ตอนที่ 2 เจ้าชายกะผีน่ะสิ

เมื่อเขาเข้าไปในห้องแล้ว เธอก็รีบเดินกลับมาและรีบวิ่งเข้าห้องของตัวเองทันที

“เป็นเขาหรอกเหรอ”

เธอต้องจำเขาได้แน่นอน เพราะรุ่นพี่คณะวิศวะคนนี้ ค่อนข้างจะเสน่ห์แรง และดังในหมู่สาว ๆ แต่เธอจำไม่ได้เลยว่าเขาเป็นคนแบบนี้

“ไหนบอกว่าเขาเป็นเด็กเนิร์ด ๆ เงียบและรักสงบไม่ใช่เหรอ”

“ตะวัน” หนุ่มคณะวิศวะ ที่แต่งกายถูกระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว เขาเป็นคนเงียบ ๆ แม้ว่าจะมีกลุ่มเพื่อนสนิทที่คบหากันอยู่ไม่กี่คน แต่พวกเขาก็โดดเด่น จนที่มหาลัยเรียกพวกเขาว่า “จตุรเทพคณะวิศวะ” เพราะนอกจากความหล่อแล้ว พวกเขายังเรียนเก่งอีกด้วย

“แกว่ายังไงนะ จะ…จตุรเทพวิศวะงั้นเหรอ คนไหนละ”

“คนที่ชื่อตะวัน”

“พี่ตะวัน หล่อนุ่มเหมือนคอร์กเทลมาร์ตินี่น่ะเหรอ”

“นุ่มเหรอ เนตรนี่แกเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า”

เธอนั่งคุยกับกลุ่มเพื่อน ๆ ที่ม้าหินอ่อน หน้าคณะของตัวเอง หลังเลิกเรียนแล้วรุ่นน้องก็เริ่มทยอยกลับ วันนี้พวกเธอเลยแวะนั่งคุยกันก่อนกลับ

“ไม่ผิดนะ พี่ตะวันคนที่หล่อ ๆ เนี้ยบ ๆ หน่อยเป็นลูกชายเจ้าของธุรกิจขายรถยนต์หรู เงียบ นิ่งเหมือนเจ้าชาย”

“เหอะ เจ้าชายกะผีน่ะสิ”

สองคืนก่อน

“อ๊าาส์ ตะวันคะเบาหน่อย รูจะแหกอยู่แล้ว อ๊าาส์…”

เสียงร้องขอชีวิตของอีกฝ่าย เหมือนจะไม่ได้ทำให้คนที่กระแทกอยู่สนใจเลย เพราะคืนนั้นมะปรางแทบจะไม่ได้นอน เสียงของคนที่อยู่ข้างห้องทำให้เธอใจสั่นทั้งคืน ไม่ใช่ว่าอยากรู้ แต่เพราะเธอก็เคยมีแฟนมาก่อน พอได้ยินเสียงแบบนี้ ก็ทำให้รู้สึกเปลี่ยวขึ้นมา จนนอนไม่หลับเท่านั้นเอง

“แม่งเอ๊ย! จะย้ายห้องก็เสียดายค่าประกัน!”

เสียงครางของผู้หญิง และเสียงขู่ของผู้ชายที่ดังเป็นระยะ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะแอบฟัง และนี่เป็นเหตุผล ที่เธอไม่อยากให้เพื่อนมานอนค้างที่ห้อง

“อิจฉาแกจังเลย ที่มีเพื่อนข้างห้องหล่อ ๆ แบบนั้น เอาไว้ฉันแวะไปนอนค้างกับแกดีกว่า”

“อย่าเลย ฉัน…”

“ไอ้ทรายแกก็รู้ว่า มะปรางมันโลกส่วนตัวสูง ไม่ชอบอยู่กับใคร แค่ครั้งก่อนมันมีแฟนอย่างไอ้… ว่าแล้วก็มาเชียวนะ”

“จักรกฤษ” อดีตแฟนเก่าของมะปราง เดินมาพร้อมกับสาวคนใหม่ พวกเธอหันไปมองทั้งคู่ที่เดินผ่านไป แต่ตอนนี้มะปรางไม่รู้สึกอะไรแล้ว เพราะเธอทนมานานเกินพอแล้ว กับนิสัยไม่รู้จักพอของเขา

“รู้สึกโชคดีจังแฮะ ที่ไม่ได้อยู่ในจุดที่ต้องทนแล้ว”

“ดีใจกับแกด้วยจริง ๆ”

“ขอบใจมากอันตรา ฉันกลับก่อนดีกว่า เอาไว้โทรหานะ”

“รายงานกลุ่มที่ต้องพรีเซ็น อีกสองวันค่อยนัดกันทำก็แล้วกัน วันนี้ฉันมีนัดไปก่อนละ”

"อ้าวไอ้เนตร ไปเลยเหรอวะ เหลือแกกับฉันแล้วอันตรา"

“แกอยากจะลองคาเฟ่ร้านใหม่ หน้ามหาลัยไม่ใช่เหรอ ไปสิ”

“อันตรา ฉันรักแกที่สุดเลย”

ทรายกับอันตราแยกไปที่ร้านคาเฟ่ของมหาลัย ระหว่างนั้นเธอก็เห็นคนที่พึ่งพูดถึง เดินออกมาจากคณะวิศวะ เพราะทางที่ต้องไปต้องเดินผ่านคณะของพวกเขา

“นั่นพวกเขาแหละ ดูสิมีแต่คนกรี๊ด เลี่ยงไปทางอื่นเหอะอัน”

“ได้สิ”

อันตราหันไปมองพวกเขาอีกครั้ง หนึ่งในนั้นเองก็เหมือนจะจำเธอได้เช่นกัน อันตรารีบเดินหลบเขาไปทันที

“รีบเดินเถอะทราย เดี๋ยวร้านก็ปิดหรอก”

“เออ ๆ แล้วทำไมแกต้องหน้าแดงด้วยละ”

“ไม่มีอะไรรีบไปเถอะ”

คอนโด

มะปรางมาถึงคอนโดแล้ว เธอกดลิฟต์ไปที่ชั้น 8 ตามปกติ แต่เมื่อเดินออกมา ก็เห็นว่ามีผู้หญิงเดินมาก่อนเธอ ซึ่งน่าจะใช้ลิฟต์อีกตัวหนึ่ง

กลิ่นโชยแรงขนาดนี้อาบมาหรือไงยะ

มะปรางบ่นในใจแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นว่าเธอหยุดอยู่หน้าห้องข้าง ๆ เธอจึงรีบกดรหัสเข้าห้องตัวเองทันที แต่ก็ไม่ทันเพราะเจ้าของห้องข้าง ๆ เปิดประตูออกมาและเห็นเธอเข้าพอดี

“เปิดประตูช้าจังเลยนะคะที่รัก บี๋เข้าไปได้หรือยัง”

มะปรางทันเห็นสายตาของตะวัน ก่อนจะรีบเข้าห้องไปทันที หัวใจเต้นแรงจนมือสั่น กุญแจห้องของเธอ หล่นที่หน้าห้องแต่กลับไม่รู้ตัว

“เข้าไปก่อนสิ”

“ได้ค่ะ”

ตะวันเดินออกมา และเก็บกุญแจห้องของเธอ เขาจำเธอได้เพราะเคยขึ้นลิฟต์ตัวเดียวกันเมื่อหลายวันก่อน

“พวงกุญแจกระต่ายน้อยเหรอ น่ารักไม่เบาเลยนี่”