บทที่ 6

"เจ้านายของลิ้นจี่ไปไหนแล้วซะละ มาสั่งๆงานฉันแล้วก็ไปเลย" เธออดจะบ่นไม่ได้ มีอย่างที่ไหนมาสั่งๆตามใจแล้วก็หายไปเลย

"คุณนทีออกไปตรวจไร่ตั้งแต่เช้ามืดแล้วจ้า"

"ผู้จัดการไร่ก็มีทำไมต้องไปตรวจเองด้วยละลิ้นจี่" เธอถามกลับด้วยความสงสัยเพราะแทนที่ตานทีนั่นจะนั่งจะนอนอยู่เฉยๆให้สบายๆแต่กลับเลือกที่จะไปลงแรงทำด้วยตนเอง

"คุณนทีเคยสอนทุกคนในไร่นี้ว่างานจะสำเร็จได้ถ้าพวกเราทุกคนช่วยกันทำจ้ะ ช่วยกันคนละไม้คนละมืองานก็จะเสร็จรวดเร็วขึ้นจ้ะ คุณนทีคือแบบอย่างที่ดีของทุกคนในไร่เลยนะจ๊ะ คุณนทีใจดีแล้วก็ใจกว้างมากๆ"

"อืมๆนี่คงไม่ใช่การอวยเจ้านายใช่ไหม” เธอถามกลับยิ้มๆ

“ไม่ใช่เลยจ้ะพูดความจริงทั้งนั้นเลยจ้ะ ถ้าคุณไปถามคนอื่นก็คงจะตอบเหมือนลิ้นจี่นี่แหละจ้ะ” ลิ้นจี่ส่ายหน้ารีบอธิบาย

“นายนี่ก็สอนลูกน้องดีเหมือนกันนะ ไหนละให้ฉันช่วยงานอะไรบ้าง บอกไว้นะฉันทำกับข้าวไม่เป็น"

"ทางนี้เลยจ้ะพวกเราจะไปโรงครัวทำอาหารให้คนงาน"

"ไปสิ เธอนำไปเลย" โรงครัวโปร่งโล่งดูสะอาดตาที่นี่เป็นที่ที่ใช้ประกอบอาหารรวมถึงมีโต๊ะให้ทุกคนมานั่งรับประทานอาหารอย่างสะดวกสบาย มีพัดลมระบายอากาศโดยรอบ

"คุณลูกพีชช่วยล้างผักก่อนก็ได้จ้ะ"

"ได้สิไหนละล้างผักอะไร" ล้างผักงานง่ายแค่นี้เธอสบายมากบอกเลย

"กองนั้นเลยจ้ะ"

"อะไรนะ! ทำไมมันถึงได้เยอะขนาดนั้นละลิ้นจี่" เธอคิดในใจว่าผักกองโตถ้าล้างจนหมดมือสวยๆของเธอต้องเปื่อยแน่ๆเลย

"คนงานในไร่มีหลายร้อยคนเลยจ้ะ เลยต้องทำทีละเยอะๆไงจ้ะ"

"โอเคๆ ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไรนะเนี่ยมากมายขนาดนี้ ฉันจะลองก่อนละกัน" เห็นแก่ปากท้องคนงานที่ทำงานหนักเธอจะลองพยายามหน่อยแล้วกัน

"จ้ะ เดี๋ยวลิ้นจี่ช่วยคุณลูกพีชเอง"

"ขอบใจนะ" สองสาวยิ้มให้กัน ใครต่อใครก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสุดท้ายคุณหนูลูกพีชก็ทำงานที่ได้รับมอบหมายสำเร็จ

"เฮ้อ หมดสักที"

"เก่งมากเลยค่ะคุณลูกพีช"

"เพราะมีลิ้นจี่ช่วยตั้งหากล่ะ"

"ไม่จริงเลยค่ะลิ้นจี่ช่วยคุณลูกพีชนิดเดียวเอง เพราะลิ้นจี่เดินไปช่วยส่วนอื่นด้วย"

"เอาล่ะๆเสร็จแล้วก็ดีแล้ว มีอะไรอีกไหม"

"ไม่มีแล้วค่ะ" มื้ออาหารที่หญิงสาวเป็นลูกมื้อถูกจัดเตรียมให้คนงานไปรับประทานเธอรู้สึกดีใจมากที่สิ่งที่เธอทำได้ทำให้พวกคนงานได้อิ่มท้อง มันเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยเธอรีบกลับไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวและแต่งชุดนอนสบายๆเข้านอนทันที

“เฮ้อ ปวดเมื่อยไปหมดเลย” เธอล้มตัวนอนบนเตียงกว้างหลับตาคิดถึงทุกคนในครอบครัว เธอมาอยู่ที่นี่ก็เหมือนตัวคนเดียวแต่เธอก็สุขใจเพราะบ้านยังเป็นของเธอ เสียงโทรศัพท์ดังเอเริ่มคว้ามาดูปรากฎว่าเป็นสายจากที่บ้าน เมื่อกดรับสายน้ำตาเธอก็ซึมที่หางตา เธอคิดถึงคุณพ่อคุณแม่มากก็ตอนที่ได้พูดคุยกันนี่แหละ ท่านขอให้เธออดทนทำเพื่อครอบครัวและท่านยังบอกกับเธออีกว่าสิ่งที่เธอเลือกนี้ในอนาคตเธอจะไม่มีวันเสียใจแน่นอน