้ ส่วนพี่นิดกับพี่อุ๊ก็ชวนฉันคุยอย่างเป็นมิตรที่ดี

"เรียนอยู่ใช่ไหม"

"ค่ะ กำลังจะขึ้น ปี4"นานเท่าไหร่ไม่รู้ ฉันเริ่มรู้สึกมึน ๆ เพราะกินค็อกเทลแสนอร่อยไปหลายแก้ว

"หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลย ไอ้ส้มแกใส่เหล้าให้น้องเยอะไปหรือเปล่า"

"ไม่นะ"

"น้องจะเมา"

"พั้นซ์ ม่ายยยมาววว"ฉันเถียง

"น้าชายสุดหล่อมาแล้ววว"ฉันชี้นิ้วไปที่น้าปุณที่เดินออกมาจากห้อง

"เฮ้ย...อะไรว่ะเนี่ย"เขาตวาดเสียงดังแล้วเดินมาที่ฉันที่นั่งโยกเยกไม่เป็นท่า

"เอาอะไรให้น้องพั้นซ์ดื่ม"ได้ยินเสียงพี่น็อคเอ่ยถามสาว ๆ

"ค็อกเทล แต่ใส่เหล้านิดเดียวเองนะ"

"ไม่เคยกินก็ยังจะกิน"อันนี้เป็นเสียงบ่นของน้าปุณ

"ก็มันอร่อยอ่ะ พี่ส้ม พั้นซ์ขออีกแก้วได้ไหมค่ะ"ฉันเอ่ยปากพูดแต่รู้สึกว่าตัวเองพูดไม่ชัด และยาน ๆ ยังไงไม่รู้

"พอ ๆ กลับบ้าน!"

"จะรีบไปไหนล่ะคะ คูมน้าสุดหล่อ พั้นซ์กำลังสนุกเลย"ว่าจบ เสียงหัวเราะของทุกคนก็ดังขึ้น ยกเว้นน้าปุณ

"กลับ! ลุก!"

"มึงจะรีบไปไหนว่ะ น้อง เฮ้ย หลานมึงกำลังสนุกอยู่"

"สนุกพ่องมึงดิ เมาไปแบบนี้ พี่ปัญบ่นกูหูชาแน่ กลับ ๆ "พูดจบ น้าปุณก็ดึงแขนฉันลุกขึ้น จนฉันเซไปซบที่อกเขา

"หอมจัง"ไม่รู้อะไรดลใจให้พูด แต่กลิ่นตัวเขาหอมจริง ๆ

"เด็กแก่แดด"น้าปุณไม่อ่อนโยนกับหลานอย่างฉันเลย เขากระชากแขนฉันเดินออกมา ฉันก็ต้องเดินแบบโซซัดโซเซตามเขา

กว่าจะมาถึงรถ ฉันเจ็บขาไปหมด ขาไม่รักดี มันตีกันจนบางครั้งเกือบล้ม ดีนะที่น้าปุณจับไว้ทัน ไม่งั้นคงกลิ้งเป็นลูกขนุนแล้ว

น้าปุณจับฉันยัดเข้าไปในรถ แล้วเดินอ้อมมาฝั่งคนขับ เขาพ่นลมหายใจเสียงดังแล้วมองฉันที่กำลังส่งยิ้มให้เขา

"น้าปุณนี้หล่อจังเลย ขนาดอายุมากแล้ว"

"เธอว่าฉันแก่?"ฉันโบกไม่โบกมือ ปฏิเสธ

"พั้นซ์ไม่ได้พูดว่าแก่สักหน่อย แค่อายุมาก ไม่งอนนะ ๆ "ว่าจบ ฉันก็ขยับกายไปใกล้ ๆ แล้วเอามือทั้งสองไปจับใบหน้าเขา ตอนนี้ใบหน้าฉันกับเขาแทบจะชิดกัน และสบตากัน จนหัวใจฉันเต้นแรงมาก มองใกล้ ๆ น้าชายของฉันหล่อจริง ๆ

"อย่าเล่นกับไฟ ถ้าไม่รู้วิธีดับ"พอเขาพูดจบ ฉันก็รีบปล่อยมือทันที แล้วขยับตัวออกห่าง

"ปะ ไปกันเถอะ"

"หึ"ฉันรู้สึกอายมาก จนแกล้งหลับหนีความอายไปเลยละกัน แต่ก็เผลอหลับจริง

???????????