ตอนที่ 6 เคลิบเคลิ้ม

“โอ๊ย!” หน้าสวยเจ็บปวด เขาตกใจรีบพุ่งเข้ามาจับประคองตัวเธอลุกนั่ง นิชาน้ำตาคลอเสียใจที่เขาชอบแกล้งให้เจ็บตัวเธอสะบัดตัวออกไม่ให้เขาจับค่อย ๆ ลุกยืนขึ้นเองเดินกระเผลกจะออกไปนอกครัว

“ฉันแค่หยอกเล่น” ดลธีพูดตามหลัง นิชาไม่สนใจ เขาวิ่งตามไปดักหน้าจับตัวเธอยกลอยสูงขึ้นนั่งบนโต๊ะอาหาร

“อย่ามายุ่งกับหนู” เสียงหวานสั่นเครือร้องไห้แก้มแดง เขาหน้าเสียไม่ได้ตั้งใจให้เธอเจ็บ

“ฉันไม่คิดว่าเธอจะล้ม ทำไมไม่ยืนให้มันดี ๆ ล่ะ”

“หนูผิดเหรอคะ?” หยดน้ำตาร่วงเผาะไม่มีคำขอโทษยังพูดเหมือนเธอเป็นคนผิด

“เอ่อ....ฉันไม่ได้ตั้งใจ......ไม่ร้องนะ” มือหนาลูบเช็ดน้ำตาบนหน้าสวย สงสารสาวน้อยร้องไห้จนหน้าแดง สองมือหนาประคองแก้มเนียนใส สายตาคมเหล่มองริมฝีปากบาง จมูกโด่งสันแตะปลายจมูกรั้นของหญิงสาวมองตากันเคลิบเคลิ้มเผยอปากแตะริมฝีปากบางแผ่วเบา ผละออกมองตากันแล้วจูบแตะไปอีกครั้ง เมื่อไม่มีคำร้องห้ามใด ๆ เขาก็กดจูบแนบแน่น บดขยี้ริมฝีปากบางบวมเจ่อสอดเรียวลิ้นแทรกเข้าโพรงปากนุ่มควานหาความหอมหวานกลิ่นขนมปังแยมสตรอเบอร์รี่ยังอบอวล ลิ้นบางตวัดส่ายหยอกล้อกับลิ้นหนา แขนแกร่งรวบเอวบางโอบไว้ จูบปากแลกลิ้นกันดูดดื่มเต็มไปด้วยแรงปรารถนา กายแกร่งแทรกเข้าหว่างขาเรียวลูบไล้ขาอ่อนอย่างเบามือ เสียงหายใจหอบผสาน สองกายบดเบียดนัวเนียกันไปมา ปากหนาจูบแทะเล็มคางมนเคลื่อนลงซุกไซ้ลำคอเรียวสูดดมความหอมจากกายสาว เลือดในกายสูบฉีดอยากกระสันความแข็งแกร่งอัดแน่นเต็มเป้า นิชาตัวเบาคล้ายจะลอยเสียวซ่านวาบหวามทั่วตัว มือหนาเคลื่อนลูบไล้ใกล้เนินสวาท หญิงสาวผงะได้สติดันร่างแกร่งออก แต่เขาดันตัวกลับไม่ยอมปล่อย แขนแกร่งโอบรัดร่างบางไว้แน่นขึ้นจูบซุกไซ้ซอกคอหื่นกระหาย ยิ่งเธอดิ้นเขายิ่งกอดรัดรุนแรง

“พอเถอะค่ะ...” เสียงหวานคัดค้านรู้สึกตัวว่าถลำลึกเกินไป ดลธีไม่สนใจก้มหน้าดูดฟัดไม่ลืมหูลืมตา

“เราทำเกินเลยกันไปแล้ว ปล่อยหนู” นิชาเสียงดุ เขาหยุดชะงักหายใจหอบกระเส่าพยายามห้ามใจกับสิ่งยั่วเย้าตรงหน้า ดลธีกลืนน้ำลายลงคอมองหน้าสวยที่หันหนีไปทางอื่น

“ขอโทษ” หน้าหล่อเคร่งขรึมเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบาก่อนจะตัดใจรีบเดินออกไปจากห้องครัว นิชามองตามแผ่นหลังกว้างรู้สึกโล่งอกกำมือแน่นหอบหายใจหลงใหลเคลิบเคลิ้มกับสัมผัสใหม่ของเขาช่างเย้ายวนใจทำให้เธอร้อนรุ่มอย่างที่ไม่เคยมาก่อน.......

สองอาทิตย์ผ่านไป

หลังจากคืนนั้นดลธีไม่เข้ามาวนเวียนใกล้ ๆ นิชาอีก ส่วนแพรพรรณออกไปปาร์ตี้ทุกวันบางครั้งไม่กลับบ้านสามวันติดก็มี และวันนี้ก็เช่นกัน แพรพรรณแต่งตัวสวยเตรียมออกไปสังสรรค์กับเพื่อน นิชาหยิบเครื่องประดับส่งให้แพรพรรณสวมใส่ สายตาหวานเศร้าหมองสองมือบีบกันแน่นก่อนจะเอ่ยถาม

“ช่วงนี้คุณแพรไม่ค่อยอยู่บ้านเลยนะคะ”

“ฉันกำลังเห่อเพื่อนใหม่น่ะ ทำไมน้อยใจเหรอ” แพรพรรณเอียงคอใส่ต่างหูเหล่มองนิชาผ่านกระจก

“เปล่าค่ะ แค่สงสัย”

“เอาน่าเดี่ยวพอเบื่อเพื่อน ฉันก็กลับมาหาเธอเองแหละ” แพรพรรณยิ้มหวาน หอมแก้มเนียนไปหนึ่งฟอดแล้วเดินเฉิดฉายออกจากห้อง นิชาหลุบตาลงหนักใจแพรพรรณเปลี่ยนไปไม่ค่อยสนใจเธอเหมือนก่อน

นิชาเดินหน้าเศร้าออกมาจากห้องนอนของแพรพรรณ ดลธีเดินสวนมาตรงทางเดินแคบสาวน้อยหยุดกึก ก้มมองพื้นยืนตัวเกร็ง เขาเบี่ยงตัวเดินผ่านเธอไปเฉย ๆ ไม่สนใจ เสียงประตูห้องดลธีปิดลงนิชาถึงกับถอนหายใจยาวนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ ทุกอย่างช่างอึดอัดจนเธอแทบหายใจไม่ออก.....

รุ่งเช้าวันใหม่

นิชา ไปเรียนที่มหาวิทยาลัยหลังจากปิดเทอมหลายเดือน เพื่อน ๆ มีเรื่องคุยกันมากมายเสียงดังใต้อาคารเรียน หลังจากเรียนเสร็จก็ชวนกันไปเที่ยวห้างทานอาหาร ซื้อของใช้เล็กน้อย กลุ่มนักศึกษาเดินผ่านร้านแบรนด์เนมหรู มองเข้าไปในร้านดูกระเป๋าใบเป็นแสน ชี้จับจองกันด้วยสายตาหัวเราะคิกคักไม่มีเงินซื้อ นิชายืนยิ้มอยู่ใกล้ ๆ สักพักเจนก็หันมามองกระเป๋าของนิชาแล้วหันไปมองในร้านอีกครั้ง

“ก็อปเหมือนมาก.........” เจนพูดขึ้นสีหน้าตื่นเต้นวิ่งมาจับกระเป๋านิชา สลับมองเข้าไปในร้าน

“ก็อปเกรดเอเลยนะเนี่ย” แนนพูดแซว นิชายิ้มแห้ง ๆ กระเป๋าที่เธอใช้เป็นกระเป๋าของแพรพรรณที่ราคาแพงหูฉี่พอเบื่อจะเอาให้เธอใช้ต่อ นิชาอึกอักกลัวเพื่อนจะถามเยอะเลยเดินเลี่ยงหนีกลุ่มเพื่อนไปยืนตรงขอบกระจกมองเห็นบันไดเลื่อนทุกชั้นดวงตาสวยสะดุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่คุ้นเคยนั่นคือแพรพรรณเดินควงแขนกับมุกรินคนรักเก่ากระหนุงกระหนิง นิชาหน้าชาตัวสั่นหัวใจเต้นแรง ขาอ่อนแทบยืนไม่อยู่...