ตอนที่ 9 รุกคืบจะเอาให้ได้

ณ บ้านหลังใหญ่

ดลธีเดินผิวปากผ่านหน้าห้องของแพรพรรณที่มีเสียงครางเล็ดลอดออกมาอย่างอารมณ์ดี เท้าแกร่งก้าวลงบันไดชิว ๆ

“ป้าเจียก พร” เสียงทุ้มเรียกหาแม่บ้าน สักพักป้าเจียกกับพรก็เดินมา

“ทำอะไรกันอยู่ครับ”

“เพิ่งทานข้าวเสร็จกำลังจะดูละครค่ะ” ป้าเจียกตอบคุณผู้ชาย

“ว้า ผมไม่อยากรบกวนเลยอ่ะ” ดลธีทำหน้าผิดหวัง

“คุณดลมีอะไรให้รับใช้หรือคะ”

“ผมอยากทานสเต็กปลาหิมะร้านประจำ แต่ว่าวันนี้ปวดเมื่อยไม่อยากออกไปซื้อเลยอยากวานให้ป้าไปซื้อที่ร้านให้หน่อย แต่ป้ากำลังจะดูละครก็ไม่เป็นไรนะครับ ไว้พรุ่งนี้ผมค่อยไปซื้อก็ได้” เขาพูดเสียงเอื่อย ๆ บิดตัวไปมาทำทีปวดเมื่อย

“ไม่เป็นไรค่ะเดี่ยวป้าไปซื้อมาให้” ป้าเจียกเสนอตัว ดลธีหันขวับอมยิ้ม

“จะดีเหรอครับป้า”

“ดีสิค่ะ พรไปเอามอเตอร์ไซค์มาพาป้าไปที” ป้าเจียกบอกให้พรขี่มอเตอร์ไซค์พาไปซื้อสเต็กร้านประจำ ที่อยู่ไกลจากบ้านมากใช้เวลาเดินทางไปกลับเกือบสองชั่วโมง

“ค่ำแล้วเอารถคันเล็กไปดีกว่าครับ นี่กุญแจรถให้พรขับรถพาป้าไปนะ ขอบคุณนะครับป้า น่ารักที่สุด” ดลธียิ้มสดใสรีบส่งกุญแจที่เตรียมมาและยื่นเงินให้จำนวนหนึ่ง พรกับป้าเจียกรับเงินของพากันออกไปซื้อสเต็ก ดลธีมองรถเคลื่อนออกนอกประตูรั้วฉีกยิ้มร้ายมีเงื่อนงำ

เพียงไม่นานร่างแกร่งยืนอยู่หน้าห้องพักของนิชา สายตาคมเป็นประกายหน้าหล่อเปื้อนยิ้ม

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” นิชาสะดุ้งปาดน้ำตาคิดว่าป้าเจียกมาเคาะเรียก ประตูห้องเปิดออกพร้อมกับหน้าเศร้าหมองขอบตาบวมแดงน้ำตายังคลอเบ้า พอเห็นเป็นดลธีเลยจะปิดประตูหนีแต่เขาใช้มือดึงประตูไว้

“เป็นไงบ้าง” เขาแสร้งทำหน้าสลดทั้งที่ในใจลิงโลด

“หนูไม่มีแรงเถียงกับคุณ หนูอยากอยู่คนเดียว” เสียงหวานอ่อนแรง จะปิดประตูอีกครั้ง มือหนาดันประตูแทรกตัวเข้ามาภายในห้องด้วย

“ฉันอยากอยู่ด้วย”

“ออกไปข้างนอกเถอะค่ะ เดี่ยวใครมาเห็น” นิชาหน้าตาตื่น เธอเหนื่อยใจไม่อยากมีปัญหาเพิ่ม ร่างแกร่งเดินเข้าใกล้ก้มมองหน้าสวยที่เงยมองเขาหวั่น ๆ

“ฉันเป็นห่วง” น้ำเสียงนุ่มลึกสื่อความหมายผ่านสายตาอบอุ่น นิชาใจเต้นรัวไม่กล้าสบสายตาทรงเสน่ห์นั้น

“หนูขอร้อง......ออกไปเถอะค่ะ”

“อย่าไล่เลย ฉันรู้ว่าเธอต้องการคนปลอบใจ” กายแกร่งเบียดแนบชิดกายสาว จมูกคมสันป้วนเปี้ยนหายใจรดพวงแก้มใส

“เราอย่าอยู่ใกล้ อย่าทำอย่างนั้นอีกเลยนะคะ” นิชาเบือนหน้าหนีตัดใจพูดให้เขาออกห่างทั้งที่อยากอยู่ใกล้

“ฉันไม่อยู่ใกล้เธอก็ได้ แต่ต้องหลังจากที่ฉัน.....ได้เธอแล้ว” คำต่อรองของเขาตรงไปตรงมาทำหญิงสาวนิ่งงันรู้สึกวาบหวามหัวใจเต้นแรงขึ้นทุกที ปากหนาแกล้งขบติ่งหูบางกระซิบชิดใกล้จนนิชาสยิวขนลุกทั่วตัว

“ครั้งเดียว ขอแค่ครั้งเดียวและมันจะเป็นความลับ”

“หนูไม่อยากผิดกับคุณแพร”

“แพรผิดกับเธอก่อน เขาเอาคนอื่นได้เธอก็ต้องเอากับฉันได้” เสียงทุ้มแหบพร่า หน้าหล่อคลอเคลียซุกไซ้ซอกคอเล่น เบียดกายเข้าแนบชิดรุกคืบแทบไม่เปิดโอกาสให้เธอตัดสินใจ นิชาลังเลเอามือดันร่างแกร่งออกห่างมองเขาด้วยแววตาสับสน

“ฉันต้องการเธอ ขอแค่ครั้งเดียว.......” เสียงเข้มออดอ้อน โน้มลงฉกจูบริมฝีปากเรียวบางบดขยี้หื่นกระหายหมดความอดทนกับการขอร้องจู่โจมเข้าใส่ไม่ฟังคำตอบ.............

แขนแกร่งรวบร่างบางไว้แนบชิดสองกายกอดรัดเสียดสีแลกจูบดูดดื่มด้วยแรงปรารถนา หน้าหล่อผละออกลูบไล้ดวงหน้าสวยนิ้วเรียวแตะลูบริมฝีปากอวบอิ่ม สบสายตาสื่อความใคร่อยากให้กันและกัน

“เมื่อก่อนฉันมองข้ามเธอไปได้ยังไง” เสียงทุ้มแหบพร่า โน้มลงกดจมูกหอมหน้าผากไล้ลงจมูกโด่งรั้นหลับตาคลอเคลียหน้าสวยเนียนใส มือหนาลูบไล้เรือนร่างบางแผ่วเบาค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าเธอออกทีละชิ้น ๆ นิชาเสียวซ่านขนลุกหายใจหอบเสียว เรือนร่างขาวเปลือยเปล่าเขามองอย่างปรารถนาดันเธอนอนลงบนเตียงนอนคลานขึ้นโถมตัวคร่อมร่างบาง เคลื่อนปากหนาแทะเล็มกดจูบจากลำคอเรียวลากไล้ลงถึงเนินอกอวบดูดเลียป้วนเปี้ยนอยู่กับความนุ่มนิ่ม

“จ๊วบจ๊วบ จุ๊บ จุ๊บ แจะ แจะ”

ลิ้นหนาตวัดเลียหัวจุกอมชมพูละเลงลิ้นราวหิวกระหาย กายบางอ่อนยวบแอ่นโค้งรับสัมผัสจากปากอุ่น มือหนาลูบไล้กายสาวแสนนุ่มนิ่มเนียนละเอียดไล่ลงไปเรื่อย ๆ ถึงเนินสวาทอวบอูม เอวบางแอ่นขึ้นสู้มือหนาเย็นเฉียบสัมผัสของสงวนอย่างตื่นเต้น คิ้วเรียวขมวดลุ้นกับสัมผัสวาบหวิวของผู้ชาย ริมฝีปากหนาค่อยๆ เคลื่อนลงต่ำ นิชาใจสั่นระรัวห่อปากพ่นลมหายใจ

“ฟู่ ฟู่..........”

เรียวลิ้นหนาหมุนวนหน้าท้องสยิวจนแขม่วเกร็งหน้าท้อง หายติดขัดเสียวกระสันเรียวลิ้นสากเลาะเล็มผ่านขนรำไรแตะปลายลิ้นลงเนินสวาทอมชมพู นิชาสะดุ้งเสียวหัวใจเต้นแรงปลายลิ้นตวัดกวาดเลียแผ่วเบา เธอหลับตาฟินแอ่นร่อนโหนกเนื้อเบา ๆ ปากหนาดูดเลียหนักหน่วงขึ้นเป็นลำดับราวหิวโหย