บทที่4 หาเงินทางลัด

"ไม่ใช่อะไรแม่.... เช่ให้เงินมันไปแล้วมันไม่พอหรอ..วันๆมันเคยคิดอยากจะทำงานบ้างหรือเปล่า"

"ขอเเต่เงินๆๆ... เรียนก็ไม่เรียนงานก็ไม่ทำ"

"........"

"เช่เป็นน้องนะ.... เช่ต้องเลี้ยงมันหรอ"

"... จิ๊..เเกอย่าไปว่ามันแบบนั้นเลยแม่ปวดหัว... มันคงเอาเงินไปลงทุนน่ะ...มันก็กำลังสร้างเนื้อสร้างตัวอยู่... แม่ก็เลยช่วยมันไป..อย่าว่าพี่เเกเลยนะ"

ทุกคำที่เอ่ยออกมาจากปากของผู้เป็นแม่ไม่มีคำไหนเลยที่ไม่ปกป้องลูกชายคนนี้

"ลงทุนอีกล่ะ.... ครั้งที่เเล้วก็ลงทุนไม่ใช่หรอแม่.... "

"เช่เหนื่อยนะเเม่ ...เหนื่อยหาให้แม่เช่ไม่เหนื่อยหรอก... เเต่อีก2ปากที่ต้องดูเเล... ถ้าช่วยกันหาสักนิดชีวิตก็จะไม่เป็นแบบนี้เลย... "

"......."

ผู้เป็นแม่นั้นพูดอะไรไม่ออกมันก็จริงอย่างที่ ลูกชายว่า.... พี่ขายนั้นก็ไม่เอาไหน น้องสาวบุญธรรมนั้น ก็เหลวเเหลก... มีเเต่เปอร์เช่เท่านั้นที่รับหนักอยู่คนเดียว

"เช่กลับเเล้วนะเเม่ ...เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาใหม่"

"....อืมแม่จะนอนเเล้ว...กลับดีๆนะลูก.... "

"ครับ"

"ดะ!!...เดี๋ยวลูก..."

ในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะหันกับ เเต่ได้ยินเสียงเรียกของผู้เป็นเเม่จึงหันกับไปหา

"ฝากดูเเลฐิตาด้วยนะ... น้องกำลังจะเป็นสาวอาจจะอารมณ์ร้อนหน่อยอย่าไปดุน้องมากนะ... น้องจะ เตลิด"

"..... ครับแม่"

เป็นเช่ได้เเต่รับปากแม่ไป.... เเต่ก็ไม่สามารถบอกความเป็นจริงได้ ว่าน้องสาวบุญธรรมนั้นไม่เคยเชื่อฟังคำของเขาที่เป็นพี่ชายเลยสักนิด... เเต่เพียงรับปากให้ผู้เป็นแม่นั้นสบายใจ

พอเดินออกมาจากห้องผู้ป่วยรวมเปอร์เช่นั้นก็เจอหมอเจ้าของไข้แม่ทันที.. ตนจึงรีบเดินเข้าไปหา

"หมอครับ.... หมอ!!!"

หมอเจ้าของไข้นั้นหันมาตามเสียงเรียกก่อนจะหยุดเดินทันที

"ครับ.... ลูกชายคุณนิสาหรือเปล่าครับ"

"ใช่ครับ..พอดีว่า...."

"รู้เรื่องที่ว่าคุณนิสาจะไม่ทำคีโมต่อเเล้วใช่ไหมครับ"

ไม่ทันที่เปอร์เช่จะถามเเต่ก็ถูกหมอเจ้าของไข้พูดดักไว้ก่อน

"ครับ... รู้แล้วครับ...เเต่ผมจะให้แม่ทำต่อ.... เลยจะมาถามหมอว่า.... คืออ"

"....ครับ"

"ผมเเบ่งจ่ายได้ไหมครับ... พอดีว่าผมกำลังจะเข้ามหาลัยพอดี เลยค่าใช้จ่ายในช่วงนี้อาจจะเยอะหน่อย ผมขอเลือกแบ่งจ่ายได้ไหมครับ"

"....(พยักหน้า)** ได้สิครับไม่มีปัญหาเลยมีอะไรคุยกับหมอได้เสมอ .... หมอเข้าใจคุณดี"

ตั้งเเต่เเม่เข้ารับรักษาที่นี่หมอเจ้าของไข้ก็เห็นเด็กผู้ชายคนนี้เข้าออกที่ประสานงานเป็นว่าเล่น เด็กอายุเเค่นี้เเต่เป็นคนดำเนินทุกอย่าง ในสายตาหมอทุกคนเด็กคนนี้เก่งที่สุด

"ขอบคุณหมอมากๆเลยนะครับขอบคุณจริงๆ "   เด็กหนุ่มก้มหัวขอบคุณให้อย่างน้อมน้องก่อนที่ คุณหมอนั้นจะเดินไปจับไว้เเทบไม่ทัน... ตัวหมอเองก็บอกไปตามที่ว่าได้.. ไม่ได้ช่วยอะไรเลยเเม้เเต่น้อยหมอทุกคนก็ต่างเอ็นดูในความถ่อมตนของเด็กคนนี้ถ้าหมอไม่มีภาระหน้าที่อะไรก็อยากจะออกค่ารักษาให้เลยล่ะ...  

....เท้าที่เหยียบย่ำบนพื้นดิน... เดินเตะฝุ่นจนผงดินฟุ่งกระจายเปรอะรองเท้าผ้าใบคู่เก่า... ชายหนุ่มเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยระหว่างเดินเข้าซอยบ้าน... ทางที่ชายหนุ่มเดินเข้ามานั้น..แสงจากดวงไฟสะรัวจนเกือบจะมองไม่เห็น อีกนิดไฟก็คงดับสนิท... ใช่ นี่คือที่ๆนึง..เป็นที่คับเเคบเเทรกอยู่ในตัว กรุงเทพมหานคร...หรือเรียกอีกชื่อนึงว่าสลัม... เปอร์เช่เป็นคนเชียงใหม่ เเต่ก็ย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาหลายปีเเล้ว บ้านเขานั้นเป็นเพียงตรอกซอกซอยเล็กๆ ที่เดินเรียงตามหน้ากระดาน3คนไม่ได้.... ในบ้านนั้นมีคนอาศัยกันอยู่4คนตอนนี้เหลือเพียง3คนเพราะเเม่นั้นรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล.... จะมีก็เเต่เขา เเละพี่ชายคนโต... อีกคนคือน้องสาวบุญธรรมที่เป็นลูกของป้า..เเต่เเม่รับมาเลี้ยงในตอนที่ยังเเข็งเเรงดีอยู่เพราะเเม่อยากได้ลูกสาวมาก ตอนนี้เหมือนเขาเองรับหน้าที่ทั้งหมด ภายในบ้าน น้องสาวอายุ16ปีก็กำลังเรียน พี่ชายคนโตก็ ย่างเข้า25... เเต่ก็ยังไม่ได้มีงานเป็นตอเป็นตาเเถมยังมารีดไถ่เงินที่ตนนั้นหามาให้เเม่เก็บไว้เพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาลตัวพี่ชายก็เอาไปเสียหมด.... เขานั้นจะทำยังไงดี

"จะหาเงินได้เยอะๆ.... ได้เร็วๆมาจากไหนดีนะ....เห้อออ"