หลงรักมาเฟีย No.3 (ซีรี่ส-หลงเด็ก)

อ้อมกอดอันแสนหวงแหนถูกศีรษะเล็กครอบครองเป็นหมอนชั่วคราว ‘ริคาร์โด้ คาร์เตอร์ แอนเดอร์สัน’ เจ้าพ่อค้าเคมีและแก๊สชีวภาพ ผู้อยู่เหนือกฎหมายที่องค์กรในหลายหน่วยงานจ้องหมายหัวเขาเอาไว้ มิหนำซ้ำยังกุมบังเหียนทรงอิทธิพลที่สุดในกรุงโบโกตา ประเทศโคลัมเบีย

ดวงตาคมเข้มจ้องมองไปยังนอกกระจกจากตัวเครื่องบินส่วนตัว เพื่อมองดูพื้นภาพมหาสมุทรที่เป็นเพียงจุดเล็กๆ สีน้ำเงินเท่านั้น ก่อนจะเห็นการแบ่งแยกกันพื้นดินสีเขียวบ่งบอกว่าในอีกไม่นานเครื่องจะลงจอด ถือว่าใช้เวลายาวนานพอสมควรสำหรับการไปรับเด็กผู้หญิงคนนึงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกของคนทรยศ เธอมีนามว่า ‘เมลิซา พัชรภากุล’ และได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกหนอนบ่อนไส้ที่เพิ่งสังเวยชีวิตลงไปเพื่อตายพร้อมกับความลับ

ริคาร์โด้ได้สังเกตใบหน้าอ่อนเยาว์ของสาวน้อยวัยสิบสี่แบบเต็มตาเป็นครั้งแรก ใบหน้าจิ้มลิ้มรูปไข่สะกดสายตาเขาไว้ราวกับต้องมนตร์ จมูกรั้นเชิดรับกับปากบางกระจับช่างลงตัวได้อย่างลงตัว พวงแก้มป่องแต่งแต้มสีแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดยังคงทิ้งรอยคราบน้ำตาเอาไว้

“งื้อ~”เสียงงึมงำครางอื้ออึงในลำคอเล็กทำให้ริคาร์โด้ผละสายตาจากใบหน้าจิ้มลิ้มของเธอทันทีเพราะเกรงว่าจะถูกจับได้ว่าจ้องมองเด็กสาวในยามหลับ ทว่าชายหนุ่มก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อท่อนแขนเล็กพาดมาที่เอวสอบราวกับกอดหมอนข้างก็ไม่ปาน

ริคาร์โด้ไม่ได้ปัดป้องหรือรู้สึกรำคาญถึงแม้นว่าเขาจะไม่ชอบให้ผู้ใดแตะเนื้อต้องตัวก็เถอะ เจ้าพ่อมาเฟียหนุ่มหมายมั่นปั้นมือเอาไว้ว่ายังไงซะเขาก็จะต้องรู้ให้ได้ว่าใครกันแน่ที่ทำให้พ่อของเธอคิดหักหลังและทรยศเขาได้ถึงเพียงนี้

ถึงเพื่อนรักของเขาจะหวั่นเกรงว่าเขาอาจจะเลี้ยงงูพิษไว้ใกล้ตัวก็เถอะ แล้วยังไงกันล่ะเธอเพิ่งอายุสิบสี่ปีเท่านั้นไม่จำเป็นที่ริคาร์โด้จะต้องกังวลอะไรทั้งสิ้น...

เมลิซาตื่นขึ้นมาหลังจากหลับไปหลายชั่วโมงอย่างไม่รู้ตัว ความทรงจำครั้งสุดท้ายเธอจำได้ว่าตนอยู่ที่บ้านและกำลังเตรียมตัวไปโรงเรียน แต่ในขณะนี้ทันทีที่ตื่นขึ้นมากลับพบแต่ความว่างเปล่ามืดมน เด็กสาวกรีดร้องดังลั่นด้วยความขลาดกลัวและไม่คุ้นชิน

“ฮื้อๆ อึกๆ มืด...งิ้อๆ มันมืด น่ากลัว”เสียงสั่นเครือปนแหบพร่าบ่งบอกถึงแรงหวาดกลัวสุดขีด ภาพดังกล่าวถูกฉายไปยังหน้าจอแล็ปท็อปจนริคาร์โด้ที่สังเกตการณ์พร้อมกับลูกน้องมือขวาถึงกับหัวใจกระตุกวูบไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ส่งพี่เลี้ยงเข้าไปเดี๋ยวนี้!!”คำสั่งอันเด็ดขาดของเขาทำให้ลูคัสต้องวอยซ์ความต้องการของผู้เป็นนายไปยังมากาลิซที่รอสแตนด์บายอยู่แล้วแม่บ้านวัยกลางคนเปิดประตูห้องดำที่อยู่เบื้องล่างคฤหาสน์เพื่อพบกับเด็กสาวนิรนามที่ต้องพบเจอกับชะตากรรมที่มาเฟียหนุ่มเป็นผู้กำหนดเอาไว้

แอด~

“อึกๆ นะ...หนูกลัว ฮื้อๆ ยะ...อย่าฆ่าหนู”เสียงกรีดร้องสั่นเครือติดขัดอย่างหวาดหลัวสุดขีด เมลิซาได้แต่กอดตัวเองในความมืดเมื่อเห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้อง เงามืดสะท้อนให้เห็นว่าบุคคลดังกล่าวมีรูปร่างอวบท้วม

“ชู่ว~ ไม่ต้องกลัวนะเด็กน้อยฉันจะไม่ทำร้ายเธอ”ถ้อยคำปลอบประโลมเป็นภาษาสเปน ทำให้เด็กสาวฉุกคิดในทันทีว่าเธอต้องถูกลักพาตัวมาไกลคนละทวีปที่เธออาศัยอยู่เป็นแน่

“ทะ...ที่นี่ที่ไหน?”เอ่ยถามเป็นภาษาสเปนที่เธอพอจะรู้มาบ้าง

“เธอพูดภาษาสเปนได้ด้วยเหรอ?”มากาลิซย่อตัวลงตรงหน้าของเด็กสาวก่อนจะลูบแผ่นหลังบอบบาง รับรู้ถึงอาการสั่นเทาด้วยความขลาดกลัวของอีกฝ่ายได้ในทันที

“พะ...พ่อของหนูใช้ภาษาเดียวกัน คะ...คุณเจอพ่อหนูบ้างไหม? พ่อของหนูอยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

“พ่องั้นเหรอ? แล้วพ่อของเธอชื่ออะไรล่ะ?”มากาลิซถึงกับขมวดคิ้วยุ่งด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กสาวถึงร่ำไห้เรียกหาผู้เป็นพ่อที่นี่

“พ่อของหนูชื่อมาร์โค”

“คนทรยศ!!”ริคาร์โด้ที่ได้ยินเด็กสาวเอ่ยชื่อบิดาของตนผ่านเครื่องดักฟังเสียงภายในห้องก็ถึงกับขบกรามแน่น มาร์โคคือหนอนบ่อนไส้ที่ปลิดชีวิตตัวเองเพื่อปกปิดความลับให้ตายไปพร้อมลมหายใจของมัน เขาไม่สามารถล่วงรู้ได้ว่าใครคือผู้อยู่เบื้องหลังให้ลูกน้องผู้ภักดีมาตลอดกลายเป็นบุคคลอันตรายจึงต้องรีบกำจัดทิ้งขนาดนี้ และนี่คือเหตุผลว่าทำไมเมลิซาที่เป็นบุตรบุญธรรมของคนทรยศต้องมาอยู่กับเขาที่นี่

…เพราะเธอคือกุญแจดอกสำคัญในการตามหาศัตรูที่หมายจะล่มบังเหียนของเขา