ตอนที่ 3 เสียงที่ระเบียง

มะปรางใจเต้นแรงมาก เมื่อเดินเข้ามาในห้อง เธอทิ้งกระเป๋าไว้ที่โซฟา และรีบเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำทันที

“ให้ตายเถอะ เขาจะจำได้ไหมนะ ขอให้จำไม่ได้ด้วยเถอะ แต่ว่า ยังไงก็อยู่คอนโดเดียวกัน ยังไงก็ต้องเจอสักวัน”

กลางดึกคืนนั้น

มะปรางนั่งเขียนงานที่ต้องส่งอาจารย์เสร็จแล้ว เธอจึงเดินออกไปนอกระเบียง เพื่อพักสายตาที่อ่อนล้ามานาน เมื่อเดินออกมาก็ต้องตกใจ เพราะได้ยินบางอย่างดังมาจากห้องข้าง ๆ

“อ๊ะ! พี่ตะวัน…แจงเสียว…อ๊าาส์ มันใหญ่มากเลย อึก!”

“อมให้พี่หน่อยสิน้องแจงคนสวย เดี๋ยวพี่จะเลียให้ เร็วสิ”

“อื้อ…ได้”

มะปรางยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่ระเบียงห้องของตัวเอง ตอนนี้เหมือนกับว่า เธอจะได้ยินเสียงของทั้งคู่ชัดขึ้น เธอขาสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่

ไอ้บ้าเอ๊ย! นี่มันระเบียงห้องนะโว้ย

เธออยากจะตะโกนออกไป แต่อีกฝ่ายเห็นหน้าเธอแล้วก็เลยไม่กล้า เสียงครางของทั้งคู่ก็ยังดังไม่หยุด

“อาา…เสียวฉิบหาย เบาหน่อยอย่ากัดนะ อาาา ค่อย ๆ พี่จะแตกแล้ว”

“อื้อ…หนูก็อยากเสียวบ้าง”

“รอก่อนเดี๋ยวจะจัดให้ อาา…แบบนั้นแหละแจง”

แจง! เธอฟังไม่ผิดแน่ แต่ผู้หญิงที่มาหาเขาตอนเย็นไม่ใช่คนนี้ เพราะคนนั้นดูอายุมาก และแทนตัวเองว่า “บี๋” ไม่ใช่เหรอ

“ครึด!”

มะปรางเผลอเตะกะละมัง ที่เอาไว้ซักชุดชั้นในของตัวเอง เสียงห้องข้าง ๆ เงียบไปแล้ว แต่เธอยังนั่งขุดคู้อยู่ที่ระเบียงมืด ๆ

“อาา…ตื่นเต้นไหมสาวน้อย”

“มากเลยค่ะ”

“งั้นมานี่สิ มีอย่างอื่นที่ตื่นเต้นกว่า”

“อ๊ะ พี่ตะวันจะทำตรงนี้เลยเหรอ”

มะปรางทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เธอรีบเดินเข้าไปในห้อง และปิดประตูกระจกระเบียง ด้วยเสียงที่เบาที่สุดก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องนอนทันที

“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต หล่อนุ่มอะไร จตุรเทพบ้านพ่องง….ฉิบหาย ไอ้หื่น ไอ้หมาติดสัด!”

นอกระเบียง

“พี่ตะวันคะ”

เขานิ่งไปทันที เมื่อได้ยินเสียงประตูกระจกของห้องข้าง ๆ ปิดลงไป

“พอแล้ววันนี้หมดอารมณ์ กลับไปเถอะ”

“เอ๊ะ แต่ว่า…จะให้แจงค้างอยู่แบบนี้เหรอคะ”

“สามพันพอไหม”

“พี่ตะวัน แจงไม่ใช่เด็กเอ็นฯ นะคะ”

“ห้าพัน”

“เงินสดหรือโอนคะ"

ตะวันเบ้ปากยิ้มออกมา เขาเดินเข้าไปในห้องทันที พร้อมกับกดที่มือถือเพื่อโอนเงิน

“โอนแล้ว ลองเช็กดูสิ”

เสียงมือถือของเธอดังขึ้น บอกให้รู้ว่าเงินห้าพันนั้นถูกโอนเข้ามาแล้วผ่านเบอร์พร้อมเพย์ของเธอ ไม่มีประโยชน์ที่จะตอแยเขา เธอรู้ดีว่าคนอย่างตะวันไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นได้

"ถ้างั้นวันไหนพี่เหงา ก็เรียกแจงนะคะ”

“ออกไปเถอะ”

สาวตัวเล็กหันไปใส่เสื้อผ้า และเดินออกจากห้องเขาไปทันที ตะวันเดินไปล็อกประตู และหันมาเห็นพวงกุญแจของคนที่อยู่ข้างห้องของเขา จึงยิ้มออกมาพร้อมกับแผนร้ายในใจ

“เด็กคณะมนุษย์ น่ากินทุกคนจริง ๆ สินะ”

วันต่อมา

มะปรางจะเดินออกจากห้อง เมื่อล้วงเข้าไปในกระเป๋าเธอกลับไม่พบกุญแจห้องที่ปกติจะเก็บอยู่ในนี้

“หายไปไหนแล้วล่ะ”

แต่เธอก็นึกไม่ออก และตอนนี้ก็เริ่มสายแล้ว อีกอย่างต้องรีบเข้าเรียนเพราะคาบแรก เธอต้องนำเสนองานกลุ่ม

“แจ้งนิติเอาไว้ก็แล้วกัน ไม่มีเวลาแล้ว”

เมื่อเธอเดินออกมาจากห้องก็ต้องตกใจ เพราะคนที่อยู่ห้องข้าง ๆ ก็พึ่งจะเดินออกมาพอดี เขามองเธอที่ทำท่าทางแปลก ๆ

“มีอะไรให้ช่วยไหม”

“ไม่มีค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เธอตัดสินใจใช้กุญแจสายยู คล้องล็อกห้องเอาไว้ชั่วคราว เพียงแค่ได้ยินเสียงล็อกสายยูของเธอ ตะวันที่เดินมาก่อนก็ยิ้มออกมาทันที

น่าสนุกนี่ แกล้งสักหน่อยดีกว่า

เขากดลิฟต์รอเธออยู่ มะปรางทำสีหน้าแปลก ๆ ที่ต้องลงลิฟต์ไปกับเขา แต่ถ้าเธอรออีก ก็จะสายจริง ๆ แล้ว

“ไม่มาเหรอ เดี๋ยวไปไม่ทันนะ”

“ไปค่ะ”

ตะวันแค่หันไปมองคนที่ยืนเกร็ง และหน้าแดงอยู่ข้าง ๆ ก็รู้ทันทีว่าเมื่อคืนนี้เธอคงได้ยินเสียงอะไรที่ระเบียงแน่นอน เผลอ ๆ อาจจะได้ยินมาตลอดก็ได้ เขาเลยอยากลองหยั่งเชิงดู

“เมื่อวานนี้…”

“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ ไม่ว่ารุ่นพี่จะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”

“เอ๊ะ ทำไมถึงพูดแบบนั้นละ พี่ยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยนะ”

“คะ คือว่า คือ…”

ตะวันกลั้นขำ เมื่อเห็นเธอล่อกแล่กและหาทางหนี แต่ในลิฟต์ไม่มีที่ให้ดิ้นสักเท่าไหร่

“พี่แค่จะบอกว่าเมื่อวานนี้ เราทำของตกหน้าห้อง พี่เป็นคนเก็บได้”

“อะ เอาคืนมานะคะ”

“เอ๊ะ อะไรกันเราเป็นรุ่นน้องไม่ใช่เหรอ ทำไมพูดแบบนี้ละ ไม่ขอดี ๆ แล้วยังขู่ด้วย แบบนี้ก็สนุกสิ”

“รุ่นพี่คะ ฉันว่าเราไม่เคยรู้จักกัน ถ้าเก็บของคนอื่นได้ และรู้ว่าเจ้าของคือใคร เป็นคนปกติก็ต้องคืนสิคะ”

เขาหันมามองเธอ และใช้มือกดประตูลิฟต์เอาไว้ให้หยุดที่ชั้น 4 มะปรางตกใจ และหันมามองเขาอีกครั้ง

“รุ่นพี่คะ ถอยไปหน่อย”

“ไม่ถอย พี่ยังพูดไม่จบ เมื่อกี้นี้เหมือนจะโดนใส่ร้ายว่าเป็นขโมย”

“ฉันเปล่านะคะ ฉันก็แค่…”

"เราบอกว่าถ้าเป็น “คนปกติ” ก็จะต้องคืน แต่ว่าบังเอิญ พี่ไม่ใช่คนปกติเสียด้วยสิ"

“แล้วจะเอายังไง”

“อืม นั่นสิ เอายังไงดีนะ”

“นิสัยไม่ดี”

“โอ้วว… ปากดีเสียด้วย ถ้าอยากได้ก็ตามมาดี ๆ เถอะ”

“ปะ ไปไหน”

ตะวันกดลิฟต์ให้เลื่อนต่อจนถึงชั้น 1 เมื่อประตูเปิดออก เขาก็หันมายิ้มด้วยสีหน้าที่ทำเอาคนที่เห็นใจสั่นอีกครั้ง

“จะไปไหนได้ละ ก็ไปมหาลัยน่ะสิ รีบ ๆ เข้าเถอะ เดี๋ยวไปเข้าเรียนสายนะ ไม่อยากได้แล้วเหรอกุญแจน่ะ”