ร่านกลิ่นรัก /16

ร่างกายที่นั่งแช่ในแอร์เย็นๆ ร้อนผ่าวจนเหงื่อซึม กลีบเนื้อกลางร่างร้อนยิ่งกว่า ทั้งร้อนทั้งฉ่ำเยิ้มจนกลัวว่าน้ำหวานที่กลั่นจากความตื่นเต้นเร้าใจจะหยุดบนเบาะ เธอจึงหนีบขาแน่น

ดนัยณุมองเขมมิกาอย่างไม่ปิดบังความต้องการทางสายตา ความกลัวของเธอเย้ายวนกิเลสตัณหา ใบหน้าแดงซ่าน แววตาตื่นตระหนก เป็นภาพที่สวยงามที่สุด เขาชอบเห็นเขมมิกาเป็นอย่างนี้ ชอบให้เธอเขินอาย ความอายของเธอคือความตื่นเต้นของเขา

“ถ้ามีใครสักคนเห็นเขม เขมจะเป็นยังไง”

ดนัยณุวางมือบนต้นขาอวบ ลูบปลายนิ้วขึ้นไปสู่เนินนางที่ถูกหนีบจนเล็ก

“เฮียอยากรู้จัง ตอนนี้เขมเป็นยังไง ขอเฮียดูหน่อยได้มั้ย”

“เฮีย คนเยอะ เขมอาย” เธออายจนตัวสั่น

“จริงเหรอเขม อายจริงเหรอ แต่เขมยิ่งอาย เฮียก็ยิ่งอยากเห็นเขม”

ดนัยณุออกแรงบีบต้นขาเขมมิกาแล้วแยกมันให้กว้างขึ้น เขมมิกาเปล่งเสียงออกมาอย่างทนไม่ไหว แล้วยอมกางขาออกฉวยโอกาสเลื่อนตัวลงต่ำกว่าเดิมอีกนิด เพื่อจะไม่ให้ระดับทรวงอกอยู่เหนือขอบกระจก

ปลายนิ้วใหญ่เคลื่อนเข้าสู่กลางร่าง ดนัยณุระบายลมหายใจอุ่นร้อนอย่างหื่นกระหาย ปลายนิ้วแตะเข้ากับกลีบแคมอวบอูมฉ่ำเยิ้ม

“ลื่นเชียว เขมมีอารมณ์มากเลยนะ”

“อ๊ะ เฮีย อย่าเอานิ้วไชเขมสิ”

ดวงหน้าของเขมมิกาแดงก่ำ ดนัยณุเองก็เช่นกัน สีหน้าของเขาเข้มจัด นิ้วมือแหวกกลีบแคมเปิดร่องน้ำให้ธารน้ำสาวไหลริน อารมณ์และความรู้สึกของเขมมิกากลั่นออกมาเป็นสายน้ำอุ่นลื่น มันเยอะเสียจนหยดบนเบาะ

เขมมิกากัดปากตัวเองแรงจัด อารมณ์เตลิดไปกับสิ่งที่ดนัยณุมอบให้ นิ้วของเขาขยี้ติ่งสาว อีกทั้งแหวกกลีบม่านบอบบาง แย้มแคมนุ่มออกจากกันจนกว้าง

“เยอะมากเลยเขม ร้อนมากด้วย”

เขาสอดนิ้วเข้าไปในร่องสาว สวนทางกับน้ำรักที่หลั่งออกมา

“อ๊ะ อ๊า”

เขมมิกาสุดกลั้นอารมณ์ที่ทะยานสูง เธอส่ายสะโพกวนไปมาสลับกระเด้งขึ้นลง ถ้ำร้อนบีบรัดนิ้วของดนัยณุส่งผลให้มังกรตัวใหญ่ดีดดิ้นอยู่ในกางเกงสแล็คสีดำ

“อูย เฮียปวดจังเขม”

เขมมิกาเหลือบแววตาที่มีแต่ความเสียวกระสันมองเป้ากางเกงตุงๆ ซิปแทบแตก

“รูดซิปลงสิเฮีย เขมดูดให้”

“ขอบคุณที่หวังดีเขม แต่ยังก่อน เฮียอยากพาเขมขึ้นสวรรค์มากกว่าลงนรก”

สัญญาณไฟจราจรเป็นจากแดงเป็นเขียว เขมมิกาหน้าร้อน อารมณ์ค้างเติ่งสุดขั้ว ดนัยณุจำต้องละมือจากเธอเพื่อบังคับพวงมาลัยพารถเคลื่อนต่อไป เขาได้ยินเสียงเธอกระแทกลมหายใจอย่างฉุนเฉียว เขายิ้มมุมปาก อาการนี้ของเขมมิกานานๆ ทีจะมีให้เห็น ปลายนิ้วมือที่สอดเข้าไปในร่องสาวตอนนี้เจ้าตัวก็ยัดมันเข้าปากแล้วดูด

“อย่าทำอย่างนั้นเฮีย อย่ายั่วเขม”

“เฮียยั่วที่ไหน เฮียก็แค่อยากกินน้ำเขม แต่ตอนนี้เฮียกินไม่ได้”

“ก็เพราะเฮียนั่นแหละที่ทำให้เขมเป็นแบบนี้ ทำให้เขมร่านสวาท ทำให้เขมไม่เหลือความเป็นสุภาพสตรีที่ดี ทำไมไม่เอาเขมต่อหน้าคนอื่นเลยล่ะ”

ดนัยณุหยุดคิด ถึงเขาจะชอบอวด แต่เขาไม่บ้าขนาดเล่นเสียวกับเธอต่อหน้าธารกำนัล แค่อวดนิดๆ เผื่อจะมีใครแอบเห็น แค่ทำให้คนอื่นคิดว่าบังเอิญเห็น ไม่ใช่เห็นจะๆ แบบคนทำจงใจแสดงความโลดโผนซึ่งๆ หน้า อย่างนั้นเขาก็แคร์เขมมิกามากกว่าจะทำอย่างนั้นให้เธอได้อับอายเกินไป

“ไม่ล่ะ เฮียหวงเขม เฮียแค่รู้ว่าเขมมีอารมณ์มากตอนไหน เฮียแค่อยากดูอารมณ์เขม มันยั่วใจเฮียมากกว่าจะเอาเขมไปอวดใครเกินกว่านี้”

“เฮียพูดอย่างกับ”

ดนัยณุไม่ต่อความ เขมมิกาก็ไม่พูดต่อ เธอกับเขานิ่งเงียบ อารมณ์สุดกู่ดำดิ่งลงเหว กลีบกายของเขมมิกากำลังแห้งผากเหมือนปกติ และดนัยณุก็ทราบดี เขาเร่งความเร็วรถขับเคลื่อนฝ่าการจราจรหนาแน่น จุดหมายปลายทางก็คือโรงแรมแฟนตาซีริมทะเลของอิทธิพล เพื่อนสนิทของนายสี่

เขมมิกาหยิบเสื้อผ้ามาสวม ดนัยณุดึงเสื้อชั้นในไปจากมือ

“ไม่ต้องใส่” เขาบอกอย่างนั้น เขมมิกาทำใจไว้แล้ว จึงสวมแต่เสื้อเชิ้ตสีอ่อน และพอจะหยิบกางเกงชั้นในมาใส่

“ไม่ต้องใส่ เฮียขอ” ดนัยณุบอกอีก เขมมิกาทำหน้ายู่ คล้ายจะไม่ยอม แต่ก็เปลี่ยนใจยอมสวมกระโปรงตัวเดียวเอาใจคนขับรถ

เขาพาเธอมาถึงโรงแรมริมทะเลใกล้กรุงเทพฯ ที่ตกแต่งภายในห้องให้เป็นแนวแฟนตาซี คล้ายกับโรงแรมม่านรูด หรือจะเรียกให้ดูดีหน่อยก็เป็นเลิฟโฮเตล

“เฮียพาเขมมาที่นี่ทำไมคะ”

“เดี๋ยวขึ้นห้องเขมก็รู้เอง”

ดนัยณุเจอกับอิทธิพลเจ้าของโรงแรม เขาเป็นคนหน้าตาหล่อเหลาที่เอาไปเป็นพระเอกหนังได้สบายเลย ท่าทางเขาเป็นคนเงียบๆ นิ่งๆ แหวกแนวจากสไตล์การตกแต่งโรงแรมเป็นอย่างมาก และเขมมิกาก็เพิ่งรู้ว่าอิทธิพลเป็นเพื่อนของเวฆินทร์

ดนัยณุต้องการทำอะไร การพาเธอมาเปิดเผยความสัมพันธ์แบบนี้จะดีเหรอ เขาเป็นคนที่รักครอบครัว รักพ่อแม่มาก สิ่งใดที่ทำให้พ่อกับแม่จะไม่มีความสุข คนอย่างดนัยณุจะไม่ทำ แต่ตอนนี้เหมือนเขาจะคิดแหกกฎ