ตอนที่ 5 คนขี้แกล้ง

นิชาซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำเอามือจับหน้าอกตัวเองหัวใจเต้นแรง ตึก ตึก แทบหลุดออกจากร่าง รสจูบแสนหวานทำเธอเคลิบเคลิ้มหลงใหลไปอย่างลืมตัว ดวงตาสวยมองตัวเองในกระจกยกมือลูบริมฝีปากนึกถึงภาพเมื่อครู่ที่จูบกับคุณผู้ชายมันช่างหอมหวานมีความสุข เปลือกตาสวยปิดลงจินตนาการว่าได้จูบอีกครั้ง กายสาวร้อนรุ่มวูบหวาบกระสันอยาก ตั้งแต่มีอะไรกับคุณผู้หญิงไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้สาวน้อยมีความต้องการมากเท่านี้ แค่เพียงเขาจูบก็ทำเธอแทบละลาย

ช่วงบ่ายนิชาขึ้นไปหาแพรพรรณด้วยความต้องการที่เปี่ยมล้น หญิงสาวหยุดที่หน้าห้องกำลังจะเปิดประตูแพรพรรณก็เปิดประตูสวนออกมา

“ฉันลืมว่ามีนัดกับเพื่อน โทรมาตามกันยิก ๆ เลย ไปหยิบรองเท้าสีแดงผิวด้านให้หน่อยสิ” แพรพรรณดูรีบร้อนเดินลงบันไดอย่างเร่งรีบ นิชาวิ่งไปหยิบรองเท้าวิ่งตามหลังไปให้แพรพรรณสวมออกจากบ้าน แพรพรรณขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว นิชาหน้างอถอนหายใจแพรพรรณออกไปข้างนอกไม่รู้จะกลับมาตอนไหน อารมณ์เปลี่ยวของเธอในตอนนี้จะให้ทำยังไง..

ร้านอาหารหรูบนชั้นดาดฟ้าใจกลางเมือง

แพรพรรณสังสรรค์กับเพื่อนนักเรียนนอกที่ร้านอาหารหรู กลุ่มเพื่อนสาวไฮโซ สวยหรูดูดีเม้าท์มอยกันสนุกสนาน เพียงไม่นานมีร่างสูงระหงสวยเปรี้ยวเดินมา แพรพรรณหันไปมองอึ้งอ้าปากค้าง

“มุก....” แพรพรรณเรียกชื่อมุกรินคนรักเก่าที่ไม่ได้เจอกันหลายปี มุกรินยิ้มสวยยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้ง

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วมุกรินก็เดินกลับโต๊ะ แพรพรรณลุกเดินตามไปนั่งคุยกันสองคน

“แพรสบายดีนะ ได้ข่าวว่าแต่งงานกับผู้ชายเหรอเขาเป็นไงบ้าง” มุกรินเอ่ยถามมองสำรวจคนรักเก่าที่สวยและดูดีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“ก็ดีนะ หล่อโปรไฟล์ดี” แพรพรรณยกแก้วจิบไวน์

“แพรนอนกับเขาหรือเปล่า?”

“พูดบ้าอะไรน่าขนลุก” แพรพรรณเบ้หน้าทำท่าแขยงสามี มุกรินอมยิ้มซักไซ้ต่อ

“เด็กที่รับมาเลี้ยงให้เป็นนางบำเรอ ยังอยู่หรือว่าทิ้งไปแล้วล่ะ”

“ยังอยู่ดีสวยน่ารักอย่างที่คิดไว้ แล้วมุกล่ะได้ข่าวว่าเลิกกับเศรษฐีนีฮ่องกงเหรอ” แพรพรรณยิ้มมุมปาก ถามคนรักเก่ากลับบ้าง

“อื้ม อยู่ด้วยกันนานก็ต้องเบื่อเป็นธรรมดา ช่วงนี้เลยเหงา ๆ หน่อย” มุกรินแสยะยิ้มเล็กน้อย ยกแก้วไวน์ดื่มแก้เขิน

“หาคู่หูใหม่สิจะได้ไม่เบื่อ”

“ก็หาอยู่นะ แต่ก็อยากควงคู่เก่า ไม่รู้ว่ายังสนใจอยู่หรือเปล่าน่ะสิ” มุกรินส่งสายตายั่ว ยกขาเรียวเขี่ยขาเนียนของแพรพรรณ ทั้งสองมองสบตาอย่างรู้กัน...........

ณ บ้านหรูใจกลางเมือง

หลังบ้านหรูมีมุมนั่งเล่นพักผ่อนของแม่บ้าน นิชานั่งดูละครกับป้าเจียก พี่พร จนละครจบแยกย้ายกันไปนอนที่ห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหลัง นิชานอนกระสับกระส่ายรอฟังเสียงรถของแพรพรรณ จนดึกก็ยังไม่กลับร่างบางพลิกตัวไปมาลุกขึ้นนั่งเปิดโคมไฟหัวเตียง ส่งข้อความไลน์ไปหาแพรพรรณ

ข้อความจากนิชา“ คุณแพรกลับกี่โมงคะ หนูจะรอรับ”

นิชารอดูข้อความตอบกลับผ่านไปเกือบสิบนาทีเสียงไลน์ถึงดังขึ้น

ข้อความจากแพรพรรณ “นอนได้เลยฉันกลับเช้า”

นิชาอ่านข้อความเซ็ง ๆ ในใจยังงุ่นง่าน ทิ้งตัวนอนลงอีกครั้งข่มตานอนดันคิดถึงแต่หน้าคุณผู้ชายและรสจูบนั่น ดวงตาสวยลืมขึ้นนอนไม่หลับ ท้องดันร้องพอตกดึกก็พาลให้หิว ร่างบางลุกออกไปห้องครัวที่อยู่ไม่ไกลแสงไฟสลัวทำให้มองเห็นทาง นิชาเปิดตู้เย็นหยิบกล่องนมมาเจาะดูดเดินไปหยิบขนมปังกับแยมสตรอเบอร์รี่วางบนโต๊ะทำอาหาร มือเรียวทาแยมลงบนขนมปังกำลังอ้าปากจะกินก็ต้องสะดุ้งกับเงาตะคุ่มที่อยู่ไม่ห่าง เธอเพ่งมองผ่านไฟสลัว ดลธีค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ นิชาหน้าตาเลิ่กลั่กเพิ่งคิดถึงเขาก่อนออกมาจากห้อง พอมาเจอเขาตัวเป็น ๆ ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

“หิวเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมองขนมปังในมือหญิงสาว นิชาพยักหน้าเบา ๆ หันหน้าหนี อ้าปากกินขนมปังเคี้ยวเกร็ง ๆ เหล่มองคุณผู้ชายกำลังเปิดตู้เย็นหยิบนมออกมาเจาะดูดอยู่ข้าง ๆ

“ทานขนมปังทาแยมไหมคะ” นิชาเอ่ยถามอย่างประหม่า

“ก็ดีนะ” เขาตอบนิ่ง ๆ เธอเลยหยิบแผ่นขนมปังมาทาแยมยื่นส่งให้เขารับมาถือไว้ไม่ยอมไม่กิน สายตาคมเหล่มองหญิงสาวกำลังอ้าปากกินขนมปังของเธอ หน้าคมรีบยื่นไปกัดฝั่งตรงข้ามสองสายตาผสานใบหน้าใกล้ชิดกันเพียงปลายจมูกคั่น หน้าสวยรีบผละออกมองเคือง

“ไม่กินของตัวเองล่ะคะ”

“อยากชิมว่าของเธออร่อยไหม”

“ขนมปังทาแยมรสชาติก็ต้องเหมือนกัน คุณดลตั้งใจแกล้งหนูอีกแล้วใช่ไหมคะ” นิชาหงุดหงิดที่เขาตั้งท่าแกล้งเธอตลอดที่เจอหน้ากัน

“ใช่.....ฉันหมั่นไส้เธอกล้าดีมาบอกว่าฉันจูบไม่เก่ง!” หน้าหล่อขุ่นเคืองโดนเด็กเมื่อวานซืนสบประมาท

“ก็ไม่เก่งจริง ๆ นี่คะ” หน้าสวยเชิดสู้ เขาไม่พอใจเรื่องแค่นี้น่ะ

“ไม่จริง เธอโกหก!” เสียงทุ้มแข็งขึ้นหน้าตาขึงขัง เดินเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม นิชามองหาทางเลี่ยงยังไม่ทันก้าวเท้าหนีมือหนาจับหมับที่ข้อมือบาง นิชาตกใจสะบัดออกมืออีกข้างถือขนมปังปาใส่เขาเลยโดนจับข้อมืออีกข้าง ร่างบางแข็งขืน ฉุดดึงพยายามสะบัดมือออก จู่ ๆ เขาก็ปล่อยมือออกทำให้เธอเซหงายหลังก้นกระแทกพื้นดัง “ปึก”