Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บทย่อ
จากที่ได้ยินเสียงที่ดุเดือดทุกคืน ไม่คิดว่าเธอจะ "หลงกล" เดินเข้ามาในถ้ำเสือที่กำลังหิวอย่างเขาเสียเอง “พี่รู้นะว่าบางคน ได้ยินเสียงบางอย่างในห้องนี้ ไม่อยากรู้เหรอว่าเสียงมาจากไหน” "ตะวัน" นักศึกษาคณะวิศวะกรรมศาสตร์ปีที่ 4 ลูกชายเจ้าของธุรกิจนำเข้ารถยนต์หรู หน้านิ่งแต่อย่างอื่นไม่นิ่ง ไม่ชอบผูกมัด ไม่ชอบใช้ผู้หญิงซ้ำ ๆ เพื่อนบ้านคนใหม่ของเธอ "มะปราง" นักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์ ปี 2 เธอพึ่งเลิกกับแฟนหนุ่ม และย้ายมาอยู่คอนโดใหม่คนเดียว ซึ่งค่าเช่าถูกกว่าที่คิดเอาไว้ถึงครึ่งหนึ่ง แต่ได้ของแถมเป็นเสียงครางจากหนังสดของคนข้างห้องเกือบทุกคืน ใครจะไปคิดว่าเพื่อนบ้านที่เธอสงสัยจะเป็นเขา "1 ใน 4 จตุรเทพคณะวิศวะกรรมศาสตร์" ที่โด่งดังไปทั่วมหาวิทยาลัย "หล่อ โปรไฟล์ดี เรียนเก่ง แต่ก็...เอาแต่ใจตัวเอง เจ้าชู้ เรื่องมาก แต่พวกเขาไม่เคยขาดผู้หญิง" นี่เป็นคุณสมบัติของพวกเขา “เอากุญแจห้อง คืนมาได้แล้วค่ะ” "ไม่เห็นเหรอว่าพี่เจ็บอยู่ อยากได้ก็มาทำแผลให้ก่อนสิ ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้ ช่วยเป็นเพื่อนบ้านที่ดีสักวันไม่ได้เหรอ น้ำใจน่ะรู้จักไหมครับคุณเพื่อนบ้าน" “หาเรื่องเจ็บตัวเองแล้วมาถามหาน้ำใจเหรอ คนบ้าอะไรเนี่ย” “หรือจะไม่เอากุญแจแล้ว ไอ้สายยูนั่นน่ะ ป้องกันอะไรไม่ได้หรอกนะจะบอกให้ มันช่วยให้คนรู้มากขึ้นด้วยว่า เจ้าของไม่อยู่ห้อง” “รีบเข้าไปสิคะ!” “ดุจังเลยนะ เชิญครับ” เชิญตามไปอ่านเรื่องราวจากนี้ของทั้งคู่ได้เลยจ้าา....
ตอนที่ 1 เพื่อนบ้านข้างห้อง
คอนโด RTS
“นี่กุญแจห้องค่ะ ถ้ามีอะไรก็โทรมาหาพี่ได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“มะปราง” สาวน้อยนักศึกษาคณะมนุษยศาสตร์ปีสอง ค่อย ๆ ทยอยขนของเข้ามาในห้องที่เธอพึ่งตัดสินใจเช่า หลังจากย้ายออกมาจากหอพักเดิม ก่อนย้ายเข้ามา เจ้าของห้องเดิมก็สั่งให้ทำความสะอาดรอเอาไว้แล้ว เหลือแค่เก็บของเข้าที่ก็พักได้แล้ว เมื่อเก็บของเสร็จแล้ว มะปรางจึงได้นั่งพักที่โซฟาซึ่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอมองไปรอบห้องและพูดขึ้นมา
“สวัสดีชีวิตใหม่ วันนี้ฉันจะ….”
เสียงบางอย่างที่ห้องข้าง ๆ ดังขึ้น เธอตกใจเพราะไม่คิดว่ามันจะดังขนาดนี้ นี่มันไม่ปกติเพราะเธอคิดว่าเลือกห้องที่เก็บเสียงและอยู่ชั้นสูงแล้ว แต่ก็ยังได้ยิน เมื่อเอาหูแนบไปที่ผนังห้องก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น
“อ๊า! สะ เสียว..อ๊าา”
มะปรางใจสั่น เมื่อเสียงของผู้หญิงห้องข้าง ๆ ร้องดังขึ้น แต่เธอไม่ได้ยินเสียงของคนที่ทำ ถึงจะเบาแต่เมื่อเอาหูแนบก็พอจะได้ยิน
“เอาอีกไหม ชอบความรุนแรงขนาดนี้เชียว”
“อ๊าาส์…ตะวันคะ อ๊าาา”
“ตะวัน” ชื่อที่ผู้หญิงซึ่งกำลังครวญครางเสียงกระเส่าพูดออกมา มะปรางรู้สึกอารมณ์เสียเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกใจสั่น เธอไม่เคยได้ยินเสียงอะไรแบบนี้มาก่อน และไม่รู้ว่าเพื่อนบ้านข้างห้องเป็นคนแบบไหนกันแน่
ห้าวันถัดมา
“นี่ไอ้ปราง ของแกเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ แน่ใจนะว่าอยู่คนเดียว”
"ทราย" เพื่อนสนิทของมะปราง เริ่มบ่นหลังจากที่มาช่วยเธอเก็บห้อง พวกเธอพึ่งจะกลับมาที่หอพัก หลังจากกลับบ้านช่วงปิดเทอม
“ก็มีทั้งพวกเสื้อผ้ากับหนังสือ เดี๋ยวก่อนนะอัน แกไม่ต้องเปิดกล่องนั้นหรอก ฉันว่าจะเอาไปทิ้งน่ะ”
“ทำไมล่ะ แต่มันหนักมากเลยนะ ไม่ใช่กล่องหนังสือหรอกเหรอ”
“อันตรา” ถามขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทบอก ก่อนที่เธอจะยกลังที่ค่อนข้างใหญ่นั่นออกมาเปิดดู
“ใช่ มันเป็นหนังสือทั้งหมด”
“แล้วแกจะทิ้งทำไม ถ้าไม่เอาทำไมไม่ทิ้ง เอาไว้จะเก็บมาทำไม”
“ไม่ได้หรอก นั่นหนังสือที่ฉันซื้อ”
“แล้วแกจะทิ้งทำไม ไอ้อันไหนเปิดสิ อยากรู้ว่ามันคืออะไร”
“ไม่ต้องเปิดก็รู้ หนังสือที่แกซื้อให้ไอ้เลวจักรนั่นสินะ”
"เนตร" เพื่อนสนิทของเธอเป็นคนพูดขึ้นมา อันตราหยุดกึก และไม่กล้าแตะกล่องใบนั้นอีกเลย
“งั้นฉันไม่ยุ่งดีกว่า”
“แต่ฉันอยากรู้ว่าหนังสืออะไร แล้วทำไมแกถึงเก็บมาแล้วจะเอาทิ้ง”
ทรายถามขึ้นมา และหยิบมีดคัตเตอร์ในมือกรีดออกมาดูทันที
“หนังสือการ์ตูนเหรอ”
“ใช่ ฉันเป็นคนซื้อมา ดังนั้นก็เลยเอาออกมาด้วย”
“นี่มันหนังสือรุ่นหายากเลยนี่นา ถ้าแกไม่เอาให้ฉันเถอะ จะเอาไปขายแล้วเราก็เอาเงินไปเที่ยวกัน”
“ทรายแกคิดดีมาก ว่าไงมะปราง ไหน ๆ แกก็จะทิ้งแล้วนี่ อย่าให้เสียของเลย เอามาเปิดค่าเหล้าก็ยังดี”
“เอาสิ ตามใจพวกแกเลย”
“งั้นฉันจัดการเอง”
ทรายเป็นคนจัดการโพสขายหนังสือที่มะปรางจะทิ้ง วันนี้พวกเธอว่าง จึงแวะมาช่วยมะปรางจัดห้องใหม่ก่อนจะเปิดเทอม
“ที่นี่ดูดีจริง ๆ ด้วย ต่อไปพวกฉันก็แวะมาหาแกได้แล้ว ไม่ต้องกลัวไอ้หมาบ้านั่นอีก”
“นี่ ๆ ว่าแต่เรื่องที่แกเล่าให้ฟังน่ะ มันยังไงกัน ตกลงข้างห้องแกน่ะ เจ้าของเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชายกันแน่”
“ไม่รู้เหมือนกัน ฉันไม่ได้สนใจเท่าไหร่ แค่บังเอิญได้ยินวันนั้นเอง แต่เหมือนจะไม่มีแล้ว”
""ว้า…น่าเสียดาย""
พวกเพื่อน ๆ ของเธอหันมาพูดเสียงเดียวกัน ที่พวกเธอมาที่นี่ในวันนี้ก็เพราะอยากจะเห็น คนที่อยู่ข้างห้องของเพื่อนสาว เผื่อโชคดีอาจจะได้ยินเสียงหนังสดที่มะปรางเล่าให้ฟังด้วย
“พอเลยพวกแกนี่ลามกจริง ๆ”
สิบวันถัดมา
มะปรางกลับมาจากมหาลัย วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเทอมสอง เธอไม่มีเรียนช่วงบ่ายจึงได้กลับมาก่อน และคิดว่าจะนอนพักสักหน่อย ระหว่างที่เดินเข้าไปในคอนโด ก็เจอชายหนุ่มสวมเสื้อช็อปคณะวิศวะยืนรอลิฟต์อยู่ เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ เขา ที่กำลังรอลิฟต์อยู่
“ไม่เข้ามาเหรอครับ”
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ”
เธอกำลังกดเลข 8 ที่ตัวลิฟต์ แต่บังเอิญว่าเขาเองก็กดเลขนั้นพอดี เธอจึงถอยออกมา
“ชั้นไหนครับ”
“ชั้นเดียวกัน ขอบคุณค่ะ”
คนที่ถามหันมามองเธอแวบหนึ่ง และหันไปสนใจมือถือของตัวเองอีกครั้ง เมื่อประตูลิฟต์เปิด เธอจึงเดินออกไปก่อน เพราะเขามัวแต่กดบางอย่างที่มือถือจึงเดินตามมาช้า แต่พอเธอเดินมาที่ห้อง เขาเองก็ชะลอเช่นกัน มะปรางรู้สึกไม่ปลอดภัย จึงแกล้งเดินต่อไปอีกหน่อย เขาไม่ได้ตามเธอมาและกำลังกดรหัสห้องข้าง ๆ ของเธอ
“อย่าบอกนะว่า เขาเป็นเจ้าของห้องนั้น”