ร่านกลิ่นรัก /15

“น้องเขมเล่นได้ดีมาก ถ้าบอกไม่เคยถ่ายโฆษณาเลย พี่ไม่อยากเชื่อ”

“ไม่เคยจริงๆ ค่ะ งานนี้เป็นงานแรก” สายตาโลมเลียของภควัตรทำให้เขมมิกาอึดอัด แต่ในเมื่อมันคืองาน เธอจึงต้องแสดงออกมาให้สมบทบาท

“ขนาดงานแรกยังเก่งขนาดนี้ เล่นได้เป็นธรรมชาติมากเลยครับ” ภควัตรหวังป้อจะให้เขมมิกาโอนเอียง คนสวยอย่างเธอคงมีแฟนแล้ว ซึ่งเขาไม่สน ภควัตรแน่ใจว่าตัวเองหล่อพอจะหลอกสาวๆ ให้กลายเป็นเหยื่อเหมือนที่เคยทำมาแล้ว

“คุณเขมครับ เสร็จงานแล้วเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวแล้วไปพบผมที่ห้องทำงานนะครับ” เวฆินทร์ไม่ชอบสายตาและท่าทีของภควัตร เขาต้องป้องกันเขมมิกาให้ดนัยณุ ถึงแม้เฮียเก้าจะยังไม่รู้ใจตัวเองก็เถอะ

“ค่ะคุณสี่ รอเขมสักครู่นะคะ”

เขมมิกาใช้เวลาเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวเพียง 10 นาที เธอเข้าไปหาเวฆินทร์ในห้องทำงาน แต่เวฆินทร์กลับพาตัวเองเดินสวนออกมาแล้วเรียกให้ภควัตรมาช่วยเขมมิกาเลื่อนโซฟา หญิงสาวแปลกใจเพราะไม่ใช่หน้าที่เธอ แต่ก็ยอมทำตามความต้องการของเวฆินทร์อย่างยินดี

เมื่อภควัตรเข้าไปในห้องทำงาน เวฆินทร์ก็ก้าวเร็วๆ ยาวๆ ไปนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขามองนาฬิกาข้อมือที่ตั้งจับเวลาเอาไว้ ตัวเลขนั้นกำลังเดินถอยหลัง

3...2...1

เขายกมือถือกดเบอร์ปลายทางอย่างรวดเร็ว พอดีกับประตูห้องทำงานเปิด

“นายสี่” ดนัยณุชะงักอยู่กับที่ เขามองเขมมิกากับภควัตรที่กำลังช่วยกันเลื่อนโซฟา เลื่อนไม่ใช่ยก ผู้ชายคนเดียวก็ทำได้ ไม่ต้องให้ผู้หญิงช่วย “เขมทำอะไร ไม่ต้องทำ หยุด”

เขมมิกาอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าจะได้เจอดนัยณุที่นี่เวลานี้ ส่วนเวฆินทร์กำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอย่างไม่สนใจเหตุการณ์ภายในห้อง

“เฮียเก้า มาได้ยังไงคะ แล้วมาทำไม”

“ถ่ายโฆษณาเสร็จแล้วใช่มั้ยเขม ถ้าเสร็จแล้วจะได้กลับ” ดนัยณุฉุดข้อมือเขมมิกาเพื่อลากเธอออกจากห้อง

“เขมยังทำงานไม่เสร็จเลยค่ะเฮียเก้า”

“เสร็จแล้ว ใช่มั้ยสี่” ดนัยณุถามเวฆินทร์ ซึ่งอีกฝ่ายก็วางสาย วางโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะทั้งรอยยิ้มเปื้อนหน้า

“อ้าวเฮีย มาได้ยังไง มาทำไมเหรอครับเฮียเก้า”

“ไอ้สี่ ฉันรู้นะว่าแกทำอะไร เลิกกวนประสาทฉันเสียที ไม่อย่างงั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน” ดนัยณุคาดโทษ เวฆินทร์ไม่สนใจ ไม่กลัว แล้วยังสะใจเป็นบ้า

“ผมทำอะไรหรือเฮีย ผมกำลังวุ่นวายหาแม่บ้านไปทำความสะอาดคอนโดฯ มันรกและสกปรกมากแล้ว น้าเจียมแกโทร.มาลาวันก่อน จนวันนี้แกก็ยังไม่ติดต่อมาเลย” เวฆินทร์ปฏิเสธหน้าตาย เขาแหวกม่านในใจดนัยณุออกแล้ว

“ไอ้สี่” กรามของดนัยณุขบกันดังกรอด ดวงตาวาวโรจน์มีไฟสุม โดยเฉพาะเมื่อมันตวัดไปมองภควัตร ดนัยณุอยากตั๊นหน้ามันให้หงาย กระทืบให้ไส้เล็ด โทษฐานที่มัน...มัน...

เพราะสาเหตุอะไร ก็ยังให้คำตอบไม่ได้

“คุณสี่มีอะไรจะใช้เขมอีกไหมคะ” เขมมิกาตัดบท ระหว่างสองพี่น้องเกิดอะไรขึ้น เธอไม่เข้าใจ แต่คงถึงเวลาที่ต้องแยกคนพี่ออกจากคนน้องเสียที

“ไม่มีครับ ขอบคุณคุณเขมมาก โอกาสหน้าถ้ามีงานโครงการต่อไป ผมจะเรียกคุณเขมมาเป็นนางแบบอีก”

“ยินดีค่ะ” เขมมิกายิ้มหวาน ดนัยณุกระชากข้อมือเธอออกไปจากห้อง เวฆินทร์ได้ยินเสียงรถแล่นปรี๊ดล้อฟรีออกไป

สงสัยร่างกายของเฮียเก้าจะถูกหัวใจสั่งงาน ไม่ใช่สมองเหมือนครั้งก่อนๆ เฮียเก้าจะรู้ความลับที่ซ่อนอยู่ในมุมลึกของหัวใจตัวเองหรือไม่นะ เวฆินทร์ลุ้นจนตัวโก่ง

ดนัยณุขับรถด้วยความเร็วสม่ำเสมอ เขายังไม่รู้เลยว่าจะพาเขมมิกาไปไหน หญิงสาวเองก็มัวแต่นั่งเกร็งทั้งตื่นเต้นกับสมรรถนะของรถหรูและตื่นตระหนกกับความเร็วปานจรวดของมัน นี่ถ้าเกิดอะไรเหตุการณ์ฉุกเฉินมีหวังไม่ใครก็ใครคงต้องจากลากันก่อนเวลาอันสมควร

“เฮียคะ เฮียโกรธเขมเรื่องอะไร”

ชายหนุ่มยังคงตั้งใจขับรถ จนรถคันงามจ่อคิวติดไฟแดงตรงสี่แยก

“ถอดเสื้อออกเลยเขม”

“ถอดเสื้อ เฮียให้เขมถอดเสื้อทำไมคะ”

“ถอดออกเถอะน่าเขม อย่าถามมากนักได้มั้ย”

“เอ้า แทนที่จะบอกว่าเฮียโกรธเขมเรื่องอะไร เฮียกลับให้เขมถอดเสื้อ จะไม่ให้ถามได้ไงคะ” เขมมิกาทำเสียงสูง ดนัยณุก็เลยมองหน้า

“เฮียสั่ง เขมจะทำมั้ยแค่นั้น”

เขมมิกาทำเสียงในลำคอ เธอมองกระจกรอบรถเห็นว่ามันติดฟิล์มมืด คนข้างนอกไม่น่าจะมองเข้ามาเห็น เธอถอดเสื้อเชิ้ตสีครีมลายดอกออกจากตัว เหลือเพียงเสื้อชั้นในทรงครึ่งเต้าสีดำ

“ถอดเสื้อในออกด้วยเขม”

“เฮียจะให้เขมแก้ผ้าในรถเลยมั้ยล่ะ” เขมมิกาท้าทาย ดนัยณุยกยิ้มพยักหน้า

“เอาเลย นั่นล่ะที่เฮียต้องการ”

ดนัยณุเผยความวิปริตออกมาอีกแล้ว นี่ถ้าเขมมิกาไม่รักเขาหมดใจ เธอก็ไม่รู้จะยอมทำแบบนี้หรือเปล่า ทว่าสิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้คือความตื่นเต้น ทุกอย่างที่ดนัยณุสั่งให้ทำมันคือความตื่นเต้นจนกลีบเนื้อกลางร่างฉ่ำน้ำ กลีบกายร่านสวาทคิดถึงท่อนลึงค์แบบที่เขมมิกาไม่มีทางปฏิเสธ

หญิงสาวถอดเสื้อผ้าออกจนล่อนจ้อน ร่างขาวๆ นั่งกระมิดกระเมี้ยนห่างร่างหนาเพียงแค่คันเกียร์กั้น ภายนอกยังมีรถคันอื่นๆ จอดติดไฟแดง เขมมิกามองอย่างประหวั่นพรั่นพรึงเกรงว่าจะมีใครบางคนมองเข้ามาเห็น แต่ความตื่นเต้นก็พุ่งสูง