บทที่6 กฏเหล็ก

"ไม่ได้อยากเสือกหรอก!!...เเต่มันต้องเสือก!!... ดูพี่ทำดิ!! เเต่ละอย่าง บอกแม่ว่าจะเอาเงินไปทำทุน... เเต่เอาไปลงกับยาอ่ะนะ...สติดิ!!

"หื้ม!!...กูหมั่นไส้มึงเต็มทนล่ะ"!!!

ปึ่ก!  ปึ่กๆ

ฝ่าเท้าหนักๆ ยันเข้าไปที่หน้าอกของน้องชายแบบเต็มเเรง ... ตัวของเปอร์เช่นั้นหงายเงิบไป... อีกทั้งเอามือของตัวเอง จับไว้ที่หน้าอก เพราะมันเจ็บเเละจุกตรงจุดที่ พี่ชายนั้นยันมา 

".... มีหน้าที่หาก็หาไป... อย่ามายุ่งกับชีวิตกูมาก..กูเองก็หาได้เว้ย!!!อาจจะหาได้เยอะกว่ามึงด้วยซ้ำ!!"

"ที่เอาของมึงมาเนี้ย... ..ยังไม่เท่าครึ่งที่กูหาได้เลย!!"  ถุ้ย!!!"

ถอยคำของการดูถูกจากพี่ชายมันเจ็บแสบเหลือเกิน... พี่ชายอย่างมาร์ชจะรู้ไหมว่าเขาต้องทำงานอะไรบ้าง รับพิเศษอะไรบ้าง ได้นอนตอนไหนเวลาไหนบ้าง...

".......

"อยู่เงียบๆ ให้เหมือนหญ้าสะ!!!...พูดอวดดีกับกูอีกเมื่อไหร่มึงโดนกูกระทืบเเน่ไอ้เช่!!"

"........

พอพูดจบ...มาร์ชก็กับไปนั่งที่เดิมเเละเสพสุขของตัวเองต่อโดยไม่สนใจเลยว่า น้องชายที่นั่งเจ็บอยู่จะรู้สึกยังไง เเละก็พยายามพยุงร่างกายของตัวเองให้ลุกขึ้นให้ไหว เพื่อจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเเละออกไปรับจ๊อบข้างนอกต่อ

".....ฮึกกก...

คนอย่างเปอร์เช่เสียใจได้ เเต่ห้ามเสียใจนาน ทุกอย่างเป็นเงินเป็นทองไปหมด... ยืนมองดูตัวเองผ่านทางกระจก..ก่อนจะลูบไปที่หน้าอกของตัวเอง เพราะยังเกิดอาการเจ็บอยู่เล็กน้อย

"สู้ๆเว้ยเพื่อเงิน.. เพื่อเงิน

ให้กำลังใจตัวเองเสร็จเเล้ว เช่นเดิมทุกวัน กระเป๋า1ใบหมวกเเก็ป และกุญเเจรถ งานที่เปอร์เช่จะไปทำคืองานร้านข้าวต้มโต้รุ่ง ... เลิกงานตี3 จากนั้นถึงได้กลับบ้านเเล้วมานอน ช่วงนี้มีเวลาทำงานเยอะหน่อย เพราะ จบภาคเรียนระดับปลายเเล้ว ตอนนี้อยู่ในช่วงที่จะต้องเรียนต่อมหาลัยตนถึงจะต้องรีบเร่งหาเงิน....

"ไปไหน....กลับกี่โมง" เสียงของพี่ชายที่นอนหมดสภาพเอ่ยถามน้องชายด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา เหมือนอยากจะนอนเต็มทนเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่กับถูกลืมไปชั่วพริบตา

"ไปหาเงินไง"

"ไม่มีเงินใช้  เท่ากับตายรู้ไหม"

".......อืม... ไปไกลๆไปเบื่อหน้ามึง"

"เห้อออ

("น้อง... ผักบุ้งไฟแดงยังไม่ได้)

"ครับเจ้.... สักครู่นะครับ" เปอร์เช่ยิ้มรับลูกค้าอย่างเป็นมิตรก่อนจะเดินไปบอกเฮียเจ้าของร้านว่ายังขาดเหลืออะไรอีกบ้างเเล้วโต๊ะไหนยังไม่ได้ของ

"ไอ้เช่...ว่างยัง?"

"อ่าวกัส...มาได้ไงเลิกงานเเล้วอ่อ" เปอร์เช่ตกใจเล็กน้อย ก็จู่ๆมีมือใครก็ไม่รู้มาขว้าแขนไว้ ....ชายหนุ่มตกใจเลยหันไปดูก็รู้แล้วว่าเป็นใคร 

"เลิกแล้ววันนี้เลิกเร็ว... เลยมาหามึงเนี่ย" 

"เออเดี๋ยวรอแปปนะกูไปเสริฟ์โต๊ะนู้นก่อน"

"โอเคร..กูไม่รีบมีเรื่องจะคุยกับมึงด้วย"

เปอร์เช่พยักหน้าตอบรับเพื่อนอย่างลวกๆก่อนจะเดินไปเสริฟ์โต๊ะข้างหลัง เพราะลูกค้าส่งเสียงเรียกเเล้ว ... กว่าลูกค้าในร้านจะเบาบางลงก็ปาไปตี2เศษๆ ... เปอร์เช่มองมายังโต๊ะที่เพื่อนนั่งก็ยังเห็นว่ากัสยังนั่งรออยู่ที่เดิมไม่ไปไหนนับถือใจ เพื่อนคนนี้จริงๆ ที่รอเขาได้

"ไง...เสร็จงานล่ะ"

"เออดิ... รอกูได้เนอะมึงอ่ะ"

"กินเบียร์จนจะเมาจริงๆล่ะกู" กัสพูดพร้อมกับยกเเก้วเบียร์ขึ้นมาเเกว่งโชว์

"เเล้ววันนี้ไม่ทำงานหรอมึงอ่ะ....มาหากูตั้งเเต่หัวค่ำจะฟ้าจะสางเเล้ว"

"ว่าเเต่กัส.... มึงมีงานอะไรให้กูช่วยทำไมวะ"

กัสหัวเราะชอบใจก่อนจะตบไปที่ไหล่ของเปอร์เช่ เเละพูดในส่วนของตัวเอง

"นี่เเหละกูมาเพราะเรื่องนี้... "

"ห้ะเปอร์เช่ทำหน้างงเล็กน้อย เเต่ก็ยังรอฟังคำต่อไปที่เพื่อนจะพูด ไอ้คำที่ว่ามาเพราะเรื่องนี้มันคืออะไรกันเเน่ เเละมาเพราะเรื่องอะไร

"มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูทำงานอะไร..."

รู้เสียยิ่งกว่ารู้อีก.... ว่าเพื่อนสนิทคนเดียวของเขาทำงานอะไรรู้จักกันมาตั้งหลายปีไม่รู้ใจกันคงเป็นไปไม่ได้

"อ่ะ.... ละ....แล้วไง"

"ที่บาร์ขาดคน...ไอ้เต๋ามันลาออกล่ะ เจ้เขาเลยให้หาคนมาเเทนไอ้เต๋ามัน...เเละกูเสือกปากไวรับคำเจ้เขาไปอ่ะ"

"เห้ยยย!!!...ไม่อ่ะ... มึงจะให้กูไปทำอะไรไม่เอานะ"

"จะยากอะไรวะเช่..มันไม่ยากหรอกมึง"

"มันไม่ใช่ทางกูไง... จะให้กูไปเสิร์ฟน้ำ เดินไฟ ซ่อมน้ำก๊อก กวาดบาร์  ถูบาร์ กูทำได้หมด  เเต่ไปยืน แอ่นๆ ตะเบงกล้ามกูทำไม่ได้จริงๆกัส"

"... เหี้ยยพูดเวอร์ไปป่ะ...ไม่ขนาดนั้นเว้ยมันมีหลายสเต็ปนะถ้ามึงเรียนรู้  แบบนั้นเข้าเรียก The Show Must Go Onเว้ยย!!...มันเป็นการเเสดงไอ้หนู"

"ซึ่งมึงจะทำหรือไม่ทำก็ได้... มันหลายรูปแบบ เพื่อนกิน เพื่อนเที่ยว... รวมไปถึงเพื่อนร่วมรัก  มันคือการเอาใจใส่ลูกค้า การให้บริการอย่างนึง..มึงคิดไรเยอะวะ?"

".....มันต่างจากขายตัวตรงไหนวะไอ้กัส... มันสนุกหรอวะงานแบบนี้?"

"สนุกดิ... เงินดีไง ขอเท่าไหร่ก็ได้หมดตามที่มึงขอ"

"......"

พอได้ยินคำว่าเงินเท่านั้น... กิริยาเเละท่าทางของเปอร์เช่เปลี่ยนทันที ความกลัวกับกลายเป็นความอยากรู้แทน

"ยังไง...มึงอธิบายให้ เคลียร์ดิ้.... ว่าต้องทำไง"

"ข้อแรก.... ในสิ่งที่มึงจะได้คือ70เปอร์จากที่ลูกค้าต้องการซื้อตัวมึงไปทำอะไร.... ไม่ว่า จะชวนไปควงฟิลแฟน...."

"อ่า"

"ฟิลเพื่อน.... หรือควงไปทานอาหารเป็นเพื่อนขำๆ ...เนี้ยมึงก็จะได้70เปอร์เซนล่ะ... เเล้วเเต่มึงเรียกค่าตัวมึงนะดีลเอาเอง... "

"งะ...ไงต่อ" ดวงตาของชายหนุ่มเริ่มเปร่งประกายเมื่อพูดถึงเม็ดเงิน ในใจเพียงคิดว่า จะหาเงินจากไหนได้เยอะๆ เเละเร็ว  เพราะตัวเองจำเป็นที่จะต้องใช้อย่างเร่งด่วนจริงๆ 

"เเต่อีก30 เปอร์เซนที่เหลือ ต้องให้เจ้เว้ยส่วนแบ่งที่นายหน้าควรได้รับ "

"และอีกอย่างที่เด็ดสุด.... คือลูกค้าชวนมึงไปซั่ม!!!....."

"เหี้ย!!! "

"ย้ำนะ..... ต้องเป็นความต้องการของลูกค้าที่อยากจะซั่มมึงจริงๆ ... มึงเรียกได้เลยไม่ต้องแบ่งส่วนแบ่งนี้ให้ใคร  มึงรับเต็มๆ "

"ถ้ากูเรียกเขา..... 50,000ได้ไหมวะ"

"ถ้าเขาถูกใจมึง100,000 เขาก็ให้มึงได้"

"จะ...จริงอ๋อ

"แต่มีกฏเหล็กหลังจากจบงานซั่มเสร็จ..... มึงห้ามรู้สึกกับลูกค้าเด็ดขาด...ทุกอย่างคืองานไม่ใช่ความรู้สึกจริงๆ"