ตอนที่ 8 มาสนุกด้วยกันไหม

“ปรี้น ปริ้น........” เสียงแตรรถทำทั้งสองหยุดชะงักหันไปมองประตูรั้วไฟฟ้าที่กำลังเปิดออก แล้วมองหน้ากันอย่างเสียดายก่อนจะจับมือกันวิ่งเข้าตัวบ้าน

รถของแพรพรรณแล่นเข้ามาภายในรั้วบ้าน นิชาวิ่งเข้าไปที่พักคนรับใช้หลังบ้าน ส่วนดลธีจะแยกขึ้นบ้านหลังใหญ่ หน้าหล่อกรุ้มกริ่มยิ้มให้นิชา เธอเขินหน้าแดงก่ำรีบเปิดประตูเข้าห้องพัก......

ภายในบ้านหลังใหญ่

ดลธีเข้ามาทางหลังบ้านตัวเปียกกำลังจะก้าวขึ้นบันได เขาเห็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งประคองแพรพรรณที่เดินเซคอตกอย่างทุลักทุเล มุกรินเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า

“ว้าว หล่อมากจริงๆ ด้วย” เธออ้าปากค้างมองผู้ชายร่างสูงโปร่งหล่อเหลาสมคำร่ำลือ

“นี่ดื่มกันตั้งแต่กี่โมง?” ดลธีเสียงเข้มมองภรรยาอย่างเฉยชา เพิ่งหัวค่ำก็เมาหมดสภาพ

“ดื่มตั้งแต่ช่วงบ่าย คุณช่วยฉันประคองแพรขึ้นห้องหน่อยสิคะ” มุกรินยิ้มให้อย่างเป็นมิตรและขอความช่วยเหลือเธอแบกแพรพรรณขึ้นบันไดคนเดียวไม่ไหว เขายืนหน้าตึงสอดสองมือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง

“ป้าเจียก พร !!” ดลธีตะโกนเรียกแม่บ้านสองคน

“ค่ะคุณดล” แม่บ้านทั้งสองรีบวิ่งหน้าตาตื่น

“ช่วยพยุงคุณแพรขึ้นห้องทีนะครับ” ดลธีมองหางตาหันหลังเดินขึ้นบันไดไม่แยแส

“เหอะ! นี่เขาไม่สนใจภรรยาเลยเหรอ ไม่แมนเลย” มุกรินขมวดคิ้วงงงวย เขาเมินภรรยาขนาดนี้ได้ยังไง แม่บ้านทั้งสองก้มหน้าไม่กล้าพูดช่วยกันประคองคุณผู้หญิงขึ้นไปส่งที่ห้องนอน มุกรินเข้ามาในห้องนอนของแพรพรรณกวาดสายตามองรอบห้องไม่เห็นของใช้ผู้ชาย

“นี่พวกเขานอนแยกห้องกันจริง ๆ เหรอคะ”

“ตามที่คุณเห็นค่ะ ขอตัวนะคะ” ป้าเจียกก้มหน้าเล็กน้อยพยักหน้าให้พรตามออกไป มุกรินเดินสำรวจรอบห้องหันไปมองแพรพรรณที่เมาแอ๋ แล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม

ห้องน้ำคับแคบของเรือนคนรับใช้

สายน้ำจากฝักบัวไหลกระทบเรือนร่างบางขาวเปล่งปลั่ง ดวงตาสวยปิดลงคิดถึงความวาบหวามกับคุณผู้ชายมือบางลูบไล้ร่างกายตัวเองแผ่วเบา ก่อนจะสลัดความคิดนั่นทิ้งไปกลับสู่โลกของความจริง นิชาแต่งตัวออกมากินข้าวเย็นกับป้าเจียก เธอเดินเกือบถึงห้องกินข้าวได้ยินเสียงพรคุยกับป้าเจียก

“คุณแพรเมาขนาดนั้นคุณดลยังไม่สนใจเลย หนูล่ะสงสัยคุณ ๆ เขามาแต่งงานกันได้ยังไง แยกห้องนอนและก็ไม่เคยเห็นสวีทหวานอะไรกันเลย” พรกินไปคุยไปอยากรู้อยากเห็น

“เรื่องของเจ้านายไม่ต้องพูดเยอะ กิน ๆ เข้าไปซะ” ป้าเจียกขมวดคิ้วทำเสียงดุ

“ก็อยากรู้นี่” พรหน้างอโดนป้าดุ

“กินไป....แล้วนี่นิชากลับมาหรือยัง” ป้าเจียกชำเลืองมองหานิชา

“ยังไม่เห็นนะป้า” พรก้มหน้ากินข้าวต่อเซ็ง ๆ ป้าพรมองนาฬิกาเป็นเวลาที่นิชาต้องกลับมาที่บ้านปกตินิชาไม่เคยเถลไถลที่ไหนทำให้ป้าเจียกรู้สึกเป็นห่วง

นิชายืนแอบฟังได้ยินว่าแพรพรรณเมาเลยเดินขึ้นไปที่บ้านใหญ่เพื่อดูแลเช็ดเนื้อตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แพรพรรณ เท้าเรียวหยุดที่หน้าประตูห้อง เสียงครางลอดออกมาเบา ๆ หญิงสาวหน้านิ่วสงสัยด้วยความอยากรู้มือเรียวบิดกลอนประตูเปิดพรวดเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นคือแพรพรรณกำลังร่วมรักกับมุกรินกำลังเข้าได้เข้าเข็ม นิชานิ่งอึ้งอ้าปากค้างยกมือปิดปาก น้ำตาคลอเบ้าน้ำใสค่อย ๆ หยดลงแก้มเนียน แพรพรรณกับมุกรินกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่หันมาเห็นนิชาพอดี

“มาสนุกด้วยกันไหม” แพรพรรณเอ่ยชวน มุกรินนอนยิ้มหวานเบียดเรือนร่างเสียดสีนัวเนียกับแพรพรรณ นิชาส่ายหน้าหันหลังวิ่งหนีลงไปชั้นล่าง

ดลธีนั่งดื่มไวน์ในห้องนอนได้ยินเสียงเปิดปิดประตูห้องข้าง ๆ ยกยิ้มพอใจมีความสุขในขณะที่นิชาวิ่งปิดปากร้องไห้กลับไปที่ห้องนอนตัวเอง ทั้งเสียใจและตกใจกับภาพที่ได้เห็นเธอไม่ใช่คนสำคัญของแพรพรรณอีกแล้ว ร่างบางทิ้งตัวลงนอนร้องไห้สะอื้นอยู่ภายในห้อง