คิดการใหญ่ใจต้องนิ่ง

เช้านี้อากาศสดใสอย่างบอกไม่ถูกความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ของฉันก็เริ่มทำงาน เมื่อคืนฉันนอนฝันถึงธุรกิจของตัวเองฉันอยากทำร้านขายของน่ารักแหวกแนวอย่างพวกกระเป๋ารูปทรงไม่เหมือนกระเป๋า เช่น กระเป๋ารูปถังขยะเป็นต้น พอจะนึกออกมั้ยแต่ฉันต้องการการออกแบบใหม่ทั้งหมดและการตัดเย็บหรือผลิตอย่างประณีตเท่านั้น และฉันไม่ชอบการแบ่งชนชั้นกับเรื่องพวกนี้เพราะงั้นฉันจะไม่ทำของที่ราคาแพงมากนักยกเว้นบางอย่างที่ต้องประณีตและใช้มันสมองคิดแบบสุด ๆ กว่าชิ้นอื่นหรือพวกพวกรุ่นลิมิเต็ดที่มีแค่เพียงชิ้นเดียวอะไรแบบนั้น ฉันว่าความคิดของฉันไม่ได้ผิดถ้าจะมุ่งเน้นขายในราคาที่ทุกคนจับต้องได้เพราะฐานลูกค้าส่วนใหญ่มาจากคนฐานะปานกลางแต่ถ้าพวกลูกสาวไฮโซอยากจะได้ฉันก็จะทำให้ในอีกแบบหนึ่งซึ่งแน่นอนราคาก็ต้องต่างกันตามความต้องการของคนประเภทนั้น

“คุณพ่อไอย์อย่างลงทุนทำธุรกิจค่ะ”

“คิดมาดีแล้วเหรอถึงได้โทรมาขออย่างมั่นอกมั่นใจ” คุณพ่อถามกลับมา ฉันก็ไม่ได้มั่นใจหรอกแค่อยากทำและอยากลงมือทำมันเดี๋ยวนี้เลยตามประสาคนใจร้อน

“คิดว่าคิดมาดีแล้วค่ะ...”

“ไหนลองอธิบายสิว่าเป็นยังไง” ฉันเริ่มอธิบายสิ่งที่ฉันคิดบวกกับทฤษฎีที่ดูน่าเชื่อถือให้คุณพ่อฟัง แถจนสีข้างถลอกขนาดนี้หวังว่าโครงการฉันจะได้รับการอนุมัตินะ

“อือ น่าสนใจดีนะ” เยส “แต่...”

“...”

“เราศึกษามาดีแล้วหรือยังที่จะลงทุนมันไม่ใช่บาทสองบาทนะจากที่แกเล่ามาพ่อว่าคงต้องใช้เงินลงทุนมากอยู่”

“ศึกษาดีแล้วค่ะมิวนิคก็ช่วยคิดอะไรต่าง ๆ จากประสบการณ์ตรงของนาง” อันนี้ฉันโกหกที่จริงแล้วฉันยังไม่ได้ปรึกษาใครทั้งนั้นแต่ยัยนั้นต้องช่วยฉันได้มากอยู่แล้วละ

“งั้นก็ลองไปหาข้อมูลแล้วทำใบสรุปค่าใช้จ่ายมาแล้วพ่อจะพิจารณาอีกที

“ได้ค่ะคุณพ่อ” ถ้าพ่อพูดมาแบบนี้ฉันว่ามีโอกาสอนุมัติมากกว่าแปดสิบเปอร์เซ็น โทรหายัยมิวนิคดีกว่าเรื่องนี้ต้องเม้าอย่างด่วน

ตื้ดดดด ตื้ดดดด

“ฮัลโหล”

“ฮัลโหล ๆ ว่างมั้ยจะเข้าไปหามีไรจะเม้า”

“เข้ามาสิกำลังเหี่ยวเฉาพอดี” พอวางสายเสร็จฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปหายัยมิวนิคที่ร้านทันที ตื่นเต้นจังเลย

กรุ๊งกริ๊ง นั่นคือเสียงกระดิ่งที่ประตูของร้านยัยมิวนิคฉันเดินเข้ามาเอากระเป๋าวางที่โซฟาแล้วเอาไอแพดออกมาเขี่ย ๆ เล่นรอยัยมิวนิคคุยกับช่างตัดเสื้อเสร็จ

“บันไดไม่มาเหรอ” มิวนิคเดินมานั่งข้าง ๆ ฉันแล้วเอ่ยปากถาม

“อืม นางมีไฟล์ท”

“แล้วแกมีอะไรจะคุยกับฉันนะที่ว่าจะเม้า”

“คือเมื่อคืนฉันนอนฝันว่าเปิดร้านแบบนี้แล้วฉันมีความสุขมาก พอตื่นมาโทรไปหาพ่อ พ่อบอกให้ไปหารายละเอียดมาแนเลยมาปรึกษาแก”

“แล้วแกจะสร้างร้านที่ไหนละ”

“...”

“ว่าไง”

“ยังไม่ได้คิดเลย ว๊ากกก” ฉันกุมขมับตัวเองแบบจบแล้วความฝันของฉัน

“ร้านข้าง ๆ เขาจะย้ายไปขายในห้าง เห็นว่าเขาประกาศขายต่ออยู่...”

“พูดจริงพูดเล่นไม่ขำนะ”

“พูดจริงดิจะพูดเล่นทำไม”

“เขาขายอะไรอยุ่ตอนนี้” ฉันถามมิวนิคอย่างสนอกสนใจ ถ้าได้ตรงนี้ก็เลิศไปเลยไหนจะอยู่ใกล้เพื่อนรักแล้วทำเลแถวนี้ก็ถือว่าดีมีคนผ่านไปมาเยอะแต่ฉันต้องไปขอดูพื้นที่กับประวัติร้านเก่า ๆ ก่อนว่าถูกใจหรือป่าว

“เขาขายเครื่องหอมอยู่ เห็นว่าฐานลูกค้าไม่ค่อยมีแถวนี้เลยจะไปขายบนห้างแขกแทน”

“เอ่อ โอเค พาฉันไปดูหน่อยได้มั้ยตอนนี้เลย”

“ก็ได้นะเดี๋ยวไปบอกพี่ไทรงามให้เฝ้าร้านให้ก่อน” พี่ไทรงามคือช่างตัดเสื้อผ้าที่ฝีมือเก่งฉกาจที่สุดของร้านนี้

“หมวยลี่เพื่อนฉันจะขอดูร้านหน่อยนางอยากซื้อทำร้านขายของ” มิวนิคเข้าไปพูดคุยอย่างสนิทสนม เอ๊ะ หมวยลี่เหรอ...

“หมวยลี่นี่ใช่คนที่เป็นเพื่อนแกในเฟสบุ๊คปะ ที่บอกไปเที่ยวผับด้วยกันบ่อย ๆ ช่วงที่ฉันไปอยู่อังกฤษ”

“ใช่ นี่ละหมวยลี่เจ้าของร้านเครื่องหอม”

“สวัสดีค่ะ สนใจขอดูรอบ ๆ หน่อยได้มั้ยคะ” ฉันทักทายอย่างอ่อนน้อม

“โอ้ ได้เลย ๆ เชิญเลย”

ในนี้บรรยากาศตลบอบอวนไปด้วยกลิ่นเครื่องหอมที่ตีจมูกจนเริ่มปวดหัว แต่ยังดีที่ร้านดูปลอดโปร่งทำให้รู้สึกไม่แย่มาก ฉันมองดูรอบ ๆ ทั้งซ้ายขวาบนล่าง ว่าฉันจะปรับปรุงทำอะไรตรงไหนดีและผลสรุปก็คือ

“ฉันจะทำใหม่หมดเลย ที่มีอยู่มันไม่ตรงตามสเปคของฉัน แต่ทำเลคือดีงามมาก ไหน ๆ แกก็สนิทกับหมวยลี่ลองขอราคามิตรภาพดูได้มั้ย”

“จะลองพูดให้ก็ได้แต่จะได้มั้ยก็คืออีกเรื่องนะ ไม่รับปาก”

“จ้า ขอบใจมากกก” ว่าแล้วมิวนิคก็ออกไปคุยกับหมวยลี่ให้ทันทีเพราะยัยมิวนิคก็อยากที่จะให้ฉันมาเปิดร้านอยู่ข้าง ๆ กันอยู่แล้วด้วย

“เพื่อนฉันสนใจมากเลยหมวยลี่ลดราคาให้อีกได้มั้ยละนางจะจ่ายเดี๋ยวนี้เลยถ้าเธอลดให้” เดี๊ยววว จ่ายเดี๋ยวนี้เลยเนี่ยนะพ่อฉันยังไม่อนุมัติเลยพูดเกินไปแล้วนังมิวนิค

“อืมมมม...”

“น้า ๆ หมวยลี่คนงาม ถึงเธอจะรอขายไปก็คงอีกนานกว่าจะมีคนมาซื้ออันนี้ถ้าเธอตกลงลดราคาให้ซักหน่อยเธอได้เงินแน่ ๆ”

“ฉันลดให้ได้แค่สองหมื่นนะสุด ๆ แล้ว เดี๋ยวอาอี๊ว่าเอา” ราคาห้องสามล้านเก้าแสนสองหมื่นห้าพันบาท ลดได้สองหมื่น ก็เหลือ สามล้านเก้าแสนห้าพันบาท

“ไหน ๆ ก็ลดแล้วหมวยลี่ลดให้อีกห้าพันที่เป็นเศษได้มั้ยละ” ฉันลองพูดเผื่อจะได้จริง ๆ

“ลื้อนี่นะ”

“ได้ใช่มั้ย”

“ก็ได้ ๆ อย่าไปบอกใครละ ว่าแต่เอาแน่ ๆ ใช่มั้ย” ก็ถ้าพ่อฉันอนุมัติก็เอา... ฉันพูดในใจ

“เอาสิ!” ยัยมิวนิคคคค

“โอเลๆ” โอเคหรือป่าว เมื่อกี้หล่อนยังพูดชัดอยู่เลยนะยัยหมวยลี่ “ว่าแต่พร้อมจ่ายเมื่อไหร่”

“เดี๋ยวฉันบอกอีกทีไม่น่าเกินสองสามวันหรอก” ฉันบอกไป

ตอนนี้ฉันกลับมานั่งที่ร้านของมิวนิคเพื่อมาทำใบเสนอราคาให้ท่านพ่ออันเป็นที่รักยิ่ง ดูท่าค่าใช้จ่ายจะบานปรายจริง ๆ นะแค่ค่าตึกก็เกือบสี่ล้านแล้วนะ ไหนจะยังมีค่าทำร้านใหม่อะไรอีก กรี๊ดดด

“แกต้องหาบริษัทรับเหมาตกแต่งภายในแบบดี ๆ และไม่แพงแล้วละ ถ้ากลัวมันจะบานปราย”

“ฉันต้องการสถาปนิกและอินทีเรียด้วย”

“ตายซะ ลาก่อนพ่อแกคงไม่อนุมัติ”

“แงง แกช่วยฉันหาเร็ว ๆ เข้า เอาที่ค่อนข้างดีหน่อยนะ”

“อะเปิดหาเลยตอนนี้” มิวนิคบอกพร้อมชี้มาที่ไอแพดของฉัน ฉันก็เปิดหาตามที่นางบอก แต่ก็ไม่เจอที่เข้าตาเลยส่วนใหญ่เห็นแต่พวกบริษัทรับเหมาก่อสร้างเล็กใหญ่ว่าไปตามเรื่อง แต่แล้วฉันก็มาสะดุดตากับบริษัทหนึ่งที่ดูแปลกแหวกแนว

“รับออกแบบและคุมงานก่อสร้างไปจนถึงช่วยตกแต่งภายในตามต้องการ” ฉันอ่านออกเสียงให้มิวนิคฟัง พร้อมกับลองคลิ๊กเข้าไปดู

“งานเขาน่าสนใจนะ” มิวนิคพูดขึ้นหลังดูภาพตัวอย่างงานที่เคยทำไปของบริษัทนี้ บริษัทชื่อว่าอะไรนะ”

“เดอะโปรดิ้วซ์”

“นี่มีเบอร์ติดต่อด้วยลองโทรเลย” ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรตามที่มินิคยุ ฉันถูกใจบริษัทนี้และจะต้องเอาให้ได้ไม่ว่างบประมาณจะบานปรายไปแค่ไหนก็ตาม ฮ่า ๆ

“สวัสดีค่ะบริษัทเดอะโปรดิ้วซ์ค่ะ”

“อยากสอบถามราคางานออกแบบค่ะ”

“ไม่ทราบว่าเป็นงานออกแบบอะไรคะ”

“อยากให้ออกแบบร้านใหม่ทั้งหมดอยู่ในตึกเดิมแถว ๆ ถนน เทพไท”

“ขอทราบชื่อ อีเมล์ กับเบอร์โทรตอบกลับหน่อยค่ะ”

“ได้ค่ะ นางสาวไอย์สวรรค์ สุดแสนจะพรรณนาค่ะ อีเมล์ Aisawaan.Ai@official.com เบอร์โทร 06155555XX”

“ได้รับข้อมูลแล้วตามนี้ถูกต้องนะคะคุณไอย์สวรรค์”

“ใช่ค่ะ”

“เดี๋ยวจะให้สถาปนิกติดต่อกลับไปนะคะ ภายในวันนี้ค่ะ”

“ได้ค่ะ”

พอวางสายไปฉันกับมิวนิคก็คิดเรื่องอื่นต่อแบบทันทีเพราะโครงการนี้ฉันตั้งใจและต้องรีบทำก่อนหมดไฟ

ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีก็มีเบอร์โทรที่ไม่รู้จักโทรเข้ามาหาฉัน ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเบอร์ของสถาปนิกอะไรนั่นที่บริษัทดีลให้จึงรีบกดรับทันที

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับคุณไอย์สวรรค์ใช่มั้ยครับ”

“ใช่ค่ะ”

“ผมเป็นสถาปนิกจากบริษัทเดอะโปรดิ้วซ์นะครับ”

“อ๋อค่ะ”

“ช่วยบอกประเภทงาน กับสิ่งที่อยากได้ให้ผมฟังหน่อยครับ”

“คือว่าฉันยังไม่แน่ใจนะคะ แค่จะโทรมาสอบถามราคาคร่าว ๆ ก่อน”

“ตอนนี้ทางบริษัทมีโปรโมชั่นลดราคากว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นอยู่นะครับเพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเรื่องราคา”

“แกเขาบอกว่ากำลังมีลดราคาเก้าสิบเปอร์เซ็นแหนะ”

“บ้า หลอกป่าวจะมาลดอะไรเยอะแยะ”

“ไม่รู้เหมือนกัน” ฉันพูดกับมิวนิคเบา ๆ เพราะกลัวปลายสายจะได้ยิน

“ไม่หลอกแน่นอนครับบริษัทเรามีชื่อเสียงมานานกว่าสิบปี” ว๊ากกก อกอีแป้นแตกกก เขาได้ยินที่ฉันเม้ากับยัยมิวนิคด้วยอะ

“เอ่อ...”

“ช่วยบอกรายละเอียดทีนะครับแล้วผมจะสรุปค่าใช้จ่ายให้เลยทันที”

หลังจากได้ฟังดังนั้นฉันก็ตัดสินใจลองเชื่อเขาดูสักครั้งเพราะบริษัทเขาใหญ่โตน่าเชื่อถือมีเครดิตที่ดีมาตลอดแถมงานที่รับก็เป็นพวกไฮโซจ้างเป็นส่วนมากและยังมีลูกค้าทั้งในและนอกประเทศ ฉันได้อธิบายรายละเอียดให้เขาฟังเขาบอกเวลาหนึ่งคืนเขาจะร่างแบบมาให้ฉันพร้อมราคาแบบไม่รวมเฟอร์นิเจอร์นะ ฉันกลับมาที่คอนโดแล้วนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงหนานุ่มเหมือนกับบัลลังก็ว่าได้

ครืดด ครืดด ครืดด เสียงโทรศัพท์ที่เปิดสั่นเอาไว้ดังขึ้นบนเตียงข้าง ๆ ฉัน ฉันรีบหยิบมาดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของคุณสถาปนิกสุดใจดีของฉันนั้นเอง ตื่นเต้นจัง จะออกมาเป็นยังไงนะ จะถูกใจมั้ยแล้วราคาจะเท่าไหร่

“สวัสดีค่ะ”

“สวัสดีครับคุณไอย์ กำลังจะส่งแบบไปทางอีเมล์นะครับ”

“โอเคค่ะรออยู่ แล้วต้องทำไงต่อค่ะ”

“ถ้าเปิดดูแล้วชอบ ราคาโอเคก็ติดต่อผมกลับมาที่เบอร์นี้หรือส่งอีเมล์คอนเฟิร์มมาก็ได้ครับ ส่วนการจ่ายแบ่งจ่ายเป็นครั้งตามการส่งงานครับ”

“โอเคค่า ขอเปิดดูก่อนนะคะตื่นเต้น”

“ครับผม”

ปิ้ป ฉันกดวางสายแล้วเปิดอีเมล์ในไอแพดแบบไม่รอช้า หืมม ไฟล์งานใหญ่เอาเรื่องอยู่นะเนี่ยฉันต้องรอการโหลดไฟล์อยู่สองสามนาทีก่อนไฟล์ที่สมบูรณ์แบบจะเด้งเปิดขึ้นมาอัตโนมัติ

“ว้าว สวยตามอย่างที่ฉันคิด ฉันนี่เก่งจริง ๆ” ฉันพูดชื่นชมผลงานอย่างกับเป็นคนทำมันขึ้นมาเองไม่มีผิด ไหนเลื่อนไปดูราคาสิ เจ็ดแสนห้า ทำไมถูกอย่างนี้ฉันดีไซน์แบบหรูหรามากเลยนะราคานี้รวมค่าแรงแล้วด้วยนะเนี่ยเขาเขียนไว้ถ้ามันราคานีจริง ๆ ฉันก็จะรีบตอบตกลงเลย ว่าแล้วฉันก็รีบส่งอีเมล์ไปถามอย่างสงสัยใคร่รู้ ‘ราคานี้ถูกต้องใช่มั้ยคะ ไม่ได้พิมพ์ตกไปหลักหนึ่งหรือยังไม่รวมค่าอะไรใช่มั้ยคะ’

ติ้ง เสียงข้อความอีเมล์ตอบกลับดังขึ้นทันที ‘ใช่ครับ รวมหมดตามที่ผมเขียนแจงไปในรายละเอียด’ เมื่อได้อ่านฉันจึงรีบโทรบอกพ่อทันทีเพราะของหลัก ๆ ฉันได้ราคามาแล้ว

ตื้ดดด ตื้ดดด

“ฮัลโหลคุณพ่อไอย์ได้ราคาคร่าว ๆ มาแล้วนะคะ บลา ๆ ๆ” แล้วฉันก็รีบรายงานรายละเอียดให้พ่อฟัง และก็เป็นไปตามที่ฉันคาดพ่อตอบตกลงอนุมัติบิ๊กโปรเจ็กของฉันแล้ว เพราะราคาที่ได้มามันน่าทึ่งเมื่อนับกับทุกอย่างที่เพอร์เฟ็กทั้งทำเลที่ตั้งและราคาจ้างสร้างใหม่ทั้งหมด ฉันจึงรีบโทรไปหาคุณสถาปนิกเพื่อคอนเฟิร์มแล้วก็ไม่ลืมที่จะโทรหาอาหมวยลี่ด้วย เอ๊ะแล้วทำไมฉันต้องพูดเป็นสำเนียงจีนด้วยละเนี่ย