บทที่ 7

วันต่อมานทีแอบมาเฝ้าดูการทำงานของหญิงสาว แม้ในตอนแรกเธอจะบ่นๆเล็กน้อยแต่ตอนนี้เธอก็ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี ก็ถือว่าใช้ได้เหมือนกันนะชายหนุ่มแอบคิดในใจ จากนั้นเขาก็ไปตรวจงานส่วนอื่นๆ

"พักก่อนไหมคะคุณลูกพีช" หญิงสาวผิวขาวราวกับหยวกกล้วยต้องมาทำงานงกๆแบบนี้เธออดสงสารไม่ได้อยากให้คุณลูกพีชได้ไปพักบ้าง อยากให้เธอไปนอนพักในห้องเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นนอนคงจะเหมาะเสียกว่า

"อีกนิดก็เสร็จแล้วค่อยพักทีเดียวดีกว่าลิ้นจี่ มาๆช่วยกันเถอะ"

"ค่ะ คุณลูกพีชขยันมากๆเลยค่ะ"

“อยู่บ้านท่านอย่านิ่งเดียวดายไงล่ะลิ้นจี่ เขาให้ทำอะไรก็ต้องทำ”

“ค่ะ”

"เฮ้อ เสร็จสักที ฉันขอไปพักแล้วนะ เหนื่อยจัง"

"ค่ะคุณลูกพีช คุณลูกพีชเก่งมากเลยค่ะ"

"ชมกันเกินไปแล้วจ้ะ ถ้าลูกพีชเก่งจริงคนแถวๆนี้ก็คงจะมาชมลูกพีชแล้ว" ลูกพีชกลับเข้าบ้านของชายหนุ่มเพื่ออาบน้ำแต่งตัวใหม่อีกครั้งหลังจากที่เธอทั้งล้างทั้งหั่นและสับ จัดเตรียมวัตถุดิบให้แม่ครัวประกอบอาหารให้คนงาน เธอเป็นคนขี้ร้อนพอทำงานที่ต้องขยับตัวอะไรหน่อยเหงื่อก็ออกท่วมตัวร้อนไปหมด เธอเดินเข้ามาในห้องถอดเสื้อคลุมแขนยาวออกทำให้ตอนนี้เธอสวมเพียงเสื้อกล้าตัวบาง หญิงสาวหมุนตัวกำลังจะเข้าไปอาบน้ำแต่ก็ต้องร้องกรี๊ดเพราะมีบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญอยู่ด้วย

“กรี๊ดดด นะ นายมาทำอะไรในห้องนี้”

“ก็มาอาบน้ำน่ะสิ ห้องฉันน้ำไม่ไหล”

“ระ รีบออกไปเลยนะ”

“รู้แล้วหน่าตกใจอะไรขนาดนั้นล่ะเดี๋ยวพอแต่งงานแล้วเอก็ต้องปรับตัวให้ชินนะ”

“อะ ออกไปก่อนสิ”

“รู้แล้วไล่จังห้องก้ห้องของฉัน” ชายหนุ่มบ่นๆเดินออกไปไม่สนใจหญิงสาวอีก

“เฮ้อออกไปได้สักทีตกใจแทบแย่ ตาบ้านี่มายืนโป๊อะไรอยู่ในห้องเรา” หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสียใหม่เธอก็รู้สึกสดชื่นมาก

"สบายสุดๆไปเล้ยย" หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ อย่างน้อยที่นี่ก็มีข้อดีตรงเตียงนอนสบายดีล่ะ ถ้าจะให้เหมือนในนิยายให้ไปนอนกระท่อม นอนบนพื้นเธอคงจะแย่แน่ๆเลยงานนี้ เธอคงจะทนไม่ได้แน่ๆ

"ก๊อกๆ" ใครกันนะมาเคาะประตูห้องเธอ เธอยังไม่ทันได้พักผ่อนเลยอย่าบอกนะว่าจะใช้เธออีกแล้ว

"ฉันจะออกไปซื้อของ ไปช่วยถือหน่อย"

"อ้าว คนงานที่นี่มีเยอะแยะทำไมไม่ให้ตามไปช่วยนายล่ะ"

"ก็ผมจะให้คุณไปช่วย มีปัญหาอะไรไหม คนงานที่นี่เขาก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบกันหมดทุกคน ยกเว้นคุณคนเดียวที่ว่างงาน" เขาอธิบายใบหน้าเรียบเฉย มองผู้หญิงตรงหน้าที่เปลี่ยนมาเป็นชุดนอนสบายๆแล้ว

"เอ๊ะ ก็ฉันเพิ่งช่วยงานในครัวเสร็จยังไม่ได้พักเลยนะ"

"รีบตามมาละกัน อย่าพูดมาก เปลี่ยนชุดด้วยล่ะ"

"ฮึ่ยย ไอ้คนเผด็จการ" หญิงสาวทำได้เพียงแค่บ่นชายหนุ่มพรึมพำรีบไปเปลี่ยนชุดแล้วก็เดินตามเขาลงไป ชายหนุ่มเดินทางมายังตลาดแห่งหนึ่งที่มีแม่ค้าแม่ขายหลายเจ้าที่พร้อมใจขนสินค้าต่างๆมากมายมาขาย มีทั้งราคาถูกและราคาแพง มีทั้งของกินและของใช้ให้เลือกสรร

"นายจะมาซื้ออะไรล่ะ เดินวนมาสองรอบแล้วนะ" เธอชักสงสัยเพราะเขาไม่เลือกซื้ออะไรสักที เอาแต่มองแล้วก็มอง

"ซื้อเสื้อผ้าให้คุณนั่นแหละ เอาร้านนี้ละกัน" เขามาเลือกซื้อเสื้อผ้าให้หญิงสาวเพราะการแต่งตัวของเธอมันขัดใจเขาไม่น้อย คนงานในไร่มองตามกันเป็นแถวๆมันไม่เหมาะสมสักนิด

"ซื้อให้ฉันทำไมสิ้นเปลือง เสื้อผ้าฉันก็ดีๆทั้งนั้นแล้วอีกอย่างนี่ก็ไม่ใช่แนวของฉันด้วย"

"ก็เพราะเสื้อผ้าของคุณมันดีน่ะสิ ผมถึงเสียดาย อย่าสวมพวกมันทำงานในไร่เลย" เขาเตือนด้วยความหวังดีเพราะในไร่มีแต่คนงานผู้ชายเป็นส่วนใหญ่ผู้หญิงมักจะช่วยงานครัว เสื้อผ้าของเธอบางทีก็สั้นไปบางทีก็บางไปเขาไม่ชอบเห็นแล้วมันขัดใจ

"ฉันยังไม่เสียดายเลย นายจะมายุ่งทำไมล่ะ" หญิงสาวคิดว่าชุดก็ชุดของเธอเธอจะทำอะไรกับมันก็ได้

"ก็เพราะชุดคุณมันไม่เหมาะสมกับงานในไร่"

"นี่คุณจะให้ฉันทำงานในไร่ด้วยหรอ ไม่เอานะ อย่าทำแบบนี้สิ ผิวพรรณสวยๆของฉันได้แย่แน่ๆเลย นายจะโหดร้ายกับฉันไปถึงไหนคะ" เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าต้องทำงานในไร่ด้วย

"งานมันก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นหรอกหน่า"

"ฉันมาที่นี่เพื่อแต่งงานกับนายนะ ไม่ได้มาสมัครงานเป็นคนงานในไร่ นายต้องให้ฉันอยู่อย่างสุขสบายสิถึงจะถูก"

"งั้นก็แต่งซะวันนี้พรุ่งนี้เลยไหมละ จะได้ไม่ต้องปรับตัวเหมือนที่ผู้ใหญ่เขาต้องการ แถมคุณยังได้ทำหน้าที่เมียที่ดีให้ผมด้วย" หญิงสาวอึ้งไปพูดอะไรไม่ออก งานก็ไม่อยากทำแต่งก็ไม่อยากแต่งเธอจะทำอย่างไรดีนะเนี่ย ฮืออ ไอ้คนเผด็จการ เธอไม่ชอบเขาเลยไอ้คนเอาแต่ใจ หญิงสาวหน้างอ