บทที่3 เว็บอะไร?

"แนะนำเว็บอะไรของมึงวะอีจุ๊บ.... สนุกแต่ไม่ผูกพันธ์?"

"กูเดาว่ามันไม่ดีได้ป่ะ"

----โรงพยาบาล----

ศูนย์ผู้ป่วยมะเร็งปอด

ณโรงพยาบาลเเห่งรัฐที่หนึ่งจังหวัดเชียงใหม่..ศูนย์รักษาผู้ป่วยมะเร็ง...ขณะนี้เป็นเวลาย่ำค่ำตะวันลับขอบฟ้าเเล้ว..หญิงสูงวัยที่นั่งนิ่งพิงหัวเตียงผู้ป่วยอยู่สายตาก็ไล่มองไปยังเพื่อนผู้ป่วยร่วมเตียงข้างๆ ที่มีของเยี่ยมขนมผลไม้อยู่ที่ชั้นวางจำนวนมากก็เนื่องจากญาติๆ ของผู้ป่วยนั้นนำของขบเขี้ยวมาให้คนป่วยทานเล่นเเก่เหงา... จะมีก็เเต่เขานั่นเเหละที่นั่งเหงารอลูกชายมาหา..สายตาหญิงสูงวัยมองเงยหน้ามองดูนาฬิกาตอนนี้ก็18:40เเล้ว...อีกไม่กี่นาทีก็จะ1ทุ่มตรง.... จนปานนี้ลูกชายของเธอก็ยังไม่มาสักที... เธอกลัวว่าจะหมดเวลาเยี่ยมเสียก่อน กลัวว่าจะไม่มีเวลาคุยกับลูกชายนานๆ ...

"...มาครับเช่มาเเล้ว

ชายหนุ่มรีบวิ่งออกมาจากลิฟท์เเละตรงมาที่เตียงของผู้เป็นเเม่ทันทีพร้อมกับชูของกินหลายอย่างที่ตนนั้นซื้อมาให้ผู้เป็นเเม่

"ทำไมมาเอาตอนนี้

"ก็พี่เขาให้น้องปิดร้านค่ำ..น้องก็รีบมาสุดๆ เลยนะ

"หรอ

" น้องซื้อกล้วยน้ำว้า กับมะพร้าวมาให้แม่ด้วยกินเยอะๆ นะครับแม่

ลูกชายหน้าตาหล่อเหลาบอกกับคนเป็นเเม่ให้เป็นกิจจะลักษณะก่อนจะลากเก้าอีกมานั่งข้างๆ ผู้เป็นแม่... ก่อนจะหยิบถุงหิ้วเล็กๆ ออกมา..นั่นก็คือขนมปังสังขยา... เพราะ

"....จะเยอะได้เเค่ไหนกันคนป่วยกินน้อยจะตาย..เเล้วซื้อมาตั้งเยอะ

"โถ่แม่... กินเยอะๆน่ะดีนะ... แม่จะได้เเข็งเเรงเเล้วอยู่กับน้องไปนานๆไงครับ" ลูกชายที่น่ารักเอ่ยใหกำลังใจเเม่อย่างมีความหวังเพราะตัวเองนั้นไม่ต้องการให้เเม่คิดมากเกี่ยวกับเรื่องส่วนต่างๆ เพราะรู้ดีว่ามันจะไม่เป็นผลดีเเน่ๆ

"แม่ไม่หวังอะไรแแล้วล่ะลูก... ถ้าถึงเวลาเขาเรียกกลับแม่ก็ไป"  ผู้เป็นเเม่นั้นพูดอย่างไม่คิดอะไรเเต่คนเป็นลูกที่ได้ฟังนั้นก็รู้สึกไม่ดีใจหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก 

"โถ่เเม่พูดแบบนี่อีกแล้วนะครับ.... แม่ก็รู้ว่าเช่อยากให้เเม่อยู่กับเช่ไปนานๆ ไง... ทำไมเเม่เอาเเต่พูดแบบนี้... น้องเสียใจนะ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของผู้เป็นเเม่ขึ้นมาเเนบเเก้มเเละเเสดงสีหน้าอ้อนๆ จนผู้เป็นแม่นึกเอ็นดูขึ้นมา... จริงเเท้ว่าลูกโตขึ้นทุกวันเเต่สายตาเเม่นั้นลูกยังเป็นเด็กอยู่เสมอ

"เมื่อไหร่จะโตสัก...มัวเเต่มาอ้อนเเม่เเบบนี้"

"หึ....."

สถานการณ์เงียบลงไปสักพัก....  เพียงเปลือกตาสีไข่ปิดลงเบาๆใบหน้าเเนบไปกับฝ่ามือของผู้เป็นแม่นั้น.... เปอร์เช่ก็ไม่ต้องการยาชูกำลังอะไรอีกแล้ว..ชายหนุ่มเพียงเเค่อยากชาร์จพลังงานที่เหนื่อยมาทั้งวันนี้ให้กับมาเต็มร้อยเหมือนเดิม 

"เช่...."

เสียงเเหบพร่าของผู้เป็นเเม่เอ่ยเรียกลูกสายอย่างเเผ่วเบา... ชายหนุ่มที่นอนอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองเเม่อย่างรอฟังว่าเเม่จะพูดอะไร

"แม่จะไม่ทำคีโมเเล้วนะ"

"........."

"แม่..... ทรมาน..แม่เจ็บ"

"........"

"อีกอย่าง...ลูกเองก็จะเข้ามหาลัยเเม่ไม่อยากรบกวนลูกอีกแล้ว..เเค่นี้เช่ก็เหนื่อยมากแล้วนะลูก"

"ไม่.... อย่าเลิกทำนะเเม่...เช่บอกแล้วไงว่าเช่หาเงินได้"

"แม่ทำต่อเถอะนะน้องขอร้อง"

"แต่มันใช้เงินเยอะนะ.... พอเถอะลูก"

"...เเล้วเงินที่เช่ให้เเม่เก็บไว้ล่ะ....มันน่าจะพอนะแม่"

"......."

ผู้เป็นเเม่นั้นนิ่งเงียบไปโดยบรรยาย...หน้าที่ถอดสีเเค่นี้เปอร์เช่ก็รู้เเล้วว่าเพราะอะไรแม่ถึงปฏิเสธที่จะทำคีโมต่อ

"เพราะพี่มาร์ชใช่ไหม?.....พี่มาร์ชเอาเงินไปใช่ไหม!แม่....."ชายหนุ่มพยายามเค้นให้ผู้เป็นแม่นั้นยอมรับความจริง ..

"คือ...ไม่ใช่..แบบนั้นนะ" เเต่ก็ถูกผู้เป็นเเม่ปฏิเสธอยู่ตลอดเรื่อยมา..เพราะต้องการปกป้องลูกคนโต