ผู้ช่วย(8)

8.30น.

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ปวดหัวมาก พยายามหยัดกายลุกขึ้นลงจากเตียง ค็อกเทลก็แรงเหมือนกันนะเนี่ย ฉันเดินทุบศีรษะเบา ๆ ไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ

ระหว่างที่กำลังอาบน้ำ ในหัวก็นึกถึงเรื่องเมื่อคืน แต่นึกเท่าไหร่ก็จำไม่ได้ว่าฉันทำอะไรไปบ้าง คงไม่ได้ทำเรื่องน่าอายหรอกนะพั้นซ์

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ฉันก็ลงมาจากห้อง เดินไปที่ในครัว ขณะที่กำลังจะเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรร้อน ๆ ดื่ม เหลือบเห็นน้าปุณที่กำลังนั่งดื่มกาแฟอยู่

"ไปแต่งตัวให้ดีกว่านี้"ฉันหันขวับไปที่เขา พร้อมขมวดคิ้วทั้งสอง

"....."

"พี่ปัญให้ฉันพาเธอ ไปที่บริษัท"

"บริษัท?"ฉันพึมพำเบา ๆ

"รีบไปแต่งตัว ฉันไม่ชอบรอใครนาน ๆ "

"ค่ะ"ฉันหมุนตัวกลับแล้วเดินขึ้นบันไดทันที

เมื่อคืนฉันคงไม่ได้ทำเรื่องน่าอายแน่ ๆ ฉันกรุ่มกริ่มในใจ แล้วเดินเข้าห้อง เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ ให้ดูเรียบร้อยเป็นทางการ แต่เอ๊ะ คุณแม่บุญธรรมจะให้ฉันเข้าบริษัททำไม ไปดูงานเหรอ? แต่ฉันยังเรียนไม่จบเลยนะ

พอแต่งตัวเรียบร้อย แต่งหน้านิดหน่อย ฉันก็คว้ากระเป๋าคู่ใจรีบเดินลงมาทันที เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่รอ ก็เห็นน้าปุณนั่งรออยู่ เมื่อเขาเห็นฉัน น้าปุณก็ลุกจากเก้าอี้ แล้วหยิบแก้วกาแฟเก็บความร้อนขนาดเล็ก ๆ พร้อมกับกล่องใส่แซนด์วิช ยื่นมาให้ฉัน

"ของเธอ"

"ขอบคุณค่ะ"น้าปุณไม่ได้สนใจคำกล่าวของฉัน เขาเอามือล้วงกระเป๋าแล้วเดินนำหน้าไปที่โรงจอดรถของบ้าน โดยมีฉันตามไปติด ๆ

ระหว่างทางฉันก็ดื่มกาแฟร้อนที่น้าปุณสั่งแม่บ้านทำให้ฉัน คิด ๆ ดูแล้วเขาก็น่ารักซะจริง อาจจะดูเย็นชาไปนิด แต่ในความเย็นชาก็มีความเป็นห่วงหลานอย่างฉันด้วย

ฉันหยิบเปิดกล่องที่ใส่แซนด์วิชขึ้นมา กำลังจะอ้าปากกัด

"ใครอนุญาตให้เธอกิน"เอ้า....ฉันหันไปที่เจ้าของเสียง

"นั่นมันของฉัน ของเธอแค่กาแฟ"อะไรกัน มีตั้งหลายชิ้นแบ่งให้ฉันกินบ้างก็ไม่ได้ ฉันก็หิวเป็นนะ ฉันไม่พูดอะไร เอาแซนด์วิชใส่กล่องเหมือนเดิม

"หยิบให้ฉันหน่อย"ฉันลอบหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะทำตามคำสั่ง ยื่นแซนด์วิชให้น้าชายขี้งก

"ป้อน...ฉันไม่อยากมือเปื้อน"จ้า ขี้งกแล้วยังมาใช้อีก น้าปุณเอียงคอมาใกล้ ฉันก็เอาแซนด์วิชในมือยัดใส่ปากเขา เขาเคี้ยวตุ้ย ๆ ไม่เกรงใจฉันที่ก็อยากกินเหมือนกัน

"เอาอีก"ฉันก็หยิบแซนด์วิชอีกชิ้นใส่ปากเขา โกรก...โกรก...เสียงท้องของฉันก็ร้องขึ้น ฉันจึงรีบเอามือลูบทันที อย่าเพิ่งร้องสิ

"หึ หึ หิวเหรอ"ฉันผงกหัวรับ

"ก็กินสิ"ฉันฉีกยิ้มกว้างรีบหยิบแซนด์วิชมากัดกินด้วยความหิว ไม่ลืมที่จะยื่นป้อนให้น้าปุณ

"ฉันอิ่มแล้วเธอกินเถอะ"ฉันก็จัดการแซนด์วิชที่เหลือจนหมด

"อิ่มจัง"ว่าแล้วก็เอามือลูบท้อง น้าปุณหันมามองที่ฉันแล้วยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะมองไปข้างหน้ารถ

เมื่อมาถึงบริษัทฉันก็เดินตามน้าปุณเข้าไปติด ๆ ท่ามกลางสายตาทุกคนที่มองมาที่ฉัน

พนักงานผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามา

"ใช่ คุณพั้นซ์หรือเปล่าคะ"

"ค่ะ"ฉันตอบรับ น้าปุณก็หันหลังมามองฉัน

"คุณปัญให้ไปพบที่ห้องค่ะ"ว่าจบ พนักงานสาวก็ผายมือให้ฉันเดินนำหน้าไปที่ลิฟต์ บริษัทค่อนข้างใหญ่โตมาก มีหลายชั้นเลยทีเดียว ฉันกับน้าปุณก็แยกกันตรงนั้นแหละ

พอไปถึงห้องคุณแม่บุญธรรมของฉัน ท่านก็ลุกจากเก้าอี้ มาดึงมือฉันเดินไปนั่งที่โซฟา

"เมื่อคืนตาปุณพาไปไหนมา"

"ไป เอ่อ...คอนโดเพื่อนเขาน่ะค่ะ"คุณแม่บุญธรรมผงกหัวรับ แล้วคลี่ยิ้มหวานให้ฉัน

"ที่แม่ให้เรามาที่บริษัท คือว่าแม่ต้องการให้เราไปเป็นผู้ช่วยปุณ"

"ผู้ช่วย? แต่แม่ค่ะ พั้นซ์ยัง..."

"แม่รู้ว่าเรายังเรียนไม่จบ แม่อยากให้เราได้มาเรียนรู้งานในบริษัทไว้ เพราะเมื่อเราเรียนจบ แม่ก็ต้องให้เรามาช่วยน้าปุณบริหาร"

"บริหาร?" ไม่นะ ฉันคงไม่มีความสามารถบริหารบริษัทใหญ่ขนาดนี้หรอก

"เอ่อ...มันเกินตัวพั้นซ์ไปนะคะ"

"ไม่เลย แม่รู้ว่าพั้นซ์ทำได้"เอาอะไรมามั่นใจ ฉันก็แค่เด็กคนนึงที่ยังไม่ประสีประสาเลย

"ปุณจะเป็นคนสอนเราเอง ถึงปุณจะชอบเที่ยว ชอบดื่ม ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แต่เรื่องงานปุณเก่งมาก ๆ แม่คิดว่าปุณต้องสอนให้เราเก่งขึ้นได้"เฮ้อ..

ฉันลอบหายใจเบา ๆ ในขณะที่คุณแม่บุญธรรมของฉันเดินไปที่โต๊ะทำงานประจำตำแหน่ง

"จิตดี พาหนูพั้นซ์ไปที่ห้องทำงานปุณ"คุณแม่บุญธรรมวางสายโทรศัพท์ ไม่ถึงห้านาที ผู้หญิงคนที่พาฉันมาก็เปิดประตูเข้ามา

คุณแม่บุญธรรมของฉันก็เดินเข้ามาที่ฉันพร้อมจับมือฉันทั้งสองข้าง

"อีกเรื่องที่แม่จะขอร้อง ช่วยจับตาดูตาปุณด้วย ถ้ามีผู้หญิงมาเกาะแกะ หนูพั้นซ์ก็คอยขัดขวางให้แม่ด้วย"ฉันไม่เข้าใจคุณแม่บุญธรรมของฉันเลยจริง ๆ ทำไมต้องให้ฉันทำอะไรที่ไม่อยากทำด้วย จะปฏิเสธก็ไม่ได้ อึดอัดชะมัด

"พั้นซ์จะพยายาม..."

คุณจิตดี เลขาคุณแม่พาฉันมาที่ห้องทำงานของน้าปุณ หน้าห้องของเขามีเลขาคนสวยนั่งอยู่

"ใครอ่ะ พี่จิตดี"เธอเอ่ยปากถามเลขาคุณแม่ แต่สายตามองฉันหัวจรดเท้า

"นี้ลูกบุญธรรมคุณปัญ จะมาเป็นผู้ช่วยคุณปุณ"

"ผู้ช่วย? จะทำได้เหรอ"เธอยืนขึ้นพร้อมกับเอามือกอดอกมองฉัน

"ให้เกียรติลูกท่านประธานด้วย"

"ก็แค่ลูกบุญธรรม"ฉันเริ่มจะไม่ไหวกับเลขาของน้าชายแล้วแหละ

"แล้วไง จะลูกจริงหรือลูกบุญธรรม ป้าก็ควรให้เกียรติฉัน"

"ป้า? "เธอตะคอกด้วยความโกรธ ที่ฉันไปเรียกเธอป้า คุณจิตดีที่ยืนอยู่ข้างฉันปิดปากตัวเองหัวเราะเบา ๆ

"แล้วจะให้ฉันเรียกว่ายังไง?"

"ฉันไม่ได้เป็นพี่สาวแม่เธอ"

"เหอะ"ฉันแค่นหัวเราะออกมาแล้วหันหน้าไปทางอื่น นี้ลูกจ้างหรือเจ้านายกันนะ

"มีอะไรกัน"ประตูเปิดพร้อมกับเสียงน้าปุณ ทุกคนจึงหันไปที่เขา

"เอ่อ..คุณปัญให้จิตดีพาหนูพั้นซ์..."

"ฉันรู้แล้ว"เลขาสาวของน้าชายเดินออกมาจากโต๊ะ เธอคล้องแขนเขาอย่างรวดเร็ว

"หนูพั้นซ์ไม่มีมารยาทกับกี้เลยค่ะคุณปุณ"น้าปุณพ่นลมหายใจแล้วจับมือออกจากแขนแกร่งตัวเอง

"อย่าทำแบบนี้"

"แต่..."

"เข้ามา"น้าปุณไม่สนใจเลขาของเขา เลือกที่จะพูดกับฉันก่อนที่จะเปิดประตูเดินนำเข้าไป

ไม่ต้องเดาเลยว่า ระหว่างเลขากับเจ้านายจะต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ น้าปุณฟาดเรียบจริง ๆ ฉันชายตามองเลขาที่จ้องฉันจนตาแทบถลนแล้วเปิดประตูห้องเดินตามน้าชายสุดหล่อฉันเข้าไปในห้อง

ในห้องทำงานที่กว้างขวาง มีโต๊ะทำงานสองที่ คงจะเป็นของฉันแน่ ๆ

"นั้นโต๊ะเธอ"เดาไม่ผิด นี้ฉันต้องทำงานในห้องเดียวกับน้าปุณด้วยเหรอ ฉันเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ เอากระเป๋าเก็บในลิ้นชัก เอาว่ะ ฉันคงไม่ต้องทำตลอดหรอก เพราะมหาลัยก็จะเปิดแล้ว

"ให้พั้นซ์ทำอะไรบ้างคะ"น้าปุณมองมาที่ฉัน เขาหยิบแฟ้มหนาขึ้น มาวางที่ตรงหน้า

"มาหยิบไป"ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบมันมา

"เอาไปศึกษา ถ้าไม่เข้าใจก็ถาม"

"ค่ะ"ฉันหยิบแฟ้มหนา ๆ เดินกลับมาที่โต๊ะ

ฉันนั่งอ่านและศึกษางานเงียบ ๆ เหลือบมองน้าปุณที่สายตาเขาจ้องแต่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ดูเขาเคร่งเตรียดมาก เวลาทำงานเขาจริงจังดีเหมือนกัน ก็คงจะพอ ๆ กับเรื่องเซ็กส์ละมั้ง อุ้ย ฉันคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ยฉันสะบัดหัวไล่ความคิดบ้า ๆ นั้นออก แล้วตั้งใจศึกษางานต่อ

จนกระทั่งนาฬิกาบอกเวลา สิบเอ็ดโมง เลขาคู่ปรับของฉันก็เปิดประตูเข้ามา

"คุณปุณคะ ได้เวลาแล้วค่ะ"

"อืม..วันนี้เธอไม่ต้องไป อยู่เคลียร์งานที่นี้"

"เอ้า ทำไมล่ะคะ"

"ฉันจะไปกับผู้ช่วย"น้าปุณหันมาที่ฉัน

"จะไปรู้เรื่องอะไร เดี๋ยวจะทำให้งานคุณ..."

"เอาเอกสารที่จะเสนอลูกค้า ให้ผู้ช่วย"น้าปุณพูดแทรกขึ้น

"ค่ะ"เลขาสาวเดินมาที่โต๊ะฉันแล้ววางเอกสารที่เธอหอบมาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วเดินออกไป

"ได้ยินที่ฉันพูดไหม"น้าปุณเดินมาที่หน้าโต๊ะฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุ

"ได้ยินค่ะ"

"แล้วนั่งบื้ออยู่ทำไม"

"ค่ะ ค่าา"ฉันรีบลุกจากเก้าอี้ หยิบกระเป๋าสะพายข้าง แล้วหอบเอกสารเดินตามน้าชายออกมา

ในรถยนต์คันหรู

"พี่ปัญคิดอะไรอยู่ ที่ให้คนอย่างเธอมาคุมฉัน ตัวก็เล็กอย่างกับลูกแมว แถมยังซื่อบื้อ ดูไม่ทันคนเอาซะเลย เหอะ"ถึงเขาจะบ่นพึมพำ แต่ฉันได้ยิน ฉันรู้สึกโกรธมาก แต่ก็ได้แต่มองหน้าน้าชายที่กำลังสตาร์ทรถอยู่

"แมวอย่างฉันนี้แหละจะคุมเสือ"ฉันหลุดปากพูดไปเบา ๆ ด้วยความโกรธ ไม่คิดว่าน้าปุณจะได้ยิน เขาหันขวับมาที่ฉันพร้อมขมวดคิ้ว

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ"

"อยากเลี้ยงแมว ใช่ ๆ พั้นซ์อยากเลี้ยงแมว"ฉันตอบกลับไปมั่ว ๆ เอามือลูกท้ายทอยแล้วยิ้มเจื่อน ๆ น้าปุณถอนหายใจแล้วส่ายหน้าก่อนที่จะขับรถออกมา

????????????