บทที่ 5

ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าแล้ว ภายในไร่ของที่นี่ดูเงียบสงัดเพราะผู้คนเข้านอนกันตั้งแต่หัวค่ำเพราะที่นี่ไม่มีกิจกรรมแสงสีเสียงอะไรเหมือนอย่างในเมืองใหญ่เช่นบ้านของเธอ กิจกรรมสังคมต่างๆมากมายก็ไม่มี จนบางทีเธอก็นึกเบื่อรำคาญใจอยู่เหมือนกัน แต่จะว่าไปการมาอยู่ที่นี่ก็เหมือนกับการได้สงบจิตสงบใจไปในตัว เธอได้มีเวลากับตัวเองมากขึ้น ได้คิดทบทวนสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นเธอคงต้องยอมรับความจริงว่าต่อจากนี้ชีวิตของเธอคงต้องอาศัยอยู่ที่ไร่แห่งนี้ตลอดไป ระหว่างที่เธอกำลังนอนทอดอารมณ์คิดอะไรอยู่เพลินๆบนเตียงกว้างก็มีเสียงดังกุกกักขึ้นที่ด้านนอก เธอรู้สึกตกใจกลัวเป็นอย่างมาก นั่นเป็นเพราะที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเธอ เธอเลยไม่รู้ว่ามีใครเข้าออกที่นี่ได้บ้างหรือว่าที่ได้ยินเสียงนั่นจะเป็นโจรนะ มีโจรบุกเข้ามาในวันที่เธอเพิ่งย้ายเข้ามาเนี่ยชั่งไม่เข้าท่าเสียเลย คิดได้ดังนั้นเธอก็รีบหาอะไรที่ใช้เป็นเครื่องป้องกันตัวได้และนั่นก็คือแจกันไม้สักขนาดพอดีมือ เธอค่อยๆแง้มประตูออกไปทีละนิดและสอดส่องดูภายนอก ก็ปรากฏว่ามีใครก็ไม่รู้กำลังรื้อค้นของที่โต๊ะหน้าห้องตรงทางเดิน เธอไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปทำร้ายโจรผู้นั้นก่อนที่มันจะทำร้ายเธอโดยการฟาดแจกันใส่โจรเต็มๆ

"นี่แหนะๆ ไอ้โจรบ้ากล้าบุกมาขโมยของคนอื่นเขาได้ยังไงกัน ตายซะเถอะ"

"ปั๊กๆๆ" เธอตีไม่ยั้งมือเลย

"โอ๊ยยย โอ๊ย เธอเป็นใครเนี่ย มาอยู่ในบ้านได้ยังไงเนี่ย" เสียงร้องโวยวายด้วยความเจ็บปวดปลุกทุกคนในบ้านให้ตื่นขึ้น ลิ้นจี่รีบวิ่งขึ้นมาดูที่ต้นตอของเสียงก็พบว่าคุณลูกพีชคนสวยของตนนั้นกำลังทำร้ายใครคนนึงอยู่ แบบรัวๆเลย

"ตายแล้วๆ คุณลูกพีชใจเย็นๆก่อนนะคะ"

"ใจเย็นได้ยังไงกันนี่มันโจรขึ้นบ้านเลยนะ ใจเย็นไม่ได้หรอกนี่ก็ไม่รู้ว่าหยิบจับอะไรไปได้แล้วบ้าง" เธอตอบกลับด้วยความร้อนใจ

"ขอโทษแทนคุณลูกพีชด้วยนะคะ" ลูกพีชงุนงงที่สาวใช้เอ่ยปากขอโทษขโมย

"ไปขอโทษมันทำไมมันมาขโมยของบ้านเรานะ ลิ้นจี้นี่ก็แปลกคน"

"เธอว่าบ้านใครนะ" เขาถามกลับอึ้งๆ

"บ้านฉันไง ฉันอยู่ที่นี่ก็แสดงว่าเป็นบ้านของฉัน"

"ฉันก็อยู่ที่นี่งั้นแสดงว่าบ้านนี้ก็บ้านของฉันเหมือนกัน"

"นี่ อย่ามากวนประสาทกันนะ เรียกตำรวจเร็วๆลิ้นจี่"

"อะเอ่อ...คุณลูกพีชใจเย็นๆนะคะ คือว่า... คนที่คุณลูกพีชทำร้ายคือคุณนทีค่ะ" ลิ้นจี่กระซิบบอกความจริงกับหญิงสาวเพราะเห็นสถานการณ์เริ่มจะบานปลายขึ้นเรื่อยๆ

"ห่ะ อะไรนะ ไอ้หน้าโจรคนนี่นะหรอ คือคุณนที ฉันไม่เชื่อหรอก บ้าไปแล้วแน่ๆ"

"ทำไมห่ะ หน้าโจรแล้วจะทำไม" ชายหนุ่มถามกลับเสียงเข้ม

"ก็ไม่ทำไม"

"หน้าโจรก็เป็นว่าที่ผัวในอนาคตของคุณก็แล้วกัน"

"กรี๊ดดด อย่ามาพูดจาหยาบคายกับฉันนะ" ฮืออ ในใจเธอกลัวเขามากๆเลย ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้เธออีกนิด

"หยาบคายตรงไหน ก็พูดเรื่องจริงทั้งนั้น" หญิงสาวได้แต่รู้สึกปรี๊ดแตกอยู่ในใจ นี่นะหรอคนที่เธอกำลังจะต้องแต่งงานด้วย เธอจะอยู่กับเขาได้ยังไงนะ จะอยู่กันรอดหรือป่าวก็ไม่รู้ ดูสภาพของชายหนุ่มสิ ผมยาวรุงรัง เนื้อตัวก็ไม่สะอาดสะอ้าน เธอรับไม่ได้ ฮือออ เธอจะทำยังไงต่อไปดีนะ บ้านก็ต้องรักษาเอาไว้แต่ก็ไม่อยากทรมานตัวเองและหัวใจแบบนี้เลย

"ต่อไปนี้คุณก็ปรับตัวเสียใหม่ด้วยนะ จะมากรี๊ดๆเอาแต่ใจในบ้านหลังนี้ไม่ได้" ชายหนุ่มเอ่ยเตือน

"ทำไมฉันต้องทำตามด้วย เผด็จการที่สุด"

"ก็แล้วแต่คุณละกัน ถ้าทนไม่ได้ก็คืนเงิน 20 ล้านมาให้ผมเดี๋ยวนี้เลย" เขารีบขู่เรื่องเงินกับหญิงสาวทันที

"อะ เอ่อ นายก็ใจเย็นๆสิ คิดว่าถ้าฉันมีฉันจะไม่ให้หรอ ฉันไม่อยากมาอยู่ที่นี่หรอกแต่ปัญหาคือฉันไม่มีไงเล่า เข้าใจไหม"

"ไม่มีก็เงียบๆซะ อย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีก"

หญิงสาวทำท่าจะกรี๊ดอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงส่งสายตาดุๆกลับมาให้ ทำให้เธอต้องเงียบปากลง

"ขอโทษผมก่อน"

"ขอโทษอะไรล่ะ"

"ก็ที่คุณทำร้ายผมไง"

"อะ เอ่อ..ขอโทษ"

"แค่นี้ก็จบ แยกย้ายกันไปนอนได้แล้วและพรุ่งนี้เธอก็เตรียมตื่นแต่เช้ามาช่วยงานคนอื่นด้วย"

"ค่ะคุณนที คุณลูกพีชกลับไปนอนเถอะนะคะ"

"ชิ" เธอสบัดหน้าหนีแล้วก็เดินเข้าห้องนอนแขกไป ชายหนุ่มเมื่อได้ของที่ตัวเองต้องการแล้วก็กลับห้องเช่นกัน เป็นบ้าอะไรไม่รู้แค่หาของในบ้านของตัวเองก็โดนทำร้ายซะได้ ยัยคุณหนูลูกพีชอะไรนั่นมือหนักใช่ได้เลย เล่นทำเอาเขาหัวเสียจริงๆ เช้าวันรุ่งขึ้นหญิงสาวถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่ตีห้าแล้วก็ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงไปช่วยในครัวทำอาหาร