หลง

เขมมิกา กัลป์ยาศิลป์ หยุดปลายเท้าชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้อง 1505 เพื่อตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายหลังใช้ความคิดและความรู้สึกควบคู่กันไปในระหว่างที่ลิฟต์จะขึ้นมาถึงชั้นที่ 15 ของคอนโดหรูบนถนนสายธุรกิจซึ่งมีราคาที่ดินแพงระยับ เธอยกมือขึ้นกดออดที่ติดอยู่ด้านขวาแล้วหยุดรอด้วยใจเต้นระทึก การตัดสินใจครั้งนี้เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญเหมือนดังเช่นทุกครั้งที่เธอต้องเจอเขา

ดนัยณุ ภักดีอุรารมย์ เขาคือผู้ชายที่เธอสูญเสียกำลังใจทุกครั้งยามเจอหน้า หัวใจมักจะสั่นคลอนราวกับแผ่นดินไหว 7.8 ริกเตอร์ ดวงตาคมของคนอวดดีที่มีดีให้อวดเป็นเหมือนเครื่องพันธนาการหัวใจของเธอให้อยู่หมัด ริมฝีปากค่อนข้างหนาหยักลึกร้อนระอุดุจไฟเผา เป็นเครื่องรางชั้นดีที่เธอร่ำหาทุกครั้งยามสิ้นหวัง รสจูบของเขาแฝงไปด้วยมนต์เสน่ห์ที่มีรสชาติอันโอชะ และอวัยวะที่ซ่อนอยู่ในนั้นช่างเต็มไปด้วยพิษสงยิ่งกว่างูเห่า ไม่ใช่แค่กัดและตาย แต่ยังดิ้นเร่าด้วยความทรมานที่ทำให้เลือดเดือดพล่าน

เธอกลั้นใจเมื่อประตูเปิด ร่างสูงตระหง่านในสภาพเพิ่งจะตื่น หัวหูยุ่งเหยิง สีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่แววตาแจ่มจรัสทันทีที่เห็นเธอ ดนัยณุยิ้มออก ไม่คิดว่าเขมมิกาจะอยู่ตรงหน้าประตูแต่เช้า นี่สวรรค์ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมามีความสุขรับอรุณสินะ ถึงส่งเขมมิกามายืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่ไก่โห่

“อรุณสวัสดิ์เขม ถ้ารู้ว่าเขมจะมาแต่เช้า เฮียจะรีบตื่นให้เร็วกว่านี้”

“10 โมงแล้ว ยังใช้คำว่าอรุณสวัสดิ์ได้อีกหรือคะเฮียเก้าถ้าเขมรู้ว่าวันนี้เฮียจะตื่นสาย เขมจะไม่มารบกวนแต่เช้าแบบนี้หรอกค่ะ”

ดนัยณุเปิดประตูออกกว้างแล้วเบี่ยงตัวเปิดทางให้เขมมิกาเข้าไปข้างใน เขมมิกาเหลือบตามองกางเกงบ็อกเซอร์ผ้ายืดลายทางขาวดำนิดหน่อย เธอเมินตาหลบแต่แอบลอบยิ้มแล้วยิ้มกว้างขึ้นเมื่อทิ้งสะโพกลงนั่งบนโซฟาเดี่ยว

“รบกงรบกวนอะไรกันเขม ระหว่างเราไม่น่าจะใช้คำนั้นแล้วนะ”

ดนัยณุเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องออกมาแล้วเปิดดื่ม ก่อนจะยื่นอีกกระป๋องให้หญิงสาว แล้วเดินไปยืนริมหน้าต่างกระจกบานยาว

“ยังไงเฮียเก้าก็มีพระคุณกับเขม ถ้าไม่ใช้คำนั้นแล้วจะให้เขมใช้คำว่าอะไรล่ะคะ”

เขมมิกาดื่มเบียร์กระป๋องอึกยาวๆ เธอตวัดขาขึ้นมาไขว่ห้าง กระโปรงนักศึกษาร่นขึ้นสูงอวดเรียวขาขาวผุดผาด ดนัยณุตวัดตามองชุดนักศึกษารัดรูปแล้วเกิดอาการคอแห้งผาก เขาไม่เคยพิศวาสนักศึกษาทุกสถาบันด้วยความเคารพสถาบันการศึกษาอันทรงคุณค่า แต่กับเขมมิกาเขาไม่เคยห้ามใจตัวเองได้เลย

สายตาโลมเลียจาบจ้วงตั้งแต่หัวจรดเท้าปั้นรอยยิ้มหวานๆ ของเขมมิกาได้ฉับพลัน เธอมาที่นี่เพื่อการนี้ มาเพื่อยั่ว มาเพื่อปลุกปั่น มาเพื่อสนองตัณหา และมาเพื่อ...สนองความคิดถึง

“ต้องการอะไรรึเขม”

เขมมิกายิ้มหวานกระดกเบียร์พรวดเดียวหมดกระป๋อง เธอดื่มเบียร์ไม่บ่อยมากนัก ดื่มเป็นกระสัยแค่กระป๋องสองกระป๋องแค่นั้น พอเลือดสูบฉีดหน้าตาร้อนผะผ่าวแดงระเรื่อขึ้นแล้ว กระป๋องเบียร์เปล่าก็ถูกวางบนโต๊ะ

ดนัยณุโลมเลียเรือนร่างอวบอิ่มด้วยวัยสาวอย่างไม่คิดจะครองความเป็นสุภาพบุรุษ เขากับเธอจบกันด้วยเรื่องบนเตียงมาหลายต่อหลายครั้งตลอด 2 ปีที่ผ่านมา เขาหิวกระหายในตัวเธอ ทรวงอกคู่นั้นแทบจะผลิดันเสื้อนักศึกษาให้กระดุมขาดผึง เขารู้ดีว่าในนั้นซุกซ่อนอะไรเอาไว้มากมาย พันธุ์เนื้อนมไข่คงจะเหมาะกับคำจำกัดความเป็นเธอมากที่สุด

“พ่อกับแม่ของเขมเหนื่อยมาจนแก่แล้ว เขมไม่อยากเห็นพ่อกับแม่ต้องเหนื่อยอีก ถ้าพ่อกับแม่เลิกทำนาได้ก็ดี”

“เขมอยากได้อะไรบอกเฮียมาตรงๆ ดีกว่า”

เขมมิกาเดินไปเกาะกระจกมองลงไปเบื้องล่าง เธอคิดดีแล้วที่มาหาเขา ดนัยณุเป็นคนเดียวที่จะช่วยเธอได้เหมือนที่เขาช่วยเหลือเกื้อกูลเธอมาตลอด 2 ปี แม้จะแลกด้วยร่างกาย การเมคเลิฟที่ร้อนแรงแผดเผา เมื่อจบสิ้นอะไรที่เธอต้องการเธอจะได้มันกลับไป

ที่ผ่านมาเขมมิกาไม่เคยขออะไรมากมายนอกจากเงินค่าเทอม ค่ากิจกรรม ค่าอุปกรณ์การเรียน ค่าใช้จ่ายส่วนตัว ซึ่งอย่างหลังสุดเธอก็ได้เป็นรายเดือน เดือนละ 20,000 บาท ซึ่งก็นับว่าไม่น้อยเลย แต่จนบัดนี้เธอกำลังจะเรียนจบ อีกไม่กี่วันก็สอบเทอมสุดท้าย เธอเคยคิดว่าเมื่อเรียนจบเธอจะไปจากเขา ในเมื่อความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง การจากลาก็ไม่ได้ยากเกินจะทำ

มันก็แค่...เจ็บจี๊ดๆ ลึกตรงขั้วหัวใจ!

แต่เรื่องไม่ได้จบง่ายๆ เมื่อได้คุยกับพ่อวันก่อนแล้วรู้ว่าแม่เป็นลมระหว่างดำนาข้าวที่เช่าที่คนอื่นทำ เขมมิกาก็ถึงกับนอนไม่หลับอยู่หลายคืน จนตัดสินใจจะมาขอความช่วยเหลือจากดนัยณุในวันนี้

“เขมอยากให้พ่อกับแม่เลิกทำนา เขมอยากให้เฮียเก้าช่วย”

“แล้วเขมอยากให้พ่อกับแม่ทำอะไรล่ะ ถ้าไม่ทำนาแล้วมีความคิดว่าจะทำอะไรต่อไป หรืออยากให้อยู่เฉยๆ”

“ไม่ค่ะ พ่อกับแม่เขมไม่ใช่คนชอบอยู่เฉยๆ เขมอยากมีร้านมินิมาร์ท อยากให้พ่อกับแม่ค้าขาย มันไม่น่าจะเหนื่อยเท่าทำนา”