บทที่5 ยาเสพติด

ยาผงสีขาวถูกเทฟุ้งกระจายอยู่บนโต๊ะ นิ้วชี้หนาปิดที่รูจมูกหนึ่งข้างก่อนจะเอาหน้าเเนบไปกับโต๊ะเเละสูดดมสารสีขาวที่เรียกว่า เค นั้นเข้าไปเต็มปอด.... 

ฟืดดดด

"อ่าา...ชื่นใจจังโว้ยยย~" รอยยิ้มกริ่มเกิดขึ้นบนใบหน้าคมสันเพราะตัวเองนั้นเสพสุขดั่งใจสั่งได้.... วันใดที่ขาดสิ่งนี้ไปตนจะร้อนรนเเละ เคว้งคว้าง...เพราะ ฉะนั้นเขาถึงขาดมันไม่ได้.... เพราะโลกทั้งใบมันเหมือนจะเเตก

"ทำไรอ่ะ....." น้องสาวตัวเล็กยืน ท้าวเอวพิงตู้เสื้อผ้ามองดูพี่ชายที่กำลังนั่น เคลิบเคลิ้มกับสารเสพติดตรงหน้า

"ดมเค.... จะลองไหม?" ท่าว่าพี่ชายอย่างมาร์ชกับเชิญชวนน้องสาวที่เข้าสู่วัยรุ่นมาลองสิ่งที่ผิด...

"มันดียังไงอ่ะ?" คำพูดเเรกไม่ใช่คำว่าปฏิเสธเเต่เป็นคำถามกับเพราะความอยากรู้อยากลองมากกว่า

"มาดิ...มานั่งใกล้ๆพี่นี่มา" มาร์ชตบเบาะโซฟาเพื่อชวนน้องสาวเข้าไปนั่งใกล้ๆ ..สายตาที่มองน้องสาวที่วัยกำลังโตนั้นผิดแปลกไป สายตาที่จับจ้องไปทั่วเรือนร่างบัดนี้เด็กน้อยคนนั้นเริ่มโตเป็นสาวเเล้ว ผิวพรรณ มีน้ำมีนวล อิ่มเต็มไปหมด ไหนจะ ทรวดทรงองเอว... ไหนจะหน้าอกที่เลยใหญ่ขึ้นจะกระดุมนั้นจะติดไม่หมด.... 

ฟรึ่บบบ!!!

ฐิตา น้องบุญธรรมค่อยๆหย่อนกายนั่งลงข้างๆ ก่อนที่ชายกระโปรงนักเรียกของเธอจะเลิกขึ้นเล็กน้อย ทำให้มาร์ช  พี่ชายคนโตที่นั่งข้างๆ แอบรอบกลืนน้ำลายลงคอไป

อึ่ก.....

"มันรู้สึกยังไงหรอ?" เด็กน้อยน่าตาน่ารักถามด้วยความสงสัย ก่อนที่พี่ชายเจ้าเลห์นั้นจะเผยรอยยิ้มร้ายที่มุมปาก เเละเอามือล้วงไปที่กระเป๋า เพื่อหยิบของอะไรบางอย่างออกมา สายตาคนน้องจ้องพี่ชายอย่างไม่วางตา..จนเห็นว่ามันเป็นซองใส่เล็กๆ ข้างในบรรจุด้วยผงสีขาวเต็มซอง ..ก่อนที่ผงอันนั้นจะถูกเทซ้ำลงไปที่โต๊ะ

"มันโคตรดีเลยลองสิ.... ไม่ว่าจะมีเรื่องเเย่มากแค่ไหน... ถ้าได้ลองใช้ไอ้นี่เรื่องเเย่ๆพวกนั้นก็จะหายไปเลยล่ะ"

"มันจะทำให้ลืมทุกอย่างที่เป็นความทุกข์"

"มันจะเหลือที่ให้เเค่โลกของเราที่มีเเต่ความสุขแบบหาที่ไหนไม่ได้"

"ลองสิ.... พี่อยากให้ ฐิตาลอง..ดื่มด่ำกับรสชาติเเห่งความสุข"

"......

ฐิตานั่งฟังพี่ชาย สาธยายอย่างตั้งใจ... เเละตัวเองนั้นก็คิดตาม... เธอเบื่อกับสิ่งที่ต้องเจอในเเต่ละวันไปโรงเรียน เห็นเพื่อนมีโทรศัทพ์ใช้รุ่นดีๆ ยี่ห้อดังๆ ตัวเธอก็อยากได้.. เเต่ก็ไม่เคยได้ ไปเที่ยวบ้านเพื่อนก็มีเเต่หลังใหญ่ๆ เธอเอง อายกับสิ่งที่ตัวเองนั้นเป็นอยู่  ไม่กล้าบอกว่าตัวเองนั้นอยู่แบบไหน ใช้ชีวิตอยู่ยังไง วันๆ ได้กินอะไร บ้าง เธออายกับคำว่าจนเต็มทนเเล้ว เลือกได้ก็อยากจะลืมๆ ชีวิตที่อับโสแบบนี้ไปสักวัน... ถ้าจะลองก็คงไม่เสียหายอะไร

"ลองสิ...มันดีนะ... ทำแบบที่พี่ทำ"

มือหนาค่อยๆ ไล่เกลี่ยปอยผมที่ ปกคลุมบนใบหน้าของน้องสาวให้ออกไปก่อนที่จะค่อยๆ ทิ้งน้ำหนักมือของตัวเองเพื่อกดหัวของน้องสาวลงไปแนบกับโต๊ะ ...

"......

พอได้จังหวะ มือหนาก็ ช่วยโอกาสรั้งเอวน้องสาวเข้ามาใกล้ๆ ตัวเองจนตอนนี้ขาของฐิตาได้ชนกับขาของมาร์ชอย่างเเนบชิด

"ใช้มือข้างนั้นปิดรูจมูกของเธอข้างนึงเเละค่อยๆสูดมันเข้าไปลึกๆ"

".......

ไม่ทันที่ฐิตาจะได้ลิ้มลองสารเสพติดตรงหน้า ที่พี่ชายอย่างมาร์ชเเนะนำว่าดีนักดีหนา... ก็ถูกเปอร์เช่พี่ชายของเธออีกคนห้ามไว้เสียก่อน

ผลั่กก!!!!

"!!!!!

"!!!!!

ทั้งคู่หันไปมองพร้อมกันก่อนจะตกใจแบบสุดตัว.... ใบหน้าของคนผู้เข้ามาใหม่จ้องมองไปยังพี่ชายอย่างเอาเรื่อง ...มาร์ชตกใจเลยรีบเอามือของตัวเองที่กำลังโอบเอวของน้องสาวออกทันที

"นี่ทำบ้าอะไรกันอยู่!!!"

เปอร์เช่ไม่ ท้าวความอะไรก่อนทั้งนั้นก็ในเมื่อหลักฐานมันชัดอยู่ตำตาว่ากำลังทำอะไร

".....ลำคาญ"  ฐิตาพูดอย่างไม่สบอารมณ์นักก่อนจะเบนหน้าไปทางอื่นเพราะตนนั้นไม่อยากมองหน้าพี่ชายขี้บ่นคนนี้

"ฐิตา... กลับเข้าห้องไปเดี๋ยวนี้..."

"ทำไมฉันต้องฟังล่ะ!!" น้องสาวคนเล็กทำกิริยา ฮึดฮัด ก่อนจะลุกขึ้นเเละส่งสายตาไม่พอใจให้กับพี่ชายที่กำลังออกคำสั่งเธอ

"เพราะฐิตา..ใช้เงินที่พี่หามาให้ไง!!!" เปอร์เช่ตัดสินใจตะหวาดน้องสาวคนเล็กไปทั้งๆ ที่ตนนั้นก็ไม่ได้อยากทำนัก.. เเต่ถ้าเมื่อพูดไม่ฟังก็ต้องปรามกันบ้าง

"....แม่งง"

ตึก!!!ตึก!!!ตึก!!!!

ฐิตา ลงน้ำหนักไปที่ส้นเดินตึงตัง กลับไปที่ห้อง กิริยาเเละถ้าทางบ่งบอกให้พี่ชายอย่างเปอร์เช่ได้รู้ว่า เธอนั้นเกลียดการออกคำสั่งที่สุด... ..ผิดกับพี่ชายอย่างมาร์ชที่นั่งไม่รู้สึกรู้สาอะไร... แถมยังจะก้มลงไปเสพสม สิ่งเสพติดตรงหน้าต่อ

"นี่ยังจะเล่นอีกอ๋อ...?"

"........"

"ถ่อ...ไปเอาเงินกับเเม่ถึงที่โรงพยาบาล เพื่อมาซื้อไอ้ยาบ้าๆแบบนี้หรอพี่?"

"มึงไม่ต้องเสือกเรื่องของกูได้มั้ย" นี่คือคำพูดของพี่ชายคนโตที่แม่ฝากฝังให้ดูเเลน้องๆ 

"ไม่เสือกไม่ได้ดิ.. นี่เงินผม พี่เอามาใช้ สุรุ่ยสุร่ายแบบนี้..  เอามาซื้อของแบบนี้เสพ.... มันมีประโยนช์ตรงไหนวะพี่!"

"ไม่ได้ช่วยหา... ก็อย่าสร้างปัญหาได้ป้ะวะ"

ฟรุ่บบ!!!!!

"ไอ้เหี้ยเช่!!!"

ฟรึ่บบ!!!

"อั่กก!!!

คล้าย ฤทธิ์ของคนหลอนประสาทเมื่อถูกกล่อมด้วยคำพูดที่ ไม่ชอบก็ยิ่งปลุกอารมณ์ความบ้าขึ้นมา .... มาร์ชลุกขึ้นเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของน้องชายอย่างแรงก่อนจะทุ่มตัวของเปอร์เช่ลงไปที่พื้น

"เสร่อกับเรื่องของกูนักนะมึง.... !!พร่ามเหี้ยอะไรนักหนา"