บ้ากาม(6)

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ฉันก็ช่วยป้าแม่บ้านเก็บถ้วยเก็บจาน ซึ่งฉันก็ทำอยู่ตามปกติ ตอนที่อยู่กับยาย แต่ทว่าป้าแม่บ้านกลับไล่ฉันขึ้นไปพักผ่อน ไม่ยอมให้ฉันช่วย ไม่ว่ายังไง เธอก็ไม่ให้ช่วย ฉันจึงต้องยอมกลับเข้ามาในห้อง

ระหว่างที่ฉันกำลังจะเปิดประตูห้อง เหลือบน้าปุณเดินออกมาจากห้องตรงกันข้ามฉันพอดี เขาเดินเข้ามาหาฉัน

"มะ มีอะไรเหรอคะ"

"พรุ่งนี้สิบโมงตรงห้ามช้า"ว่าจบ เขาก็เดินลงบันไดไป ฉันพอจะเดาความหมายที่เขาพูดได้ คงจะนัดเวลาที่เขาจะต้องพาฉันไปซื้อของ พอเข้ามาในห้อง ฉันก็เตรียมตัวจะไปอาบน้ำ เตรียมตัวนอน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณพั้นซ์ คุณพั้นซ์" ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นแล้วมองไปที่นาฬิกา และต้องตกใจเมื่อนาฬิกาบอกเวลา ที่ เก้าโมงสามสิบ ฉันรีบหยัดกายขึ้นด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว ทำไมฉันถึงได้นอนตื่นสายขนาดนี้นะ

"คุณพั้นซ์ คุณปุณรออยู่นะคะ"เสียงด้านนอกก็ยังคอยตะโกนบอกฉัน จนกระทั่งฉันเดินไปเปิดประตู

"ป้าช่วยบอกให้น้าปุณรอแปบนึงนะ พั้นซ์อาบน้ำแต่งตัวก่อน"ยังไม่ทันที่ป้าจะตอบอะไร น้าปุณก็เดินเข้ามายืนที่หน้าประตู

"อาบน้ำ แต่งตัว ไม่ต้องแต่งหน้า ช้า! เพราะฉันไม่ดู"ว่าจบ เขาก็เดินไป ป้าแม่บ้าหันมายิ้มให้ก่อนที่จะเดินตามน้าปุณไปอีกคน

"น้าไม่ดูแต่คนอื่นดู บ้าบอไม่ให้ฉันแต่งหน้า"ฉันปิดประตูแล้วเดินบ่นพึมพำมาที่ห้องน้ำ ฉันอาบน้ำอย่างรวดเร็ว และแต่งหน้าบาง ๆ เพราะไม่มีเวลามาก แต่ถึงเวลาจะน้อย ยังไงฉันก็ต้องแต่ง ไปหน้าสดฉันรับตัวเองไม่ได้

พอแต่งตัวแต่งหน้าเสร็จฉันก็คว้ากระเป๋า หยิบโทรศัพท์ใส่เข้าไป และรีบออกมาจากห้อง เจอกับป้าแม่บ้านพอดี

"คุณปุณอยู่ที่รถแล้ว"

"พั้นซ์ไปก่อนนะคะ"ฉันรีบวิ่งไปยังรถของน้าปุณ ที่จอดสตาร์ท ในรถไม่ได้มีแค่น้าปุณ แต่มีผู้หญิงที่เขาพามาด้วยเมื่อวานนั่งอยู่ที่เบาะข้าง ๆ เขา ฉันจึงเปิดประตูด้านหลังเข้าไปนั่ง

"ขอโทษนะคะที่ให้รอ"

"ไม่มีมารยาท!"เสียงของน้าปุณที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูออกว่าไม่พอใจ แล้วเขาก็ขับรถออกมา ฉันได้แต่นั่งก้มหน้า เอานิ้วเขี่ยเล็บ

"ปุณไปส่งแคลก่อนนะ"

"ค่ะ...แคลอยากกลับไปนอนเหมือนกัน เมื่อคืนปุณกวนแคลทั้งคืนเลย อุ๊ป ลืมไปว่ามีเด็กมาด้วย" ตายแล้วเธอพูดเรื่องอย่างว่าอยู่กันใช่ไหม ฉันรู้หน้าร้อนผ่าวขึ้นมา เมื่อเผลอแอบไปเห็นหน้าน้าปุณที่มองมาที่กระจก

"หึ...ไม่เด็กแล้ว"น้าปุณพูดแล้วเอามือจับไปที่ใบหน้าน้าแคล

"ไปต่อที่ห้องสักยกก่อนนะ"

"ปุณอ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้"ไม่รู้? ทำไมต้องทำหน้าเขินอายด้วย

ฉันหันหน้าไปที่กระจกรถมองข้างทาง และพยายามที่จะไม่ฟังที่เขาพูดกัน ฉันอายที่จะต้องมาฟังเรื่องอย่างว่า

รถมาจอดอยู่ที่คอนโดหนึ่ง ทั้งน้าปุณและน้าแคลก็ต่างปลดสายเบลล์

"รออยู่ในนี้ เดี๋ยวฉันมา"นี้เขากำลังจะไปทำเรื่องนั้นกันจริง ๆ เหรอ พอน้าปุณพูดจบ เขาก็เปิดประตูลงจากรถพร้อมกับน้าแคล ทั้งสองเดินคลอเคลียเข้าไปด้านใน

"เฮ้อ...ไม่คิดเลยว่าจะบ้ากามได้ขนาดนี้"ขนฉันลุกไปทั้งตัวแล้ว

ราว ๆ เกือบครึ่งชั่วโมง น้าปุณก็เดินออกมาจากคอนโด พอเปิดประตูรถ

"มานั่งข้างหน้า"ฉันได้ยินแบบนั้นก็รีบเปิดประตูแล้วเดินไปนั่งที่เบาะข้าง ๆ เขา ระหว่งทางเราไม่ได้สนทนาอะไรกันเลย ได้ยินแต่เสียงถอนหายใจของเขา ทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมาก จนกระทั่งได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเขา น้าปุณหยิบหูฟังบลูทูธขึ้นมาใส่

"ครับ"

(......)เขาหันมามองฉันแว๊บนึงแล้วเอ่ย

"กำลังพาไปครับ"

(......)

"คร้าบบบ"ลากเสียงยาวมาก ก่อนที่จะกดวางสาย ให้เดาคงจะเป็นคุณปัญที่โทรเข้ามาแน่ ๆ

น้าปุณหันมาจ้องหน้าฉันเสี้ยววินาที แล้วหันกลับไป

"เธอมีแฟนหรือยัง"จู่ ๆ เขาก็เอ่ยถามขึ้นมา

"ยะ ยังค่ะ"ฉันตอบกลับไป ซึ่งเขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จนกระทั่งขับรถมาถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง ฉันเดินตามเขาต้อย ๆ บอกตรง ๆ ว่าเกร็งมาก ทำตัวไม่ถูกเลย

"แวะกินข้าวก่อน"

"ค่ะ"น้าปุณเดินนำฉันเข้าไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่น กำลังจะเดินไปที่โต๊ะ ก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาแล้วควงแขนน้าปุณ ใช้หน้าอกถูไถแขนแกร่งด้วย

"พี่ปุณ ดีใจจังเลยที่ได้เจอ หายไปไหนมาคะ"

"เอ่อ...พี่ไม่ค่อยว่าง"น้าปุณมองมาที่ฉันก่อนจะตอบผู้หญิงคนนั้น

"คิดถึง คิดถึง"พูดคำก็หอมแก้มฝ่ายชายที ทั้งที่ฉันนั่งหัวโด่อยู่ ที่คุณปัญพูดมันเป็นเรื่องจริงสินะ

"อะแฮ่ม."ฉันทำส่งเสียงให้เธอรู้ว่ามีฉันนั่งอยู่ ทั้งคู่ต่างจ้องมาที่ฉันทันที

"ใครเหรอคะ พี่ปุณ"

"หลาน"น้าปุณตอบกลับสั้น ๆ

"ตายแล้ว พี่ปุณมีหลานโตขนาดนี้เลยเหรอ"

"หลานจำเป็น"

"....."หญิงสาวมองหน้าฉันกับน้าปุณสลับกัน

"สั่งอาหารดีกว่า"ว่าจบ เขาก็หยิบเมนูขึ้น สายตาจ้องไปที่เมนูพร้อมกับหญิงสาวที่นั่งข้างเขา

ระหว่งรออาหาร

"คืนนี้ไปนอนกับกิ๊ฟนะคะ"ตาย ๆ เป็นสาวเป็นนางชวนผู้ชายไปนอนที่ห้อง

"พี่ไม่ว่าง ไว้วันหลังนะ"หญิงสาวทำหน้างอน

"วันนี้อยากได้อะไร พี่จะซื้อให้ ถือว่าเป็นการขอโทษ"

"จริงเหรอคะ"ท่าทางของเธอดี๊ด๊าขึ้นมาเชียว น้าปุณสายเปย์

"อืม"

พอกินข้าวเสร็จหญิงสาวก็เดินควงแขนน้าปุณนำหน้าฉัน ครืน ครืน ครืน โทรศัพท์ฉันดังขึ้น จึงรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมา แล้วเดินหลบไปรับ

(พั้นซ์อยู่กับปุณใช่ไหม)พอกดรับคนในสายก็พูดขึ้นมาทันที

"ค่ะ"

(แค่สองคน?)

"เอ่อ...พอดีน้าปุณเจอเพื่อนที่ห้างค่ะ"

"ผู้หญิงหรือผู้ชาย ไม่ต้องตอบแม่ก็รู้ว่าผู้หญิงใช่ไหม)

"ค่ะ" คุณแม่บุญธรรมฉันเดาถูก แต่จะมาถามฉันทำไมกัน

(ใครอีกล่ะ)ฉันจะบอกเธอดีไหมว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อ กิ๊ฟ

"เห็นว่าชื่อกิ๊ฟ"หลุดปากบอกไปแล้ว เพราะก็อยากจะรู้ว่าคุณแม่บุญธรรมจะเคยเจอหรือเปล่า ต่อมความเผือกเริ่มทำงานแล้วแหละ

(ตาปุณยังไม่เลิกกับยัยกิ๊ฟนี้อีกเหรอ) นั้นไง ความอยากรู้อยากเห็นฉันต้องมาแล้ว

"เธอเป็นยังไงเหรอคะ"

(ผู้หญิงคนนี้หวังจะมาปอกลอกนะสิ)เฮ้อ...เอาจริง ๆ เจ้าตัวก็ยอมแหละ ว่าผู้หญิงฝ่ายเดียวก็ไม่ได้ ฉันไม่ได้พูดหรอก แค่คิด

"....."

(ห้ามให้สองคนไปด้วยกันนะ ตาปุณไปไหน หนูพั้นซ์ต้องไปด้วย) ให้หนูสิงเขาเลยไหมคุณแม่ หางานมาให้ซะจริง

"ค่ะ"ฉันก็ตอบรับกลับไป พอวางสายเสร็จ ฉันก็เดินมาที่สองคนนั้น ซึ่งน้าปุณยืนรอฉันอยู่ด้วยสีหน้าดูเบื่อหน่ายฉันมาก

"รีบซื้อจะได้รีบกลับ ฉันต้องไปธุระต่อ"หูฟัง แต่สายตาฉันมองเข้าไปในร้าน เห็นผู้หญิงของเขาเลือกดูกระเป๋าอยู่

"นะ น้าปุณจะไปไหนเหรอคะ"

"จะไปไหน ฉันต้องรายงานเธอ?"

"ต้องค่ะ อุ้ย ไม่ใช่ ๆ ค่ะ คือคุณแม่สั่งให้พั้นซ์ไปกับน้าปุณทุกที่"จะว่าฉันซื่อก็เถอะ ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไง แต่ฉันจะต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ ฉันเป็นคนเชื่อฟังผู้ใหญ่ บวกกับความอยากรู้อยากเห็นเรื่องของน้าชายสุดหล่อของฉันซะแล้ว

"ทุกที่?"ฉันผงกหัวรับพร้อมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ เพราะสีหน้าน้าปุณดูเจ้าเล่ห์มาก เขาคิดอะไรอยู่นะ

"งั้นรีบไปเลือกของ"ว่าจบ เขาก็เดินเข้าไปในร้าน

ฉันได้ของใช้ เสื้อผ้า กระเป๋า จนเต็มไม้เต็มมือไปหมด พอ ๆ กับผู้หญิงของน้าปุณ เมื่อฉันซื้อพวกชุดนักศึกษาเสร็จ น้าปุณก็ร่ำลากับผู้หญิงของเขา แล้วเดินพาฉันมาที่รถ ฉันมองที่นาฬิกาข้อมือตัวเอง เย็นแล้วเหรอเนี่ย ฉันซื้อของจนเพลินลืมดูเวลาเลย

ระหว่างที่น้าปุณขับรถ

"พี่ปัญส่งเธอมาตามติดฉัน?"

"......"ฉันไม่พูดอะไร

"ทำอย่างกับฉันเป็นเด็ก"เขาบ่นพึมพำ

"....."

"อย่างเธอเนี่ยนะจะตามติดฉัน เหอะ"ฉันปล่อยให้เขาพูดคนเดียว เป็นคนบ้าไปเลย

"....."

"จะตามฉันไปทุกที่ จริง ๆ เหรอ"ฉันคงไม่ตามไปถึงห้องน้ำผู้ชายหรอกนะ

"...."

"ไม่ได้เอาปากมาจากห้าง?"

"จะให้พั้นซ์พูดอะไรล่ะคะ"

"เฮ้อ...."น้าปุณพ่นลมหายใจเสียงดังแล้วส่ายหน้า

"พั้นซ์ ก็ไม่ได้อยากจะตามติดน้าปุณขนาดนั้นหรอกคะ..."

"....."

"พั้นซ์แค่ทำตามที่คุณแม่สั่งก็เท่านั้น"

"....."คราวนี้เขาเป็นผู้ฟังบ้าง

"ถ้าน้าปุณไม่อยากให้พั้นซ์ตาม น้าปุณก็....."ฉันหยุดพูดเพื่อข่มใจว่าจะพูดต่อดีไหม

"เลิกบ้ากาม!"ฉันหลุดปากอีกแล้ว พูดออกมาจนได้

"บ้ากาม? เธอใช้คำนี้กับฉันเลยเหรอ"

????????????