2 ชีวิตใหม่[2]

07 : 00 AM.

วันนี้เมลิซาตื่นเช้ากว่าปกติ เนื่องจากว่าเธอต้องไปไฮสคูลหลังจากปิดภาคเรียนฤดูร้อนถึงสี่สัปดาห์ เด็กสาวประทินโฉมหน้ากระจกบานใหญ่ราวเกือบหนึ่งชั่วโมงเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้ที่บรรจุสมุดโน๊ตและไอแพดที่จำเป็นต่อการจดในคาบเรียนลงมายังชั้นล่างของคฤหาสน์เพื่อรับประทานอาหารเช้า

“Buenos días(อรุณสวัสดิ์ค่ะ)คุณหนูเมลิซ”มากาลิซกล่าวทักทายพร้อมกับรอยยิ้มสดใสมาให้เมลิซา

“Buenos días también(อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ)ป้ามากาลิซ”ร่างบางเดินอ้อมมาทางด้านหลังของหญิงวัยกลางคน ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกอย่างช้าๆ เพื่อรับประทานอาหารเช้าที่คุณป้ามากาลิซจัดเตรียมไว้ให้

“อู้ย~ ของโปรดเมลิซทั้งนั้นเลยนะคะ”

“ป้าตั้งใจทำให้คุณหนูเป็นพิเศษเลยนะคะ วันนี้เปิดภาคเรียนวันแรกกลัวว่าจะหิวระหว่างวันเอาได้น่ะค่ะ”อาหารจำพวกเสริมโปรตีนในยามเช้าสำหรับเมลิซานั่นก็คือแซนวิชอกไก่ ผักและธัญพืชราดด้วยน้ำสลัดทูน่า ตบท้ายด้วยนมไขมันต่ำ

“ขอบคุณนะคะป้ามากาลิซ”กล่าวคำขอบคุณสำหรับผู้ที่จัดเตรียมอาหาร ก่อนจะนำมือทั้งสองข้างมาประสานไว้กลางอกขอบคุณพระผู้เป็นเจ้าสำหรับอาหารมื้อแรกของวันด้วยความเคยชินที่มักจะทำตั้งแต่เด็ก

“วันนี้คุณหนูตื่นเต้นไหมคะที่จะได้เจอเพื่อนๆ”

“นิดหน่อยค่ะ ไม่เจอกันแค่แปปเดียว แต่ยังคุยกันอยู่บ่อยๆ ค่ะ”

“สมัยนี้โซเซียลเข้าถึงได้ง่าย วิดีโอคอลหาแปปเดียวเดี๋ยวเห็นหน้ากันแล้ว เมื่อก่อนป้าต้องส่งจดหมายกว่าจะคุยกันรู้เรื่องใช้เวลาเกือบเดือนน่ะค่ะ”มากาลิซพูดกลั้วหัวเราะในลำคออย่างขบขัน

“แต่โลกโซเซียลก็น่ากลัวนะคะป้ามากาลิซ มีทั้งนักเลงคีย์บอร์ดและผู้คนจ้องประนามคนๆ หนึ่ง บางคนถึงขั้นคิดมากจนฆ่าตัวตายเลยนะคะ”

“คุณพระ!! คุณหนูต้องเล่นอย่างมีสติและหาประโยชน์จากมันนะคะ”ตักเตือนด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

“อะแฮ่ม!...”เสียงกระแอมดังขึ้นทำให้บทสนทนาของมากาลิซและเมลิซาจบลง ก่อนที่ทั้งคู่จะหันมองไปยังต้นเสียงผู้มาเยือนใหม่

“เอ่อ…คุณริครับเป็นกาแฟดำนะคะ นะ…นั่งรอสักครู่นะคะป้าจะไปชงมาให้ค่ะ”เพราะมัวแต่คุยกับหนูน้อยเมลิซจนไม่รู้ว่าผู้เป็นนายลงมายังห้องรับประทานอาหารแล้ว

“อาการแพ้ดีขึ้นแล้วเหรอคะคุณริค”เมลิซามองไปยังใบหน้าของเขาที่เมื่อวานขึ้นผื่นแดง ทว่าวันนี้กลับหายเป็นปลิดทิ้งอย่างปกติ

“…”คำตอบจากเขาคือความเงียบ คนตัวเล็กถึงกับกระพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงงว่าเธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจหรือเปล่า แต่ก็ไม่อยากจะเซ้าซี้ชายหนุ่มมากจนเกินไปเพราะกลัวจะหงุดหงิดเอาได้

เมลิซาเลือกจะรับประทานอาหารตรงหน้าต่อ ทั้งโต๊ะเต็มไปด้วยความเงียบ ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจและสายลมที่กระทบโดนเฟอร์นิเจอร์ชิ้นเล็กภายในตัวคฤหาสน์เท่านั้น ในขณะที่มาเฟียหนุ่มจิบกาแฟที่ถูกนำมาเสิร์ฟให้จนหมดแก้ว

“คุณริคจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ?”แม่บ้านวัยกลางคนเอ่ยถามริคาร์โด้

“ไม่ล่ะ”มาเฟียหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แล้วคุณหนูเมลิซล่ะคะ? รับอะไรเพิ่มหรือเปล่า?”เมื่อเห็นเมลิซาวางช้อนกับส้อมลงก็มิวายที่มากาลิซจะถามอีกครั้ง

“ไม่แล้วค่ะป้ามากาลิซ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้นะคะ”เธอพูดพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดมุมปาก เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ที่ตนวางไว้บนเก้าอี้ข้างๆ เพื่อจะได้เตรียมตัวออกจากคฤหาสน์

“วันนี้เธอไปพร้อมฉันนะเมลิซ”

“ค่ะคุณริค”เมลิซาเอียงคอไปมาด้วยความงุนงง แต่ก็ตอบรับริคาร์โด้อย่างว่าง่าย

ทั้งคู่เดินมายังรถตู้ที่จอดรอหน้าประตูโถงใหญ่ของตัวเชื่อมภายในคฤหาสน์ ชายชุดดำร่างบึกบึนยืนต้อนรับก่อนที่ประตูรถจะค่อยๆ เลื่อนเปิดอัตโนมัติ เมลิซาตระเตรียมก้าวขึ้นรถทว่ามือหนากลับคว้าหมับที่ข้อมือบางเอาไว้

“อะ…เอ๊ะ~ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณริค?”

“พวกแกจะไปไหนก็ไป ไม่ต้องรอพวกฉันขึ้นรถก็ได้”เอ่ยปากไล่ลูกน้องที่มีหน้าที่ติดตามเขาเพื่ออารักขาความปลอดภัย ทว่าเมื่อเห็นเมลิซาจะก้าวขาขึ้นรถทำให้เธอยกท่อนขาขึ้นสูง ส่งผลทำให้กระโปรงที่เจ้าหล่อนสวมใส่รนสั้นเสียจนเผยให้เห็นต้นขาเสลาขาวผ่อง เขาจึงไม่อยากให้ผู้ใดมองบุตรบุญธรรมจำเป็นของเขาด้วยความหวงแหนอย่างมิทราบสาเหตุ

“เมลิซได้ใส่กางเกงซับในหรือเปล่า กระโปรงที่เธอใส่มันสั้นไปนะ”มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบทว่าในใจระส่ำด้วยความหงุดหงิดและขัดใจอยากจะหากางเกงขายาวถึงตาตุ่มมาให้สวมใส่เธอนัก

“ใส่นะคะคุณริค เมลิซใส่ตามยูนิฟอร์มที่ทางไฮสคูลเขาส่งมาให้นะคะ...เมลิซไม่ได้เลือกเอง”ตอบชายหนุ่มด้วยความสัตย์จริง เธอมองไปยังกระโปรงที่ถูกรีดจับจีบอย่างเรียบร้อยว่าสั้นอย่างที่เขาพูดหรือเปล่า ทว่าเมลิซามองว่านี่คือความยาวมาตรฐานที่เหมาะสมสำหรับชุดที่เธอใส่แล้ว

“ช่างมันเถอะ! ว่างแล้วเดี๋ยวจะพาไปซื้อใหม่ คราวนี้ขึ้นรถได้แล้ว”ถึงแม้นปากเขาจะบอกปัดแต่ใจจริงเขาอยากจะเลื่อนประชุมสำคัญในวันนี้ออกไป และพาเจ้าหล่อนไปซื้อกระโปรงใหม่ซะตอนนี้เลยเสียด้วยซ้ำ

เมลิซาก้าวขึ้นรถโดยไม่ได้ตอบโต้อะไร ทว่าคนที่อยู่ด้านหลังเธอกลับหันซ้ายและขวาเพื่อให้มั่นใจว่าจะไม่มีใครมองใต้กระโปรงบุตรบุญธรรมจำเป็นของเขาได้ ทว่าจังหวะที่หันมาเป็นเวลาเดียวกันที่เมลิซาก้าวขึ้นรถพอดิบพอดีทำให้สายตาดันไปปะทะกับซับในสีเนื้อตัวจิ๋วที่เขารูปสรีระของเธอพอดิบพอดี

ริคาร์โด้มองไปยังจุดกึ่งกลางร่างแห่งอิสตรีที่ถูกเนื้อผ้าบางปกปิดไว้อย่างไม่ตั้งใจ ให้ตายเถอะ! เขาไม่ได้คิดอกุศลกับลูกสาวศัตรูขนาดนั้นนะ แต่สายตาเจ้ากรรมพาทำให้นึกจินตนาการไปถึงขั้นว่าหากไร้สิ่งบดบังกลีบผกาสองข้างจะอวบอูมงดงามแค่ไหนกันนะ

“คุณริคคะ~”เสียงหวานดึงเข้าออกจากภวังค์ความคิดอันต่ำตมก่อนที่เข้าจะสลัดหัวไล่ตรรกะทุกอย่างออกไป มาเฟียหนุ่มก้าวขึ้นรถตู้ทันทีโดยพยายามไม่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้อีก ก่อนที่ล้อรถจะหมุนเคลื่อนที่ออกจากคฤหาสน์เข้าสู่ถนนเส้นหลักและตรงไปยังไฮสคูลของเมลิซาเป็นที่แรก

เครื่องยนต์ทำงานคงที่บนท้องถนนประมาณยี่สิบนาทีก็ถึงไฮสคูลของเมลิซา ประตูรถตู้เปิดออกอย่างช้าๆ ก่อนที่ชายชุดดำจะทำหน้าที่ลงจากรถตู้ด้านข้างคนขับเพื่อดูแลความเรียบร้อยให้แก่ผู้เป็นนายตามหน้าที่ของตน

มาร์โคเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายเพื่อปกปิดความลับไม่ให้เขาสาวไปถึงคนบงการเบื้องหลัง พวกมันแทรกซึมธุรกิจสีเทาเพื่อขัดผลประโยชน์แก่พวกเขาให้การดำเนินติดขัดจนน่าเอะใจว่าจะต้องมีหนอนบ่อนไส้บอกกระบวนการทำงานในการลำเลียงขนส่งภายในให้รั่วไหล

เธอคือบุตรบุญธรรมของมาร์โคอดีตนักฆ่ามือฉกาจที่เฉลียวฉลาดไวพริบดีเป็นเลิศ แต่กลับต้องมาสังเวยลมหายใจเพื่อปกป้องศัตรู ริคาร์โด้อยากตามลากคอมันขึ้นมาจากขุมนรกเพื่อง้างปากเค้นเอาจริงทว่าทุกอย่างก็ทำได้เพียงเก็บความเจ็บแค้นไว้ในใจ