2 ชีวิตใหม่[4]

“ฉันอยากให้ทุกอย่างจบลงเสียที ฉันอยากจะลากไอ้นรกที่หนุนหลังมาร์โคให้มันทรยศพวกเรา น่าเจ็บใจชะมัดที่ผ่านมานานถึงห้าปีแล้ว”ราจีฟได้แต่สบถอย่างน่าเจ็บใจระคนแค้นเคือง เขาไม่อยากแตกหักกับริคาร์โด้เพราะเรื่องแค่นี้จึงทำได้แต่ปล่อยผ่านเรื่อยมา

“อีกไม่นานมันจะจบลง ฉันจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวของฉันเอง”สุดท้ายคำตอบที่หลุดมาจากปากของริคาร์โด้ก็คงเป็นประโยคเดิม ราฟาเอลได้แต่เพิกเฉยเพราะชินชาและราจีฟเองก็คงจะรับรู้ว่าเจ้าพ่อมาเฟียแห่งกรุงโบกาตาจะจัดการเรื่องนี้ให้เวลายืดเยื้อไปอีกเป็นแน่ๆ

“ฉันคิดถึงเมียกับลูกจะแย่แล้ว ขอตัวก่อนก็แล้วกัน อีกสองสัปดาห์เรือสำราญจะออกจากท่าสู่มหาสมุทรอีกครั้ง สินค้าทั้งหมดต้องถูกลำเลียงไปยังบราซิลภายในสิบวันก่อนเรือจะออกจากท่านะ”ราฟาเอลเลือกที่จะตัดบทการประชุมแต่ดูเหมือนกับการทำสงครามน้ำลายก็เสียมากกว่า เจ้าพ่อมาเฟียแห่งเมืองซุมบ้าลุกขึ้นยืนก่อนจะยืดเส้นยืดสาย

“ฉันจะส่งสินค้าให้ภายในสิบวันแน่นอน โกดังอาวุธพร้อมย้ายออกจากที่จัดวางเสมอ”ราจีฟสมทบประโยคคำพูดของราฟาเอล

“ฉันกำลังทดลองเคมีชีวภาพตัวใหม่…ภายในเจ็ดวันจะนำส่งไปขึ้นเรือสำราญ”ริคาร์โด้ยังคงทดลองตัวใหม่ แต่อุปสรรคติดตรงที่ว่าเขาแพ้สารเคมีตัวนี้จนรู้สึกว่ามันรุนแรงกว่าสารเคมีตัวก่อนๆ ที่เคยเกิดอาการแพ้เช่นกัน

“ทุกอย่างลงตัวหมดแล้วนะ เอาเป็นว่าฉันขอตัวก่อน อยากฮันนีมูนจะแย่อยู่แล้ว”พูดจบประโยคราฟาเอลก็ลุกจากเก้าอี้

“ฉันเองก็จะพาลูกกับเมียไปทานอาหารเช่นกัน”ราจีฟสมทบพอนึกถึงใบหน้าลูกสาวตัวน้อยทั้งสองคนที่ตอนนี้รอเขาอยู่โรงแรมสุดหรูไม่ไกลไม่เท่าไรนักก็อยากจะวาร์ปหายจากตรงนี้นัก

ริคาร์โด้ได้ส่ายหน้าเอือมระอาความคลั่งรักของเพื่อนทั้งสองคน นี่ละน่าที่เขาว่าความรักจะทำให้คนเปลี่ยนไปและเสียการควบคุมตัวเอง หลังจากการประชุมสิ้นสุดลงต่างก็แยกย้ายกันกลับไปยังโรงแรมสุดหรู

หน้าบริษัทมีรถจอดเรียงรายกันเกือบยี่สิบกว่าคัน เนื่องจากต้องใช้กำลังคนในการป้องกันการเดินทางของพวกเขาทั้งสามคน และไม่ต้องคิดเลยว่าหากแล่นออกสู่ถนนหลักจะทำให้โดดเด่นเป็นที่จับตามองมากแค่ไหน

บางครั้งเขาก็คิดอยากใช้ชีวิตและมีชีวิตสงบสุข….แต่มาไกลเกินกว่าจะหันหลังย้อนกลับเสียแล้ว

เมลิซจบคลาสเรียนวิชาสุดท้ายในช่วงสิบสามนาฬิกา เด็กสาวหยิบขนมปังที่คุณป้ามากาลิซทำให้กินรองท้องเพื่อรอรถของคฤหาสน์มารับ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนแรกจึงทำให้จบคลาสเรียนเร็วกว่าปกติ

“เมลิซ….น้องเมลิซหรือเปล่า”เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้คนที่กำลังจะงับขนมปังเข้าปากถึงกับหยุดชะงักและหันมองทางต้นเสียง

“….”หญิงสาวได้แต่อมลมจนแก้มป่องมองไปยังผู้มาเยือนใหม่ที่กำลังตรงมายังเธอ

“น้องเมลิซจริงๆ ด้วย”เดนิสถึงกับฉีกยิ้มกว้างเมื่อเจอรุ่นน้องที่ตนแอบชอบมาถึงสองปี

“อะ…อ้าวพี่เดนิสนี่เอง”

“เห็นหน้าพี่ทำไมต้องทำหน้าตกใจด้วยคะเมลิซ”คำพูดแสนหวานหลุดออกจากปากของผู้ชายที่เป็นรุ่นพี่ของเธอ

“พี่เดนิสจบไฮสคูลในเกรดสิบสองไปแล้วนี่น่า ยังไม่เข้ามหาลัยอีกเหรอคะ”เมลิซาเอ่ยถามด้วยความสงสัย ก่อนจะกัดขนมปังเข้าปากและเคี้ยวอย่างช้าๆ เพื่อรอคำตอบ

“พี่เรียนจบไฮสคูลเกรดสิบสองแล้ว….แต่อยากเห็นหน้าน้องเมลิซพี่ก็เลยมาหาไง”

“พี่เดนิสก็พูดไป….เมลิซก็เขินเป็นนะคะ~”พวงแก้มใสแต่งแต้มสีแดงระเรื่อด้วยความขวยเขิน ถึงแม้นว่าจะเคารพเขาเหมือนพี่ชายก็เถอะ แต่ก็มิวายมีผลต่อความรู้สึกอันอ่อนไหวของเธอเช่นกัน

“ปกติก็น่ารักอยู่แล้ว พอแก้มแดงขึ้นมาน่ารักกว่าเดิมอีกนะเนี่ย”เขาอยากจะแดดิ้นตายให้กับความน่ารักน่าชังของเมลิซานัก ในไฮสคูลมีสาวหลายสัญชาติก็จริง ทว่าเธอตกตาต้องใจเขาตั้งแต่ได้เจอเธอครั้งแรกเมื่อสองปีที่แล้ว

“โอ้ะ!! ระ…รถที่บ้านมาแล้ว เมลิซขอตัวกลับก่อนนะคะ”เมลิซาขยับตัวลุกขึ้นทันที เมื่อเห็น Ford Mustang Shelby GT500 สีฟ้าแล่นเข้ามาจอด นี่ไม่ใช่รถประจำที่ใช้ภายในคฤหาสน์ทว่านี่เป็นรถส่วนตัวของริคาร์โด้ต่างหากที่มารับเธอ

“พี่เดินไปส่งที่รถได้ไหม?”เดนิสตะโกนไล่หลังทว่าเธอไม่ได้หันมาโต้ตอบแต่อย่างใด ปลายเท้าเล็กเดินกึ่งวิ่งไปรถหรูที่จอดสตาร์ทเครื่องยนต์เอาไว้นั่นเป็นคำตอบได้แล้ว ว่าเมลิซาไม่ต้องการให้เขาไปส่งที่รถแต่อย่างใด

“เมลิซมาแล้วค่ะคุณริค”ทันทีที่เปิดประตูเข้ามานั่งเบาะข้างคนขับเมลิซาก็ยิ้มร่าส่งไปให้เขา เธอมีความสุขที่วันนี้เขามารับเธอกลับบ้านแทนที่จะเป็นคนขับรถประจำคฤหาสน์

“แฟนเธอเหรอเมลิซ?”

“มะ….ไม่ใช่นะคะ เขาเป็นแค่รุ่นพี่….”

“….ที่ชอบเธองั้นเหรอ!?”ริคาร์โด้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก โดยไม่รอให้คนตัวเล็กได้พูดแก้ต่างจบประโยค เขาก็ประชดประชดเจ้าหล่อนเสียก่อน

“คุณริครู้ได้ยังไงคะว่าพี่เดนิสเขาชอบเมลิซ”เพล้ง!! บัดซบเอ๊ยเขาอุตส่าห์ถากถางเธอด้วยความหมั่นไส้ระคนไม่พอใจที่เด็กในอุปถัมภ์นั่งอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง ถึงแม้นจะอยู่ในพื้นที่สาธารณะก็เถอะเขาก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับผู้หญิงของเขาอยู่ดี

ผู้หญิงของเขา!?...ให้ตายห่าสิวะ นี่เขากำลังมีอาการหึงหวงลูกสาวศัตรูงั้นเหรอ

“ฉันส่งเธอมาเรียน ไม่ใช่มาหาผู้ชายนะเมลิซ”จอมเย็นชาเผลอปล่อยสุนัขนับสิบตัวออกจากปากตามอารมณ์ฉุนเฉียว โดยไม่คำนึงถึงจิตใจของคนฟังแต่อย่างใด

“เมลิซมะ….ไม่ได้มาหาผู้ชายสักหน่อย~”

“ไม่ได้มาหาผู้ชาย แต่คุยกับผู้ชายได้ตั้งนานสองนาน เมื่อเช้าอีกคน ตอนบ่ายก็อีกคน หึ!!!”ริคาร์โด้มาถึงไฮสคูลในเวลาไล่เลี่ยกับที่เมลิซาเดินออกจากตัวอาคารเรียน ทว่าในขณะที่กำลังจะขับรถมายังจุดที่เธอนั่งอยู่ก็มีสายเรียกเข้าด่วนมาพอดิบพอดีจึงทำให้เขาได้เห็นภาพบาดตาบาดใจ

“เมลิซไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย คุณริครับเมลิซมาอยู่ในครอบครัวห้าปีแล้ว...น่าจะรู้นิสัยเมลิซนะคะ ว่าเมลิซไม่ทำอะไรย่างนั้นแน่นอน”เธอค้านเขาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ทำไมผู้มีพระคุณถึงมองเธอแบบนั้นได้ ทั้งที่เธอไม่เคยมีพฤติกรรมในเชิงชู้สาวหรือแม้กระทั่งสนใจเพศตรงข้ามเหมือนคนอื่นที่อยู่ในวัยเดียวกัน

“เวลาเปลี่ยนอะไรก็เปลี่ยน...บางทีสัญชาตญาณบางอย่างในตัวเธอกำลังเริ่มทำงานอยู่ก็ได้”คำพูดกำกวมของมาเฟียหนุ่มทำให้เด็กสาวถึงกับงุนงง เมลิซาเอียงคอไปมาด้วยความสงสัยทว่าความน้อยอกน้อยใจที่เขาว่าร้ายเธอเมื่อครู่ทำให้ไม่ปริปากถามต่อ ความเงียบเข้าปกคลุมภายในรถได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศทำงานอย่างสม่ำเสมอ

ริคาร์โด้ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดปีนี้เมลิซาอายุย่างเข้าสิบเก้าเขาเริ่มหวั่นเกรงคำเตือนต่างๆ ที่ราฟาเอลและราจีฟเคยพูดเอาไว้เสมอ เธอคือลูกสาวคนทรยศที่ไม่ต่างจากดอกไม้งามที่เคลือบไปด้วยยาพิษ

จากที่คิดว่าเขาจะเค้นเอาความจริงและเลี้ยงเธอไว้เป็นตัวล่อเหยื่อให้ติดกับ ริคาร์โด้เริ่มไม่มั่นใจแล้วตอนนี้ว่าเขาหรือเปล่าที่กำลังตกหลุมพรางความใสซื่อของลูกสาวศัตรูจนกลายเป็นเหยื่อเสียเอง...หลายครั้งที่เขาเผลอมองเข้าไปนัยน์ดวงตากลมโตที่มองมายังเขาด้วยความกังวลระคนหวาดระแวง